نکاتی درباره‌ی خصلتِ مردمیِ جنبش‌ معلمان

 حسین پروانه، معلم

۱. بدون تردید حیثیت و اعتباری که اکنون معلمان از آن برخوردار شده‌اند در هیچ دوره‌ای وجود نداشته و این امر تنها و تنها ریشه در شجاعت، آگاهی و مسئوليت‌‌پذیریِ بخشی از معلمان دارد.

۲. اگر معلمان در طول چهل ساله گذشته‌ چنان که می‌گویند به راستی شمع سوزانِ عرصه‌ی تعلیم و تربیت اجتماعی بودند، امروز جامعه سرکوب و زندانی شدنِ آنان را به آسانی تحمل نمی‌کرد.

۳. دیگر باید بر همگان آشکار شده باشد که همه‌ی القابِ اغراق‌آمیزی که معلم را به آن منتسب می‌کنند در واقع به گونه‌ای زیرکانه از درونِ خودِ گفتار حاکمیت به معلمان اعطا گردید تا فرمانبریِ بی‌چون‌وچرای آنان را در پیاده کردنِ اهداف ایدئولوژیکِ آموزشی در مدارس تضمین کند.

۴. شغل معلمی تا زمانی شغل انبیاست که سکوت پیشه کند و به سیاست‌های آموزشی و اقتصادی دولت اعتراضی نکند، در غیر این صورت نهاد قدرت تعارف را کنار گذاشته و یک‌شبه معلم از مقام آسمانی‌‌اش عزل می‌کند و به زندانش می‌افکند.

۵. نگاهی گذرا به تجربه‌ی آموزشیِ چهل سال گذشته نشان می‌دهد معلمان -جدا از موارد استثنا و خاص- در دو دهه‌ی اول -خواسته یا ناخواسته- در همسوییِ عقیدتی با دولتها عملا مجریِ شیوه‌ی آموزشیِ مبتنی بر تنبیه، سرکوب و کنترل در مدارس بودند و تمام‌قد در خدمت فضای بسته‌ی آموزش ایدئولوژیک درآمدند.

۶. در دو دهه‌ی دوم، بخش قابل توجهی از معلمان همسو با سیاست‌های جدید اقتصادیِ دولت‌ها مبنی بر خصوصی‌سازی، کارگزارمآبانه به تبدیل شدنِ مدارس به بنگاه اقتصادی یاری رساندند که نتیجه‌اش مغفول ماندنِ هر چه بیشترِ آموزش رایگان، پولی شدن آموزش و گسترشِ قارچیِ مدارس غیرانتفاعی (در همه‌ی مقاطع از ابتدایی تا متوسطه‌ی دوم) و نهایتا تقسیم دانش آموزان به کودن و تیزهوش بود.

۷. اهمیت و حیثیتِ جنبش‌ مترقیِ معلمان در این است که برای نخستین‌بار وضعیتِ غیرعقلانی و تبعیض‌آميزِ آموزش و پرورش را به نقد کشیدند و بر آموزش رایگان و غیرایدئولوژیک تاکید کردند. این دو مقوله یعنی آموزش رایگان و غیرایدئولوژیک مستقیما معطوف به همه‌ی مردم و در راستای رفع تبعيض از دانش‌آموزان فقیر و فرودست و آموزشِ غیرطبقاتی و عقلانی است.

۸. تنها با ادامه‌ و نهادینه کردنِ مطالباتِ مترقیِ این جنبش‌ که طیِّ آن معلمان مقامِ حقیقی و زمینی خود را بازیافته‌اند و کمر همت بسته‌اند تا آینده‌ای تاریک در انتظار فرزندان این سرزمین نباشد، می‌توان امیدوار بود جامعه نیز به یاری معلمان بیاید و از خواست انسانی آنها دفاع کند.