خطر جنگ و اهمیت حیاتی‌ صدای مستقل مردم ایران

بهروز نظری

زوزه جنگ هر روز بلندتر و گوش خراشتر میشود. طبل جنگ اعلام نشده بین ایالات متحده و متحدانش، و رژیم اسلامی هر روز بلندتر از پیش بگوش می‌رسد. تشدید تحریم‌های مرگبار علیه ایران که طبق آخرین گزارشات منتشره، و همانگونه که انتظار میرفت، به مواد غذائی و دارو نیز بسط پیدا کرده است، دیگر کافی‌ تلقی‌ نمیشود. مقامات دولت‌های امپریالیستی و حامیان وطنی آنان تلاش میکردند تا تحریم‌های به اصطلاح هوشمند را بعنوان بدیلی در برابر جنگ و تنها راه حل باقی‌ مانده برای جلوگیری از جنگ جا بزنند. سخنان لئون پانه تا، وزیر دفاع ایالات متحده، درباره احتمال حمله اسرأییل به ایران در بهار آینده از شکنندگی اوضاع و در دستور قرار گرفتن "گزینه" نظامی برای حل مناقشه بین رژیم اسلامی و دولت‌های غربی پرده برداشت. به گفته پانه تا مقامات اسراییلی اعلام کرده اند که حمله نظامی برای متوقف کردن فعالیت‌های هسته ای ایران ضروری است. آنها تاکید کرده اند که اسراییل نمیتواند منتظر بماند و سرنوشت خود را به دست ایالات متحده بسپارد. همین نکات با صراحت بیشتری از سوی دانی‌ آیالون، معاون وزیر امور خارجه اسرأییل، در جریان کنفرانس امنیتی مونیخ، تکرار شد. آیالون در روز جمعه ۱۴ بهمن ماه به نمایندگان کشور‌های شرکت کننده در این کنفرانس اعلام کرد که اسراییل  نمیتواند "منتظر نتیجه و تأثیرگذاری تحریم‌های جدید علیه ایران بماند و باید سریعاً علیه حکومت ایران اقدام کرد. "

پیش از این اهود باراک، وزیر دفاع اسراییل اعلام کرده بود که تردید دارد که تحریم‌های جدید علیه ایران کارساز باشند. اعلام احتمال حمله اسراییل به ایران از سوی پانه تا و همچنین گزارش مرکز سیاستگذاری فراحزبی در ایالات متحده که روز چهارشنبه ۱۲ بهمن انتشار یافت نشان میدهد که تهدیدی‌های نظامی علیه ایران محدود به اسراییل نیست. مرکز سیاستگذاری فراحزبی که متشکل از مقامات ارشد سیاسی و نظامی کنونی و پیشین ایالات متحده است در گزارش خود آورده بود که نمایش قدرت نظامی ایالات متحده و عزم آن برای بکار بردن این قدرت تنها راه مقابله با جمهوری اسلامی است. در چند سال گذشته مقامات ایالات متحده همواره تاکید میکردند که تمامی گزینه‌ها همچنان موجود است. گزینه نظامی اکنون به گزینه اصلی‌ بدل شده است. در کنار این تشدید تبلیغات علیه ایران و تشدید تلاش‌های دولت‌های غربی برای اپوزیسیون سازی از "عزم" دولت‌های غربی برای نمایش قدرت سیاسی و نظامی خود خبر میدهند.

همین تبلیغات و تهدیدات از کمپ جمهوری اسلامی نیز بگوش می‌رسد. مقامات جمهوری اسلامی و از جمله ولی‌ فقیه یکی‌ پس از دیگری تبلیغات مسموم دولت نژاد پرست و متجاوز اسراییل را تکرار میکنند و مدعی میشوند که تحریم‌ها کار ساز نیست؛ در پاسخ به تحریم‌های اتحادیه اروپا تهدید میکنند که فروش نفت به این کشور‌ها را تحریم خواهند کرد، و با برگزاری مانورهای جنگی، جولان نظامی در خلیج فارس، و تهدید به بستن تنگه هرمز بر روی آتش جنگ نفت میپاشند. تکرار تهدیدات علی‌ خامنه ای‌ از سوی نماینده او در سپاه و تعبیر مقامات رژیم از تنگه هرمز بعنوان یک "ظرفیت" برای آغاز جنگ، آنهم  در حالیکه ایالات متحده هرگونه تلاش برای بستن این شاهراه و شاهرگ نفتی را عبور از خط قرمز اعلام کرده است، پیامی ارسال نمیکند مگر دعوت به جنگ. جمهوری اسلامی همچنین با استفاده از دستگاه‌های تبلیغاتی و طرفداران خود در خارج از کشور  "عزم" خود را برای ادامه این مناقشه مرگبار نشان میدهد.

بسیاری از هر دو طرف مدعی بودند و هستند که ایران عراق نیست. چنین ادعایی با هر نیت و منظوری که اعلام میشد و میشود، قطعا نمیتواند باعث خوشبینی باشد و نمیتوان و نباید آنرا به این منظور تلقی‌ کرد که فاجعه عراق در ایران تکرار نخواهد شد. ایران عراق نیست چرا که: اولا، سیاست‌های فاجعه بار جمهوری اسلامی و  ماجراجویی‌های بین‌المللی آن از حمله به سفارت انگلیس گرفته تا تهدید به بستن تنگه هرمز در مدت کوتاهی به شکل گیری وسیع‌ترین ائتلاف ممکن علیه ایران و پذیرش استراتژی ایالات متحده، و حتی در محافلی اسراییل، منجر شده است. همین سیاست ها، و برخلاف تجربه عراق، به همگرایی بین کشور‌های اروپایی و ایالات متحده کمک کرده است. ثانیا، تحریم‌ها و تهدید علیه ایران، باز هم برخلاف تجربه عراق، با سرعت سرسام آوری پیش رفته است. حقیقت این است که این تنها اسراییل نیست که نمیخواهد وارد "بازی انتظار" با جمهوری اسلامی شود. بحران اقتصادی جهانی‌ از یکطرف و وابستگی‌ کشور‌های اروپایی به منابع نفت و گاز ایران از طرف دیگر، مانع بزرگی‌ در برابر تکرار تجربه عراق و اتکا به تحریم‌های دراز مدت هستند. ثالثا، با توجه به منافع متفاوت چین و روسیه، امکان توافق بر سر گزینه نظامی علیه ایران در شورای امنیت سازمان ملل وجود ندارد، و همین واقعیت میتواند نه مانعی در برابر خطر جنگ که عامل مهمی‌ در تسریع تصمیم گیری برای مداخله نظامی در ایران باشد. بیتابی اسراییل و طرفداران آن در منطقه و غرب از همین عوامل نشات می‌گیرد. در چنین شرایطی هر اقدامی و هر حادثه ای‌ میتواند بلافاصله به مشتعل شدن آتش جهنمی جنگ منجر شود.

"تضاد های بین‌المللی" در شرایط کنونی‌ نعمتی است برای هر دو طرف، نعمتی که هر دو سوی مناقشه سعی میکنند از آن برای تحت الشعاع قرار دادن تضادهای طبقاتی، اجتماعی و سیاسی عمیق در این کشور‌ها استفاده کنند. در این شرایط و در این تضاد آنچه که نادیده گرفته شده و میشود منافع مردم ایران و صدای مردم ایران است. با تشدید تحریم‌ها و خطر جنگ علیه ایران جنبش ضدّ جنگ در ایالات متحده و اروپا جان تازه ای‌ گرفته و حرکات اعتراضی اخیر در بسیاری از شهرهای ایالات متحده و اروپا بدون تردید گامی‌ ارزنده در افشای اهداف دولت‌های امپریالیستی در ایران و منطقه است. اما، آنچه که اهمیت حیاتی‌ دارد، عاملی که میتواند تحریم‌های مرگبار و خطر جنگ را خنثی کند، جنبش مستقل مردم ایران برای صلح و آزادی است. ایران و مردم ایران نباید به زایده این مناقشه تبدیل شوند. آینده ایران و آینده مردم ایران باید فارغ از چکمه‌های نظامیان دولت‌های غربی و رژیم ولایی باشد.  تشدید سرکوب، بازداشت و اعدام در ایران، صدور احکام سنگین برای فعالین جنبش کارگری، تشدید فضای امنیتی در مناطق مختلف ایران، نشان میدهند که رژیم اسلامی خود را بیش از پیش برای مقابله با اعتراضات مردمی آماده می‌کند. در چنین شرایطی باید با تمام قوا برای تقویت جنبش مطالباتی و سازمان دادن کارگران و زحمتکشان برای تحقق مطالبات برحق خود بپاخاست. قربانیان فشار خرد کننده بحران اقتصادی، حذف یارانه‌ها و تحریم‌های اقتصادی کارگران و زحمتکشان ایران هستند. همین بحران اکثریت عظیم جمعیت ایران را در برابر رژیم اسلامی قرار داده است. حرکات اعتراضی کارگران در نقاط مختلف ایران،اعتراضات دانشجویی، و نافرمانی‌های مدنی از شکل گیری جویبار‌های اعتراضی خبر میدهند، جویبار‌هایی‌ که در صورت پیوستن آنها به یکدیگر میتوانند به دریای عظیمی تبدیل شوند. جنبش مطالباتی با پیش کشیدن بلافاصله‌ترین خواسته‌ها مردم میتواند جمهوری اسلامی را در نقطه ضعف آن مورد حمله قرار داده ،هزینه شرکت در اعتراضات توده ای‌ را کاهش دهد و به تقویت شبکه‌های سازمانی و گسترش حرکات اعتراضی کمک کند. راه رویارویی بزرگ و نهایی‌ مردم ایران با جمهوری اسلامی، راه آزادی، و راه صلح از همین طریق هموار و باز خواهد شد.

۱۶ بهمن ۱۳۹۰ / ۵ فوریه ۲۰۱۲