شاعر: چنین خرامان و دست افشان

           با خرمن گیسوان،

             و تن ِجوانت

              به کجا می روی آهو جان؟!

آهو: به شکارِ گرگانِ گرسنه می روم شاعر!

شاعر: هشدار رعنای من!

       گرگانِ گرسنه،

                         چنگ باز کرده اند،

                                                دندان می سایند.

آهو:  نگران نباش

        تنم خود، خنجری سوزان است.

شاعر: می روی به کجا آخر

         چنین آرام وُ خرامان؟!

 آهو: می روم از چشمه آب بردارم،

        تا چشمان ِتاریکِ مردمِ نابینا بشویم.

 شاعر: چشمه ها خشکیده اند آهو جان!

 آهو: پس، می زنم به دریا.

 شاعر: سفر خوش

                  اما؛

      به دریا که رسیدی،

     حواست به کوسه ها باشد.

 آهو: باکی نیست شاعر!

       دریا، خانه من است.

حسن حسام