یاران مان را در زندان تنها نگذاریم

یاشار جاوید

احکام سنگین و شرم آور بازداشتیان هفت تپه صادر شد ؛ در مجموع بیش از یک قرن یعنی دقیقاً صد و ده سال و شش ماه زندان برای هفت بازداشتی هفت تپه! به سپیده قلیان، دانشجوی حامی کارگران هفت تپه، 18 سال و شش ماه حبس، اسماعیل بخشی، نماینده کارگران هفت تپه، 14 سال حبس و 74 ضربه شلاق، امیر حسین محمدی فر، ساناز الهیاری، عسل محمدی و امیر امیرقلی سردبیر و اعضای هیئت تحریه نشریه «گام» هر کدام 18 سال حبس و محمد خنیفر، کارگر هفت تپه، هم 6 سال حبس حکم داده اند. این احکام ظالمانه از یک سو برگ زرینی از مقاومت اردوی کار و زحمت است و از سوی دیگر ننگی دیگر بر دامن ننگین حکومت اسلامی ایران که با مطالبات صنفی کارگران و معلمان همواره امنیتی برخورد کرده است. پیش از این هم برای دو تن از بازداشت شدگان روز جهانی کارگر در تهران یعنی عاطفه رنگریز11 سال و 6 ماه و مرضیه امیری 10 سال زندان و 148 ضربه شلاق حکم صادر کرده بودند. متأسفانه از دولت سر جمهوری اسلامی این لیست طولانی است و ذکر تک تک آن‌ها در اینجا مقدور نیست. آن هم در حالی که بسیاری از عزیزان فعالان صنفی، مدنی، سیاسی و عقیدتی هم‌ اکنون در زندان هستند. گرچه صدور این احکام سنگین و ننگین برای فعالان کارگری و حامیان آن‌ها از سوی حکومت اسلامی با توجه به میزان و دامنه ی قساوت شان عجیب و غیرمنتظره نیست، ولی در عین حال بیانگر سطح کیفی جدیدی از مبارزات کارگران و زحمتکشان و وحشت سردمدارن رژیم نیز هست. نکته‌ای که خود مسئولان حکومتی به خوبی به آن واقف هستند و از زبان یکی از سرداران سپاه، سعید قاسمی، که در سال 88 عنوان کرده بود که اگر مردم پایین شهر تهران به حرکت درآیند ما باید بگذاریم و دربرویم (نقل به معنی ولی دقیقاً با همین مضمون)، به آن اقرار کرده اند.

اینک سران حکومت اسلامی به خوبی واقف هستند و نیک می‌دانند که کارگران و زحمتکشان، با وجود سرکوب خونین سازمان های سیاسی در دهه شصت و گرازکوب کردن هر نوع تشکل های صنفی مستقل کارگران، سربلند کرده است. و این ادامه همان موج اعتراضات سراسری دی ماه 96 است. و مهمتر اینکه جوانان فهیم و آگاه (که در مقطع قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان خونین67 حتی به دنیا نیامده بودند) نیز با حضور پررنگ شان در کف خیابان، اکنون تمام قد از کارگران و مطالبات برحقشان دفاع می‌کنند و حتی در زندان هم با سربلندی بر این پای می فشارند که : « فرزند کارگرانیم / در کنارشان می مانیم». ا

اکنون بر ما و بر همه نیروهای مترقی است که از این عزیزان دربند و خانواده‌های آن‌ها به هر شکل ممکن حمایت کنیم. این عزیزان که از زندگی شخصی خود گذشته اند و درد جامعه را فریاد می‌زنند و برای احقاق حقوق خود و دیگران هزینه می‌دهند را نباید تنها بگذاریم. این دربندیان سرفراز که با ایستادگی و مقاومت درخشانشان خار چشم حکومتیان شده‌اند، نباید تنها بمانند. باید صدای پرطنین آن‌ها باشیم در پس دیوارهای بلند زندان، هم در ایران هم در خارج کشور. آن‌ها که تجربه تلخ زندان را دارند بخوبی می‌دانند که بزرگترین دغدغه و دلنگرانی زندانی (بخصوص آن هائی که نان آور خانواده هستند) نه غم جان خویش، بلکه وضعیت خانواده و چگونگی تأمین معاش خانواده است. و متاسفانه این بزرگترین و کاراترین حربه رژیم جمهوری اسلامی به همراه اعمال شکنجه های وحشیانه جسمی و روحی، برای شکستن مقاومت زندانی نیز هست. با علم به این، خانواده‌های عزیزان در بند را هم یاری کنیم و آن‌ها را در این شرایط سخت و دشوار، در تنگنای مسایل معیشتی تنها و گرفتار نگذاریم. در ضمن، باید خود خانواده‌ها نیز با هم همداستان و هم پشتیبان باشند و همدیگر را به هر شکل ممکن یاری کنند. بی تردید این عزیزان دربند که تا کنون چنین شکوهمند مقاومت و ایستادگی کرده‌اند از این احکام سنگین و ضد انسانی هراسی به دل نخواهند داد و قامت استوارشان خم نخواهد شد. وقتی اسماعیل بخشی در زندان اوین پس از ابلاغ حکمش خطاب به کارگران هفت تپه می سراید

می رنجم تا تو نرنجی

 شادم ازین رنج

می خندم دراین رنج براین رنج

رقصان رنجت را به دوش می کشم

تا تو نرنجی

 ...تا تو بخندی

  نشان می دهد که سطح آگاهی و تعهد و وفاداری این کارگر رزمنده هفت تپه به هم طبقه ای ها و آرمان‌های عدالتخواهانه آنها تا به چه حد و تا به کجاست. و چه غرورانگیز است چنین جسارتی در قبال چنان قساوتی. تو حال این وظیفه و مسئولیت تخطئی ناپذیرماست که در این سوی دیوارهای زندان و خصوصا ً در خارج کشور صدای این عزیزان دربند باشیم و یاران مان را در زندان تنها نگذاریم!    ا

یاشار جاوید

 شنبه ۱۶ شهريور ۱۳۹۸