ما زندانیان نیز دارای حق و حقوق اولیه هستیم

زنان زندانی بند ۵ زندان قرچک ورامین به صورت دسته جمعی از دریافت جیره غذایی زندان امتناع کردند و در نامه‌ای سرگشاده به مدیر کل سازمان زندان‌های تهران خواهان انسانی‌تر شدن وضعیت زندان قرچک شدند.

متن کامل نامه:

به نام خدا

جناب آقای حیات الغیب مدیر کل محترم سازمان های زندان های تهران

باسلام و احترام

به خاطر دارید که حدودا یک‌ماه پیش جهت بازرسی سریع و سطحی با هیئتی از مسئولین و عکاسان به زندان زنان قرچک ورامین آمدید؛ بازدید شما از زندان کمتر از ده دقیقه به طول انجامید اما بهتر است هم شما و هم مردم این مهم را بدانند که برای همان بازدید چند دقیقه‌ای، زندانیان بالغ بر دو هفته در رنج و عذاب بودند تا بلکه صحنه‌آرایی صورت گیرد و مشکلات با چیدن ویترین نادیده گرفته شوند.

صحنه‌آرایی چون کندن طناب رخت آویزهای زندانیان رختشویی که سال‌هاست تنها راه تأمین مخارج‌شان، شستن لباس دیگر زندانیان است. شستن تمام زندان توسط زندانیان، آوردن گلدان در کریدور برای همان بازدید چند دقیقه‌ای و... ولی ما زندانیان بند ۵ اندرزگاه یک زندان زنان قرچک ورامین در همان بازدید سعی داشتیم مشکلات زندان را برای شما و هیئت همراهتان بازگو کنیم و لیکن تلاش‌مان بیهوده بود.

این‌بار سعی داریم چند کلامی از طریق مردم با شما صحبت کنیم: با توجه به اینکه اکثر ما زندانیان به خاطر وضعیت معیشتی و یا همبستگی با وضعیت معیشتی بحرانی در جامعه به این‌جا کشانده شده‌ایم، دیگر توان رفع نیازهای معیشتی خود در زندان را نداریم. نیازهایی چون تأمین غذا، مواد آشامیدنی، پوشاک و مواد بهداشتی. مگر جز این است که ما زندانیان نیز دارای حق و حقوق اولیه هستیم و رفتار مناسب و تأمین جان و روان ما با مسئولین است؟ عده‌ای از ما به دلیل همین فشارهایی که دیده نمی‌شود دست به خودزنی، خوردن مشت مشت قرص برای آرامش روان، قرض گرفتن پول به اجبار و... تن به انجام کارهای دیگران داده‌ایم. دردناک این است که اگر ما زندانیان وضعیت معیشتی خوبی در بیرون از زندان را تجربه کرده بودیم، هم اکنون این‌جا نبودیم و نامه‌ای هم در کار نبود اما سؤالی که هر روز تکرار می‌کنیم این است که چگونه مخارج‌مان را تأمین کنیم تا زنده بمانیم؟

یکم- غذای این زندان چه از نظر کیفی و چه کمی دارای استانداردهای حداقلی نیست.

دوم- میوه و سبزیجات در فواصل زمانی طولانی با قیمت‌های گزاف تنها در فروشگاه یافت می‌شود. (کیفیت‌ها پایین‌تر و قیمت‌ها بالاتر از خارج از زندان است.)

سوم- آب آشامیدنی به مقدار کم یافت می‌شود و مجبور به خرید آب آشامیدنی از فروشگاه هستیم.

چهارم- آوردن پوشاک توسط خانواده تنها و تنها در این زندان ممنوع است و به اجبار تن به خرید پوشاک با کیفیت خیلی پایین و قیمت خیلی بالاییم.

تأمین این نیازهای اولیه که بیان کردیم، ما را متحمل رنج‌هایی نموده که از بازگو کردن آن‌ها فقط به روش نامه‌نگاری به مسئولین معذوریم زیرا دردی از ما دوا نمی‌کند و کماکان از داخل زندان، صدای ما به گوش کسی نخواهد رسید.

لذا با توجه به این‌که همان غذای بی‌کیفیت مدتی است به مقدار کافی به ما داده نمی‌شود، ما اعضای بند ۵ اندرزگاه یک، که حدود ۲۰۰ نفر هستیم، در تاریخ ۹۸/۵/۲۶ از گرفتن غذا امتناع خواهیم کرد، شاید صدای ما به گوش شما و سایر مسئولین برسد که اگر پیگیری لازم صورت نگیرد در روزهای آتی خرید از فروشگاه‌های بند ۵ را نیز تحریم خواهیم کرد.

لازم به ذکر است که امضاء و اثر انگشت ما از طریق زندان برای شما ارسال گردیده است.

اندرزگاه یک

اعضای بند۵

زندان زنان قرچک ورامین (ندامتگاه شهر ری)