کشتار کارگران بی گناه و بی دفاع پنجابی محکوم است

کشتن و آزار و اذیت مردم بیگناه در هر جا و توسط هر نیروئی محکوم است

 کشتار، اعدام و ربودن  مردم بی گناه و بی ددفاع،  در دو سوی مرز،  تنها  محدود به نیروهای دو دولت ایران و عمدتا  پاکستان نیست بلکه،  هرچند در مقیاسی محدودتر،  بوسیله نیروها مسلح ناسیونالیست قومی  و جهادی  و نیز  نیروهای تبهکار بلوچ نیز صورت می گیرد. 

بیش از یکسال قبل در ژانویه ۲۰۲۴،   ۹ نفر از کارگرانی که   گفته می شد اهل پنجاب پاکستان  بودند  در منطقه مرزی سراوان از جانب نیروها مسلح بلوچ که هویت شان را روشن نکرده اند به خون غلطیدند.  این نیروها در تبلیغات واتساپی، آنها را جاسوس ISI  معرفی کردند و عکس هائی که به احتمال زیاد تقلبی و فتوشاپ بود، پخش کردند  تا آنها را که نسبت به عمل آنها مردد بودند، قانع کنند که این کارگران غیر مسلح و بی دفاع در میدان جنگ بوده اند. اکنون مجددا  در روز شنبه ۱۲ آوریل ۲۰۲۵ این خبر پخش شد که در ناحیه دیگری در همان منطقه، در روستائی در شهرستان مهرستان ، در استان مرزی سیستان و بلوچستان، ۸ نفر دیگر را که باز هم کارگر ان اهل پنجاب  بوده اند و به کار تعمیرات ماشین اشتغال داشته اند، مورد  هجوم بیرحمانه قرار داده و  دست و پای آنها را بسته (  شکنجه و آزار)  و  به آن ها شلیک کرده  و جان  آن ها را گرفته اند.  گزارشات متعدد  به صورت سر درگمی، عوامل این قتل ها را  نیروهای مسلح ناسیونالیستی متفاوتی ذکر کرده اند. مثلا بی بی سی به نقل ازخبر گزاری فرانسه از   بی ال ا  ( ارتش آزادیبخش بلوچستان)  و همین طور جیش العدل نام برده در حالیکه الجزیره و منابع هندی  از ارتش ناسیونالیستی بلوچ  نام برده اند.

بی ان ام (  " جنبش ملی گرای بلوچ"  ) در بیانیه ای به امضای  فردی به نام بیبگر بلوچ مسولیت این کشتار را برعهده گرفته است و قربانیان را طبق معمول "جاسوس" نیروهای امنیتی پاکستان معرفی کرده است. اما در همان حال بیانیه دیگری  با امضای فردی به نام مرید بلوچ به عنوان  سخنگوی "ارتش ناسیونالیست بلوچ"  منتشر شده که چنین مسولیتی را رد کرده و عاملان را طرفداران یک گروه انشعابی/ اخراجی   به سرکردگی فردی بنام  سرفراز بنگلزئی  معرفی می کند که  از نام آنها سوء استفاده می کند.

  آنچه روشن است،  این است که با وجود  رقابت های شدید   و انشعابات متعدد اخیر،  هیچ کدام خصلت این نوع عملیات مجرمانه را محکوم نمی کنند. حتی ارتش آزادیبخش بلوچستان که ظاهرا در این عملیات دخالتی نداشته است   بار ها کارگران و یا   معلمان را صرفا با حس انتقام جوئی و به ظن  پنجابی بودن و چینی ها را  به جرم صرفا  کارکن  چینی در پاکستان  ترور کرده است.        

یک سوال اساسی این است که آیا این گروه ها و بیبگر بلوچ که  ادبیات مخدوش آنها  تنها از جهالت فضیلت می سازد، چگونه خود را وکیل بلوچ های ایران و پاکستان می دانند و با اغتشاش ذهنی هم یک ملت واحد می سازند تا به زعم خود، هم مرز های موجود  را نابود کنند و هم علیه آن ها که بیگانه می پندارند، جنگ و خونریزی را توجیه کند. او مردم  پنجابی و " ایرانی" را تهدید می کند  و هشدار می دهد که وارد میدان جنگی که  او در سراسر بلوچستان در ذهن خود گنجانده،  نشوند.  آیا در نگرش  بیبگر و همراهانش اساسا پنجاپی   یا "ایرانی" بی گناه وغیر جاسوس وجود  دارد؟  آیا آن ها چیزی جز زور سلاح و نفرت قومی  در مقابل افراد آسیب پذیر و غیر مسلح دارند؟   من به طور جدی تردید دارم که این گروه ها که مسلما  به خاطر جنایات دستگاه امنیتی پاکستان و ربایش و نابودی فراقانونی تعداد بسیار زیادی از بلو چ ها به شدت خشمگینند نسبت به ادعا های خود صادق و جانب انصاف و عدالت را رعایت کرده باشند. آنها با خشونت  به خاطر خشونت خو گرفته اند و  در قضاوت های قوم گرایانه خود هیچ خط  تمایزی بین گناهکار و بی گناه نمی بینند و  به کرات به نقض اصول ابتدائی حقوق بشری می پردازند. مردم بلوچ حق دارند  و لازم هم هست  مانند همه مردمی که بر آن ها ستم  و تبعیض روا داشته می شود، علیه زور و ستم، هم در ایران و هم در پاکستان  و برای آزادی و رفاه و برابری مبازره کنند، ولی ارزش  این مبارزه اگر علیه مردم دردمند و ستمدیده همسایه صورت بگیرد، قطعا به ضد خود تبدیل می شود. ارزش های انسانی و اخلاقی حکم می کند که  مردم بلوچ  نسبت به این  نوع کج اندیشی های افرادی مثل بیبگر بلوچ وهمراهانشان  هوشیار باشند و در تهدید و کشتار هیچ فرد و مردم بی گناهی مشارکت نکنند. این نوع عملیات بیرحمانه، زمینه را بیشتر برای خشونت های کور و  پاک سازی های گسترده قومی فراهم می کند و برای مردم، نه آزادی و رفاه بلکه جهنمی به مراتب بدتر می سازد. حرکات این نیروها  چه در شکل نیابتی از جانب قدرت های منطقه ای باشد و چه نباشد، عملا و احتمالا به طور عمد در جهتی است که  حرکات اصولی و مدنی مهرنگ بلوچ و همراهانش را نیز بی اعتبار کنند.  برای مهرنگ و همراهانش مسلما دشوار است که با صراحت از این افراد خشک اندیش و بیرحم    فاصله بگیرند و آنها را محکوم کنند، ولی سکوت کامل، در طولانی مدت به خود آنها ضربه خواهد زد. نمی توان وفاداری به ارزش های حقوق بشری را با این نوع حرکات کور و بیرحمانه و نامتمایز   بیبگر و افرادشان سازش داد. کشتن و آزار و اذیت مردم بیگناه در هر جا و بوسیله هر نیروئی محکوم است.

هوشنگ نورائی  ایوب حسین بر) ـ لندن ـ ۱۵ آپریل ۲۰۲۵