خدانور لجه ای، یک نماد ملی از بلوچستان

بر جنگلِ بی‌بهار می‌شکفند
بر درختانِ بی‌ریشه میوه می‌آرند،

                 بچه‌های اعماق
                 بچه‌های اعماق

با حنجره‌ی خونین می‌خوانند و از پا درآمدنا
درفشی بلند به کف دارند
                 کاوه‌های اعماق
                 کاوه‌های اعماق

شاملو

یاشار جاوید

خدانور لجه ای، شهیدی از خطه ی خونین بلوچستان، نیز همانند مهسا امینی تبدیل به نماد انقلاب نوین ایران شد. سهم او از زندگی  کوتاهش در نکبت حکومت اسلامی گلوله ای بود که جنایتکاران در عنفوان جوانی نصیبش کردند در حالی که تا زمان مرگش حتی شناسنامه را از او دریغ کرده بودند. تا کنون دو تصویر از خدانور جهانی شده است؛ یکی تصویر دست و پا بسته اش به میله ی پرچم جمهوری اسلامی و دیگری رقص شورانگیزش در میان مردم. جوانی پر از شور زندگی که جانیان حکومتی در جمعه خونین زاهدان مانند صدها معترض دیگر با تیر جنگی زدند و در بیمارستانی که می بایست درمانش می‌کردند زجرکش اش کردند. شهیدی که در ۲۷ سالگی دفتر زندگیش را بستند و روز تولد و مرگش همزمان شد؛ تولد ۱۰ مهر۱۳۷۴، وفات ۱۰ مهر۱۴۰۱. میزان قساوت موجودات دوپای قسی‌القلب در شکنجه خدانور خارج از حد تصور است. چه  شکنجه با لیوان آب در جلو چشم ولی دور از دسترس او در گرمای سوزان بلوچستان به هنگامی که به میله بسته بودند و چه ممانعت از درمانش در بیمارستان تا از زخم کاری گلوله زجرکش شود قابل توصیف نیست. زندگی کوتاه و مرگ  تراژیک خدانور نمونه‌ای بارز از ظلم و ستم بی حدی است که  ستمگران تاریک اندیش بر بلوچستان تحمیل کرده اند.

در کلیپ کوتاهی که از مادر داغدار خدانور، صنوبر، منتشر شده این مادر جگرسوخته فاجعه‌ را چنین بیان می کند: «همین یه دونه پسرم بود، خواهراش رو عروس کرد و با عزت خونه بخت فرستادشون، حالا من را توی این خونه تنها گذاشت. پسرم یه چیز دیگه ای بود. من میگم هیچ‌کس چنین پسری نداشته، خدا مثلش را نیافریده بود. …خواهرهاش می‌گفتند پدر نداریم این مثل پدرمون هست. فلجمون کرد، کمرهمه مون را شکست، دردش خیلی سخته، خدا به هیچ‌کس این درد را نده. تا وقتی زنده‌ام می سوزم. این درد آخه درمان نداره. درمان این درد فقط همینه که قبرم کنار قبر پسرم باشه، درمان دیگه ای ندارد!» یکی از کنشگران بلوچ، خلیل الله بلوچی، هم سخنان دردمندی از قول صنوبر در توئیتر منتشر کرده است. مادر خدانور در این دیدار گفته است: « از درد خدانور اسم پدر و مادرم را فراموش کردم و گاهی از شدت داغ جدائی پسرم به حیاط می‌روم و روی قلبم آب سرد می ریزم تا قلبم آرام گیرد و سرد شود ولی سرد نمی‌شود؛ از روزی که دیدم آب جلوش گذاشته‌اند و نمی‌تواند بخورد، آب خوش از گلویم پایین نمی رود.» این سوز سخن مادر جگر سوخته و میزان اندوه و غم او را تنها مادرانی می‌دانند که از داغ فرزند تا مغز استخوان سوخته اند. مادرانی چون گوهر عشقی، مادر کارگر و وبلاگ‌نویس شهید ستار بهشتی؛ بهیه نامجو، مادر جهان پهلوان شهید نوید افکاری؛ بتول حسینی مادر درویش شهید بهنام محجوبی که شاهد افول انسانیت بود؛ و هزاران مادر بی نام و نشان دیگر.

آتش انقلابی که در اعتراض به قتل حکومتی مهسا امینی با شعار درخشان «زن، زندگی، آزادی» فروزان شده و با شهادت نیکا، سارینا، اسرا و... گسترش یافته با شهادت مظلومانه خدانور به مرحله بی بازگشت رسیده است. این قافله را سر باز ایستادن نیست و هر روز شهدای دیگری خون سرخشان را نثار انقلاب نوین ایران می کنند. این جانفشانی ها می‌رود انقلاب را به سرانجام موفقیت آمیزش نزدیک کند. خونی که به پای انقلاب ریخته شده هرگز پایمال نخواهد شد. حکومت اسلامی نمی‌تواند با سرکوب خونین مردم معترض که برای زندگی و سعادت انسان‌ها جانفشانی می کنند، حقیقت را در دریای خون غرق کند.

یاشار جاوید

شنبه ۲۸ آبان ۱۴۰۱ برابر با  ۱۹ نوامبر ۲۰۲۲