شادباش نوروزی كانون نويسندگان ايران

اي بس كه تازيانه‌ي خونين برق و باد

پيچيده دردناك

بر گُرده‌ي زمين،

اي بس كه سيل‌ِ كف‌ به لب آورده‌ي عبوس

جوشيده سهمناك بر اين خاك‌ِ سهمگين،

زان‌گونه مرگ‌بار كه پنداشتي، دريغ

ديگر زمين هميشه تهي مانده از حيات.

اما، زمين هميشه همان‌گونه سخت‌پشت

بيرون كشيده تن

از زير هر بلا ،

و آغوش باز كرده به لبخندِ آفتاب

زرين و پُرسخاوت و سرسبز و دلگشا . . .

سرماي امسال، چنان‌كه انتظار مي‌رفت، بسي استخوان‌سوزتر از سال‌هاي پيش بود و گاه به‌راستي تا حد فسردنِ خون در رگ‌ها پيش مي‌رفت. با اين همه، زمين نفس مي‌كشد و، باز هم چنان‌كه انتظار مي‌رود، هُرم گرماي زمين  سوزِ جان‌گزاي سرما را واپس مي‌راند و عرق شرم بر پيشاني‌اش مي‌نشاند. سربرآوردنِ گرماي جان‌بخش بهار از اعماق زمين،‌ در حالي ‌كه همه‌ چيز بر سلطه‌ي بي‌چون‌وچراي انجماد و يخ‌بندان گواهي مي‌دهد، حكايت‌گر غلغله و غوغايي است كه هرچند اكنون چندان هويدا نباشد اما پرخروش‌تر و نيرومندتر از آن است كه به سلطه‌ي سركوب‌گرِ سرما تن در دهد. در آستانه‌ی بهار و تقارن آن با سال نو، از حضيضِ كهنگی تحميليِ سركوب و سانسور گل‌سرخی به سوی نوروز و هر چيز نوِ ديگر پرتاب مي‌كنيم، و نوتر از همه، آزادي! 

با آرزوی اين نوترين شكفتن‌ها برای همه‌ی مردم،‌ فرارسيدن بهار و سال نو را شادباش مي‌گوييم.

كانون نويسندگان ايران

۲۷ اسفند ۱۳۹۰