«ایران تریبونال» و دادخواهی خانواده های داغدار خاوران

مریم محسنی

وقتی مساله تشکیل تریبونال برای محاکمه جنایات جمهوری اسلامی مطرح شد من هم به سهم خود به عنوان یکی از زخم خورده های این رژیم و عضوی از خانواده شهدا با این پرسش روبرو شدم که در برابر این دادگاه چه واکنشی شایسته است؟ بحث های موافق و مخالف شرکت در تریبونال و استدلال هایی که از هر دو سو مطرح شد برای من جای تردیدی باقی نگذاشت که این تریبونال در واقع محلی واقعی برای دادخواهی مستقل خانواده های شهدا و جانباختگان و زندانیان سیاسی رژیم جمهوری اسلامی نیست. در همین دوره که بحث ها در باره شرکت یا عدم شرکت جریان داشت، دیدم که چگونه پول گرفتن از نهادهای امپریالیستی و آلوده شدن به بساط بازی آنها به لکنت زبان در برابر تحریم ها که جنگ واقعی علیه اکثریت محرومان جامعه و کارگران و زحمتکشانی است که امثال من سالها برای سازمان دهی مستقل آنها تلاش کرده اند منجر شده و کسانی در مقام توجیه تحریم ها گفتند مگر تحریم ها بمب خوشه ای است؟ !! عده ای در مقام توجیه شرکت در «ایران تریبونال» سعی کرده اند نقش پیام اخوان را به یک فرد در میان مجموعه ای از افراد تقلیل دهند. برای من که تجربه عملکرد نهادهایی همچون سولیدارتی سنتر و میخک نقره ای در ایجاد شکاف و انشقاق در جنبش کارگری را دارم و زخم های ناشی از آن در شرایط دشوار مبارزه فعالین کارگری در ایران را عملا دیده ام، روشن است که پیام اخوان یک فرد ساده نیست. او سرپرست تیم دادستانی این دادگاه است. پیام اخوان مشاور حقوقی اول دفتر دادستانی دادگاه لاهه در محاکمات میلوسویچ و کشتار رواندا از سال ۱۹۹۴ تا سال ۲۰۰۰ در راس ایران تریبونال قرار گرفته است. وی همچنین از گردانندگان مرکز اسناد حقوق بشر ایران است؛ نهادی که بخش اصلی بودجه آن توسط دولت های آمریکا و کانادا تامین می شود . بنابراین حضور او در جایگاه سرپرست تیم دادستانی نمی تواند اتفاقی ساده و از نوع شرکت یک فرد در چنین دادگاهی تلقی شود.

خانواده های شهدا به امید دادخواهی؛ به امید این که روزی رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی را به محاکمه بکشند و پیام و صدای مظلومیت عزیزان شان را به گوش وجدان های بیدار برسانند داغ درد عزیزان شان را تحمل کرده اند. خانواده های جانباختگان خاوران که من هم یکی از آنها هستم در همه سال های سخت و سیاه  استبداد به همین امید با وجود همه فشارهای رژیم و سرکوبگری های ماموران امنیتی به خاوران رفتند و یاد عزیزان شان را گرامی داشتند و با فراموشی جنگیدند. آیا همه این سالها درد و رنج برای آن بود که آمریکا و متحدانش به کمک رسانه های شان از طریق هدایت عملی جریان «ایران تریبونال»، از آن در جهت مقاصد و منافع نامشروع خود در ایران بهره برداری کند و فردای مفروض همین رنج ها را به بهانه ای حقوقی برای تجاوز نظامی به ایران و راه اندازی حمام خون تازه ای مثل عراق و افغانستان تبدیل کند؟ یا برای آن بود که بازماندگان کشتارها، زندانیان سیاسی شکنجه شده و خانواده ها و حامیان آنها به کمک هم و با یاری گرفتن از افکار عمومی آزادیخواه؛ شخصیت های مستقل و تشکل های واقعا مردم نهاد در سطح جهانی، نظیر دادگاه راسل، مستقل از مقاصد دولت های امپریالیستی رژیم جمهوری اسلامی را به محاکمه بکشانند؟ من به این دومی باور دارم و معتقدم آنها که می گویند دوران تشکیل چنین دادگاه هایی گذشته است در خوشبینانه ترین حالت شناخت کافی از تحرکات امپریالیستی در شرایط حاضر نداشته و مهم تر این که به انقلاب توده ای اعتقاد ندارند. درحالیکه کنفرانس استکهلم وبروکسل به روشنی نشان داده است که پروژه آلترناتیو سازی به جای انقلاب توده ای دردستور کار قدرت های امپریالیستی درمورد ایران قرار دارد . منحرف کردن مبارزات مردم ایران،  ایجاد شکاف درصفوف نیروهای چپ که همیشه حامی ومدافع حرکت مستقل مردم ایران علیه رژیم جمهوری اسلامی وسرنگونی آن بوده اند ، هم چنین مصادره درد و رنج واعتراض مردم وجنبش های توده ای بخشی از همین سیاست است. «ایران تریبونال» پروژه ای است درهمین راستا. به همین دلیل نباید در آن شرکت کرد وباید نسبت به نقش نیروهای اصلی هدایتگر آن هشیار بود . 

شنبه ۳۱ تير ۱۳۹۱ برابر با ۲۱ ژوئیه  ۲۰۱۲