بیانیه ی شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران

معلمان در کجای شطرنج جامعه ایستاده اند و چه توانایی هایی دارند؟

برهیچ انسان آگاهی پوشیده نیست، که نیروی انسانی، بزرگترین سرمایه ی هر جامعه است. نیروی انسانی است که پدید آورنده ی بزرگترین سرمایه هاست، آموزش وپرورش نه تنهاسرمایه ، بلکه سرمایه سازاست. دراین راستامعلمان نقش اصلی و تعیین کننده را دارند. سرمایه گذاران برای باردهی سرمایه ی خود با سه دوره سرمایه گذاری ازدید زمان (بلند مدت، کوتاه مدت ومیان مدت) روبروهستند. می توان گفت آموزش در هر کشوری قابلیت بهره برداری از هر سه روش سرمایه گذاری راداراست.اماکاربردآنهابستگی به هدفگذاری،برنامه ریزی وشیوه ی اجرای آن دارد.

معلمان بی بروبرگرد ازمجریان خط اول اینگونه سرمایه گذاریها هستند، معلمان می توانند ازهمه ی امکانات فراهم شده، فقط بر پایه ی خواست، اراده، دانش واهداف خود، در راستای آموزش بهره برداری کنند.

معلمان می توانند معترض، منتقد، اندیشمند، نویسنده، فیلسوف، یا انسان هایی رام، سر به زیر و مقلدپرورش دهند، و این هشداری است که باید برنامه ریزان حاکم را به خودآورده و اهمیت آموزش و پرورش تا دانشگاه را درک کنند.

اگرفریاد معلمان معترض در خیابان سرکوب شود، اگر بوسیله ی حراست ها تهدید وارعاب شوند، اگر حقوقشان پایین باشد، اگر توبیخ و انفصال از خدمت بگیرند، اگر از ادامه ی تحصیل بازداشته شوند، اگر از پست های مدیریتی محروم و یا به کمک هر سیاستی سرکوب شوند، این به معنای حل مشکلات و بحرانهای پیش روی  حاکمان سیاسی نخواهد بود. بلکه حاکمان سیاسی با این شیوه ی سرکوب، فقط شکل فریاد زدن و دادخواهی و شکل اعتراض را عوض خواهند کرد، و هرگز نخواهند توانست فریادها را خاموش کنند.

معلمان ابزارهایی دردست دارند که از همه ی این شیوه های اعتراضی موثرتر و کارآمدتراست.

 آنان می توانند روی تفکر دانش آموزان چنان کارکنند، که ظرف چند سال جوانان را آنگونه تربیت نمایند، که خودمی خواهند.

شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران، از ۲۳ شهریور تا ۳  اسفند ۱۴۰۰ فراخوان ۱۱ تجمع گسترده را انجام داد، که هر بار باشکوهتر از گذشته با استقبال گسترده ی فرهنگیان کشور روبروشد، که این همدلی وهمراهی جای سپاس فراوان دارد.

در این دوران( از۲۳شهریورتا ۳ اسفند ۱۴۰۰ ) «نیروهای امنیتی، سپاه پاسداران ، وزارت اطلاعات، پلیس امنیت، به کمک  حراست ادارات آموزش وپرورش » هزاران اس ام اس تهدیدآمیز، احضار و پرونده سازی، به طور آرام و بی صدا برای معلمان کشور فرستاند.

همچنین نیروهای امنیتی بجز در چند شهر و استان مانند: مشهد، البرز، دلفان، شیراز و اهواز درسایر نقاط کشور برخورد خشونت آمیزی انجام ندادند ، بی گمان متهم ردیف اول این برخوردهای خشونت آمیز حراست ها و مدیر کل های استان ها و روسای آموزش وپرورش شهرستان های یاد شده می باشد.

  اما شیوه ی برخورد آرام و خشونت پرهیز از سوی نیروهای امنیتی ، فقط با هدف شناسایی و نشان کردن مهره های فعال صنفی فرهنگیان بوده است.

پس از سوم اسفند ۱۴۰۰ در دهها شهر ایران فعالان صنفی فرهنگی بطور گسترده احضار، تهدید، توبیخ، متهم و برخی پرونده های چندین سال گذشته ی آنان بار دیگر گشوده و فعالان صنفی تحت پیگردغیرقانونی قرارگرفتند.

اینگونه برخوردها برای فعالان صنفی رفتاری تجربه شده است، حاکمیت مانند همیشه ، پس از سکوتی معنا دار به  قصد آنالیز کردن و شناسایی نیروها ی مصمم و خط مقدم ، با انجام عملیات انتقامجویانه به قصد از هم پاشاندن شیرازه ی جنبش فرهنگیان ، با همه ی قوا، به سرکوب بازداشت ، تهدید ، تطمیع ، پرونده سازی و ایجاد رعب و وحشت دست زد، برای هر صدای عدالت خواهانه ای شمشیر خود را از نیام بیرون کشیده و قلع و قمع را آغاز نموده است.

اما باید به سردمداران اطمینان داد، شیوه ی سرکوب در پاسخ به خواست مردم ، بویژه فرهنگیان در هیچ دوره ای از تاریخ ، مشکل گشا نبوده ، بلکه همواره نتیجه ی معکوس داده است ، و آنان به این آسانی نخواهند توانست جنبش فرهنگیان را که ریشه در اراده ی آگاهانه و آمیخته به دلیری یک میلیون و هشتصد و ‌پنجاه هزار فرهنگی شاغل و بازنشسته  دارد را خاموش کنند.

به این وسیله به آگاهی فرهنگیان ، دانش آموزان و اولیای محترم دانش آموزان می رساند ، جنبش معلمان ایران در قالب شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران ، به زودی بار دیگر خیابانها را فتح خواهد نمود، و بی اعتنایی حاکمیت نسبت به خواسته های انباشته شده ی فرهنگیان(آزادی معلمان زندانی ،  قانون رتبه بندی ، قانون همسان سازی حقوق بازنشستگان ، استخدام رسمی نیروهای موقت ، نهضت سواد آموزی ، مربیان پیش دبستانی ، معلمان خرید خدمات آموزشی ، خدمتگذاران ، پاداش پایان خدمت بازنشستگان ) بویژه اجرای اصل۳۰ قانون اساسی یعنی آموزش رایگان و با کیفیت برای فرزندان ایران زمین که مطالبه ی ۸۰  میلیون ایرانی است،  و ادامه ی سرکوبهای آرام یا خشونت آمیز را محکوم نموده و حق خود می داند که از فرهنگیان ستمدیده دفاع نموده و تا رسیدن به خواسته های قانونی و طبیعی خود  کنش های لازم را به زودی از سر گیرد.

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران

۱۸ اسفند ۱۴۰۰