با واگرایی مقابله کنیم

در حاشیه حملات نژادپرستانه علیه مهاجرین افغانی

رضا سپیدرودی

حمله وحشیانه اوباش به برادران و خواهران افعانی ما در یزد که در ادامه یک رشته تحریکات رزیلانه رژیم و ایجاد محدودیت های آشکارا نژادپرستانه علیه مهاجرین افغانی صورت گرفته، شایسته توجه جدی همه بشردوستان و بویژه حامیان حقوق شهروندی، عدالت و برابری است. نگاهی به لیست سیاه محدودیت هایی که در ماه های اخیر علیه مهاجرین افغانی وضع شده، کاملا روشن می کند که که تحریک خارجی ستیزی و غرایز کور در میان مردم سیاست عامدانه رژیم است برای منحرف کردن افکار عمومی از علت های واقعی تنگناهای روافزون معیشتی. هدف رژیم این است که مردم فکر کنند اگر نان از سفره ها غیب شده، اگر قیمت ها افسار پاره کرده اند؛ اگر حقوق ماهانه کفاف ده روز مخارج زندگی را هم نمی دهد؛ اگر تعداد پرونده های قضایی به ۱۶میلیون نفر رسیده و آمار قتل و تجاوز به زنان روز به روز بالاتر می رود، علتش وجود مهاجرین زحمتکش افغانی است.  بهره برداری رژیم از شکاف های فرهنگی و اجتماعی و ناآگاهی موجود در میان اقشار گوناگون جامعه به قصد منحرف کردن افکار عمومی البته تازگی ندارد، اما ابعاد خشونت ورزی علیه مهاجرین افغانی نشان می دهد که این سیاست در میان مردم زمینه پیشرفت دارد. در واقع خارجی ستیزی تحریک آمیز جلوه ای از فعال شدن گسل های خطرناک اجتماعی در جامعه بحران زده ماست و این بشدت هشدار دهنده است. زیرا نشانه حرکت به سمت واگرایی است به جای همگرایی؛ نشانه آن که جامعه ای که در اثر سرکوب های وحشتناک و همه جانبه رژیم و تحریم های ظالمانه و جنایتکارانه امپریالیستی با شتاب هولناکی به درون حفره سیاه فلاکت و تهیدستی بی پایان فرو می رود به جای این که همگرا و همسو بر ریشه های اصلی فاجعه دست بگذارد به خودزنی رو می کند.

حملات وحشیانه به برادران و خواهران افغانی ما که فردا می تواند به حمله به گروه های اقلیت دیگر در جامعه تسری یابد به همه ساده لوحانی که گمان می کنند با بالا رفتن درجه فشار و تنگ تر شدن حلقه محاصره اقتصادی بر حلقوم مردم ایران، مردم علیه حکومت می شورند و بنام دفاع از شورش علیه استبداد از تحریم ها حمایت می کنند، نشان می دهد که تحریم ها نه تنها می تواند به همگرایی و وفاق عمومی علیه دیکتاتوری نیانجامد که با فعال کردن گسل های خطرناک اجتماعی واگرایی را در جامعه ما که موزائیک رنگارنگی از اقلیت های گوناگون است شدت دهد. در حقیقت واگرایی دیوار مشترکی است که هم رژیم اسلامی و هم عاملان و حامیان تحریم های جنایتکارانه، هر دو از دو سوی متضاد به آن تکیه زده اند. هر چند رژیم اسلامی نقدا با آتش واگرایی قابل مهار و مشروط بازی می کند و خارجی ستیزی و تحریک غرایز کور در میان مردم را برای منحرف کردن افکار عمومی به کار می گیرد تا دست خونین خود را در فلاکتی که موجودیتش و سیاستش به مردم تحمیل کرده را از مردم پنهان کند و از شکل گیری همگرایی و همسویی گسترده مبارزاتی علیه استبداد جلوگیری کند، ولی برای جبهه عاملان تحریم و مجموعه نیروهای امپریالیستی، گسترش واگرایی تا سر حد انهدام کامل هر نوع همبستگی اجتماعی در ایران از ملزومات و حتی نوعی بارومتر پیشروی به سوی مقاصدشان به شمار می رود. زیرا روشن است که بر فراز سر ملتی از پا افتاده زیر تازیانه های استبداد داخلی و شکنجه و خونریزی طولانی ناشی از تحریم ها که امیدش را به آینده هم از دست داده و به خودزنی و لت و پار کردن ضعیف ترین و بی حق ترین اقلیت های درونی خویش رو آورده راحت تر می توان احمد چلبی های ایرانی را سوار کرد تا ملتی که علیه ریشه های اصلی فلاکت و شکنجه و بی حقی اش متحد و همگرا اعتراض می کند. بنابراین نبرد علیه واگرایی، علیه بهره گیری رزیلانه و ضد بشری دشمنان مشترک مردم ایران از گسل ها و شکاف های فرهنگی و اجتماعی موجود در جامعه ما نبردی است که ناگزیر باید در سطوح گوناگون پیگیری شود. کارزارهای منظم روشنگری در میان مردم نسبت به بی حقی مهاجرین و لزوم برخورداری همه مهاجرین از حقوق برابر شهروندی که پیشقدمی چهره های شاخص فرهنگی و روشنفکران آزادی خواه و برابری طلب ایرانی و افغانی در شرایط حاضر در آن از اهمیت خاصی در جلب توجه افکار عمومی برخوردار است، بخشی از این مبارزه است. ایجاد نهادهای مستقل غیر دولتی مختلط که متناسب با شرایط و امکانات و لحاظ کامل فشارهای امنیتی رژیم از برابرحقوقی شهروندی و حقوق اقلیت ها در سطوح مختلف حمایت کنند، تشکیل گروه های همگن در میان لایه های مختلف جامعه، بویژه جوانان تحصیل کرده بیکار و زنان برای مقابله مشترک با وجوه معینی از پیامدهای مخرب ناشی از گسترش فلاکت به شیوه مستقل و از پائین، تمرکز بر مبارزه ضد استبدادی و تبدیل مناسبت های مختلف به فرصت هایی برای احیای جنبش ضد دیکتاتوری، شکل دادن به صدای سوم؛ صدای اعتراض به تحریم ها و به قتل عام خاموش مردم ایران، تشویق خلاقیت توده ای در زمینه نافرمانی مدنی علیه گرانی، فقر و بی حقی همه و همه راهکارهایی هستند در مسیر مقابله با روند هولناک واگرایی. 

۱۵ تیرماه ۱۳۹۱ـ برابر با ۵ ژوئیه ۲۰۱۲