مقاومت

این خشم های انباشته به کجا میروند؟

نوشته شده در ژانویه 15, 2012

1

جمهوری اسلامی این روزها سخت ترین دوران عمر تاریک خود را می گذراند. با ابتکار دولت و به منظور تامین کسری بودجه پانزده هزار میلیارد تومانی اش و بالا گرفتن بحث تحریم بانک مرکزی و صادرات نفتی ایران، قیمت دلار از کنترل خارج شده و در مدت کوتاهی پول ملی نزدیک به هفتاد درصد ارزش خود را از دست داد. چنین کاهش شدید ارزش پول ملی در کشوری که شیر مرغ تا جان آدمیزاد را به دلار وارد میکند تنها یک معنی دارد: فاجعه اقتصادی. فاجعه زمانی کامل شد که به موازات سقوط مداوم ارزش پول ملی، توافق تقریبی تمام وارد کنندگان اصلی نفت ایران به استثنای چین برای کاهش یا تحریم خرید نفت از ایران بیش از پیش به واقعیت نزدیک گردید. بحران نفتی و دلار افسارگسیخته می رود که کمر اقتصاد لرزان ایران را بشکند. تورم به گفته حبیب الله عسگراولادی به چهل درصد پهلو میزند و اثرات تورمی بالا رفتن ناگهانی نرخ دلار هنوز کامل ظهور نکرده است. جمهوری اسلامی اما غرق در اختلافات داخلی خود کوچکترین طرح جامعی برای اداره کشور در شریط بحرانی ندارد. رئیس کمیته مقابله با تحریم های آن کسی است که پرونده جدی قضایی داشته و نمایندگان مجلس اش او را دزد می نامند. آشتفگی در تیم اقتصادی دولت به حدی است که رئیس کل بانک مرکزی از فرصت سفر اعضای کابینه و احمدی نژاد به آمریکای اسلامی سود می جوید تا برای جمع آوری نقدینگی و ایجاد ثبات در بازار ارز نرخ سودی بانکی را یک شبه بیش از 75% افزایش دهد. در همین حال ظاهرا احمدی نژاد از آن سوی اقیانوس پیغام فرستاده که بهمنی بهتر است چمدان های خود را ببندد! واقعیت پدیدار شده در داخل ایران زمانی که هنوز جنگی هم در نگرفته و تحریم ها عملاً آغاز نشده حکایت از لرزش شدید پایه های اقتصادی و سیاسی حاکمیت در روزهای بحران پیش رو دارد. علاوه بر لرزاندن حاکم این سلسله اتفاقات و تورم شدیدی که به دنبال خواهد داشت در کنار نگرانی جنگ خطر بزرگی را متوجه سفره های خالی مردم نموده است.

در این شرایط اپوزیسیون اتمیزه ایرانی با فراموش کردن دوباره قدرت مردم وقت خود را یا صرف بحث های بی پایان اخلاقی بر سر  جنگ و یا مشارکت در پروژه دولت بعد جنگ می کنند. در سوی دیگر جمهوری اسلامی اما خشنود از اپوزیسیون بی خاصیت و سرمست از پیروزی خود بر مردم تمام توجه خود را صرف درگیری های سیاسی درونی اش نموده است. نکته ای که در این میان از سوی هر دو گروه فراموش شده است حس شدید نارضایتی و خشمی است که چنین افتضاح اقتصادی ای بیش از پیش در توده ها انباشته می کند. طبقه متوسط ایرانی در شهرهای بزرگ به وضوح طعم فقر را خواهند چشید. قرارداد اجتماعی ای که طبقه متوسط ایرانی و جمهوری اسلامی را به هم مرتبط می ساخت بیش از پیش خورده خواهد شد. قرار دادی که بر اساس دریافت عواید مناسب نفتی در برابر رفرمیسم و اعتراض کانالیزه، برقرار شده بود. هرچند از این قرارداد اجتماعی ای چیز زیادی بعد از انتخابات ریاست جمهوری اخیر و سرکوب خونین مردم باقی نمانده بود. در دوران شعب ابی طالبی که “فقرا” مسبب آن را نه خود که خصم شان می دانند فشارهای شدید اقتصادی خشمی را تلمبار خواهند کرد با پتانسیل های غیر قابل تصور. این خشم در مردمی اوج می گیرد که اگرچه یک سال میشود به خیابان نیامده اند اما هنوز فراموش نکرده اند رد خون هایی را که دو سال قبل در خیابان های ایران ریخته شد.

جنگ و ریاضت شدید اقتصادی واقعیتی ست که باید آنرا ابتدا پذیرفت و سپس به مقابله آن رفت. دیگر محل مناقشه خوبی و بدی جنگ نیست جنگ خیلی زودتر از بمب ها با فقر و گرسنگی از راه رسیده است. خشم و کینه مردمی که در دوران جنبش سبز حول میرحسین موسوی توانسته بود جریان بیابد و ارکان جمهوری اسلامی را به لرزه بیاندازد در حصر و غیاب او و ضعف و سستی جانشینان اش به حاشیه و خاموشی رفته است. این خشم ملی اما در تمام این سال ها از دوم خرداد تا هجدهم تیر تا قیام دو سال قبل تنها به دنبال ترکی در جایی برای اثبات حضور و آزادی خود بوده است. خشمی که می تواند روزی دوباره جریان یابد و پایه های بی عدالتی را سرنگون سازد اگر روزنه ای برای آن گشوده شود.

اگر در اضمحلال “مردم” ، اینبار “فقرا” در خیابان های ایران جریان بیابند و با استفاده از سستی ای که در ارکان نظام افتاده است در روزهای سرنوشت ساز پیش رو که عرصه نمایش انتخاباتی و تصویه حساب جناح های درگیر حکومت و خواهد بود، دست به کنشی قاطع بزنند تصور شکستن شب های تاریک جمهوری اسلامی به سوی روزهای بهتر دیگر آرزویی دست نیافتنی نخواهد بود.