فراز فرصت های نوین

برای استقرار « جهانی بهتر »

یونس پارسا بناب

مالی تر شدن ، عمومی گشتن و تشدید روند جهانی گرائی سرمایه داری انحصاری با اینکه به فقر و بی امنی معیشتی و اشتعال جنگ های خانمانسوز بیش از پیش در اکناف جهان دامن زده است ولی در عین حال فرصت های نوینی را در جلو مبارزین راه رهائی قرار داده است که در مسیر گسست از محور نظام سرمایه و استقرار " جهانی بهتر " به حرکت های خود شدت بخشند . در این نوشتار بعد از نگاهی کوتاه به موقعیت رشد و گسترش سرمایه داری انحصاری در صد و سی سال گذشته ( از 1885 به این سو ) به بررسی فرصت های نوینی که اکنون بحران ساختاری نظام سرمایه برای چالشگران ضد نظام در کارزار علیه نظام و ایدئولوژی ها و گفتمان های رایج حامی آن ( مثل یوروسنتریسم ، فرهنگ گرائی و بنیادگرائی های دینی و " بازاری " ) بوجود آورده است . میپردازیم .

موقعیت سرمایه داری انحصاری

در صد وسی سال گذشته

1 – در طی نزدیک به سی و پنج سال گذشته ، سرمایه داری بطور صعودی از قلمرو تولید به قلمرو مالی و مالی سازی حرکت کرده و حوزه فعالیت آن که عمومی تر و میلیتاریزه تر گشته با جهانی تر شدن به اکناف جهان رسیده است . بشریت در حال حاضر در فازی از عمر انحصاری – مالی سرمایه داری زندگی میکند که در آن کلیت نظام در یک بحران ساختاری عمیق فرو رفته است . در گذشته های نه چندان دور سرمایه داری که فقط یک شیوه تولید مشخص در بخشی از جهان بود میتوانست به پروسه انباشت که جوهر وجودی سرمایه داری است ادامه داده و در عین حال به مشکلاتی که منبعث از پروسه انباشت بود پاسخ های مقطعی و راه حل های موقتی ارائه دهد .

2 – ولی امروز بعد از گذشت صد و سی سال از عمر سرمایه داری انحصاری – مالی ، سرمایه داری واقعا موجود دیگر فقط یک شیوه تولیدی مشخص در بخشی از جهان نیست بلکه آن شیوه به یک نظام جهانی تبدیل گشته است . علیرغم این تغییر بزرگ در فضا و مکان و فعالیتش در بازاری به بزرگی این جهان ، سرمایه داری دقیقا به خاطر " اقتضای طبیعت اش " هنوز هم باید به پروسه انباشت مدام برای بقای خودش ادامه دهد . منتهی این نظام دیگر قادر نیست به مشکلاتی که منبعث از پروسه انباشت است راه حل های حتی موقتی پیدا کند زیرا خود پروسه انباشت به مرحله " اشباع " رسیده است . خیلی از تحلیلگران منجمله آنهائی که ضرورتا مارکسیست نیستند ، بر آن هستند که این پدیده " اشباع " هسته اصلی بحران عمیق سرمایه داری را در اوضاع فعلی در سطح جهان تشکیل میدهد .

3 – سرمایه داری واقعا موجود به عنوان نظام جهانی حاکم برای اینکه به بقای خود از طریق انباشت ثروت ادامه دهد مجبور است که به پروسه فقرزائی از طریق محروم سازی در سطح جهانی شدت بخشد . در جهان امروز نزدیک به 19 میلیون نفر صاحبان ثروت و قدرت ( 40 میلیون نفر با اعضای خانواده های خود ) در یک سو و متجاوز از 6.5 میلیارد نفر جمعیت محروم و نیمه محروم در سوی دیگر در جوامع کشورهای مرکز و پیرامونی و " نیمه پیرامونی " زندگی میکنند . این وضع حاکم که منبعث از روندهای جانگداز و فلاکت بار انباشت طلبی و محروم سازی است دائما به تشدید روند پولاریزاسیون بین کشورهای شمال و جنوب از یک سو و در درون جوامع آن کشورها بین " مدار " ها ( یک در صدی ها ) و " ندارها " ( 99 در صدی ها ) از سوی دیگر دامن میزند . بررسی این وضع در سطح جهان نشان میدهد که سرمایه داری به دوره فرتوتی و فرود خود رسیده و منطقی که بر آن حاکم است ( منطق انباشت سرمایه خصوصی از طریق محروم سازی ) دیگر قادر نیست بقای متجاوز از نصف جمعیت جهان را که بکلی محرومند تامین سازد .

4 – در تحت این شرایط بشریت در مسیر راهی قرار گرفته که بزودی او را بر سر " دوراهی " قرار خواهد داد : ادامه راه انباشت ثروت و سود ( از طریق محروم سازی مدام اکثریت عظیمی از مردم جهان ) و یا انتخاب راه دگردیسی و تغییر اساسی در روابط و مناسبات بین انسان ها ( هم در سطح ملی – کشوری و هم در سطح بین المللی و جهانی ). در این راستا چالشگران ضد نظام که راه دوم را انتخاب کرده اند باید با استفاده از متدولوژی آموزشی " از توده ها به توده ها " به فراز " وجدان تاریخی " بین جوانان درگیر مسائل سیاسی از یک سو و " حافظه تاریخی " بین توده های زحمتکش و محروم از سوی دیگر دامن بزنند . باید نسل جوان را که امروز نزدیک به 65 در صد جمعیت جهان را تشکیل میدهد پیوسته و پیگیرانه آگاه سازیم که چگونه در دوره نسبتا طولانی پس از پایان جنگ دوم جهانی که بیست و پنج سال ( از 1950 تا 1975 ) طول کشید ، خیلی از نیروهای اجتماعی دگرگون ساز ( در چین ، ویتنام ، کوبا ، اندونزی ، ایران ، غنا ، آفریقای جنوب ، الجزیره و... ) تلاش کردند که انگاشت و اصل توده ها   " سازندگان تاریخ " و ملت ها " حق تعیین سرنوشت " دارند را به میان توده های ساکن سه قاره برده و حتی در بعضی کشورها به " نیروی مادی " تبدیل سازند .

5 – امروز در جهانی که در آن دولتمردان فرمانبر اولیگوپولی ها ( یک در صدی ها ) از کارگران میخواهند که " فداکاری " و " از خود گذشتگی " نشان داده و در عوض به انحصارات بانکی – مالی بسته های " نجات " و " رایانه های " میلیارد دلاری دولتی تقدیم میکنند چالشگران ضد نظام و سرنگون ساز موظف اند کارگران و دیگر توده های زحمتکش را ( که عمدتا جوان هستند ) آگاه سازند که دگردیسی های اجتماعی و تغییرات اساسی در تاریخ که به نفع بشریت منجر گشته نه منبعث از خواست خدایان و " مشیت الهی " و نه ناشی از مقررات حاکم و نقش " دست نامرئی " در " بازار آزاد " سرمایه داری بود . بلکه منتج از مبارزات طولانی توده های به ستوه آمده مردم و شیوه های دخالت گری آنها در حق تعیین سرنوشت خویش بوده اند .

ماتریالیسم تاریخی در مبارزه علیه

 نظام و گفتمان های رایج مسلط  

در بررسی بحران کنونی سرمایه داری و فرصت هائی که وقوع آن در دسترس چالشگران ضد نظام قرار داده است دانش و آگاهی از انگاشت و پراتیک متدولوژی ماتریالیسم تاریخی مبنی براینکه تاریخ جوامع تاریخی مبارزات طبقاتی بوده و " توده ها سازندگان تاریخ هستند " حائز اهمیت میباشند . در این مورد بگذارید به نکاتی اشاره کنیم :

1 – بحران مالی فعلی منتج از مبارزات توده های مردم در راه کسب حق تعیین سرنوشت نبوده بلکه یکی از پی آمدهای اجتناب ناپذیر بحران ساختاری است که کلیت نظام را در بر گرفته است . به عبارت دیگر این بحران مالی که با ورشکستگی نهادهای مالی – پولی ( بویژه بانک ها ) در سپتامبر 2008 برملاتر و رسانه ای تر گشت ، خودش نتیجه یک بحران عمیق ساختاری و طولانی است که در حدود سال های 1971 – 1975 آغاز گشت . در این دوره چهل ساله که بحران برای مردم در کوچه و بازار ناشناخته و نامرئی ماند ، بیکاری ، فقر و نابرابری بطور آهسته ولی مداوم و پیوسته بیش از پیش در سراسر جهان منجمله در کشورهای مسلط مرکز رشد و گسترش یافت . رژیم سرمایه و حامیانش برای اینکه از این بحران عبور کنند متوسل به مالی تر کردن و جهانی تر کردن حرکت سرمایه گشتند که امروز بعد از طی چهل سال به " پاشنه آشیل " کل نظام تبدیل گشته است .

2 -  در جهان امروز برای اینکه نسل جوان به این واقعیت پی ببرد که چرا بانکداران " نجات " پیدا میکنند در حالی که میلیون ها انسان از گرسنگی می میرند ضروری است که به ماهیت مناسبات اقتصادی در جامعه آگاهی پیدا کند . آگاهی به این امر که توسعه و پیشرفت جوامع نه از طریق اعمال مقررات " بازار آزاد " و نه از اعتقاد به " مشیت الهی " بلکه نتیجه دخالتگری جدی و پیگیر توده های مردم در سرنوشت خویش است به ما چالشگران ضد نظام همراه با قربانیان نظام فرصت میدهد که خود را از بدآموزی ها و توهمات اندیشه های اروپا محوری ( اروپا – مرکزی ) درباره چگونگی رشد و توسعه تمدن بشری رها سازیم . یکی از این توهمات جاری که هنوز هم بخشی از جنبش چپ – مارکسیستی ( مثل رهبران حزب کمونیست آفریقای جنوبی ) دچار آن هستند همانا انگاشت و اندیشه " مراحل دورانی " و دوره بندی تاریخ جوامع بر اساس مدل دورانی و دوره بندی اروپا است . به کلامی ساده تر هنوز هم بخشی از سوسیالیست ها و مارکسیست ها بر آن هستند که کشورهای دربند پیرامونی برای اینکه به مرحله تاریخی سوسیالیستی خود برسند باید از مرحله تاریخی سرمایه داری ( کم و بیش مثل مدل کشورهای اروپائی ) عبور کنند ، زیرا که رشد و توسعه بورژوازی و مقررات حاکم بر بازار سرمایه داری از نظر آنان یک امر و پروسه ضروری و اجتناب ناپذیر برای رشد طبقه کارگر ( به همان نحوی که در اروپای آتلانتیک در قرون هیجدهم و نوزدهم به وقوع پیوست ) در کشورهای پیرامونی دربند است .

3 – چالشگران ضد نظام که خواهان استقرار " جهانی بهتر " ( سوسیالیسم ) در قرن بیست و یکم هستند باید تلاش کنند که انگاشت های اروپا – محوری ، پَست مدرنیستی و فرهنگ گرائی را که بین روشنفکران ( و حتی بخشی از چپ های مارکسیست ) رایج است از افکار و عقاید آن ها بزدایند . مضافاَ این چالشگران سرنگون ساز که امروز در پرتو عروج امواج بیداری و رهائی در سراسر جهان به تعداد صفوفشان افزوده میگردد ، موظف هستند که توده های قابل ملاحظه ای از مردم عادی را که در دام " توهمات خانوادگی " ( بنیادگرائی های دینی – مذهبی و یا اندیشه های شووینستی – پان ایستی ) اسیر گشته اند ، رها سازند .

4 – بررسی عروج امواج بیداری و رهائی هم در " مناطق طوفانی " و هم در داخل " شکم هیولا " ی نظام به خوبی نشان میدهد که توده های کار و زحمت همراه با جوانان دیگر خود را فقط " قربانیان نظام " نمی بینند . آنها به این امر آگاهی یافته اند که آنها قادرند با مداخله فعال در سرنوشت خود شرایط را به نفع بشریت زحمتکش و به ضرر اولیگوپولی ها ( یک در صدی ها ) دگرگون سازند .

5 – بدون تردید دنیا در تلاطمی بی نهایت کم نظیر فرورفته است ولی این تلاطم فقط به بحران های مالی ، انرژی ، اکولوژی ، جنگ و بیکاری و بی امنی ( که جملگی منبعث از بحران ساختاری نظام سرمایه است ) محدود نمی شود . بخش بزرگ و قابل توجهی از این تلاطم جهانی در واقع عروج امواج بیداری و رهائی است که جهان را در نوردیده است. ادامه این بیداری ها و مبارزات و تشدید پروسه بسیج سیاسی طبقات توده ای ( منجمله خیل عظیم بی خانمان ها و ساکنین گتوها ، زاغه ها و کوخ ها ) برای اولین بار در پنجاه سال گذشته به چالشگران سرنگون ساز فرصت داده که با تسریع روند ادغام سازی نیروهای متنوع و متکثر سرنگون طلب شرایط را برای حرکت در مسیر استقرار جهانی دموکراتیک تر و برابرتر که اولین قدمهای موثر و جدی در جهت ایجاد جهانی بهتر ( با چشم اندازهای سوسیالیستی ) است ، آماده سازند .

6 – چالشگران ضد نظام بویژه در کشورهای خاورمیانه ، شمال آفریقا و آسیای مرکزی و جنوبی در حین مبارزه بی امان علیه اسلام گرائی ( بنیادگرائی اسلامی = اسلام سیاسی ) باید موضع روشن و قاطع علیه سیاست ها و عادات تاریک اندیش پدیده " اسلامو فوبیا " ( ترس از مسلمانان ) که امروز به عنوان حربه ای از سوی دولتمردان کشورهای مسلط مرکز و رسانه های گروهی فرمانبر علیه خیل عظیمی از کارگران مهاجر از کشورهای مسلمان نشین در کشورهای اروپا ، آمریکا و اقیانوسیه مورد استفاده قرار میگیرد ، اتخاذ کنند . به کلامی دیگر در مسیر مبارزه اصولی و استراتژیکی علیه اسلام گرائی چه به عنوان یک انگاشت و چه به عنوان یک جنبش ارتجاعی که منبعث نه از جوامع مسلمان نشین بلکه از پی آمدهای حرکت سرمایه در سطح جهانی ( گلوبالیزاسیون ) است ، نباید به دام پدیده نکوهیده " اسلام فوبیا "  افتاد .

7 – ما چالشگران ضد نظام باید در نوشته ها ، در کنفرانس ها و... به پدیده اسلامو فوبیا توجه کرده نسبت به آن حساسیت نشان دهیم . ما نباید در مسیر مبارزه علیه بنیادگرائی های اسلامی به دام " اسلاموفوبیا " افتاده و لاجرم به رواج عادات اسلام ستیزی و عرب ستیزی بپردازیم . باید تاکید کرد که پدیده " ترس از اسلام " تنها ترفند و لولوخورخوره ای نیست که حاکمین در کاخ سفید و دیگر کاخ ها به آنها در جهت تحمیق افکار عمومی بین المللی متوسل میشوند . آیا توسل حاکمین نظام جهانی در صد سال گذشته به بهانه و مترسک هایی چون " خطر بلشویسم " ، " ترس از کمونیسم " ، " خطر زرد " و ترس از " فساد بیطرفی " در دوره های بین دو جنگ جهانی ( 1939 – 1918 ) ، ( 1945 – 1939 ) و جنگ سرد ( 1991 – 1947 ) فراموش شده اند ؟ آیا در سالهای بعد از پایان جنگ سرد ما شاهد تبلیغ و ترویج لولوخورخوره هایی مثل " تروریسم بین المللی " ، جنگ علیه " ترافیک مواد مخدر" ، " جنگ علیه دزدان دریائی " از سوی اولیگارشی های حاکم نبودیم ؟ شایان توجه است که امروز شعار لولوخورخوره " ساینوفوبیا " ( ترس از چین ) و نتیجتا حمایت همه جانبه از جنبش تئوکراسی – مذهبی – برده داری لامائیسم ( تحت رهبری دالائی لاما ) به سرعت ترویج و تبلیغ میشود .

8 – بهررو در مبارزه علیه اسلاموفوبیا ، چالشگران ضد نظام نباید به دام این توهم بیافتند که گویا اسلام گرائی ( بنیادگرائی اسلامی ) در تلاقی جدی با نظام جهانی سرمایه در راس آن آمریکا است . بررسی مواضع سیاسی و ایدئولوژیکی جنبش های بنیادگرای اسلامی دقیقا نشان میدهد که انواع و اقسام جنبش های بنیادگرای دینی و مذهبی در کشورهای پیرامونی  آسیا و آفریقا در خدمت امپریالیسم بوده و تلاقی آنها با نظام جهانی قلابی و ظاهری است .

چرا بنیادگرائی در خدمت امپریالیسم است

1 – اسلام نیز کم و بیش مثل ادیان دیگر در حیطه فرهنگ فونکسیون  عمل کرده و در آن حیطه به انسان ها هویت و تعلق خاطر ( و همبستگی ) به دین و مذهب را تعبیه و تنظیم میکند . در صورتی که بنیادگرائی اسلامی ( اسلام گرائی = اسلام سیاسی ) واحد جامعه را با فرهنگ آن – آن هم " فرهنگی " که تهی از تمام ابعاد و مولفه های متنوع خود گشته و به یک دین و یا مذهب کاهش و تقلیل یافته است – تعریف میکند . بنیادگرائی روی ادعاهای سنتی که پایه هایش چیزی به غیر از تاکید بی قید و شرط بر امت واحده نیست ، تضادها و تلاقی های عینی و تاریخی بین نظام جهانی سرمایه و طبقات زحمتکش جهان را در تمام زمینه های زندگی نادیده گرفته و یا بطور کلی آنها را نفی و رد میکند . از این نظر بنیادگرائی اسلامی با بنیادگرائی های دیگر ادیان جهانی – بنیادگرائی های متعدد در مسیحیت ، صهیونیسم در یهودیت ، هندوتوا در هندوایسم ، لامائیسم در دین بودائی – چندان تفاوتی ندارد . این بنیادگرائی ها نه تنها به خاطر پنهان نگاهداشتن فقرفلسفی و بینشی خود خیلی اغتشاش آور هستند بلکه بطور مستقیم ( و گاها غیر مستقیم ) استراتژی کشورهای امپریالیستی در بویژه کشورهای آسیا و آفریقا را توجیه و حتی از آن حمایت میکنند . بنیادگرائی اسلامی امروز در کشورهای خاورمیانه ، آسیای میانه ، آسیای مرکزی و آفریقای شمالی از استراتژی راس نظام ( امپریالیسم آمریکا ) که تلاش میکند " تلاقی تمدن ها " و جنگ فرهنگ ها را جایگزین تلاقی ها و تضادهای تاریخی بین کشورهای امپریالیستی مرکز و کشورهای دربند  سازد ، حمایت میکند . در نتیجه بنیادگرایان با تاکید گذاشتن روی نقش تعیین کننده فرهنگ – آن هم " فرهنگی " که مطلقا محدود به امت گرائی بوده و به سطح " شرعیت " تقلیل یافته – فرصت پیدا میکنند که اصل و دورنمای تضاد آشتی ناپذیر و دوئیت اجتماعی و تاریخی واقعا موجود بین طبقات کار و زحمت ( 99 در صدی ها ) و طبقه حاکم نظام جهانی سرمایه ( یک در صدی ها ) را در جهان امروز مغشوش و تیره و تار سازند .

2 -  بنیادگرایان اسلامی مثل دیگر بنیادگرایان در زمینه های اجتماعی ، آن جا که تضادهای واقعی اجتماعی ( مبارزات طبقاتی ) در میگیرد ، حضور جدی ندارند . آنها نه تنها این نوع تلاقی ها را مهم نمی دانند ، بلکه آنها را مظهر " شرک " و " الحاد " محسوب میدارند . آنها دائما به میان زحمتکشان ، تهیدستان شهری و روستائی و ساکنین گتوها ، کوخ ها و ... رفته و برایشان ، مدرسه ، مسجد ، کلنیک های بهداشتی عموما رایگان باز میکنند . اما این بناها برای امر خیر ( خیریه ) و در جهت ترویج اندیشه های بنیادگرائی و امت پرستی بوده و به هیچ وجه به جنبه آگاه گرایانه از جهان و علوم طبیعی و اجتماعی نپرداخته و " راه حل نهائی " را در پذیرش " مشیت الهی " از طریق امر به معروف و نهی از منکر از سوی توده های زحمتکش و دیگر محرومین میدانند .

3 – اگر بنیادگرایان سکولار راه رهائی و رفاه برای کارگران و دیگر زحمتکشان را پذیرش قوانین حاکم  بر بازار آزاد  تزریق و تبلیغ میکنند ، بنیادگرایان دینی و مذهبی راه رهائی و رفاه را در تسلیم به " مشیت الهی " و " نمایندگان خدا " در این دنیا میدانند . بدین وسیله بنیادگرایان دینی و مذهبی مثل بنیادگرایان بازار سرمایه داری به توده های زحمتکش جهان راه حل نهائی را سرنگونی نظام سرمایه که مسئول فقر و بی امنی آنهاست ، نشان نمی دهند . به کلامی دیگر ، هم بنیادگرایان دینی و مذهبی و هم بنیادگرایان بازار سرمایه داری تلاش میکنند که توده های زحمتکش را با حبس در زندان های توهمات خانوادگی " امت گرائی " و" بازار آزاد " سرمایه داری از رسیدن به این آگاهی دور نگاهدارند که نه " مشیت الهی " و نه مقررات " بازار آزاد " بلکه خود آنهاست که با دخالتگری در حق تعیین سرنوشت خویش میتوانند بشریت را از یوغ نظام جهانی سرمایه رها سازند .

4 – در گستره های مسائل واقعی اجتماعی و معیشتی ، بنیادگرایان اسلامی از اصل " مقدس " مالکیت خصوصی حتی بر منابع طبیعی و نهادهای اجتماعی خدماتی دفاع کرده وبه نابرابری و تبعات دیگر انباشت خصوصی سرمایه ، مشروعیت قائل هستند . بررسی تاریخ و کارنامه " اخوان المسلمین " در مصر و " حزب عدالت و توسعه " در ترکیه ( به عنوان بنیادگرایان " معتدل " ) و طرفداران ولایت فقیه در ایران ( به عنوان بنیادگرایان " رادیکال " ) نشان میدهد که آنها در طول سی سال گذشته فاز فعلی گلوبالیزاسیون ( گسترش " بازار آزاد " نئولیبرالیسم ) به نفع تصویب لوایحی که به نابرابری ها در این کشورها افزود است ، رای داده و از پروسه های فلاکت بار خصوصی سازی ، حذف یارانه ها ، پذیرش مقررات نکبت بار تعدیل های اقتصادی " صندوق بین المللی پول " و... حمایت کرده  و در این زمینه ها به عنوان حامیان نظام سرمایه عمل کرده اند . در نتیجه عجیب نیست که بورژوازی بومی کمپرادور ، ثروتمندان تازه به دوران رسیده و میوه چینان اخیر جهانی تر شدن سرمایه در کشورهای پیرامونی مسلمان نشین از تسخیر قدرت و روی کار آمدن بنیادگرایان بهره برده و از آنها حمایت کرده اند .

5 – بنیادگرائی اسلامی نه تنها مالکیت خصوصی را به عنوان یک اصل مقدس شناخته و به آن عمل میکند بلکه روی مسائل اجتماعی بشری مثل موقعیت زنان در جامعه و یا حقوق اقلیت های غیر مسلمان ( مثل قبطی ها در مصر ، بهائی ها در ایران و علویان در ترکیه ) مواضع آشکار ارتجاعی گرفته و آنها را اعمال میکنند . لاجرم اسلام گرائی حاکم موجود در جهان نه تنها نابرابری های افقی ( مثل نابرابری بین زنان و مردان  در کشورهایی مثل عربستان سعودی ، ایران و....) و بین مسلمانان و غیر مسلمانان ( در کشورهایی مثل مصر ، ایران و.... ) را جایز و " صواب " میداند بلکه با دادن مشروعیت به نابرابری های عمودی ( بین فقر و ثروت ) در جامعه کلیت بازسازی سرمایه داری را تصویب و اعمال میسازد .

6 – در سطح جهانی و در امور بین المللی ، اسلام گرائی بنیادگرا در شصت سال گذشته به شدت با مواضع و چشم اندازهای ضد امپریالیستی نیروهای رهائیبخش ملی ( و دولت های برآمده از آنها ) دشمنی کرده و رواج اندیشه های " ضد غربی " و " ضد آمریکائی " را جایگزین آنها ساخته است . این جایگزینی ، کشورهای دربند پیرامونی مسلمان نشین را ( بر خلاف کشورهای در بند پیرامونی آمریکای لاتین ) در مقابل تهاجم نظامی راس نظام ( آمریکا ) ضعیف تر و بی دفاع تر ساخته است .

7 – در یک کلام بنیادگرائی اسلامی چه در سطح دینی ( مثل سلفیسم ) و چه در سطح مذهبی ( مثل امت گرائی ولایت فقیه ) از تبعات و عوارض ساختاری منطق حرکت سرمایه در سطح جهانی است . در جامعه معاصر ، بنیادگرائی عامل نیست ، بلکه معلولی است که در بطن و متن رابطه تاریخی مرکز – پیرامونی پدیده آمده و امروز به عنوان یک جنبش سیاسی عمل میکند . این جنبش نیز مثل دیگر جنبش ها ( صهیونیسم در بین یهودیان ، بنیادگرائی ها در بین مسیحیان ، هندوتوا در بین هندوها ، لامائیسم در بین بودائیان و... ) در کنار سرمایه داری و امپریالیسم قرار گرفته و با زندانی کردن بخشی از طبقات کار و زحمت در زندان های " توهمات خانوادگی " و امت گرائی آنها را از موهبت کسب و گسترش متدهای مبارزاتی مترقی و برابری طلب نه محروم ساخته است . بدون تردید وجود رژیم های پرو آمریکائی و وابسته در کشورهای پیرامونی بویژه در خاورمیانه ، آفریقای شمالی و آسیای جنوبی به گسترش اندیشه های تاریک اندیش جنبش های بنیادگرای اسلامی در آن کشورها خدمت کرده است . این رژیم های سیاسی در این کشورها نه تنها دموکراتیک نیستند بلکه شدیدا عقب گرا ، ضد زن ، ضد کارگر و ضد دانش و علم هستند . ساختارهای اقتدارگرای مستبد در این  کشورها دهه های متمادی است که بقای وضع موجود را برای حاکمیت کمپرادور ها ( که حافظ منافع نظام جهانی سرمایه در آن کشورها هستند ) تامین ساخته اند . ولی اوضاع پر از تلاطم و متحول جهان حکایت از این دارد که آرایش نیروهای اجتماعی – سیاسی در اکثر مناطق جهان به شدت در حال تغییر و تحول بوده و موقعیت متوفق نظام جهانی سرمایه و حامیان ایدئولوژیکی آن ( یوروسنتریسم ، پست مدرنیسم ، فرهنگ گرائی ، بنیادگرائی های دینی – مذهبی اندیشه های پان ایستی شووینستی ) در مقابل عروج امواج بیداری ، آگاهی و رهائی مردم در اکناف جهان به خطر افتاده اند .

نتیجه اینکه

1 – در پرتو اوضاع رو به رشد در سطح جهانی میشود گفت  که شرایط مناسب برای ایجاد و تشکیل یک جبهه محکم از توده های به ستوه آمده علیه صاحبان ثروت و قدرت بیش از هر زمانی در چهل سال گذشته بوجود آمده است .

2 – بدون تردید در پروسه ساختن این جبهه عظیم برای حرکت در مسیر ایجاد یک جهانی جدید و بهتر برای کشورهای بویژه واقع در " مناطق طوفانی " ( کشورهای سه قاره = جنوب گلوبال ) ضروری است که از مسیر پروسه دموکراتیزاسیون عبور کنند . بررسی اوضاع متحول هم در کشورهای پیرامونی دربند و هم در کشورهای مسلط مرکز ( از امواج " بهار عربی " در آسیا و آفریقا تا امواج جنبش تسخیر وال استریت در قاره آمریکا ) نشان میدهد که گذار از این مسیر هم طولانی و هم مشکل ( و حتی گاها طاقت فرسا ) خواهد بود . آنچه که روشن و مبرهن است این واقعیت است که دموکراتیزاسیون نمی تواند بدون استقلال ( استقرار حاکمیت مردمی ) یعنی گسست از محور نظام جهانی سرمایه ' تعبیه گردد .

3 –  دولت های وابسته ( لله – دولت ها )  که مطلقا منابع طبیعی و انسانی آن کشورها را در اختیار اولیگوپولی های امپریالیستی قرار خواهند داد که مورد تاراج و غارت اولیگوپولی ها قرار گیرند ، هیچ وقت میل و رغبتی برای استقرار حتی حداقل آزادیهای دموکراتیک در آن کشورها بوجود نخواهند آورد . این رژیم های " صادراتی " همانطورکه در دهسال گذشته در افغانستان ، عراق و اخیرا در لیبی نشان دادند رژیم های شکننده تر ، بی اعتبارتر و نامشروع تر از رژیم های سابق در آن کشورها ( که توسط مهاجمین نظامی آمریکا سرنگون گشتند ) خواهند بود . مضافا هدف آمریکا در آن کشورها و بطور کلی در جهان علیرغم لفاظی ها و تبلیغات دروغین از سوی دولتمردان آمریکائی و رسانه های گروهی فرمانبر به هیچ وجه توسعه و گسترش دموکراسی و رعایت حقوق بشر نیست .

منابع  و مآخذ

1 – ریچارد پیت ( Peet (  ، " تضادهای سرمایه داری مالی "، در " مانتلی ریویو " سال 63 شماره 7 ، دسامبر 2011.

2 – هوریس کمپبل ( Campbell  ( " به افتخار یک مبارزعلیه سرمایه داری جهانی " در مجله " پمبزوکا " سال 10 ، شماره 546 ، سپتامبر 2011 .

3 – سمیرامین ، " جهانی که آرزو می کنیم ببینیم " چاپ نیویورک ، 2008 .

4 – یونس پارسا بناب ، " بنیادگرائی اسلامی در خدمت نظام جهانی سرمایه " و " رابطه نظام جهانی سرمایه با بنیادگرائی " ، در کتاب " جهان در عصر تشدید جهانی شدن سرمایه 2009 – 1991 " چاپ کنتاکی ، 2010 .