«بار شرافت ایران بر دوش کامیون‌رانان»

 

پیام های حمایتی

تشکل های صنفی فرهنگیان، سندیکاهای کارگری،

نام داران هنر، موسیقی و سینمای ایران

از اعتصاب سراسری کامیون رانان

 

بیانیه شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران

در حمایت از اعتصابات کامیون رانان

در طول نزدیک به نیم قرن حاکمیت جمهوری اسلامی بر این سرزمین ، هر روز شاهد افزایش فشارهای اقتصادی بر اقشار آسیب پذیر اجتماعی بویژه کارگران ، معلمان و بازنشستگان بوده ایم .به طوریکه در شرایط کنونی اکثریت آنها بنا بر آمارهای رسمی زیر خط فقر مشغول گذران زندگی خود هستند .

زیستی طاقت فرسا که به مرگ تدریجی  تبدیل شده است و بویژه در طول یک دهه گذشته در نتیجه افزایش فشارهای اقتصادی که تحریم های بین المللی،  که خود محصول سیاست های حاکمیتی است ، یکی از دلایل آن بوده است ، به مرز بحران رسیده است .

افزایش آمار های خودکشی ، قتل های خانوادگی ، رشد تصاعدی بزهکاری های اجتماعی ، آمار وحشتناک کودکان بازمانده از تحصیل، مهاجرت وسیع جوانان و نخبگان دانشگاهی و ...همگی نشان هایی از این بحران هستند .

از طرف دیگر  پاسخ حاکمیت و نیروهای امنیتی اش ، به هرگونه تشکل یابی و اعتراضات مسالمت آمیز صنفی و مدنی ، سرکوب ، پرونده سازی و فشارهای امنیتی است .

نمونه روشن آن بازداشت و صدور حبس های طولانی برای دهها فعال کارگری ، فعال صنفی معلمان و فعالان بازنشستگی ، در طول سال های اخیر است .

در چنین شرایطی است که در طول هفته جاری شاهد اعتصابات کامیونداران در سراسر کشور برای پیگیری حقوق صنفی شان می باشیم .

مطالبه گری مسالمت آمیزی که واکنشی است به افزایش فشار های هر چه بیشتر اقتصادی و معیشتی بر زندگی این عزیزان زحمتکش که از طرف حاکمیت کانالیزه می شود .

اعتراض به کاهش سهمیه گازوئیل ، افزایش نرخ بیمه تامین اجتماعی ، عدم افزایش دستمزد و کرایه حمل بار متناسب با تورم حاکم بر اقتصاد و فقدان ایمنی های لازم شغلی و بویژه توجه به مسیرهای حمل و نقل فرسوده  بخشی از مطالبات به حق کامیونداران بوده است که با وجود پیگیری های متعدد از طرف حاکمیت پاسخی شایسته دریافت نکرده است .

حال که کامیونداران از سر استیصال دست به اعتصاب گسترده در سراسر کشور زده اند ، پاسخ حاکمیت نه چاره جویی و ارائه راه حل مناسب که بکارگیری امکانات حمل و نقل نیروی نظامی همچون سپاه برای شکستن اعتصابات و تلاش در جهت ارعاب و بازداشت تعدادی از پیشگامان این اعتصاب سراسری بوده است .این همان الگوی ثابتی است که در همه این سال ها در برخورد با اعتراضات مسالمت آمیز صنفی و مدنی اقشار مختلف اجتماعی به کار رفته است .

ما به عنوان شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران ، که در طول بیش از دو دهه فعالیت صنفی و مدنی ، بارها متحمل هزینه های فراوان در پیگیری مطالبات به حق خود شده ایم ، خود را همدرد و هم سرنوشت اقشار مختلف اجتماعی بویژه کارگران حوزه  حمل و نقل دانسته و از اعتصابات آنها حمایت می کنیم .

از نظر ما تنها مسیر صحیح پیگیری و قابل تحقق این مطالبات گسترده ، پیوند جنبش های مطالبه گری است و مطالبات هیچ قشری خارج از این اتحاد سرنوشت ساز دست یافتنی نیست .

ما به حاکمیت هشدار می دهیم ، که این الگوی تکراری سرکوب اعتراضات مسالمت آمیز صنفی و مدنی ، نمی تواند برای همیشه تداوم یابد و خواهان پاسخ شایسته به مطالبات به حق کامیونداران و آزادی اعتصاب کنندگان بازداشتی هستیم .

شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران

………………….........……………..

کانون صنفی معلمان ایران (تهران)

از اعتصاب شرافتمندانه‌ی کامیونداران حمایت کنیم.

کامیونداران، این کارگران پرتلاش حوزه‌ی حمل‌ونقل، سال‌هاست که همچون سایر اقشار و صنوف، با فشار طاقت‌فرسای اقتصادی و افزایش افسارگسیخته‌ی هزینه‌ها و عدم پاسخگویی مسئولان مواجه‌اند.

خواسته‌های این قشر شریف، همچون سایر صنوف، خواسته‌هایی حداقلی، معقول و قابل تحقق است:

افزایش نرخ کرایه‌ها متناسب با نرخ تورم و هزینه‌های جاری

تأمین و عرضه‌ی عادلانه و ارزان قطعات یدکی و مصرفی

برقراری بیمه‌ی تأمین اجتماعی و درمانی فراگیر و مؤثر

تضمین امنیت شغلی

حذف دلال‌ها و برخورد با فساد سیستماتیک در شبکه‌های بار

حق تشکل‌یابی و اعتراض صنفی بدون تهدید و برخورد امنیتی

پرداخت مجدد سوبسید برای سوخت خودروهای کامیونداران همانند گذشته.

آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی رانندگان بازداشت شده

بازگشت عدد حق بیمه به روال سابق

و...

ما معلمان، که خود با بحران‌های مشابهی در زمینه‌ی معیشت، کرامت شغلی و حق تشکل‌یابی روبه‌رو هستیم، اعتصاب کامیونداران را نه تنها مشروع، که ضرورتی اجتماعی و مدنی برای احقاق حقوق پایمال‌شده‌ی آنان می‌دانیم.

ما تأکید می‌کنیم که پاسخ حاکمیت و نهادهای مسئول، باید در مسیر شنیدن صدای معترضان، پاسخگویی صادقانه و اصلاح ساختارهای فاسد و ناکارآمد باشد، نه تهدید، بازداشت و برخورد امنیتی.

کانون صنفی معلمان تهران، ضمن دعوت از همه‌ی نهادهای صنفی و مدنی مستقل برای حمایت علنی از این حرکت اعتراضی مسالمت‌آمیز و صنفی، اعلام می‌دارد که:

اعتراض و اعتصاب کامیونداران،  گامی است در مسیر عدالت، همبستگی،  کرامت انسانی و ارزش‌هایی که شایسته‌ی پشتیبانی همگانی است.

بنا بر این، ما با درک عمیق از رنج‌های مشترک صنفی و معیشتی، حمایت کامل و قاطع خود را از اعتصاب سراسری و برحق کامیونداران زحمتکش و شریف کشور اعلام می‌داریم.

 

کانون صنفی معلمان ایران (تهران)

………………………………………..……………….

بیانیه حمایتی انجمن صنفی فرهنگیان شاغل و بازنشسته کرمانشاه

 از اعتصاب رانندگان کشور

به نام خداوند جان و خرد

در دنیای امروز راه ها را رگ های حیاتی دنیا می دانند که ملزومات زندگی مردم را به آن ها می رسانند ، وقتی راه رگ باشد ، ماشین و راننده هم حکم خون را دارند که باعث زنده ماندن موجود زنده می شود .

دولت زانوی زمختش را بر گردن اقشار آسیب پذیر جامعه نهاده و به قول مارتین نیمولر یکی یکی به سراغ آنان می رود ابتدا به سراغ دانش و آموزش رفت و با به زانو درآوردن آموزش و پرورش آن را از اساس تهی کرد ، معیشت و منزلت معلم را متزلزل نمود و کتاب ها را بی محتوا کرد به طوری که میانگین نمرات پایان سال دانش آموزان کم تر از ده شده است .

سپس به سراغ بازنشستگان ، کارگران ، پرستاران و ... رفت و هم اکنون هم با گران کردن گازوئیل با یک تیر دو هدف را نشانه می رود یکی معیشت رانندگان و دیگری قوت اقشار آسیب پذیر جامعه که تنها امیدشان حداقل خوردنی ای بر روی سفره شان که روز به روز کوچک تر می شود ، است .

انجمن صنفی فرهنگیان شاغل و بازنشسته کرمانشاه ضمن حمایت از خواسته های بر حق کامیون رانان، از دولت می خواهد که سهمیه های مناسب سوخت و حتی یارانه ی لوازم یدکی در اختیار کامیون داران بگذارد و همچنین از مردم شریف ایران می خواهد که از این رانندگان که شبانه روز با ماشین های فرسوده و جاده های نا امن جان شان را بر کف دست شان می گذارند تا مردم از این حداقل های زندگی هم محروم نمانند ، حمایت مالی کنند و خانواده های این عزیزان را که تنها درآمدشان حقوق رانندگی است فراموش نکنند .

انجمن صنفی فرهنگیان شاغل و بازنشسته کرمانشاه

…………………………………………………

بیانیه کانون فرهنگیان اسلامشهر

در پشتیبانی ازاعتصاب قانونی و عدالتخواهانه ی  کامیون داران و رانندگان

وظیفه ی حاکمان هر کشور فراهم کردن عدالت و امنیت مردم است، نه وعده ی بهشت !

حاکمان جمهوری اسلامی با شعار دروغین کمک به مستضعفان، مردم را فریب دادند .

با افسوس فراوان نه تنها مستضعفین نجات نیافتند،که هرروز بر آمار مستضعفین، کارتون خوابها، بی خان و‌مانها، بی سوادها، بیکاران،گرسنگان، قانون گریزان، زندانیان ، اعدامی ها، ورشکستگی تولیدکنندگان، بردگی کارگران ،رشوه خواری نظام یافته،دزدیهای قانونی و ....افزوده می شود، ویرانی پشت ویرانی، قوای سه گانه ی فرمایشی، مات و مبهوت، ناتوانتر از همیشه فقط تماشاگر این ویرانی ها هستند، آنان فقط قفل‌های زندان، حلقه های اعدام، قبضه ی تفنگها، اخراج، و سرکوب را می شناسند.آنان فقط در سایه ی سرکوب‌ها چپاول کشور و پرکردن جیب خود و فرزندان شان را آموخته اند.

این بیانیه نه خطاب به حاکمان، که در حل مشکلات مردم ناتوان و بی تدبیرند،که خطاب به اقشار واصناف گوناگون مردم کشور است، زیرا حاکمان نه توان حل بحران‌ها ،نه سواد و اندیشه اداره ی کشور و‌نه تحمل نقد دلسوزانه را دارند.

پس شایسته است، مردم شریف ایران از هر قشر و گروهی (بازنشستگان، دانشجویان، استادان دانشگاه، نانوایان، بازاریان، وکلا، خبرنگاران و نویسندگان، ورزشکاران، هنرمندان، پرستاران ، کادر درمانی بیمارستانها، کشاورزان،دامداران، کارگران، زحمتکشان، معلمان و از همه مهمتر ستم پنهان برجوانان و دانش آموزان ، زنان،آتش نشانها، کارمندان و... ) ضمن حمایت از رانندگان و کامیون داران، با تشکل سازی و تشکیل صنف به یاری خرد جمعی، در پی راه چاره ای باشند و تا کشور از این ویران تر نشده، با همبستگی، دست در دست هم، هماهنگ ومسالمت آمیز ، بدون خشونت ، به این ویرانی ها پایان دهیم.

کانون فرهنگیان اسلامشهر

۸ خرداد ۱۴۰۴

………………............................…………

بیانیه حمایتی انجمن صنفی فرهنگیان اسلام‌آبادغرب

از اعتصاب رانندگان و کامیونداران کشور

همراه با بازنشستگان، معلمان، کارگران، پرستاران و کشاورزان این بار فریاد برابری‌خواهی و ستم‌گریزی توسط کامیونداران و رانندگان بر سر دولت‌مردان آوار شده است.

گرانی، تورم، ناکارآمدی بیمه، جاده‌های غیراستاندارد و ناامن سبب‌ساز اعتراض به‌حق این قشر زحمتکش در شهرهای مختلف کشور شده است.

حاکمیت به جای اینکه بدنبال راه‌حلی برای حل مشکلات این قشر زحمتکش باشد مانند سایر اقشار معترض جامعه به سرکوب دستگیری و تهدید رانندگان و کامیونداران پرداخته است.

انجمن صنفی فرهنگیان اسلام‌آباد غرب مطالبات و اعتراضات کامیونداران و رانندگان را برحق دانسته و به رسمیت می‌شناسد و هرگونه برخورد غیرقانونی با این قشر و سایر اقشار جامعه را محکوم می‌کند و اعلام می‌دارد راه برون‌رفت از این همه ستم و اجحاف، همبستگی و اتحاد اقشار مختلف مردم در یک صف متحد است.

انجمن صنفی فرهنگیان اسلام‌آبادغرب

هفتم خرداد ماه هزار و چهارصد چهار

…………………………………

بیانیه‌ی انجمن صنفی معلمان فارس

در حمایت از مطالبات کامیون‌داران و رانندگان کشور

انجمن صنفی معلمان فارس، به عنوان نهادی مدنی و متعهد به دفاع از حقوق صنفی و کرامت انسانی، حمایت کامل خود را از مطالبات بحق و قانونی کامیون‌داران و رانندگان شریف و زحمتکش کشور اعلام می‌دارد.

اعتراضات اخیر این قشر پرتلاش، که در قالب اعتصاب‌های مدنی و مسالمت‌آمیز نمود یافته، ریشه در مشکلات عمیق معیشتی، صنفی و ساختاری دارد که سال‌هاست بی‌پاسخ مانده‌اند. افزایش مداوم هزینه‌های جاری، نبود امنیت شغلی، عدم تناسب نرخ کرایه‌ها با تورم فزاینده، فقدان بیمه‌های کارآمد، و همچنین وضعیت نامناسب زیرساخت‌های جاده‌ای کشور و ضعف مدیریت در نگهداری و توسعه آن‌ها، و نیز بی‌توجهی به نقش حیاتی کامیون‌داران و رانندگان در چرخه اقتصادی کشور، همگی نشانه‌هایی از فقدان برنامه‌ریزی منصفانه و مسئولانه در حوزه حمل‌ونقل و پشتیبانی صنفی است.

انجمن صنفی معلمان فارس ضمن تأکید بر حق مسلم هر شهروند در بیان اعتراض، اعلام می‌دارد که برخوردهای امنیتی و قضایی با اعتراضات صنفی، نه‌تنها مغایر با اصول بدیهی حقوق شهروندی و قانون اساسی کشور است، بلکه باعث تعمیق شکاف اجتماعی و بی‌اعتمادی عمومی خواهد شد.

ما بر نکات زیر تأکید داریم:

خواست‌ها و مطالبات کامیون‌داران و رانندگان باید به رسمیت شناخته شده و از مجاری قانونی و شفاف، با مشارکت نمایندگان صنفی آنان، بررسی و برآورده گردد.

هرگونه برخورد امنیتی و قضایی با معترضان صنفی می‌بایست فوراً متوقف و بازداشت‌شدگان آزاد شوند.

حل ریشه‌ای مشکلات صنفی کامیون‌داران و رانندگان، از جمله رسیدگی به شرایط سخت جاده‌ای و ضعف ایمنی راه‌ها، نه‌تنها یک ضرورت اقتصادی بلکه یک وظیفه اخلاقی و اجتماعی در راستای عدالت و توسعه پایدار است.

کرامت و منزلت انسانی تمامی اقشار جامعه، به‌ویژه نیروهای مولد کشور همچون کارگران، معلمان، پرستاران و سایر زحمتکشان، باید محور اصلی سیاست‌گذاری‌های کلان کشور قرار گیرد.

ما باور داریم که مسیر توسعه، تنها از رهگذر گفت‌وگو، شنیدن صدای مردم، و التزام عملی به اصول عدالت اجتماعی و کرامت انسانی می‌گذرد.

انجمن صنفی معلمان فارس

…………………………………

بیانیه حمایتی انجمن فرهنگیان هرسین

از اعتصاب کامیونداران کشور

گسترش ستم سیستماتیک بر زندگی اقشار مختلف مردم واقعیتی است هولناک که انکار آن، موجب ستم مضاعف و باز تولید آن توسط اربابان قدرت و ثروت می‌گردد.

چنگال ستمگری این بار چنان گلوی رانندگان زحمتکش که هر روزه خطر مرگ را احساس می‌کنند و راحت زندگی را از خانواده‌های آنان سلب کرده، فشرده است که راهی جز کنش عقلانی اعتصاب علیه سیاست‌های زندگی‌کش حکمرانان باقی نگذارده است. ره‌آورد تدبیر دولت‌ها برای این زحمتکشان، جاده‌های ناامن، گرانی سرسام‌آور قطعات و بیمه و عوارض جاده‌ای، کاهش سهمیه سوخت و ... بوده که اعتصاب و اعتراض آنان را مشروعیت بخشیده است؛ آنان زندگی می‌خواهند.

اما، پاسخ طبیعی حکمرانان همان پاسخی است که به معلمان، پرستاران، کشاورزان، بازنشستگان، نانوایان، کارگران، دانشجویان و دیگر مردم تحت‌ستم داده‌اند، آری! اربابان تهی از خرد سیاسی راهی جز سرکوب و خشونت نمی‌شناسند، همان اصل سیاست‌ورزی مستبدانه که رویه‌ای تغییرناپذیر برای پاسخگویی به همگان است.

انجمن فرهنگیان هرسین، مطالبات کامیونداران و اعتصاب و اعتراض آنان را برای استیفای حقوق خویش به رسمیت می‌شناسد و جانبداری سایر مردمان تحت‌ستم از خواست‌های آنان را کنشی عقلانی و انسانی می‌داند. و نیز، بکارگیری ابزار خشونت توسط حاکمان در برخورد با این قشر ستمدیده را محکوم می‌کند.

انجمن فرهنگیان شهرستان هرسین

هفتم خرداد ماه سال ۱۴۰۴

…………………………

مهدي یراحی:

همراه با هم از ‎ اعتصابات  سراسری حمایت می‌کنیم.

مهدی یراحی، هنرمند و خواننده معترض در شبکه ایکس با اعلام حمایت از اعتراض کامیون‌داران نوشت: «اقدام به سرکوب اعتصاب کامیونداران تنها آتش خشم مردم را شعله‌ورتر می‌کند.» در ادامه توییت او آمده است: «از حق اعتراض مسالمت‌آمیز حمایت کنیم.»

………………

توماج صالحی :

اعتصاب، یکی از مسالمت آمیزترین روش های اعتراض است، شهاب دارابی باید آزاد شود. صورت مسئله نه با چماق پاک خواهد شد، نه با دستبند.

«خبر: بازداشت شهاب دارابی (یوز آسیا)

شهاب دارابی، کامیون‌دار و بلاگر شناخته‌شده اینستاگرام که به‌عنوان تنها چهره فعال در حمایت از اعتصابات سراسری شناخته می‌شد، امروز ششم خردادماه توسط نیروهای وزارت اطلاعات به‌صورت خشونت‌آمیز بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شد. او از معدود کسانی بود که با شجاعت از بطن مردم و خواسته‌های صنفی کارگران، رانندگان و معترضین دفاع می‌کرد. خاموش کردن صداها، اعتراض را تمام نمی‌کند، فقط خشم را عمیق‌تر می‌کند».

……………

جعفر پناهی :

راننده هی کامیون دیگه خسته شدن، جون شون به لب شون رسیده، راهی براشون نمونده جز این که دست به اعتصاب سراسری بزنن.. وقتی دزدها و آدم های بی سواد می شن مسئول، نتیجه اش می شه این وضع افتضاح: فساد و بی مدیریتی توی همه چی، از اقتصاد و فرهنگ گرفته تا محیط زیست و سیاست.

این اعتصاب یه فریاد بلند به حکومته: بسه دیگه! این هم ظلم و غارت رو تمون کنین، قبل از این که همه چی از دست بره و هیچ چی واسه این مردم نمونه.

.........................

کتایون ریاحی:

کتایون ریاحی، بازیگر سینما که به دلیل همراهی با مردم در جریان خیزش «زن، زندگی، آزادی» بازداشت و سپس ممنوع‌الفعالیت شد، از اعتصاب سراسری کامیون‌داران حمایت کرده و در اینستاگرام نوشت: «بار شرافت ایران بر دوش کامیون‌داران»

اعتصاب کامیون‌داران در ایران وارد ششمین روز شده و در روزهای گذشته رانندگان خودروهای سنگین در بیش از ۱۰۰ شهر دست از کار کشیدند.

رانندگان معترض گفته‌اند در اعتراض به کاهش سهمیه گازوئیل، گرانی بیمه، پایین بودن کرایه حمل بار و دیگر مطالبات صنفی محقق‌نشده خود، اعتصاب کرده‌اند. شماری از رانندگان با برخورد خشونت‌آمیز امنیتی و بازداشت مواجه شده‌اند.

………………..

توئیت اسماعیل بخشی:

با تمام وجود از  اعتصابات سراسری کامیون داران و رانندگان ایران حمایت کرده و در کنارشان ایستاده ایم.

کامیون داران و رانندگان عزیز اکنون که شکوه اتحاد و همبستگی سراسری تان را به نمایش گذاشته اید بهترین زمان است برای سازماندهی و تشکل یابی

 پیش به سوی تاسیس تشکل مستقل کامیون داران

................................................................................................

بیانیه‌ی حمایت سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه

از اعتصاب رانندگان کامیون در سراسر کشور

 

از اول خرداد ۱۴۰۴، رانندگان کامیون در بسیاری از شهرهای کشور به نشانه‌ی اعتراض به شرایط سخت کاری، گرانی روزافزون، و بی‌توجهی مسئولان به مطالبات صنفی خود، دست به اعتصاب زده‌اند.

بر اساس گزارش‌های رسیده، خواسته‌های اصلی رانندگان به شرح زیر است

حق بیمه‌ی رانندگان باید شفاف‌سازی شود. از اسفند سال گذشته، مبلغ بیمه‌ی رانندگان بیش از ۲۲۰ درصد افزایش یافته، بی‌آنکه خدمات درمانی متناسب با این افزایش بهبود یافته باشد. چرا باید برای دفترچه‌ای که بسیاری از مراکز درمانی آن را نمی‌پذیرند، ماهانه بیش از سه میلیون و سیصد هزار تومان پرداخت شود؟

طبق قانون، دولت موظف به پرداخت سهم بیمه‌ی رانندگان خودمالک است. با این حال، از انجام این تعهد سر باز زده است. هم‌زمان، سهم کمیسیون باربری‌ها از ۱۳ درصد به ۴۵ درصد افزایش یافته، در حالی که کرایه‌ی حمل بار برای رانندگان همچنان ثابت مانده است.

تبعیض و فساد در روند تخصیص بار، دریافت هزینه‌های غیرقانونی برای صدور و تمدید کارت هوشمند، کارت سلامت و دیگر مدارک، موجب نارضایتی گسترده شده است. رانندگان خواهان پایان دادن به این بی‌عدالتی‌ها هستند.

کرایه‌های حمل بار گاه تا چند ماه پرداخت نمی‌شود و هیچ تضمین قانونی برای پرداخت به‌موقع آن وجود ندارد. این مسأله باعث فشار شدید مالی بر رانندگان شده است.

بسیاری از شرکت‌های باربری مبالغ مربوط به بیمه و بیمه‌ی تکمیلی را از رانندگان کسر می‌کنند اما این مبالغ را به حساب بیمه‌ها واریز نمی‌نمایند. نتیجه آن‌که دفترچه‌های بیمه‌ی رانندگان فاقد اعتبار شده‌اند.

جاده‌های ناایمن، نبود علائم هشداردهنده، روشنایی ناکافی و وضعیت نامناسب مسیرها، از دلایل اصلی تصادفات هستند؛ به‌گونه‌ای که رانندگان سهم این عوامل را در بیش از ۶۰ درصد تصادفات می‌دانند.

امکانات خدماتی بین‌راهی در جاده‌ها بسیار ناکافی است: مراکز اورژانس، درمانی، بهداشتی و استراحتگاه‌هایی که استانداردهای لازم را داشته باشند، به ندرت یافت می‌شود. همچنین در بسیاری از مسیرها تعمیرگاه سیار یا ثابت وجود ندارد.

فرسودگی ناوگان حمل‌ونقل، کیفیت پایین خودروها و بالا بودن سن کامیون‌ها، موجب افزایش هزینه‌های سنگین برای نگهداری و تعمیرات شده است. بسیاری از رانندگان توان نوسازی وسیله‌ی نقلیه‌ی خود را ندارند.

در بسیاری از بنادر و پایانه‌های بارگیری، مبالغی به‌صورت غیرقانونی و بدون ارائه‌ی خدمات رفاهی یا اداری از رانندگان اخذ می‌شود. این باج‌گیری باید متوقف شود.

سوخت بی‌کیفیت، نبود استاندارد در گازوئیل عرضه‌شده، کمبود سوخت در برخی مناطق، و افزایش قیمت بی‌ضابطه‌ی آن، از دیگر مشکلات جدی رانندگان است.

نبود امنیت در مرزها برای رانندگان بین‌المللی، به تهدیدی جدی برای جان و اموال آن‌ها تبدیل شده است.

لوازم یدکی و لاستیک با قیمت‌هایی سرسام‌آور و کیفیتی پایین عرضه می‌شوند، که هم موجب خطرات ایمنی و هم فشار اقتصادی مضاعف بر رانندگان شده است.

اعتصاب و اعتراض، حق قانونی رانندگان و کلیه کارگران است. سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، از اعتصاب و خواسته‌های عادلانه‌ی شما حمایت می‌کند.

چاره کارگران و زحمتکشان وحدت و تشکیلات است.

سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه

۴ خرداد ۱۴۰۴

..................................

بیانیه مشترک تشکل های مستقل

درحمایت از اعتصاب سراسری کامیون رانان

اراده مستحکم کامیون رانان، جاده ها را ساکت و چرخ ها را از حرکت باز داشتند!

شرایط دشوار و طاقت فرسای کار و معیشت و بی اعتنایی به خواست های طرح شده، کامیونداران و رانندگان سنگین جاده ای را به اعتصاب ۸ روزه شکوهمند و گسترده ای در بیش از  ۱۴۱ شهر کشانده است. طی مدت اعتصاب بخش های دیگر حمل و نقل مانند نیسان داران و تانکرداران نیز به صفوف متحد اعتصاب پیوسته اند. رانندگان زحمتکشی که در گرما و سرما با شب بیخوابی های بسیار، چشم دوخته بر جاده های ناایمن، جان خود را در پی کسب نان، شرافتمندانه بر کف گرفته و با کوهی از مشکلات بی پاسخ، دست و پنجه نرم می کنند. این زحمتکشان خواهان رسیدگی به  شرایط نابسامان و اسفبار خود هستند:

نرخ کرایه های ناچیز و داغون، تاخیر در پرداخت کرایه بار، کمبود و سهمیه پایین سوخت، حذف هزینه های سرسام آور و گرانی شدید قطعات و تجهیزات، لوازم یدکی و لاستیک، نبودن امنیت در جاده ها و خرابی راهها، تامین امنیت بار و جان، بیمه اجباری و ناعادلانه که مزد ناچیزشان را بلعیده و ناکارآمد است، افزایش سهم کمیسیون باربری ها، تعرفه های ظالمانه و چپاول شرکت ها و واسطه ها و ...

اما پاسخ متولیان همچون همیشه جز هجوم، اتهام زنی و بگیر و ببند خشونت بار اعتصابیون که تاکنون به ۱۵ راننده و کامیوندار رسیده است، نمی باشد. آزادی فوری و بی قید و شرط همکاران در بند نیز خواستی مهم در اعتصاب است.

تمامی این خواست ها، درد مشترک سایر بخش های حمل و نقل نیز می باشد و چشم انداز پیوستن و گستردگی ابعاد اعتصاب پیش روست.

هم چنانکه زنان زحمتکش سرویس مدارس شهری نیز دست به اعتراض علیه از سر و ته زدن حقوق خود توسط شرکت های واسطه ای در روزهای اخیر زدند.

از سوی دیگر اتحاد و همبستگی و حمایتگری بخش های مختلف اقشار زحمتکش و جنبش های مترقی جاری جامعه با اعتصاب کامیونداران و رانندگان نشاندهنده پیوند خواست های اکثریت زحمتکش تحت ستم، استثمار  و تبعیض علیه مشتی اقلیت برخوردار زالوصفت است که رمقی در جان های فرسوده از کار و نانی بر سفره خانواده ها باقی نگذاشته اند.

آنجا که جان و مال رانندگان در فاجعه آفرینی اسکله رجایی بندرعباس سوخت و دود شد و صدها خانوار نان آور خود را از دست دادند و یا هنوز سرگردان و ماتم زده دنبال اجساد عزیزان مفقودشده خود، آوارها را می کاوند و باز هم هیچ مسئولی پاسخی برای کشتار کارگران نمی دهد.

هیچ نیرو و اراده ای جز اتحاد حمایت گرانه خودمان برای تغییر این بساط نکبت بار و ننگین کنونی، وجود ندارد.

ما در آغاز راهیم و باید برای تغییر سرنوشت خود پشتیبان و حمایت گر هم باشیم.

۸ خرداد ۱۴۰۴

سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه

گروه اتحاد بازنشستگان

کارگران بازنشسته خوزستان

کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری

…………………………………………..……

بیانیه مشترک حمایتی

از اعتصاب سراسری کامیونداران و رانندگان کامیون حمایت می‌کنیم!

اعتصاب رانندگان کامیون، این بخش زحمت‌کش کارکنان خدماتی کشور، در اعتراض به شرایط سخت کاری، وخامت روزافزون وضعیت معیشتی، گرانی‌های کمرشکن و بی‌پاسخ ماندن مطالبات انباشته‌شان از اول خرداد آغاز شده و امروز، در هفتمین روز خود، در ۱۲۵ شهر جریان دارد.

مشکلات رانندگان کامیون درد و رنج همه ما کارگران و ما مردم است. در آمد ناچیز، گرانی قطعات یدکی و نایابی آنها و هزینه بالای نگهداری کامیون، جاده‌های ناامن و مرگ آفرین، هزینه گزاف بیمه، آن‌هم بدون ارائه هیچ‌گونه خدماتی، تاخیر در پرداخت کرایه بار و بعضا عدم پرداخت آن، معطلی و سرگردانی در نوبت بارگیری، چپاول و زورگویی و تبعیض شرکت‌ها و واسطه‌ها و استثمار حداکثری رانندگان از جمله مشکلات رانندگان کامیون است که در همان فراخوان اولیه خود با اعتراض بر روی آنها انگشت گذاشتند. یک قلم این مشکلات بیمه هنگفتی است که از رانندگان دریافت می‌شود؛ از جمله از اسفند سال گذشته، مبلغ بیمه‌ی رانندگان بیش از ۲۲۰ درصد افزایش یافته و ماهانه سه میلیون و سیصد هزار تومان بابت آن پرداخت می‌کنند، بی‌آنکه خدمات درمانی متناسب با این افزایش بهبود یافته باشد.

از طرف دیگر سهم کمیسیون باربری‌ها از ۱۳ درصد به ۴۵ درصد افزایش یافته است. و این در حالی است که کرایه‌ی حمل بار برای رانندگان همچنان ثابت مانده و بدین‌گونه شیره جانشان آن‌هم در جاده‌های ناامن که هر روزه قربانی می‌گیرد کشیده می‌شود.

همچنین یک موضوع اعتراض کامیونداران به انفجار مرگبار در بندر عباس و کشته شدن همکارانشان در این بندر است. فاجعه‌ای هولناک که در جریان آن صدها راننده و کارگر در آتشِ بی‌تدبیری سوختند؛ بدون رسیدگی و پاسخی روشن!

اتحادیه تشکل‌های کامیونداران و رانندگان سراسر ایران در فراخوان خود در اعتراض به مشکلاتی که دارند و بارها و بارها علیه آنها اعتراض داشته‌اند می‌نویسند:

"ما دیگر نمی‌خواهیم به این بی‌عدالتی تن بدهیم".

اعتصاب رانندگان کامیون با وجود تهدیدات، فشارهای امنیتی و حتی خشونت‌های میدانی، همچنان متحدانه و قدرتمند ادامه دارد. این اعتصاب یک هفته‌ای اعلام شده، اما رانندگان هشدار داده‌اند که در صورت بی‌پاسخ‌ماندن مطالبات، به اعتراضات خود ادامه خواهند داد.

رانندگان می‌گویند: تأخیر در پرداخت، به معنای ضرر مستقیم برای ماست و باید خسارت خواب ماشین نیز پرداخت شود. نه‌فقط رانندگان خودروهای سنگین، بلکه رانندگان اتوبوس‌ها، کمپرسی‌ها و همه رانندگانی که روزانه جان خود را در جاده‌ها به خطر می‌اندازند، باید به این اعتصاب بپیوندند. آنان می‌پرسند:

آیا شما از مشکلات ما، حق بیمه‌ی سنگین، کمبود گازوئیل، گرانی قطعات، خرابی جاده‌ها، دور هستید؟

اهم موضوعات اعتراض رانندگان کامیون:

- درآمد ناچیز و گرانی‌های نجومی، افزایش هزینه‌های حمل و نقل (شامل هزینه‌ی تعمیرات، لاستیک و سایر قطعات یدکی و عوارض جاده‌ای)، کاهش یارانه سوخت (از ۳۰۰۰ لیتر‌ به ۵۰۰ لیتر)، مشکلات دریافت ویزا و مجوزهای کاری بین‌المللی به دلیل تحریم‌ها، افزایش ۲۲۰ درصدی بیمه تامین اجتماعی و محرومیت از بیمه درمانی با کیفیت، وضعیت نامناسب زیرساخت‌های جاده‌ای و جاده‌های ناامن ِ مرگ آفرین یا سرقت و تهاجم، تأخیر یا عدم پرداخت کرایه‌ی بار، چپاول شرکت‌ها و واسطه‌ها و حق کمیسیون‌های هنگفت و ... .

ما درود می‌فرستیم به رانندگان اعتصابی و اعلام می‌کنیم: عزیزان! ما درد مشترک داریم.

گرانی، بی‌تامینی، فقر، فساد، سرکوب، دزدی و چپاول و استثمار برده‌وار، صدای مشترک ما کارگران و مردم محروم این جامعه را می‌طلبد.

امروز یکی از بحران‌های بزرگ کشور، قطعی‌های برق است که جامعه را به تعطیلی کشانده و سونامی ای از گرانی، بیکاری و فقر مطلق به‌راه انداخته است و تازه خبر قطعی کامل برق در یک‌ماه آینده را می‌دهند. اینها همه موضوعات اعتراض ما مردم است. اعتراضات سراسری نانوایان نیز بر سر همین موضوع است. سوخت را قطع و گران می‌کنند، اجناس گران‌تر می‌شوند و بعد، نانوا را مقصر گرانی نان معرفی می‌کنند.

رانندگان کامیون را "مافیای بار" بیچاره کرده است و نانوا را "مافیای نانینو" و دود همه اینها به چشم همه کارگران و مردم می‌رود.

 

ما امضا کنندگان این بیانیه اعلام می‌کنیم:

از اعتصاب کامیون‌داران و خواسته‌های عادلانه‌ی آنان قاطعانه حمایت می‌کنیم و هرگونه سرکوب و تعرض به آنان را محکوم می‌نماییم.

اتحاد اتحاد علیه فقر و فساد

اعتصاب سراسری راه حل ماست

 

۱- اتحاد بازنشستگان

۲-انجمن برق و فلز کرمانشاه

۳- اعدام نکنید

۴- چالش صنفی معلمان ایران

۵- دادخواهان

۶- شورای بازنشستگان ایران

۷- شورای سازماندهی اعتراضات پرستاران

۸- شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت

۹- شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت(ارکان ثالث)

۱۰_مدافعان حق کودکی

۱۱_ ندای زنان ایران

...............................

و چرخ‌ها نچرخیدند...

چون شرافت سنگین‌تر بود.

حسن باقری‌نیا ( استاد اخراجی دانشگاه )

در زمانه‌ای که سفره‌ی مردم کوچک‌تر از همیشه شده و صدای حق‌خواهی با سرکوب پاسخ می‌گیرد، کامیون‌داران شجاع ایران با اعتصاب سراسری خود نشان دادند که چرخ ظلم نمی‌تواند تا ابد بچرخد.

این اعتصاب، فقط یک اعتراض صنفی نیست؛ فریادی است علیه فقر، تبعیض، بی‌عدالتی و حاکمیتی که کارگران را له می‌کند و دزدها را پاداش می‌دهد. کامیون‌دارانی که نان‌شان را با زحمت درمی‌آورند، حالا از جان و کار خود مایه گذاشته‌اند تا بگویند: بس است!

ما کنار شما ایستاده‌ایم. کنار شرافتی که فروشی نیست. این همبستگی، فراتر از یک صنف است؛ نشانی از بیداری یک ملت است در برابر استبدادی که سال‌هاست جان مردم را له کرده و هنوز طلبکار است.

به حکومتی که گوش ندارد، باید فریاد آموخت.

به نظامی که تنها زبان سرکوب را می‌فهمد، باید قدرت همبستگی را نشان داد.

درود بر کامیون‌داران اعتصابی.

درود بر دستانی که از چرخ ظلم کنار کشیدند،

تا چرخ عدالت را دوباره به حرکت درآورند.

……………………....................................………………..

چرا و چگونه باید از اعتصاب کامیون‌داران حمایت ملی صورت گیرد؟!

بابک خطی طبیب و فعال اجتماعی

اعتصاب رانندگان کامیون چند روزی است که کشور را در برگرفته و اخباری نیز از پیوستن صنف‌های دیگر به آن به گوش می‌رسد، اما چرا باید از این اعتصابات به طور همه‌جانبه، عمومی و در سطح ملی دفاع کرد؟!

نخست به این خاطر که این صنف و اعضای آن به قیمت محرومیت از درآمد و با قبول دادن هزینه، برای داشتن حقوق اولیه زندگی خود دست به تلاشی جمعی و هماهنگ زده‌اند و حمایت از آن در گام نخست، اقدامی در جهت حمایت از حقوق اولیه بشری بوده با هر حساب و کتابِ دارای اقلی از منطق و انسانیت قابل درک توجیه است.

دوم اینکه در حالی‌که در بستر ناکارآمدی مزمن حکومت و در جشنواره‌ای تلخ از ناترازی‌ها، تورم عنان گسیخته و خط فقر با سرعتی باورنکردنی درحال گذر از طبقه متوسط و رسیدن به صدکهای بالای ۵۰ به سمت ۱۰۰ بوده، زندگی عادی مردم عملا مخدوش شده است، این اقدام می‌تواند طلایه‌دار و باعث شود که سایر اصناف نیز که بدون تعارف باید بپذیریم این روزها با مفهوم "فقر" دست و پنجه نرم می کنند و عملا با آن درگیر آن هستند، برای استیفای حقوق حقه‌ی ابتدایی خود به اعتصابات بپیوندند و این هم افزایی یک فرصت طلایی فراهم می‌کند چرا که گستردگی هرچه بیشتر اعتصابات در صنفهای مختلف، قدرت اثرگذاری و شانس موفقیت آن را نیز به طور "تصاعدی" بیشتر خواهد کرد.

در این میان باید بر کارگران، فرهنگیان، پرستاران و ... که دارای سابقه‌ی موفق و صاحب تجربه در این مورد هستند حساب ویژه باز کرد که و از سایر صنف‌ها نیز دعوت کرد که امروز وقت عمل هم برای خود و هم دیگران است.

سه دیگر آنکه جنبش‌های اعتراضی صنفی و اعتصابات، در فضای سرکوب شدید سیاسی که بر جامعه ما در حال حاضر تحمیل شده، یک راه موثر برای نفس کشیدن جامعه مدنی و بازارایی آن در انجام نظام‌مند مقاومت و نافرمانی مدنی خواهد بود که باز، هر دوی اینها می‌توانند یکدیگر را به گونه‌ای آگونیستی تقویت کنند که به تمثیل، نتیجه یک به علاوه یک آن چهار و یا بیش از آن خواهد بود.

در این میان سه نکته قابل توجه نیز برای چگونگی حمایت از این اعتصابات و به ثمر نشستن آن وجود دارد:

اول

هر نوع اعتصاب طبعا می‌تواند به روند خدمت رسانی روزانه زندگی مردم آسیب بزند. ولی مگر نه اینکه این اعتصاب کنندگان، خود جزیی از مردم و در واقع خود مردم هستند؟!

پس این یک وظیفه برای آحاد جامعه است که در برابر این نقصان‌های کوتاه مدت، برای به ثمر رسیدن اعتصابات و خواسته‌های اعتصاب کنندگان، سعه صدر به خرج داده و برای رسیدن به هدف بزرگتر با نارسایی‌های موردی لحظه‌ای کنار بیایند.

امری که در کشورهای دارای دمکراسی باسابقه امری جاافتاده است و به طور مثال در اعتصاب مترو و سایر وسائل حمل و نقل عمومی، با اینکه  اکثریت جامعه به حمل و نقل عمومی به شدت وابسته است و با اختلال در کار آن با مشکلات جدی روبرو می‌شود، اما اکثریت جامعه نه تنها با آن کنار آمده که از اعتصاب‌کنندگان و حق آنان برای اعتراض نیز به طور تمام قد حمایت می‌کنند.

چرا که ناخوداگاه جمعی جامعه، درک کرده است که یک واقعیت سیال و به هم پیوسته است و مشکل امروز یک فرد و یک صنف می‌تواند فردا روز، مشکل افراد و صنف‌های دیگر باشد.

البته عمل به این مساله حمایتی امری است که در ذات همه ما به طور غریزی وجود دارد و در فرهنگ ما نیز در مفهوم "بنی‌آدم اعضای یکدیگرند" تئوریزه و جاافتاده است و آمادگی آن وجود دارد و شاید فقط لازم باشد که در مقیاس جامعه، آن را به طور عملی بیشتر تمرین کنیم.

دوم

لازم است که اعتصاب کنندگان در مرحله به ثمرنشستن این تلاش‌های طاقت فرسا که با هماهنگی‌های متعدد، به سختی و  صرف هزینه‌های سنگین ممکن شده، از پذیرش حرف‌های کلی و وعده‌های سرخرمن دروغین که به نوعی روش کلی جمهوری اسلامی و مقامات و مدیران آن در برخورد با مشکلات مردم و جامعه است به شدت پرهیز نمایند که به طور قطع به پنبه شدن تمام رشته‌های‌ به سختی تنیده شده خواهد انجامید و به یاد بسپارند تنها با تضمین‌های روشن و وعده‌های مشخص و دارای ضمانت اجرایی درمورد زمان پایان دادن به اعتصاب خود، تصمیم گیری نمایند.

سوم

دست کشیدن از کار یا اعتصاب حتی طبق شبه قوانین کنونی جمهوری اسلامی و "قانون کار" آن امری پذیرفته و به رسمیت شناخته شده -حداقل به طور تلویحی- است و باید با تاکید مستمر و همه‌جانبه بر این مورد - خصوصا حقوقدانان آزاده، کانون وکلا و انجمن‌های مستقل حقوقی- از زیر ضرب رفتن اعتصاب‌کنندگان با جعل عناوین مجرمانه قضایی دروغین و القایی تا حد ممکن جلوگیری گردد.

.................................................

اعتصابات و بحران نمایندگی سیاسی

مجتبی نجفی

اعتصاب سراسری کامیوندارها از آن جهت مهم است که ابطال کننده نظرات کلیشه ای است که " ایرانی ها روحیه کار جمعی ندارند". این اعتصاب از آسمان نیامده، نتیجه کار صنفی است و کار صنفی نیازمند همگرایی و همکاری است.

سوای برخی بحثهای تخصصی مطالبات کامیوندارها، اما نفس اعتراض و درک اینکه شهروند مدرن هم باید روحیه انتقادی و عصیانگری داشته باشد و هم توان کار جمعی، یک نشانه از گذر پایدار  مای ایرانی از روابط بدوی و قبیله ای و قدم زدن در میدان مدنیت است.

اعتراضهای صنفی و معیشتی می‌توانند در نهایت به همگرایی ملی در پافشاری بر تغییرات کلان سیستمی منجر شوند. با توجه به چشم انداز بحران‌های پیشرو انتظار می‌رود این اعتراضها گسترده هم شوند و همانطور که در ماه‌های گذشته، بازنشستگان،  نانوایان، کارگران، پرستاران ، معلمان، ...اعتراض کرده اند، تداوم این حرکتهای مدنی می‌توانند خالق همبستگی ملی علیه سیستم سیاسی هم باشد. اما بحران بزرگ، همان نمایندگی سیاسی است که در فقدان یک اپوزیسیون ملی و به روز شده داد می‌زند.

کسب نمایندگی سیاسی با موج سواری متفاوت است. بیانیه و فعالیت توییتری و حرف زدن از جانب ملت، نمی‌تواند جای نمایندگی سیاسی را بگیرد، همچنانکه جایزه بازی و نمایش های تکراری با رویکرد فردی هم نمی‌توانند نمایندگی سیاسی ایجاد کنند. بحران اصلی اتفاقا اینجاست که شهروندان معترض به خصوص بعد  از جنبش ،زن زندگی آزادی، اعتماد خود را به اپوزیسیون از دست داده و از این‌رو همگرایی در  اعتراضهای صنفی و سیاسی برای شکل گیری یک جنبش ملی نیازمند نماینده سیاسی هم است. به عبارتی این دو به هم وابسته هستند، اما مساله این است که نمایندگی سیاسی با شو و نمایش و فعالیت توییتری خلق نمی‌شود. فرقه گرایی و ستاره سازی در امر سیاسی جای کنشگری سیاسی با هدف ایستادگی بر مخرج مشترک های خیر جمعی با رویکرد جمعی  را اشغال کرده.

با وجود این بحران نمایندگی سیاسی ، جامعه ایران توان این را دارد از دل همین کنش‌های اعتراضی، نمایندگی سیاسی هم خلق کند. طبیعتا این نمایندگی سیاسی نه خاندان محور می تواند باشد نه ستاره محور بلکه بیشتر محصول اجماع جریان‌های سیاسی بر سر مخرج های مشترکی است که توان جذب اکثریت جامعه معترض ایرانی را داشته باشد‌‌. این خلا وجود دارد و واقعیتی قابل انکار نیست اما مساله ای است که باید حول محورش بحثهای عمومی صورت بگیرد‌.

..............................

گازوئیلی با طعم باقلوا !

حامد پاک طینت

از آنجائیکه متدلوژی دونرخی و چندنرخی کردن یک کالا در ایران موجب افتخارآفرینی در اقتصاد کشور و سربلندی برای مدیران دلسوز و فهمیده و از سویی سیلی محکمی بر دهان دشمنان اقتصادی ما بوده همان موفقیتی که در زمینه دلار، آرد، محصولات کالای بورسی، بنزین و ... کسب کردیم دو روز پیش قرار شد در گازوئیل هم کسب کنیم. اینبار با عیار بالاتر سه نرخی!

یک نرخ سهمیه ای یارانه ای برای حمل و نقل رسمی و با بارنامه، یک نرخ نیمه یارانه ای با ۴۰% بالاتر از قیمت پایه برای مصارف مازاد و البته پلکانی و یک نرخ آزاد به قیمت نزدیک جهانی برای مصارف غیر، به امید آنکه به حول و قوه الهی سفره قاچاق سوخت برچیده شود، یارانه ها هدفمند شوند و بر بودجه دولت عزیزمان فشار کمتری وارد آید

هنوز البته تا این لحظه احدی نگفته مملکتی که وزیر نیرو اش انتخاب روشن بودن یخچال یا پنکه را آپشن خاص اعلام میکند چگونه می خواهد بدون GPS رفت و آمد سیستم حمل و نقل و از روی آن نرخ واگذاری گازوئیل به کامیون داران را تشخیص دهد. و هیچ فردی هم در بین این حضرات به ذهنش نیامده که برای چنین تصمیم حساسی بهتر است ابتدا بطور آزمایشی در یکی دو استان اجرای آزمایشی داشته باشیم تا نواقص خود را نشان دهد و سپس صحنه اقتصاد کشور را به آتش بکشیم

بدیهی است که مخاطبان مستقیم این تصمیم که بدون مشورت قبلی صنفی تحت تاثیر جدی قرار گرفته اند در بلاتکلیفی و هرج و مرج بوجود آمده واکنشهایی نشان می دهند که غیر از خسارت برای مردم و مملکت دستاوردی ندارد و مثل همیشه نسخه این سومدیریت واکنش هایی از نوع خاموش کردن یک آتش ! اساسا سبک مملکت داری اینگونه است که گروهی آتش به پا می کنند و گروهی باید آتش را خاموش کنند، به حاصل جمع صفر!

اما ریشه مشکل کجاست؟

روزانه بین ۲۰ تا ۳۰ میلیون لیتر گازوئیل از ایران قاچاق میشود، چیزی در حدود ۵ میلیارد دلار در سال!

از سویی یارانه گازوئیل سالانه ۱۰۰ هزار میلیارد تومان و یارانه گازوئیل نیروگاهی ۲۰ هزار میلیارد تومان در سال برای دولت آب می خورد. بنابراین قاچاق گازوئیل از ایران حداقل ۱۰ برابر بابت هر لیتر سود دارد و از شما چه پنهان تقریبا سیستم حمل و نقل پاکستان از همین طریق اداره می شود. خسارت سالانه قاچاق سوخت تقریبا ۸ میلیارد دلار در سال است. این عدد به اندازه یک چهارم فروش نفت مملکت است! دقت کنید فروش نه سود!!

اما مشکل کجا مضاعف میشود؟

یک سوم ناوگان حمل و نقل سنگین ایران بدلیل تحریم ها فرسوده است و مصرف سوخت آنها ۳۰% بیشتر از حالت عادی است، جاده ها بدلیل فشار اقتصادی دولت کیفیت لازم را ندارد و لذا موجب استهلاک ماشین ها بیش از حد عادی شده است، حق بیمه ها با تورم موجود در مملکت هم بار دیگری شده و همه اینها دست بدست هم داده تا چنین افتضاحی به بار آید. یک ساختار بیمارگونه پشت تمام اتفاقاتی است که هر روز در این کشور شاهد هستیم.

اگر دولت تصور می کند با خاموش کردن این آتش مشکل حل می شود در اشتباه است. ساختار بیمار گونه حمل و نقل سنگین حداکثر ۴ سال دیگر تاب آوری دارد و در طی این چهار سال بیش از نیمی از ناوگان ایران از دور فعالیت بطور کامل خارج میشود. با اعتصاب یا بی اعتصاب!

در خصوص اختلالی که در سیستم حمل و نقل کالایی و تورم ایجاد شده و اتفاقاتی که برای محصولات فاسدشدنی خواهد افتاد و البته بحرانهای اجتماعی پدید آمده نیازی به هیچ تحلیل و تفسیری نیست.

اما همه داستان، تلخ نیست، این تصمیم قسمتهای شیرینی هم دارد که حیف است به آن نپردازیم!

 

اختلاف چشمگیر تفاوت بین سه نرخ تعیین شده برای گازوئیل، انگیزه لازم و کافی برای یک بازار سیاه جذاب، خلق می کند. دلالان وارد عرصه شیرین نه دو نرخی بلکه سه نرخی می شوند، مسیرها دستکاری میشود، بارنامه ها خرید و فروش میشوند، فقط یک نمونه اخیر خبر از صدور بارنامه های جعلی به ارزش ۵۵ میلیون دلار میدهد،  سندها جعل میشوند، همکاری مدیران گرانمایه دولتی و نیمه دولتی با قاچاقچیان رونق می گیرد. این بازار سیاه حداقل ۲ میلیارد دلار در سال می ارزد!

۲ میلیارد دلار شیرین !

به شیرینی باقلوا !

..............................

گزارش خبری:

ششمین روز اعتصاب سراسری کامیون‌داران ایران

 سه‌شنبه ۶ خرداد ۱۴۰۴

در روز سه‌شنبه ۶ خرداد ۱۴۰۴، اعتصاب سراسری کامیون‌داران و رانندگان خودروهای سنگین در ایران وارد ششمین روز خود شد و به بیش از ۱۳۰ شهر گسترش یافت. این اعتصاب در اعتراض به مشکلات معیشتی و صنفی، از جمله کاهش سهمیه گازوئیل، افزایش حق بیمه، پایین بودن کرایه حمل بار و افزایش هزینه‌های جانبی مانند عوارض جاده‌ای و قطعات یدکی، صورت گرفته است.

گسترش اعتصاب و همبستگی صنفی

اتحادیه تشکل‌های کامیون‌داران و رانندگان سراسر ایران اعلام کرد که در ششمین روز اعتصاب، شش شهر دیگر به این حرکت اعتراضی پیوسته‌اند و تعداد شهرهای درگیر به ۱۳۰ رسیده است. همچنین، رانندگان نیسان وانت در شهرهای قوچان و گلپایگان با درک درد مشترک، به اعتصاب‌کنندگان پیوسته‌اند.

واکنش نهادهای امنیتی و قضایی

همزمان با ادامه اعتصاب، نهادهای امنیتی فشار بر رانندگان معترض را افزایش داده‌اند. در کرمانشاه، ۱۱ تن از رانندگان بازداشت شده‌اند. سپاه پاسداران استان کرمان نیز از انهدام یک «شبکه سازمان‌یافته ضدامنیتی» در چند استان کشور خبر داده و اعلام کرده است که عناصر اصلی این شبکه با حکم دادسرای کرمان دستگیر شده‌اند. در اردبیل، دادستان این شهر اعلام کرد که فردی که یک راننده تریلی را به‌خاطر حمل بار تهدید کرده بود، دستگیر شده است.

واکنش‌های اجتماعی و حمایت‌ها

اعتصاب کامیون‌داران با حمایت‌های گسترده‌ای از سوی فعالان سیاسی، مدنی و هنری مواجه شده است. سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه در بیانیه‌ای ضمن حمایت از اعتصاب رانندگان کامیون، خواستار رسیدگی به مطالبات آنان شده است. همچنین، کتایون ریاحی، بازیگر سینما، با انتشار پیامی در اینستاگرام از اعتصاب سراسری کامیون‌داران حمایت کرده و نوشته است: «بار شرافت ایران بر دوش کامیون‌داران».

وضعیت جاده‌ها و تأثیرات اعتصاب

گزارش‌ها حاکی از آن است که در جاده‌های مختلف کشور، از جمله جاده ترانزیتی بندرعباس به شیراز و کمربندی اصفهان، هیچ کامیونی دیده نمی‌شود. این وضعیت نشان‌دهنده تأثیر گسترده اعتصاب بر حمل‌ونقل جاده‌ای کشور است.

مطالبات رانندگان و چشم‌انداز آینده

رانندگان معترض اعلام کرده‌اند که در اعتراض به طرح کاهش سهمیه گازوئیل، گرانی بیمه، پایین بودن کرایه حمل بار و دیگر مطالبات صنفی محقق‌نشده خود اعتصاب کرده‌اند. اتحادیه تشکل‌های کامیون‌داران و رانندگان سراسر ایران تأکید کرده است که «سرکوب، دستگیری و تهدید، پاسخی به مطالبات مشروع نیست» و نشانه‌ای از «استیصال در برابر موج خروشان عدالت‌خواهی» آنان است.

……………………………………

از اعتصاب کامیونداران ایران حمایت کنیم

تاریخچه اعتصاب کامیون‌داران ایران در ده سال اخیر (1393–1404) در دهه اخیر

در دهه گذشته، کامیون‌داران ایران به دلیل مشکلات اقتصادی و صنفی متعدد، بارها دست به اعتصابات سراسری زده‌اند. این اعتصابات که اغلب در پاسخ به شرایط معیشتی دشوار، گرانی قطعات و سوخت، و بی‌توجهی دولت به مطالبات صنفی شکل گرفته‌اند، تأثیرات قابل‌توجهی بر حمل‌ونقل و اقتصاد کشور داشته‌اند. در ادامه، به مرور مهم‌ترین دوره‌های اعتصاب و جزئیات آن‌ها می‌پردازیم:

اعتصابات سال 1397

زمان: از اول خرداد 1397 آغاز شد و در چند دوره (خرداد، مرداد، مهر) ادامه یافت.

دامنه: این اعتصابات در بیش از 160 شهر و 25 تا 31 استان ایران گسترش یافت، از جمله قزوین، لرستان، آذربایجان شرقی، مازندران، اصفهان، شیراز، بندرعباس، همدان، کرمانشاه، و تهران.

دلایل:

پایین بودن کرایه حمل بار در مقایسه با افزایش هزینه‌های عملیاتی.

گرانی لاستیک و قطعات یدکی به دلیل نوسانات ارزی.

افزایش هزینه‌های بیمه تأمین اجتماعی و عوارض جاده‌ای.

عدم نظارت بر شرکت‌های باربری و دریافت کمیسیون‌های بالا.

پیامدها:

اختلال در توزیع سوخت، که منجر به تشکیل صف‌های طولانی در پمپ‌بنزین‌ها شد.

بازداشت حدود 180 تا 300 نفر از کامیون‌داران، با تهدیدات قضایی مانند اتهام «محاربه» و مجازات‌های سنگین.

واکنش مقامات: دولت وعده‌هایی مانند افزایش 20 درصدی کرایه (در مقابل تقاضای 35–50 درصدی رانندگان) و ارائه لاستیک با ارز دولتی داد، اما بسیاری از این وعده‌ها عملی نشد.

اعتصابات سال 1401

زمان: از 5 آذر 1401، همزمان با اعتراضات سراسری پس از فوت مهسا امینی.

دامنه: اعتصابات در شهرهایی مانند قزوین، مرند، اصفهان، کاشان، کرمانشاه، مشهد، بندرعباس، سنندج، یزد، فیروزکوه، دهاقان، شیراز، اسلام‌آباد غرب، و قم گزارش شد.

دلایل:

کاهش سهمیه سوخت (حذف سهمیه پایه 2000 لیتری و تخصیص مقادیر ناکافی).

عدم پاسخگویی دولت به مشکلات سوخت و معیشتی.

حمایت از خیزش سراسری 1401 و همبستگی با اعتراضات مردمی.

پیامدها:

توقف بارگیری در برخی پایانه‌ها و پالایشگاه‌ها (مانند پالایشگاه شیراز).

اتحادیه تشکل‌های کامیون‌داران فراخوان اعتصاب سه‌روزه (14–16 آذر) داد و هرگونه مزاحمت یا سنگ‌پراکنی علیه رانندگان را محکوم کرد.

تحلیل‌گران معتقد بودند ادامه اعتصاب می‌توانست چالش‌های سیاسی و اقتصادی برای دولت ایجاد کند.

اعتصابات سال 1404 (آخرین اعتصاب)

زمان: از 1 خرداد 1404 (23 می 2025)، به مدت یک هفته برنامه‌ریزی شده بود.

دامنه: این اعتصاب در شهرهایی مانند اراک، ایلام، بندرعباس، تبریز، سیرجان، شیراز، کرمانشاه، قزوین، و عباس‌آباد آغاز شد و به‌سرعت گسترش یافت.

دلایل:

کاهش سهمیه گازوئیل و تأخیر در تخصیص سوخت ترمیمی.

افزایش هزینه‌های بیمه و عوارض جاده‌ای.

پایین ماندن کرایه حمل بار در برابر گرانی قطعات و خدمات.

عدم تحقق وعده‌های دولت در زمینه تأمین قطعات با نرخ مناسب و عدالت در توزیع بار.

پیامدها:

توقف حمل‌ونقل در مسیرهای ترانزیتی و پایانه‌های باربری، که به فلج شدن بخش‌هایی از سیستم باربری منجر شد.

اتحادیه تشکل‌های کامیون‌داران و رانندگان سراسر ایران در بیانیه‌ای اعلام کرد: «ما اعتصاب کردیم چون خواهان حقمان هستیم. اتحاد ما تنها چیزی است که این چرخ را به نفعمان می‌چرخاند.»

حمایت سندیکاهای بین‌المللی

سندیکاها و فدراسیون‌های بین‌المللی کارگری در دوره‌های مختلف از اعتصابات کامیون‌داران ایران حمایت کرده‌اند:

فدراسیون جهانی کارگران حمل‌ونقل (ITF):

در سال 1397، این فدراسیون با نمایندگی از 19 میلیون کارگر در 140 کشور، همبستگی خود را با کامیون‌داران ایرانی اعلام کرد. نوئل کوآرد، رئیس بخش حمل‌ونقل زمینی ITF، از اثرات تورم بر زندگی رانندگان انتقاد کرد و تهدیدات قضایی مانند اعدام را «غیرانسانی» خواند.

در مهر 1397، ITF با محکوم کردن بازداشت 180 کامیون‌دار، از سازمان بین‌المللی کار (ILO) خواست در این موضوع مداخله کند.

اتحادیه رانندگان کامیون و اتوبوس آمریکا و کانادا:

این اتحادیه در مهر 1397 از اعتصاب کامیون‌داران در بیش از 290 شهر ایران حمایت کرد و از دولت ایران خواست حقوق بین‌المللی رانندگان، از جمله حق تشکل‌یابی، تجمع، و آزادی بیان را به رسمیت بشناسد.

این اتحادیه همچنین نامه‌ای به دفتر حفاظت منافع ایران ارسال کرد و خواستار آزادی رانندگان بازداشت‌شده شد.

سایر حمایت‌ها:

کنفدراسیون عمومی کار ایتالیا و جبهه مبارزه نه به ریاضت اقتصادی در سال 1397 از اعتصابات حمایت کردند.

بخش حمل‌ونقل فدراسیون کارگران دانمارک (با 50 هزار عضو) نیز در سال 1397 همبستگی خود را اعلام کرد.

................................

گزارش‌- گفتگوی امتداد

از تداوم اعتصابات کامیونداران در نقاط مختلف کشور؛

فعالین صنفی اعتصاب‌کننده از تداوم اعتراض همکاران خود می‌گویند/ راننده کرمانشاهی: تا وضعیت اعتصابات همکاران ما روشن نشود، ماشینم… 28می 2025

امتداد- محمد جعفری: شمار زیادی از کامیونداران و رانندگان حوزه حمل و نقل جاده‌ای سراسر کشور از حدود یک هفته قبل دست به اعتراضات و اعتصابات گسترده‌ای زده‌اند که همچنان ادامه دارد.

در همین رابطه به سراغ تنی چند از رانندگان و فعالین صنفی این حوزه رفته و دلایل و علل این اعتصابات را از آن‌ها جویا شدیم که مشروح آن را در ادامه از نظر می‌گذرانید؛

یاوری، فعال صنفی از استان کرمانشاه:

سهمیه گازوئیل ما از 4 هزار لیتر به 1400 لیتر کاهش یافته

وحید یاوری، از اعضای اتحادیه صنف کامیونداران و فعال صنفی این حرفه از استان کرمانشاه در گفتگو با امتداد، ضمن اشاره به مشقات و مصائب منجر به اعتصاب همکاران خود، اظهار داشت: ما سال‌هاست با ماشین در حال کار هستیم. تا ماه آینده، سهمیه گازوئیل ما 4 هزار لیتر بود که اخیرا، حین مراجعه به جایگاه متوجه شدیم که این سهمیه صفر شده است. با هر مشقتی که بود، بار را در چابهار تخلیه کرده و برگشتیم. 14 اردیبهشت‌ماه در یزد بودیم که متوجه شدیم که تنها 1400 لیتر گازوئیل به کارت ما واریز شده است. این در حالی است که این میزان سهمیه، تنها کفاف یک سرویس ما به مقصد مرزی را می‌دهد و پس از آن باید به صورت آزاد سوخت‌گیری کنیم.

مشکل دیگر اینکه تا همین چندی قبل، ما حدود یک میلیون ششصد هزارتومان حق بیمه پرداخت می‌کردیم که به یک باره به دو و نیم میلیون افزایش پیدا کرده و پس از سه ماه به سه و نیم میلیون تومان، افزایش مجدد پیدا کرد. برای بسیاری از همکاران ما، پرداخت این رقم زجر محسوب می‌شود. پرداخت این رقم، اجباری بوده و اگر پرداخت نکنیم، کارت هوشمندمان را شارژ نخواهند کرد.

مسئله دیگر، مسئله اضافه تناژ است که شرکت باربری در این فقره در حق راننده ظلم می‌کنند. به هر باربری که تماس می‌گیریم، عنوان می‌کنند که حدود 27 تا 28 تن بار آماده تحویل دارند. در صورتی که تحویل و بارگیری این حجم از بار، بازی مستقیم با جان و سلامت راننده است که باید به این شکل ناایمن اقدام به بارگیری و حمل و نقل آن کند. هر بار هم که به این مسئله اعتراض می‌کنیم، می‌گویند؛ همین که هست! می‌خواهید، بخواهید، نمی‌خواهید که هیچ! از همین رو هم بوده که رانندگان، اغلب مجبورند 6 تا 8 ساعت رانندگی کنند تا بار سبک‌تری پیدا کنند. ما تا پیش از این، نهایتا تا 24 تن بار می‌زدیم و الان شاهد آن هستیم که مثلا در بندر، باز 31 تنی اعلام می‌کنند! دیگر مشکل ما، گرانی افسارگسیخته قطعات یدکی و لوازم مربوط به کامیون‌هاست.

اعتصابات کنونی تا زمانی که به مطالبات و اعتراض به حق، قانونی و کاملا صنفی ما رسیدگی و توجه نشود، ادامه خواهد داشت. چرا که حقیقتا برای ما، صرف نمی‌کند که این ماشین را دیگر در جاده راهی این طرف و آن طرف کنیم. چرا که دخل و خرج کامیونداران دیگر با هم نمی‌خواند.

دستیار ، فعال صنفی از استان مازندران:

هرچه فریاد می‌زنیم، احدی پاسخگوی مطالبات قانونی ما نیست

همچنین، عباس دستیار، فعال صنفی در استان مازندران در خصوص وضعیت اعتصاب همکاران خود به «امتداد» گفت: رانندگان در حال حاضر با مشکل فراگیر و کشوری سوخت و میزان سهمیه آن دست و پنجه نرم می‌کنند. در واقع، معضل اصلی ما این است که ما نهایتا تا حدود دو هفته سهمیه لازم برای سوخت‌‎گیری داریم و این میزان سهمیه، کفاف نیاز ماهانه ما را نمی‌دهد.

مشکل بعدی ما به مسئله بیمه و اعتبار آن برمی‌گردد که به رغم هزینه‌های گزاف سه و نیم میلیون تومانی حق بیمه، اعتبار چندانی هم نداشته و خدمات شایسته‌ای نیز به بیمه‌شدگان ارائه نمی‌کند. پدر خود بنده که هم‌صنف ما بود و به تازگی نیز بازنشسته شده، رقمی در حدود کمتر از 13 میلیون تومان دریافتی ماهانه دارد. فردی که 30 سال آزگار در بیابان‌ها کار کرده، کجا با این ارقام از پس زندگی شرافتمندانه خود بر بیاید؟

ما به ریال در مملکت خودمان کار می‌کنیم و همه مشقات آن را هم به جان می‌خریم اما به دلار، باید هزینه قطعات و لوازم یدکی مورد نیاز خودرو را پرداخت کنیم. دلاری که تازه با همه کم شدن نرخ آن به 85 هزار تومان رسیده است. از وضعیت استاندارد جاده‌ها هم هیچکس صدای رانندگان را نمی‌شنود.

اعتصابات کنونی در همه نقاط کشور در حال انجام است و متاسفانه هرچه فریاد می‌زنیم، احدی پاسخگوی مطالبات قانونی ما نیست. تا آقایان به مطالبات قانونی رانندگان رسیدگی نکنند، رانندگان دست از اعتصاب نکشیده و دوباره مشغول به کار نخواهند شد. ما فقط حق و حقوق قانونی خود را مطالبه می‌کنیم و هیچکس حق ندارد به این اعتراضات، برچسب زده و آن را به انحراف بکشاند.

محمدی، فعال صنفی از استان قم:

از رانندگان جدید تا 6 میلیون تومان حق بیمه می‌گیرند

مصطفی محمدی، فعال صنفی از استان قم نیز در گفتگو با امتداد، اشاره‌ای به اعتصابات این صنف داشته و تصریح کرد: من راننده قدیمی هستم و حدود 15 سال سابقه کار در این حرفه را دارم. پدرم هم در این شغل مشغول بوده است. متاسفانه، تبعیضی بین راننده‌های قدیمی و جدید در افزایش بی‌سابقه حق بیمه قائل شدند که راننده‌های قدیمی باید رقمی بالغ 3 و نیم میلیون تومان بابت حق بیمه پرداخت کنند و این در حالی است که این رقم برای رانندگان جدید، حدود 6 میلیون تومان است!

متاسفانه، نرخ کرایه رانندگان نیز بر اساس نرخ سالانه بروزرسانی نمی‌شود. همینطور باربری‌ها، کمیسیون‌های بی حساب از راننده اخذ می‌کنند. به عنوان نمونه، تعرفه حمل بار از قم به بندرعباس 23 میلیون تومان است که نهایتا بین 15 تا 17 میلیون تومان به ما کرایه پرداخت می‌کنند. یا مثلا رقم‌های هنگفت 3 و نیم تا 5 میلیون تومانی بابت عوارض جابجایی از راننده دریافت می‌شود که همین، ظلم آشکار به رانندگانی است که با این همه سختی در حال خدمت به صنعت حمل و نقل کشور هستند. مسئله دیگر به بیمه تکمیلی برمی‌گردد که در بارنامه درج می‌شود اما، هیچ خدماتی در قبال آن به راننده ارائه نمی‌کنند. اعتراضات ما تا تحقق مطالبات ما ادامه خواهد داشت.

با تاسف باید بگویم که به رانندگانی که شاید در ماه، بالغ بر دو هفته را به دور از خانواده مشغول به فعالیت هستند، سختی کار در نظر گرفته نشده و اصلا برای ما مشخص نیست که این رفتار و بی‌عدالتی با چه انگیزه‌ای در حق ما اعمال می‌شود.

حاجیان، فعال صنفی از استان تهران:

همه چیز در صنف ما افزایش قیمت داشته، الا کرایه رانندگان

همچنین حمید حاجیان، فعال صنفی از استان تهران در خصوص این مسائل به «امتداد» گفت: متاسفانه، همه چیز در صنف ما افزایش قیمت داشته، الا کرایه رانندگان. ضمن اینکه هزینه قطعات یدکی ما در این عدم افزایش کرایه، بسیار بالا رفته و تحمل تداوم این شرایط برای راننده به صرفه نیست.

همینطور سامانه‌های ما دچار مشکل است و به این مسئله رسیدگی نمی‌شود. شخصا در وضعیت اعتصاب برای شارژ کارت هوشمندم مراجعه کرده‌ام، اما پایانه هیچگونه همکاری در این زمینه با رانندگان ندارد و عنوان می‌کند که شما کارکرد نداشته‌اید. من در سال گذشته، زمانی که خط لوله دچار مشکل بود به عنوان راننده تانکر سوخت در دو ماه 30 سرویس بار به مشهد بردم. 7 ماه است که ماشین من به دلیل تعمیر موتور و هزینه‌های بالا در گاراژ مانده و از عهده پرداخت آن بر نیامده‌ام. متاسفانه، باربری‌ها به هیچ عنوان به نرخ واقعی کار نمی‌کنند و اگر واسطه‌ها در این چرخه حذف شوند تا حدی می‌تواند به مرتفع شدن مشکلات رانندگان کمک کند.

دانش‌راد، فعال صنفی از استان کرمانشاه:

با یک ماشین، زندگی 10 خانواده را اداره می‌کردم و حالا نمی‌توانم از عهده مخارج 4 نفر بر بیایم

در همین ارتباط همچنین، جلال دانش‌راد از فعالین صنفی استان کرمانشاه در گفتگو با امتداد، عنوان داشت: من با یک ماشین، زندگی 10 خانواده را اداره می‌کردم و حالا نمی‌توانم از عهده مخارج 4 نفر بر بیایم. امروز برای تعویض روغن مراجعه کردم که رقم 7 میلیون تومان هزینه آن شد!

الان هم در استان مازندران هستم و تا وضعیت اعتصابات همکاران ما روشن نشود، حرکت نکرده و ماشینم را روشن نمی‌کنم. به ولله از سال 59 پشت فرمان تریلی نشسته‌ام و جانم از این وضعیت به لبم رسیده است.

……………………………….

گزارشی از اعتصاب کامیون‌داران ایران

خرداد ۱۴۰۴از مطالبات صنفی

 تا ساختار استثمار سازمان‌یافته؛

افسانه درآمد بالا، واقعیت استثمار چندلایه

گزارش از: مهرآفاق مقیمی

 اعتصاب سراسری کامیون‌داران که از ابتدای خرداد ۱۴۰۴ در چند شهر آغاز شد و به‌سرعت به بیش از ۷۵ شهر گسترش یافت، اعتراضی است که گرچه ابتدا بر محور موضوعاتی چون لاستیک، کرایه و بیمه شکل گرفت، اما نه یک رویداد مقطعی، بلکه امتداد مستقیم اعتراضات سال ۱۳۹۷ است. همان سالی که رانندگان کامیون با مطالباتی کاملاً صنفی دست به اعتصاب زدند، اما با برخورد امنیتی و دستگیری گسترده روبه‌رو شدند. در آن مقطع، سازمان جهانی کار (ILO) نسبت به برخورد با این اعتراض واکنش نشان داد و نامه‌ای خطاب به علی خامنه‌ای،نوشت.

در ایران، حدود ۳۵۰ تا ۴۰۰ هزار کامیون فعال در ناوگان حمل‌ونقل وجود دارد. از این تعداد، بر اساس برخی برآوردها، حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد مالک کامیون هستند، اما این مالکیت به معنای استقلال اقتصادی نیست. بسیاری از این کامیون‌داران، برای بقا، ناچارند در چارچوب شرکت‌های حمل‌ونقل خصوصی، خصولتی یا وابسته به نهادهای حکومتی (مانند بنیادها، سپاه یا شهرداری‌ها) فعالیت کنند. آنها با افزایش قیمت لاستیک، قطعات یدکی، سوخت، عوارض جاده‌ای، و کمیسیون‌های شرکت‌های واسطه‌ای، عملاً در وضعیتی از استثمار ساختاری قرار دارند که مالکیت اسمی کامیون، چیزی از رنج‌شان نمی‌کاهد. ازسوی دیگر، بخش بزرگی از رانندگان که مالک کامیون نیستند و به‌صورت مزدبگیر کار می‌کنند، با شرایطی به‌مراتب بدتر مواجه‌اند. معاون سازمان تأمین اجتماعی، درآمد اسمی رانندگان را بین ۱۱ تا ۱۷ میلیون تومان در ماه اعلام کرده، اما در عمل، راننده‌ای که چنین درآمدی دارد، نه‌تنها توان پرداخت حدود ۶ میلیون تومان حق بیمه را ندارد، بلکه برای تأمین نیازهای ابتدایی زندگی، خورد و خوراک در جاده، استراحت، و مراقبت از خانواده‌اش نیز با دشواری روبه‌روست. کامیون‌دارانی که در برخی مسیرها درآمدی بین ۳۰ تا ۶۰ میلیون تومان دارند، باید هزینه‌ی لاستیک، قطعات، تعمیرات، کرایه‌ی راننده، و خرابی ناشی از جاده‌های فرسوده و سوخت بی‌کیفیت را بپردازند؛ و در نهایت، سهم چندانی برای آنها باقی نمی‌ماند. در واقع، این درآمدها پیش از رسیدن به دست راننده یا کامیون‌دار، توسط ساختار رانتی حاکم، از جاده‌سازان وابسته تا شرکت‌های حمل‌ونقل صوری، به تاراج می‌رود.

نامه‌ی انجمن صنفی کامیون‌داران رامهرمز به فیروز خدایی، رئیس کانون صنفی رانندگان حمل‌ونقل جاده‌ای کشور، نمایی روشن از خواسته‌های اصلی کامیون‌داران در اعتصاب ۱۴۰۴ ارائه می‌دهد؛ خواسته‌هایی که می‌توان آن‌ها را در سه عرصه‌ی اقتصادی، اجتماعی و سیاسی بررسی کرد ۱. مطالبات اقتصادی:

 • ناتوانی رانندگان از تأمین معیشت خانوادگی با درآمد واقعی فعلی، به‌ویژه در شرایطی که هزینه‌های زندگی، خوراک، درمان، اجاره و آموزش به‌شدت افزایش یافته است؛

 • تعیین حق توقف (حق خواب) کامیون‌ها در گمرکات، پایانه‌ها و محل‌های بارگیری و تخلیه متناسب با نرخ تورم و هزینه‌های نگهداری کامیون؛

 • کاهش حق بیمه که دولت آن را تا ۶ میلیون تومان تعیین کرده، در حالی که راننده‌ای که درآمدی بین ۱۱ تا ۱۷ میلیون دارد، عملاً توان پرداخت چنین مبلغی را ندارد؛

 • حقوق اندک در دوران بازنشستگی؛

 • افزایش قیمت لاستیک و قطعات یدکی و نبود نظارت مؤثر بر بازار آن؛

 • افزایش کمیسیون‌های غیرقانونی شرکت‌های حمل‌ونقل؛

 • تاخیر طولانی در پرداخت کرایه‌ها؛

 • به‌روز نکردن نرخ تن-کیلومتر متناسب با هزینه‌های حمل‌ونقل؛

 • اختصاص نیافتن سهمیه گازوئیل به جایگاه‌های سوخت در برخی شهرها و کمبود سوخت علیرغم پیمایش قانونی؛

 • عدم اختصاص سهمیه واردات کامیون به رانندگان فعال و تخصیص آن به شرکت‌های صوری؛

 • نبود سیاست مناسب برای اسقاط واقعی کامیون‌های فرسوده در کنار ورود بی‌رویه کامیون‌های وارداتی. درخواست اختصاص سهمیه‌ی گازوئیل استاندارد یورو ۴ به جایگاه‌های سوخت سراسر کشور، از دیگر مطالباتی‌ست که با هدف کاهش استهلاک کامیون‌ها و افزایش بهره‌وری سوخت مطرح ۲. مطالبات اجتماعی:

 • نبود امنیت جاده‌ای و فقدان پارکینگ‌ها و تیرپارک‌های ایمن برای استراحت رانندگان؛

 • فشار روانی ناشی از جدایی از خانواده و محرومیت از مراسم‌های اجتماعی مانند جشن، عزا و سایر مناسبت‌ها؛

 • استهلاک بالای جسمی و روانی ناشی از ساعت‌های

طولانی کار در شرایط دشوار طولانی  کار

۳-مطالبات سیاسی:

انتقاد از ساختار رانتی موجود، از جمله حضور شرکت‌های پوشالی و وابسته به نهادهای حکومتی مانند سپاه در کنترل بازار کامیون، عوارض جاده‌ای و بیمه؛

• ناتوانی ساختاری حکومت در حل ریشه‌ای بحران حمل‌ونقل، که خود را در شکل فرسودگی ناوگان، سوءمدیریت در تخصیص منابع، و انحصارطلبی در واردات نشان می‌دهد انجمن صنفی رامهرمز در نامه‌ی خود، خواستار آن شده است که با دعوت از انجمن‌های صنفی سراسر کشور، اقدامات قانونی جهت برپایی همایش در برابر مجلس شورای اسلامی فراهم گردد.»

در همین زمینه، داوود گودرزی از انجمن صنفی بروجرد نیز به چند مورد از مشکلات ساختاری اشاره کرده است، از جمله:

 • ضرورت تفکیک وزارت راه از بخش حمل‌ونقل و ایجاد وزارتخانه‌ای مستقل برای امور رانندگان.

 • کاهش عوارض جاده‌ای و شهرداری که به‌طور مستقیم فشار اقتصادی بر کامیون‌داران وارد می‌کند.

 • انتقاد از افزایش سنگین حق بیمه به شش میلیون تومان ، در حالی‌که درآمد رانندگان بین یازده تا هفده میلیون تومان است و این سطح از پرداخت، با سطح زندگی‌شان همخوان نیست.

او همچنین به وضعیت مبهم و ناکارآمد سه‌نرخی شدن سوخت اشاره کرده و گفته است این سیاست‌گذاری‌ها با ساختار ناوگان مردمی حمل‌ونقل و شیوه‌ی واریز یارانه‌ی سوخت هماهنگی ندارد. با اینکه او صراحتاً این وضعیت را مطالبه یا محکوم نکرده، اما این اشاره خود بیانگر تناقضات موجود در سیستم مدیریت سوخت کشور است.

اعتراض کامیون‌داران، اگرچه از دل مسائل صنفی و معیشتی برخاسته، اما زمینه‌های سیاسی و اجتماعی آن‌را نمی‌توان نادیده گرفت. صدای آنها دردِ معیشتی و فریادی علیه استثماری است که هر روز عمیق‌تر می‌شود. این صدای خفه‌شده‌ی کارگرانی‌ست که سال‌هاست رنج می‌کشند، نه فقط پشت فرمان، که در سکوت، در انکار، در فراموشی.

امروز سکوت، نه بی‌طرفی، که همراهی با ستم است.

همراهی با کامیون‌داران باید از بیانیه فراتر رود. تشکل‌های مستقل کارگری، بازنشستگان، معلمان، پرستاران، فعالان محیط‌ زیست و جنبش زنان اگر در کنار هم بایستند، می‌توانند از دل تاریکی، افق مشترکی بسازند

برای کامیوندارانی که هنوز به این اعتصاب نپیوسته‌اند، این لحظه، لحظه‌ی تأمل است. درد را پنهان نکنیم، یأس را کنار بگذاریم. در جهانی که کودکان غزه زیر بمباران جان می‌دهند و فرزندان‌مان از گرسنگی به خواب می‌روند، فردا از ما پاسخ خواهند خواست بایستیم، تا مجبور به زانو زدن نباشیم .

گزارش از: مهرآفاق مقیمی

۴/۳/۱۴۰۴

……………………