بیانیه شماره نه

 شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی

نگذاریم تجربه سال گذشته تکرار شود!

تجربه سال گذشته را هرگز فراموش نمیکنیم. اعتصاب متحد و گسترده‌ای داشتیم. اما در آخر وقتی که داشت ابعاد اعتراض ما گسترده‌تر می‌شد و همه پیگیر خواست‌هایمان بودیم. همین ابرگروه کاریابی و پایپینگ و اکیپ پروژه‌ای سوت پایان را کشید و با گرفتن یک مشت وعده و وعید اعتصاب را پایان یافته اعلام کرد.

امسال هم در حالیکه هر روز همکاران بیشتری به اعتصاب می‌پیوندند با طرح پیگیری مطالبه‌گری در چهارچوب قوانین اسلامی جلو آمده‌اند و یک نفر هم به اسم مازیار گیلانی نژاد را مقابل ما گذاشته‌اند و می‌گویند ایشان نماینده ماست و برای اینکه بتواند به مذاکره بنشیند، ۵ هزار رای می‌خواهد و رای بدهید. خوب جمع کردن این تعداد رای هم کار سختی نیست. طبعا همان کسانی که در جهت مهار اعتراض در چهارچوب قوانین حاکم کار می‌کنند امضا خواهند کرد. وابستگان حکومت هم ناخرسند نخواهند بود بخاطر اینکه به این سادگی اعتصابی در چنین ابعاد که تمام توجه‌ها را به خود جلب کرده است، قرار است توسط گروه پایپینگ جمع شود.

بگذارید از همین اول بگوییم که خواست اول ما خواست افزایش دستمزدها است. بخاطر اینکه قیمت‌ها هرروز بالاتر می‌رود و اوضاع از سال گذشته هم بسیار بدتر است. در طرح پیگیری طراحان این برنامه به نحو عجیبی حرفی از اضافه شدن دستمزدها نیست و با یکسری تعلقات مزدی مثل بن کالاها، سختی کار و حق ایاب و ذهاب و ۴ نفره کردن اطاق و بیست روز کار، ده روز مرخصی می‌خواهند سر و ته قضیه را هم بیاورند. حرف ما اینست که اینها بخش بسیار کوچک مطالبات ما است. پارسال وعده‌های بزرگتر از اینها دادید که اجرایی نشد. بعلاوه همین الان هم برخی پیمانکاران بدون اینکه لزومی به ارائه چنین طرح‌هایی باشد بسیار بالاتر از اینها توافق کرده و حاضرند ما کارگران به سر کار بازگردیم. دلیلش نیز خسارت بزرگی است که تا همین جا به پیمانکاران زالو صفت وارد شده است. این‌ها خود نتیجه زور مبارزه ما و یک پیشروی مهم است.

اما سوال اینست که چرا باید خواست‌های ما سر و دم بریده طرح شود؟ از ده‌ها هزار کارگر که در اعتصاب هستند چرا پنج هزار نفر یک نماینده را آنهم به شیوه‌ای مبهم و غیر رقابتی قرار است انتخاب کنند؟ همانطور که در بیانیه‌های قبلی اعلام کردیم ما باید مبنای مذاکرات برای بازگشت به کار را نه بر اساس این مطالبات سر و ته بریده بلکه بالاترین رقم توافقی‌ای که در این مدت از سوی همکاران ما با پیمانکاران صورت گرفته است، قرار دهیم و به کمتر از آنها رضایت ندهیم. آیا این منطقی‌تر و عملی‌تر و کارگری‌تر نیست؟ در جاهایی پیمانکاران زیر فشار اعتصاب حاضر به قبول پرداخت دو برابر دستمزد و قبول بیست روز کار و ده روز مرخصی و بهبود وضع کمپ ها شده‌اند. ما نیز اینها را اساس قرار دهیم و بر بهبود قابل قبول وضع کمپ‌ها و بالا بردن استاندارد بهداشتی و ایمنی در محیط کار و زندگی‌مان تاکید کنیم.

همکاران!

اعتصاب همکاران پروژه ای پیمانی ما هم اکنون دامنه اش به بیش از ۱۱۴ مرکز رسیده است. قبلا گزارش کردیم که در جاهایی بخشی از کارگران با پیشنهاداتی که کارفرمایان داده اند بسر کار برگشته اند. نمونه های آن بازگشت به کار بخشی از کارگران شرکتهای آر جی سی، پایندان و مپنا در فاز ۱۴ کنگان و پتروشیمی بوشهر و ساز و پاد و جهانپارس است. از سوی دیگر بنا بر خبرهای دریافتی در جاهایی از کارگران دعوت به کار شده است و شماری از آنها بعد از بازگشت به محل با دیدن فریب بودن وعده های داده شده، دوباره کار را تعطیل کرده و به اعتصابشان ادامه داده اند. قابل توجه اینجاست که حتی کارگرانی که با دوبرابر مزد و ۲۰ روز کار و ده روز مرخصی به کار برگشته اند شمارشان بسیار کمتر از کارگرانی است که دارند از شرکت های دیگر به اعتصاب می پیونندند و بر این مبنا اعتصاب همچنان با گستردگی جریان دارد. بویژه همین حرکت اخیر کارگران پروژه ای در برخی شهرها مثل آبادان، خرمشهر، مسجد سلیمان، هفشجان، ایذه، لردگان و...و اعلام حمایت جمعی از اعتصاب نقطه قوتی برای پیشروی اعتصاب است و داریم با قدرت جلو می‌رویم.

همه شاهدیم که چگونه همه تلاش میکنند جلوی حرکت به حق ما را بگیرند. عده ای معلوم الحال میگویند اداره کار منطقه ویژه اقتصادی را شورای اسلامی کنیم. یکی دیگر میگوید شورای اسلامی بر اساس قانون کار را تشکیل دهیم و یکی هم این وسط تحت عنوان بزرگترین ابرگروه کاریابی و پایپینگ و اکیپ پروژه ای با  طرح پیگیری مطالبه گرایی در چارچوب قوانین جمهوری اسلامی ایران دارد بطور واقعی همان نقش شوراهای اسلامی را عملی میکند و در واقع هدف همه شان مهار کردن اعتصاب ما و دوباره حواله دادن ما کارگران به یک مشت وعده و وعید است.

حرف آخر ما اینست که اجازه ندهیم با چنین طرحهایی اعتصاب ما را به بیراهه بکشند و مهار کنند. همانطور که در بیانیه هشت خود اعلام کردیم بر اساس همین قوانین و از جمله قوانین ویژه اقتصادی است که پدر کارگر را در آورده اند و در یک بی قانونی مطلق زیر بیشترین فشار قرار داده‌اند.

افزایش دوبرابری دستمزدها تاکید اول ماست و همانطو که دیگر بخشهای کارگری هم تاکید کرده اند، دستمزد هیچ کارگری نباید زیر ۱۲ میلیون باشد و مزد باید هر ماهه بموقع پرداخت شود. ما خواهان امنیت شغلی هستیم و قراردادها باید دائمی شوند. کارگران اخراجی باید سرکار برگردند. ایمنی محیط کارما باید تامین شود و کمپ ها و وضع غذا و غذا خوری ها استاندارد و قابل قبول شوند. و ما خواهان ۲۰ روز کار و ده روز مرخصی هستیم.

دوستان!

خواستهای ما حلقه اصلی اتحاد سراسری ما کارگران است و ما میتوانیم متحدانه پیگیر این مطالبات شویم. و برای آن بر نکات زیر تاکید میکنیم:

١- کارگران ساکن در منطقه همانطور که جمع میشوند و مجمع عمومی تشکیل میدهند بر ادامه اعتصاب تا رسیدن به خواستهایشان تاکید میکنند، میتوانند نماینندگان واقعی خود را انتخاب کنند و اعلام کنند که اگر در جایی قرار به مذاکره ای شود، نماینده خود را میفرستند. چنین افرادی همین امروز موجودند. همانطور که کارگران با جسارت جلوآمده و در اجتماعاتشان پیام میدهند میتوانند جلو بیایند و کاندید نمایندگی جمع خود باشند. نمیشود خانه نشست و کار را به طراحان گروههای مدیریت پایپینگ سپرد. باید خودمان نقش آفرین باشیم.

٢- از ابزار مدیای اجتماعی و گروههایی که در بخش های مختلف نفتی داریم استفاده کنیم و همین گفتمان ها را انجام دهیم و همانجا بخواهیم افرادی داوطلب شوند و یا کسانی را که می شناسیم کاندید کنیم و بخواهیم نماینده واقعی ما کارگران باشند.

٣- بعلاوه بر اینکه توافقات باید کتبی و رسمی باشد و توافقات هر مذاکره ای وقتی رسمیت یابد که کارگران بخشی که از جانبشان توافقی صورت گرفته رضایت خود را اعلام کنند.

به هر درجه و در هر تعداد شرکتی که بتوانیم به این گونه عمل کنیم. زمینه های دخالتگری حداکثری کارگری را فراهم کرده و خودمان دخالتگر خواهیم بود. در هرحال انجام این کارها باید صورت گیرد و امروز بیش از هر وقت ضروری و حیاتی است.

درود بر همکاران اعتصابی نفت،

زنده باد همبستگی واتحاد

شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی

٢٨ تیر ۱۴۰۰