کارگران نیشکر هفت‌ تپه در میدان مبارزه

یاشار جاوید

کارگران مبارز و شجاع هفت تپه بار دیگر به میدان آمده اند. اغراق نیست اگر بگوئیم که اکنون نبض جنبش کارگری در هفت تپه می تپد. این کارگران در دور تازه اعتراضات شان، آن هم در شرایط وخیم کرونائی در استان خوزستان، برای هفتمین روز متوالی است که دست به اعتصاب و تجمع اعتراضی زده اند. آنها خواهان پرداخت حقوق معوقه سه ماهه، تمدید دفترچه های بیمه، بازگشت به کار همکاران اخراجی به نام های اسماعیل بخشی، محمد خنیفر و ایمان خضری، و خلع ید از بخش خصوصی و مالکانی که اختلاس کرده اند، هستند. یکی از کارگران حاضر در تجمع اعتراضی به خبرنگار ایلنا گفته است: «هدف ما از برپایی تجمع صنفی در محدوده داخلی مجتمع پیگیری مطالبات معوقه بود اما با گذشت چند روز، وقتی با بی‌اعتنایی کارفرما مواجه شدیم، تصمیم گرفتیم این‌بار در مقابل فرمانداری [شوش] حضور یابیم.» اگر چه کارفرمای دزد و اختلاسگر و مسئولان استانی و کشوری تا کنون پنبه در گوش کرده‌اند و فریاد حق خواهی کارگران را نمی شنوند و حتی فرماندار شهرستان شوش با وقاحت کم نظیری به کارگران گفته است که « تا شش ماه دیگر هم از حقوق خبری نیست»، اما فریاد دادخواهی این کارگران در فضای سیاسی ایران طنین افکنده است. سابقۀ درخشان مبارزات کارگران هفت تپه در چند سال اخیر برگ زرینی در تاریخ مبارزات جنبش کارگری ایران است. نقش بی بدیل سندیکای کارگران هفت تپه و فعالان کارگری آگاه و هشیار هم در این مبارزات و در خنثی کردن توطئه ها و ترفندهای رذیلانۀ کارفرما و دستگاه‌های سرکوب و نهادهای قضائی و امنیتی رژیم در تفرقه افکنی بین کارگران فراموش نشدنی است. با چنین سوابق تاریخی روشن است که اکنون بار دیگر کارگران حق طلب هفت تپه در شرایط سخت تنگنای معیشت و سقوط شتابان ارزش پول ملی که سفره خالی کارگران روز به روز کوچکتر از پیش می شود، وارد میدان شده اند. اعتصاب و اعتراض کارگران در حالی است که پیش از این بارها و بارها سرکوب و بازداشت شده‌اند و برای ده ها تن از آنها پرونده های آنچنانی ساخته اند و روانۀ زندان شان کرده اند. و این در حالیست که داغ ننگ غارت و تاراج شرکت نیشکر هفت تپه در قالب خودمانی سازی هم بر پیشانی مقامات کشوری و هم کارفرمای آن، امید اسدبیگی، که به جرم اختلاس یک و نیم میلیارد دلاری متهم ردیف اول یک پرونده «فساد اقتصادی» می باشد، کوبیده شده است. طنز تلخ آن است که این متهم ردیف اول با وجود چنین دزدی و اختلاس آشکاری و زندانی شدن متهمان ردیف بعدی هنوز آزاد است! حال کارگران هفت تپه با مشاهدۀ این بی عدالتی و دهن کجی آشکار، عزم خود را راسخ تر از پیش کرده‌اند و دیگر هیچ ترفند و توطئه ای از سوی کارفرما و مقامات حکومتی حتی با تهدید و ارعاب و بازداشت هم نخواهد توانست مانع حق خواهی کارگران گرسنه بشود. آنها تأکید کرده‌اند که «بر اساس اصل ۲۷ قانون اساسی» تا زمانی که مطالبات شان محقق نشود به تجمعات اعتراضی خود ادامه خواهند داد.

اعتراضات کارگران هفت تپه اکنون بیش از هر زمان دیگر شایسته بیشترین حمایت هاست. این حمایت ها و همدلی ها را باید با صدای بلند و رسا اعلام کرد. چنانچه جمعی از کارگران فولاد اهواز اعلام کرده اند. باید به ندای «سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه» به هر شکل ممکن پاسخ مثبت داد. این سندیکا در بیانیه اخیر خود نوشته‌ است: ” در این شرایط دشوار کارگران اعتصابی هفت تپه بیش از هر زمان دیگر به حمایت هم طبقه ای های خود و همه کنشگران مستقل احتیاج دارند. از کارگران، معلمان، بازنشستگان، عموم تشکل های مستقل مردم نهاد، رسانه های آزاد و فعالان شبکه های اجتماعی می خواهیم تا حمایت خود را از کارگران اعتصابی دریغ ندارند و به هر طریق که می توانند صدای دادخواهی و حق طلبی کارگران هفت تپه بوده و صدای اعتراض خود را به ظلمی که در حق این کارگران روا می شود بلند کنند.” آری، این وظیفۀ تاریخی و طبقاتی ماست که از کارگران مبارز و حق طلب هفت تپه حمایت کنیم. خاصه آنکه باید این واقعیت مسلم را  مد نظر داشته باشیم که صدای کارگران هفت تپه صدای همه فرودستان و لگدمال شدگان ایران است که هستی‌شان را به تاراج برده اند. این حقیقت به زیبائی در بیانیه خود سندیکای مبارز هفت تپه بیان شده است: « صدای هفت تپه و مطالباتش فراتر از صدای کارگران آن است؛ صدای همه هم سرنوشتان، فرودستان، زحمتکشان و ستم دیدگان این کشور است که نان را از سفره های شان ربوده اند و ثمره نیروی کارشان را هم نپرداخته و سرمایه های شان را به غارت برده اند.» باید با کارگران هفت تپه  که شعار:

نان کار آزادی

شادی رفاه آبادی

نابود باد استثمار و کار مزدی

سر داده اند و خواهان تحقق عینی این شعارها در زندگی کارگران و زحمتکشان هستند همراه و همگام شد. در این همراهی و همگامی ها نقش خانواده های کارگران و تک تک شهروندان حائز اهمیت است. چنانچه تجربۀ موفق و درخشان این همراهی ها و همبستگی ها را هم در خود هفت تپه و شوش و هم در اعتراضات کارگران معادن زغال سنگ کرمان شاهد بوده ایم.

در پایان بر این نکته هم تأکید کنم که بی تردید مبارزات کارگران هر کارخانه و هر صنفی در زمانی می‌تواند به نتیجه برسد و دستاوردی داشته باشد که اولاً در خود واحد مربوطه با اتحاد و همبستگی بیشترین نیرو را به میدان آورد و ثانیاً از حمایت و پشتیبانی هم طبقه ای ها بهره مند شود. لازمۀ این کار ایجاد تشکل های صنفی مستقل در هر واحد و سراسری کردن این تشکل ها در مقیاس کشوری است. چاره رنجبران وحدت و تشکیلات است.

يكشنبه ۱ تير۱۳۹۹ برابر با۲۱ ژوئن ۲۰۲۰