«شهرستانی ها را به دانشگاه های تهران راه ندهید!»

در حالی که فعالان صنفی دانشجویی یک به یک به دادگاه احضار می شوند  و احکام سنگین قضایی برایشان صادر می شود و دیگر فعالان صنفی در حال پیگیری وضعیت قضایی خود یا دوستانشان هستند، ضربه ای دیگر به پیکر دانشگاه و دانش آموزان شهرستانی وارد می کنند.

"شهرستانی ها را به دانشگاه های تهران راه ندهید" مضمون صحبت هایی بود که آقای عیسی فرهادی فرماندار تهران در جلسه شورای هماهنگی دانشگاه‌ها که به ریاست استاندار تهران به تاریخ 9/4/1397 برگزار شد، بیان کرد. وی گفت:

 "من از مسئولان دانشگاه‌ها درخواست می‌کنم ورود دانشجویان مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد را از دیگر استان‌ها به سمت تهران کم کنند".

این سخن در حالی گفته می شود که امروزه دانش آموزان شهرستانی تنها می توانند برای 20 درصد از ظرفیت دانشگاه های تهران رقابت کنند.

طرح بومی گزینی در آموزش عالی:

طرح بومی گزینی در آموزش عالی، نخستین بار در دولت آقای موسوی در جلسه کمیته مطالعه و برنامه ریزی کنکور سراسری به مورخه  26/9/1366 مطرح شد. در دولت های آقایان هاشمی و خاتمی به صورت موقت و آزمایشی اجرا شد؛ تا اینکه شورای عالی انقلاب فرهنگی به پیشنهاد وزارت علوم دولت آقای احمدی نژاد در سال 1387 تصویب نمود:

« سازمان سنجش آموزش کشور موظف است براساس گسترش رشته های آموزش عالی و با هماهنگی وزارتین علوم، تحقیقات و فناوری و بهداشت، درمان و آموزش پزشکی حداقل 65 درصد حجم پذیرش دانشجو در دوره‌های روزانه دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالی را به صورت بومی استانی انجام دهد».

این روند ادامه یافت و در دولت یازدهم (دور اول دولت آقای حسن روحانی) دانشگاه ها موظف شدند که 80 درصد دانشجوی بومی پذیرش کنند.

شوراهای صنفی دانشگاه های کشور در اسفند 1394   در بخشی از بیانیه خود به انتقاد از این طرح پرداختند:

«... بومی گزینی در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی، که امروز پذیرش در آنان به 80 درصد بومی و 20 درصد غیر بومی رسیده است، با توجیهات و دلیل تراشی واهی مسئولان وزارت علوم در حال انجام است و پیامدهای بسیار ناگواری دارد. این دلایل یا این بهانه ها، همچون افت تحصیلی دانشجویان خوابگاهی و جلوگیری از مهاجرت درون کشوری در واقع چیزی نیست جز شانه خالی کردن دولت از انجام مسئولیت های اجتماعی خود؛ که در نهایت باعث ایجاد شکاف عمیق بین مرکز و پیرامون می شود. دولت قصور خود در اختصاص بودجه مناسب برای آموزش عالی و فراهم کردن امکانات آموزشی برای افراد جامعه را پنهان می کند و به جای تلاش برای رفع تبعیض های آموزشی از سرنوشت دانش آموزان مناطق محروم که تریبونی برای اعتراض خود به این سیاست ها ندارند، چک سفید امضای بومی گزینی می کشد.

یکی از دلایل این طرح، کاهش مهاجرت های درون کشوری عنوان شده است؛ در حالی که مهاجرت دانشجویی در مقابل مهاجرت افسار گسیخته کارگران به شهرهای بزرگ بسیار ناچیز است؛ که همگان می دانند سیاست های اقتصادی غلط و شکاف طبقاتی هولناک جامعه باعث و بانی آن بوده است.همه اینها در حالی است که مهاجرت برای تحصیل ثمرات مثبت بسیاری در افزایش سرمایه فرهنگی و تسهیل درک متقابل میان قومیت های مختلف کشور داشته است؛ ثمراتی که نمی توان از آن به راحتی چشم پوشید. ایجاد فاصله تبعیض آمیز بین قومیت ها و جدایی آنها از یکدیگر و دامن زدن به شکاف مرکز و پیرامون در اثر طرح معیوب و بحران زایی بومی گزینی در دراز مدت مشکلات سیاسی، فرهنگی و امنیتی زیادی به بار خواهد آورد که بی شک گریبان نظریه پردازان و مجریان اینگونه طرح ها را اول از همه خواهد گرفت!

راهکار عقلانی برای رفع این مشکلات، تمرکززدایی از امکانات آموزشی به طور اخص و فراهم آوردن امکانات زندگی به صورت برابر در تمام مناطق کشور است که ساخت خوابگاه های دولتی و ارائه خدمات مناسب رفاهی مناسب به دانشجویان غیربومی گام کوچکی از این طرح کلان است که باید فورا در دستور کار هر دولتی قرار گیرد، تا همگان ببیند آسیب پذیری دانشجویان غیربومی به دلیل دوری از محل زندگی است یا ارائه طرح های فاجعه باری چون بومی گزینی که دانش آموزان مناطق محروم را از حق انتخاب و ورود به دانشگاه های برتر کشور و به دنیال آن زندگی دلخواه محروم کند».

شوراهای صنفی دانشجویان کشور