یادداشت کارگری

گسترش اعتراضات کارگری  و تشدید فشار بر کارگران زندانی

امیر جواهری لنگرودی

طی هفته های اخیر اعتراضات کارگری بطور مستمرادامه یافت.  کارگران پروفیل ساوه با خواست پرداخت پنج ماه مطالبات معوقه و حل مشکلات بیمه ای چهار روز تجمع داشتند. حق تولید، اجرای طرح طبقه بندی مشاغل و عناوین شغلی در لیست‌های بیمه سازمان تامین اجتماعی خواست هایی بود که جمعی از کارگران روزمزد و قراردادی کارخانه ایران تایر رو به تجمع در برابر وزارت تعاون کار ورفاه اجتماعی کشاند. اعتراض به تبعیض مزدی میان کارگران پیمانی و قرارداد مستقیم علت اعتراض گروهی از کارگران پیمانی پتروشیمی شازند اراک بود. کارفرما و مدیریت، قانون طرح طبقه بندی مشاغل رو طوری در شازند اجرا نمودند که شکاف مزدی بین نزدیک به دو هزار کارگر پیمانی و حدود ۷۰۰ کارگر قرارداد مستقیم دراین  پتروشیمی رو عمیق تر سازند. در واکنش به تاخیر 4 ماهه در پرداخت حقوق کارگران کارخانه ذوب آهن اردبیل، موجی از اعتراضات صنفی و کارگری را در این واحد تولیدی در دو هفته اخیر شاهد بودیم. تحصن کارگران شرکت سنگ آهن مرکزی بافق هم که وارد سومین هفته متوالی خود شده از اعتراضات مهم کارگری هست که بیش از دو هزار و پانصد کارگر در آن شرکت دارند. اعتراض کارگران که از حمایت و همدلی گسترده مردم منطقه برخوردار است. اعتراض کارگران به نحوه خصوصی سازی بخشی از این معدن و واگذاری اش به شرکت فولاد خوزستان از طریق مزایده در فرابورس مربوط می باشد. در ادامه پنج روز تجمع کارگران قطار شهری اهواز در اعتراض به عدم دریافت پنج ماه حقوق معوقه، همچنین ترک کار و استعفای اجباری نماینده کارگران معدن چشمه پودنه به دلیل پیگیری مطالبات صنفی کارگران و انتشار اخبار معدن و همچنین تغییر مدیریت پلی اکریل بعد از شش ماه اعتراضات کارگری در این واحد تولیدی از دیگر خبرهای مربوط به اعتراضات کارگری میباشند که هم در سطح سایت و هم در شبکه مجازی فعالان مدافعه حقوق کارگران طی ده روز اخیر بشکل وسیع بازتاب یافته است .

درمورد پلی اکریل، علیرضا خرمی دبیر شورای اسلامی به خبرگزاری دولتی ایلنا گفته : برکناری هیات مدیره و مدیرعامل این شرکت یکی از مهم ترین خواسته های صنفی کارگران بوده است. در میان خواست های ده گانه کارگران پلی اکریل، تشکیل شورای اسلامی کار و بازگشت به کار تمامی کارگرانی که به واسطه فعالیت در این تشکل صنفی، فسخ قرارداد شده‌اند هم مطرح گشته است .مبارزات شش ماه اخیر کارگران پلی اکریل و موفقیت آنها در تامین بخشی از خواست هایشان، مایه خوشحالی و دلگرمی مدافعان مستقل حقوق و مبارزات کارگری می باشد. ضمن این که در مورد خواست تشکیل شورای اسلامی کار می توان به تشکیل سندیکای مستقل کارگری هم فکر کرد. شش ماه مبارزه پیگیر کارگران پلی اکریل، چنین ظرفیتی رو مطرح می سازد که به آن سمت نیز جهت گیری نمایند. مطالبات کارگران پلی اکریل با تشکیل نهاد مستقل صنفی و طبقاتی خود کارگران؛ تشکلی بمانند سندیکا که سیاست های آن را خود کارگران و نمایندگان واقعی شان تعیین نمایند، مسلما پاسخگویی به نیازهای اقتصادی آنها را بهتر تامین می نماید. تجربه اعتراضات کارگری واحدهای تولیدی دیگر هم تا به امروز این  را عیان ساخته  که اعتراضات کارگری اگر به تشکل مستقل صنفی خود کارگران منجر نشوند، معمولا بعد از مدتی با تعرض مدیریت و کارفرماها دوباره بازپس گرفته شده و تلاش های کارگران بی نتیجه می ماند

مجموعه اعتراضات کارگری که بطور خلاصه و فهرست وار به آنها اشاره داشتم، همه اعتراضات کارگری هفته های اخیر نیستند، منتها مواردی مثل پلی اکریل، بافق و یا کارگران قطار شهری اهواز از یک ویژگی مهم برخوردارند و آن اینکه اعتراضات در این واحدها ادامه دارمی باشند. یعنی ما شاهد  دوره ای از کشمکش میان کارفرما و کارگران بر سر مطالبات خیلی بدیهی کارگری هستیم که گاهی اوج می گیرد، گاهی فروکش می کند، گاهی با اعتصاب و تجمع همراه می شود ، گاهی با نامه نگاری به مقامات محلی و مذاکره با کارفرما به پیش می رود. این دست از اعتراضات کارگری مثل بقیه اعتراضات کارگری در شرایط بغایت نابرابری جریان دارند. بطوری که همه قدرت و ابزار زور، دست کارفرما و دولت هست. در عوض کارگران جز قدرت اتحاد و همبستگی شان چیز بیشتری ندارند که در روند مشاجرات خود با حاکمیت سرمایه وارد سازند. تازه در آن شرایط نیز کارفرماها با هزار ترفند تلاش می کنند با شکاف انداختن بین کارگران، با اخراج نماینده های کارگری و محکوم کردن آنها به رژیم گرسنگی،اتحادشان را درهم بشکنند. بنابراین این بخش از اعتراضات کارگری مستحق برخورداری از حمایت هر چه گسترده تر همه حامیان جنبش کارگری هست. هیچ ضرورتی، هیچ اولویتی، هیچ بحثی و هیچ برنامه ای نباید وسیله ای فراهم کند برای بی توجهی به حمایت هر چه موثرتر از مبارزات کارگری. در این دسته از درگیری هاست که جنبش حمایتی بخصوص در خارج از کشور فرصت کافی دارد که حرکت کند و صدای کارگران را به چهارگوشه جهان برساند. همین نکته رو هم لازم هست در مورد ضرورت برپایی کارزارهای هر چه موثرتر در حمایت از فعالین کارگری زندانی یادآوری کنم. در واقع همین اعتراضات کارگری که بخشی  از آنها رو فهرست وار گفتم، خیلی خوب می توانند نشون بدهند که چرا با وجود مشاجرات وسیعی که بر سر بعضی از موضوعات کلیدی نظیر برنامه هسته ای و مذاکرات با آمریکا، سیاست های حوزه فرهنگی، پرونده های فساد مالی، سیاست خارجی و مسایلی از این دست بین جناح های درونی حاکمیت هست، بر سر برخورد با فعالان مستقل کارگری شاهد همسویی های آشکار میان این جناح ها هستیم. واقعیت اینه که سیاست های هر دو جناح حاکمیت دررودررویی با کارگران، جز گسترش فقر و فلاکت در میان کارگران  نتیجه ای ندارد. گسترش اعتراضات کارگری محصول این وضع بحرانی و سیاست های ضد کارگری حاکمیت بشمار می رود. بنابراین آشکار است که شاید فشار مضاعف چرخه سرمایه بر فعالین کارگری باشیم . حاکمیت ضد کارگری با بالا بردن هزینه سرکوب،می خواهد جلوی سازماندهی نارضایتی و اعتراضات کارگری رو بگیرند و سیاست زجرکش کردن فعالین کارگری رو ادامه بدهند. جابجایی و تبعید کارگران زندانی از زندانی به زندانی دیگر، یکی از روش های سرکوبگران جنبش کارگری هست. قبلا این کار را در مورد شاهرخ زمانی عضو سندیکای نقاشان کردند. که او را با اعتصاب غذای فرساینده 47 روزه اش همراه نمود و دست آخر در برابر گسترش اعتراضات در سطح داخل و جهان، ناچار شدند به خواست او تن دهند و او را به زندان رجایی شهر برگردانند. حالا همین کار را در مورد رضا شهابی عضو هیات مدیره و خزانه دار سندیکای کارگران شرکت واحد تهران و حومه شاهدیم که صورت دادند. رضا شهابی هم به مثابه هم طبقه ی ای خود شاهرخ، در واکنش به این جابجایی دست به اعتصاب غذا زده که اگر همینطور ادامه پیدا کند، بزودی از مرز دو هفته هم می گذرد. ازهمین منظرباید همان اعتراضاتی که در مورد شاهرخ زمانی صورت گرفت حالا باید در مورد رضا شهابی صورت بگیردتا حاکمیت وادار به عقب نشینی گردد. جان رضا شهابی در خطر است . بیماری او طولانی و محصول شکنجه و زندان طولانی مدت او است . نباید سکوت اختیار کرد.

در برابر پیشگفته هایم؛  به طور کلی ما الان وارد دوره ای شده ایم که دفاع هر چه گسترده تر از همه فعالین کارگری اسیر، حرکت های مشترک بر سر مطالبات مشترک و موردی و سازماندهی جنبش حمایتی دامنه دار در واکنش به اعتراضات مستمر کارگری در واحدهای بزرگ تولیدی بحران زده اهمیت اساسی و ضرورت تاخیر ناپذیر پیدا کرده است . تحرکات و اقدامات صورت گرفته در اول ماه مه امسال ظرفیت های مثبت و قابل توجه اقدام و عمل در این زمینه رو نشان داد. مهمه که در این شرایط از" کارزار پشتیبانی از کارگران ایران " دردرون کشور، این ظرفیت ها ی رو به جلو را وسیع تر تقویت نماییم و برای آنها ضمایم لازم را فراهم سازیم . خاصه در شرایطی که حاکمیت و سرمایه در برابر کارگران متحد و تهاجمی عمل می نمایند ، تلاش کنیم که صف کارگران در برابر این تعرض را متحد کنیم و با تمام قوا از مبارزات آنان حمایت نماییم .

پنجشنبه ۲۲ خرداد ۱۳۹۳ برابر با ۱۲ ژوئن ۲۰۱۴