برای عبور موفق از سد دیکتاتوری، برای تضمین استقرار آزادی و عدالت

رضا سپیدرودی

برای همه آن ها که دل در گرو آزادی و عدالت اجتماعی در ایران دارند شاید هیچ چیز به اندازه تقویت و تحکیم مبارزه کارگران و زحمتکشان کشور در وضعیت فعلی اهمیت حیاتی نداشته باشد. این اهمیت به هیچ رو نشانه بی اعتنایی آنان به مطالبات آزادیخواهانه سایر لایه های جمعیت نیست، برعکس به خاطر آن است که مطالبات عمومی آزادیخواهانه مردم ایران اولأـ بتواند با موفقیت از سد دیکتاتوری ولایت فقیه و نظام جمهوری اسلامی بگذرد و ثانیأـ همان مطالبات آزادیخواهانه بتواند امکان استقرار واقعی و خصلت تضمینی پیدا کند. این دو هر مولفه، در کنار مولفه های پایه ای تر دیگر، تاکید  و تمرکز بر مبارزات کارگران و زحمتکشان را به یکی از اصلی ترین اولویت های نیروهای سوسیالیست و عدالت خواه تبدیل می کند. اما آنچه می تواند نقش و وزن کارگران و زحمتکشان را در جنبش ضد دیکتاتوری کنونی ارتقا دهد، آرایش فراگیر طبقاتی آنان است. این به معنای آن است که  کارگران نه به عنوان افراد یا آحادی ناراضی، یا به عنوان اعضای یک واحد خاص تولیدی ناراضی، بلکه به عنوان یک طبقه اجتماعی با مطالبات خود برآمد کند. چنین برآمدی تا جایی که توده طبقه کارگر مطرح است الزاما از سیاست شروع نمی شود گرچه حتما و قطعا /و تقریبا به سرعت/ تغییرات سیاسی دامنه داری را الزامی می کند و این تغییرات را به سطح دستور کار جنبش عمومی ارتقا می دهد. اما تردیدی وجود ندارد که اولین و مهم ترین حلقه در برآمد جنبش کارگری، ایجاد تشکل های مستقل سندیکایی کارگران است. تشکل سندیکایی یک تشکل پایه ای مستقل طبقاتی کارگران است. تشکل سندیکایی از این ظرفیت برخوردار است تا آحاد طبقه کارگر و یا حداقل بخش های وسیعی از آن را فرا گیرد. اصل فراگیری پیش نیاز صرفنظر ناکردنی هر برآمد مؤثر و مستقل طبقاتی است. زیرا هیچ مبارزه ای بدون مشارکت گسترده و توده ای نمی تواند اصولا پا بگیرد و مبارزه ای قدرتمند و شایسته توجه و واکنش باشد. مطالبه – محوری، به عنوان ویژگی اصلی فعالیت سندیکایی، از آنجا که  خصلت آشکار ایدئولوژیک ندارد، یعنی کارگر را نه به عنوان مسلمان یا لامذهب؛ ترک یا فارس، زن یا مرد، کمونیست یا لیبرال یا انواع دسته بندی های دیگر، بلکه قبل از همه به عنوان کارگری که نیروی کار خود را می فروشد و در ازای آن دستمزد دریافت می کند متشکل می خواهد، اولأ: سیاست رژیم را که بهره جویی از انواع خرده شکاف های  رسوب شده فراطبقاتی و اختلاف اندازی در میان لایه های هم سرنوشت و درهم شکستن همبستگی اجتماعی آنان است از پایه زیر ضرب می گیرد و به طرز ریشه ای عقیم می گذارد. ثانیأـ به فرقه گرایی و خودمحوربینی های رایج در میان نیروهای مختلف سیاسی که منطق سازمان یابی را بر بافته های ایدئولوژیک و نه شناخت هر چه دقیق تر از سطح جاری مطالبات و مبارزات کارگران استوار می کنند، ضربه وارد می سازد و این گرایشات مخرب آنارشیستی، رفرمیستی و پوپولیستی را که در جنبش کارگری ایران لانه کرده اند تضعیف میکند و برعکس، شرایط شکل گیری اتحادهای واقعی درون طبقاتی را بر زمینه مبارزات خود توده کارگران تقویت می کند،  ثالثـآـ سندیکا یک بستر پایه ای برای ارتقا آگاهی کارگران و تعمیق شناخت آنان از منافع شان و راه های تامین این منافع بر یگانه زمینه واقعا عملی، یعنی زمینه مطالبات بی واسطه اکثریت مزد و حقوق بگیران کشور فراهم می سازد و از این جهت مکتب آموزش واقعی توده کارگر است، رابعآـ هم برای عبور سریع به وضعیت تهاجمی/ هر گاه تغییرات وضعیت اقتضا کند/، هم برای سازماندهی نبرد درازمدت صنفی در موقعیت عقب نشینی، در شرایط شکست و ادامه وضعیت تدافعی، یک سنگربندی توده ای واقعی به ابتکار خود کارگران بنیاد می کند. خامسآـ  قادر است بسرعت مبارزه کل طبقه کارگر را بر محور چند خواست بی واسطه عمده، کانونی کند و از این طریق به آرایش فراگیر طبقاتی شکل دهد و همین آرایش را به سکویی برای پیشروی بعدی خود تبدیل نماید.

 اگر این ویژگی های سندیکا و مبارزات سندیکایی بر گروه هایی از روشنفکران آرمان زده خیال پرست و برج عاج نشین های علاج ناپذیر که قدرت سرمایه داری و سرکوب استبداد را به توجیه تهوع آوری برای فرار از سازمان یابی کارگری و برداشتن سنگ بزرگ برای نزدن تبدیل کرده اند یا بر دسته خاصی از دلالان سیاسی که هر گردی را گردو می نامند و به نام مطالبات صنفی، کارگران را به رفتن زیر پرچم تشکل های دست ساخته شبه حکومتی زرد دعوت می کنند، روشن نیست، بر رژیم جمهوری اسلامی که سه دهه تمام با همه نیروی خود علیه ایجاد تشکل های مستقل سندیکایی با انواع ترفندها در جامعه ما جنگیده است، کاملا روشن است. برخوردهای سرکوبگرانه و پلیسی، آزار و شکنجه و پرونده سازی دائم برای فعالین سندیکایی از سوی رژیم در همین راستا معنا دارد. بنابراین روشن است که مبارزه برای تشکیل سندیکاهای کارگری مبارزه ای در زمین نرم نیست، نبردی بسیار دشوار در شرایط دیکتاتوری است. اما نکته این است که خیزش نوین ضد دیکتاتوری مردم ایران شرایط در مجموع مساعدتری برای تشدید فعالیت ها در زمینه شکل گیری سندیکاهای کارگری فراهم آورده است. کمک به ایجاد سندیکاهای جدید کارگری در هر سطح، و حمایت از موجودیت و فعالیت سندیکاهای فعلی دو وظیفه مبرم و اساسی همه مبارزان سوسیالیست و مدافعان جنبش کارگری است. معنای مشخص و عملیاتی تقویت و تحکیم مبارزه کارگران و فراهم سازی شرایط آرایش فراگیر طبقاتی نیروی کار کشور در موقعیت فعلی، تمرکز اساسی بر ایجاد تشکل های مستقل سندیکایی است. از این رو لغو موانع ایجاد تشکل های مستقل کارگری می تواند و باید از مطالبات اساسی در یازده اردیبهشت امسال  باشد و گسترده تر از همیشه مطرح و تبلیغ شود. البته  در شرایطی که به استقبال یازده اردیبهشت ـ روز جهانی کارگرـ می رویم؛ درخواست آزادی همه کارگرانی که به خاطر دفاع و بیان مطالبات برحق کارگری به زندان افتاده اند نیز، شایسته کسب جایگاهی درخور در شعارها و بیانیه ها ، در همصدایی، اعتراض و در اقدامات مشترک است.

۱۰ فروردین ۱۳۹۰ـ ۳۰ مارس ۲۰۱۱