بیانیه های تشکل های کارگری و معلمان به مناسبت روز کارگر و روز معلم

قطعنامه ی پایانی تجمع کشوری فرهنگیان ١٣ اردیبهشت ١٤٠٣

 

درود بر مردم شریف ایران

مطابق اصل ۲۷ قانون اساسی حق تشکیل تجمعات آزاد، بدون حمل سلاح برای شهروندان، در صورتی که مخل مبانی اسلام نباشد به رسمیت شناخته می‌شود. در این همایش موقت ما معلمان به استناد حق قانونی خود جهت تبادل آزاد نظریات، ایجاد فضای همبستگی برای دفاع از منافع و حقوق  مشترک, با توسل به قدرت اجتماعی، جمع شده ایم. ما هم اکنون بیش از همیشه در  تحقق حقوق و عدالت برای خود و دانش آموزانمان در تنگنا قرار گرفته‌ایم.

شوربختانه شاهدیم که گرانی و تورم ناشی ازسوءمدیریتها، تحریم، فساد و اختلاس رو به تزاید، سفرهُ مردم را خالی نموده، انگیزه‌ی آموزش و یادگیری را برای معلم و دانش‌آموز سلب کرده است. اما به جای مبارزه با اختلاسگران و فاسدان، نیروهای امنیتی و قوه‌ی قضاییه به سرکوب و تهدید معلمان مطالبه گر پرداخته، آنها را به تبعید، انفصال، اخراج و زندان محکوم می‌کنند.

طبق اصل ۳۰قانون اساسی، علیرغم وظیفه‌ی دولت که تامین وسایل آموزش و پرورش رایگان است، شاهد تغییرات بی‌مورد مردسالارانه در کتب درسی، تخطئه ی علم جدید به بهانهُ سکولاریسم و سیطره هرچه بیشتر حوزه‌های علوم دینی بر آموزش و پرورش هستیم که حاصلی جز نفرت پراکنی، دوقطبی‌سازی و دین‌گریزی نداشته است.

اعتراض ما معلمان، رسالتی تاریخی، قائم بر نقش ویژه‌ای است که بر مطالبات صنفی و سیاسی و حرکت‌های برابری‌خواهانه در ایران، ایفا می‌کنیم.

ما برای رفع  مصائب نسل حاضر و تحقق آرمانهای نسل آینده خواسته‌هایمان را به شرح زیر اعلام می‌کنیم:

۱ - آزادی معلمان زندانی و رفع حکم اخراج، انفصال ، بازنشستگی زود‌هنگام و محکومیت با پابند الکترونیکی فعالان صنفی در کشور.

۲ - آموزش رایگان برای تمامی دانش‌آموزان، بویژه ۹۳۰ هزار دانش‌آموز بازمانده از تحصیل در کشور.

۳- حذف سهمیه کنکور و رفع تبعیضات آموزشی.

۴ - ایمن‌سازی فضاهای آموزشی برای سه میلیون دانش‌آموزی که در این فضاهای  پرخطر درس می‌خوانند. به این آمار مدارس کپری و کانکسی در استان‌های محروم را بیفزایید.

۵ - جلوگیری از کالایی شدن و خصوصی‌سازی آموزش بر طبق اصل ۳۰ و بند ۳ اصل ۳ قانون اساسی.

۶ - رفع هرگونه تبعیض جنسیتی، زنانه مردانه کردن علم و نگاه مردسالارانه در کتب درسی.

۷ - اجرای کامل همسان‌سازی بازنشستگان و اجرای مواد  ۱۲۵ و ۶۵ و ۸۵ ق م خ ک (در خصوص بیمه تکمیلی) و نیز پرداخت معوقات ۶ ماهه دوم سال ۱۳۹۹ خورشیدی.

۸ - برقراری رتبه‌بندی استحقاقی تمامی شاغلین و افزایش حقوق کمینه تا سطح خط فقر.

 

شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران

پنچشنبه ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰

…………………………………………

قطعنامه مشترک تشکل های صنفی کارگری و معلمان

 به مناسبت

یکم می روز جهانی کارگر

 

امروز اربابان قدرت و ثروت، ما را در وضعیتی قرار داده اند که استثمار، غارت و خشونت تنها ابزار فرمانروایی آنهاست. در این حکمرانی  دینی/ سرمایه محور، انسان هیچ موجودیت به رسمیت شناخته شده ای ندارد، آنچه در این مناسبات اجتماعی مادیت یافته، مرگ زندگی است.

اعضای طبقه ی در قدرت، محصول یک دروغ بنیادین به نام وعده جامعه" برابر و آزاد " و فرایند مبتذل سازیِ این مفاهیمِ انسانیِ به سرقت رفته هستند، بر بنیاد همین رویه ضد بشری است که اقلیت فرادست و اکثریت فرودست باز تولید می شوند. همان اقلیتی که کار نمی کنند و زندگی می کنند و اکثریتی که کار می کنند و زندگی نمی کنند.

این ستمگریِ تمامیت خواه، بر گرفته از یک ایدئولوژی خشونت پیشه، مقید به استثمار و غارتگری مشروع شده ای است که انسان و جهانِ آن، کالایی است برای بازاری که شکنجه، خون و مرگ در آن عادی سازی شده است.

زن در این مناسبات کاملا نابرابر و مرد/ پدر سالارانه، ابزاری است که فقط به تملک قدرت در می آید، هر نوع اختیاری از وی سلب شدنی است.

بسط و تعمیق بردگی و نیندیشیدن، بواسطه ساز و برگِ ایدئولوژیکِ حاکمیت، از همان سنین کودکی، راه را بر رهایی، برابری و انسان شدن بسته است.

این جهان برساخته از خشونت، استثمار و غارت، ما را برای باقی ماندن در حوزه انسانی، زندگی خواهی، خود بنیادی مسئولانه، آگاهی منجر به رهایی و برابری فرا می خواند.

ما معلمان، کارگران، بازنشستگان و مردم تحت ستم، بر این باوریم، که ساختن جهانی برخوردار از اراده ی انسان های آزاد، ممکن و شدنی است، وبا اتکا به همین سرمایه اجتماعی با اقتدار و عقلانیت اعلان می کنیم :

 

۱) تداوم بخشیدن به جنبش #زن_زندگی_آزادی؛ و نیز، ارتقاء، گسترش و عملی ساختن منشور مطالبات حداقلی تشکل های صنفی و مدنی مردم ایران، که راه رهایی مردم ستمدیده ما از چنگال استبداد حاکم می باشد 

۲) ما به عنوان انسان آزاد، حق رهایی از بردگی، خشونت و استثمار سیستماتیک را با هر روشی که مردم اتخاذ کنند، داریم.

۳) ما حق تعیین سرنوشت سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، مبتنی بر یک انتخابات آزاد و با روشی کاملا دموکراتیک، برای تغییر بنیادین در این حوزه ها را داریم.

۴)  ما حق دانستن، آموزش، آموزش به زبان مادری و تدریس برای همگان قائلیم، هیچ فردی نباید توسط آموزشِ رسمیِ حکومتی، متحمل تحقیر، تهدید و داوری مغرضانه عوامل ایدئولوژیک حکومت گردد.

۵) ما حق داریم هر امری را که بواسطه قدرت حاکم، مقدس انگاشته شده است، نقادانه و بر مبنای دانش و خرد انسانی، بدون هراس از سرکوب، بازبینی کنیم، چون " مقدسات همواره موجدِ قساوت بوده اند".

۶) زنان در جامعه ما بواسطه سنت، مذهب، سیاست دینی، خانواده، نهادهای آموزشی و قوانین برگرفته از آن، مورد ستم مضاعف قرار گرفته اند؛ برای رهایی از این ستم، زنان حق انتخاب سبک زندگی به معنای اعم آن دارند.

اذعان داریم طرح نور که اعلان جنگ با مردم است، توسط خشم مقدس و انقلابی مردم برچیده خواهد شد.

۷) آزادی بی قید و شرط تمامی فعالان صنفی از زندان، لغو تبعید و دعوت به کار اخراج شدگان در حوزه‌های مختلف فرهنگی، کارگری، زنان، محیط زیست و...

۸)  کارگر برده ی هیچ ارباب و سیستمی نیست.بهره کشی انسان از انسان، تحت هر قراردادی محکوم است، کارگران حق دارند با هر تجربه و دانشی از این منطق انباشت سرمایه به سبب سلب مالکیت از نیرو و ابزار کار، توسط کارفرمایان و سیستم های سرمایه داری رها شوند.

۹) طردشدگان، به حاشیه رانده شدگان، اقلیت های مذهبی، قومی و...باید به متن زندگی برگردند.

۱۰) صلح خواست واقعی زندگی خواهی ماست، ایجاد صلح در منطقه و جهان منجر به شکست دائمی حاکمان بزرگ و کوچک منطقه ای و جهانی می گردد،  آنانکه بقای خود را در کشتن مردم واقعی می دانند.

 

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران

چهارشنبه ۱۲ ارديبهشت ۱۴۰۳ برابر با  ۰۱ می ۲۰۲۴

.........................................................................

بیانیه سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و‌ حومه

 به مناسبت اول ماه مه، روز جهانی کارگر

در حالی روز جهانی کارگر امسال را گرامی می داریم که سه عضو سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و‌حومه، رضا شهابی، داود رضوی و حسن سعیدی، و صدها کارگر و‌ معلم و ‌مدافعین حقوق کارگران و‌ زحمتکشان با احکام ناعادلانه در حبس و تحت تعقیب به سر می برند.

واقعیت این است که در آستانه روز جهانی کارگر امسال، ‌کارگران و زحمتکشان در ایران و ‌منطقه در شرایط نا امن تری حتی نسبت به‌چند سال گذشته به سر می برند. تنش های ‌نظامی در منطقه خطر جنگ و خانمانسوزی گسترده تر را جدی نموده است. در سایه این اوضاع ناامن و پرتلاطم، سرکوب و‌ اذیت‌ و ‌آزار زحمتکشان و زنان و‌ جوانان کشور بیشتر شده است. سقوط دوباره نرخ ریال اگر چه برای سرمایه داران، دلالان و صاحبان ارزهای جهانی نعمت است برای ما کارگران به معنای کاهش چشمگیر قدرت خرید و سطح معیشتمان بوده است.

عدم امنیت شغلی، قراردادهای موقت کار، گسترش شرکت های پیمانکاری، دستمزدهای معوقه و پرداخت نکردن مطالبات کارگران، عدم طبقه بندی مشاغل، عدم‌همسان سازی حقوق و ‌مزایای بازنشستگان، دستمزدهای سه برابر زیر خط فقر، هزینه های نجومی مسکن و‌ تورم و گرانی بی حد و‌ حصر، شرایط غیر قابل تحملی را بر بخش عظیمی از طبقه کارگر تحمیل کرده است. همزمان خصوصی سازیهای گسترده، فساد اداری و‌ بی کفایتی در کلیه ارکان مدیریت در تمامی بخشهای کشور و سرکوب تشکلات و‌ فعالین کارگری مستقل و‌ کنترل کامل محیطهای کار بنحوی که امکان سازمانیابی مؤثر و با دوام کارگران را بشدت محدود نبوده، و در عین‌حال، اعمال نفوذ تشکل های وابسته دولتی همانند شورای اسلامی کار و خانه کارگر که سوپاپ تخلیه نظام و‌ مناسبات سرمایه داری حاکم بوده و از موانع  اصلی اعتراضات، اعتصابات و سازمانیابی کارگران میباشند، تداوم این شرایط نا امن و ظالمانه اقتصادی و‌ اجتماعی را امکان پذیر کرده اند. شرایط به‌نحوی است که حتی امکان انتخاب نمایندگان واقعی کارگران برای تعیین حداقل دستمزد سالانه مهیا نیست و‌ تشکلات وابسته به حکومت، با عناوینی همچون سه جانبه‌گرایی، هر ساله بر سر معیشت و حداقلهای زندگی ما کارگران معامله میکنند.

تحت فشار قرار دادن کارگران پیشرو و حق طلب، تهدید و ارعاب آنان، اخراج، بازداشت، زندان و‌ حکمهای ظالمانه تبدیل به هنجارهای نظام حاکم شده است. اینها به کارگران حتی برای برگزاری مراسمهای مستقل روز جهانی کارگر رحم‌ نمیکنند.

اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد بارها در گذشته در روز جهانی کارگر بازداشت و ضرب و شتم شده اند. در چندین سال اخیر اعضای سندیکا بدفعات احضار و تهدید شده اند که دست از فعالیت سندیکایی بردارند. در آستانه روز جهانی کارگر امسال سه تن از فعالین شناخته شده سندیکا، داود رضوی، رضا شهابی و حسن سعیدی، کماکان در حبس به سر میبرند و دائما تحت فشار، تهدید و اذیت و آزار بازجویان و‌ مقامات زندان اوین قرار دارند، و علی رغم شرایط وخیم‌جسمانیشان ‌حتی اجازه مرخصی پزشکی به آنها داده نمی شود. با وجود بسته شدن پرونده هایشان و تحمیل سالها حبس بر آنها، بازجویانشان کماکان در دوران حبس آنها را رصد میکنند و به هر مناسبتی مورد تهدید و اذیت و آزار قرارشان‌ میدهند.

این فضای اختناق و این درجه ی بالا از سرکوب و اعمال فشار بر طبقه کارگر البته نمیتواند بدین صورت تداوم داشته باشد. در روز جهانی کارگر باید همه کارگران و مزد بگیران جامعه بتوانند با تکیه بر قدرت و تشکیلات خود برای احقاق خواسته هایشان و‌ مقابله با فضای موجود به کف خیابان بیایند و این روز را با راهپیمایی و‌ شعارهای طبقاتی خود، بدون هیچ ترس و واهمه ای جشن بگیرند و نماینده های واقعی کارگران باید بتوانند با قرائت قطعنامه های روز کارگر خواسته های کارگران را طرح ‌نموده و برای احقاق مطالباتشان تجمع و سازماندهی کنند. استفاده ابزاری از روز کارگر توسط مقامات جمهوری اسلامی در یک مکان کنترل شده و سربسته با دعوت خودی ها و دادن لوح تقدیر به آنها و رسانه ای کردن آن نمایشاتی مضحک بیش نیستند که هیچ‌کارگری را فریب نمیدهند و دیر یا زود به پایان‌خود خواهد رسید.

سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسراتی تهران و‌ حومه سرکوب کارگران، معلمان و ‌دیگر فعالین جنبشهای صنفی و‌ مدنی را بشدت محکوم‌میکند و در روز جهانی کارگر بار دیگر خواهان توقف اقدامات سرکوبگرانه حاکمیت و آزادی بدون قید و شرط حسن سعیدی، رضا شهابی، داود رضوی و دیگر فعالین‌ کارگری زندانی منجمله هم پرونده ایهای ایشان، ریحانه انصاری نژاد، آنیشا اسداللهی، کیوان مهتدی، و ‌کلیه زندانیان صنفی، سیاسی و‌ عقیدتی می باشد. سندیکا همچنین بار دیگر مخالفت قاطع خود را با مجازات اعدام اعلام میکند و خواهان متوقف شدن بدون قید‌ و شرط اعدام زندانیان سیاسی و عمومی است.

ما همچنین همبستگی خود را یا کارگران و‌ مردم محروم و زحمتکش در سراسر جهان اعلام میکنیم و بر ضرورت اتحاد و‌ همبستگی بین المللی کارگران پای میفشاریم. بطور مشخص و در روز جهانی کارگر، سندیکا بار دیگر همصدا با تشکلات بین المللی کارگری، خواهان آتش بس فوری، پایان جنگ و‌ کشتار جمعی مردم بیگناه غزه و نیز توقف تنشهای نظامی و سیاستهای جنگ طلبانه و میلیتاریستی توسط قدرتهای بزرگ ‌جهاتی و قدرتهای منطقه ای می باشد. ما کارگران هیچگونه منفعتی در رقابتها و ماجراجوییهای نظامی میان دولتهای سرمایه داری نداشته و‌ نخواهیم داشت. فرزندان ما همچون آقازاده ها نیستند که با اختلاس و  چپاول اموال عمومی در اروپا و آمریکای شمالی زندگیهای مرفه و‌ ایمن داشته باشند؛ بنابراین، بر خلاف آقازاده ها از هیچگونه امنیت و‌ مصونیتی در صورت وقوع شرایط جنگی برخوردار نخواهند بود. بیشترین خسارات جانی، مالی و اجتماعی در یک شرایط جنگی متوجه ما کارگران و فرزندانمان خواهد شد که بیش از پیش سرکوب و ‌تحت ستم و استثمار مضاعف قرار خواهیم گرفت.

اول ماه مه روز جهانی کارگر که امسال مصادف با ۱۲ اردیبهشت روز معلم شده است را به کلیه کارگران و خانواده های کارگری و معلمان و‌ دیگر مزدبگیران در ایران و جهان تبریک می گوییم ، و یادآور می‌شویم که چاره ما کارگران، جدا از نژاد ، جنسیت، ملیت، مذهب …، و‌ مستقل ار حرفه و صنف، وحدت و تشکیلات است.

 

زنده باد اول ماه‌ مه روز جهانی کارگر!

سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه

۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۳ برابر با اول مه ۲۰۲۴

.......................................................

بیانیه مشترک تشکل های مستقل

اول ماه مه روز تجلی همبستگی و هویت مستقل کارگران

روز جهانی کارگر روز نماد همبستگی و بر افراشتن پرچم مبارزه مستقل طبقه کارگر علیه نظام سرمایه داری است.  از آن زمان که نظام سرمایه داری مبنای رونق  بازار و سلطه خود را با شلاق بردگی مزدی بنانهاد و ۱۶ ساعت کار در روز در ازای لقمه ای نان برای رفع گرسنگی و از سرگرفتن کار و استثمار را به قانون خود بدل ساخت، روشن بود که کارگران چاره ای جز مبارزه با این ستم و استثمار به منظور رهائی از وضعیتی که نظام سرمایه داری بر آنها تحمیل می کند ندارند.  کارگران از شرایط زندگی خود دریافتند که هرچه بر ارزش آفرینی نیروی کارشان افزوده می شود میزان بهره کشی از آنان توسط سرمایه داران بیشتر می گردد و جسم و جانشان به شکل کامل تری به خدمت تولیدی در می آید که متعلق به آنان نیست و هر روز و هر ساعت ثروتی ایجاد می کنند که محصولی جز فقر برای کارگران ندارد. 

مبارزه برای کاهش ساعات کار روزانه یکی از عرصه های بزرگ و همیشگی نبرد کارگران با سرمایه داران و دولت سرمایه داری است. ۱۳٨ سال پیش، کارگران شیکاگو نخستین کسانی بودند که متحدانه و به صورت متشکل علیه این مناسبات غیر انسانی و استثمار گرانه به پا خاستند و مبارزه ای بزرگ برای کاهش ساعات کار روزانۀ کارگران و برقراری   ۸ ساعت کار در روز  را سازمان دادند. کارگران معترض آمریکا در آن زمان بدون واهمه از برج و باروی سرمایه داری و پلیس مسلح آن، جسورانه مبارزه کردند. این حماسه سازی به رغم کشتار و سرکوب شدید، روند جدیدی در مبارزه طبقاتی میان کارگران و سرمایه داری را آغاز کرد که پژواک بانگ رسا و پیام آن نه تنها در آمریکا بلکه بسرعت در سراسر جهان طنین انداز شد. از آن پس، اول ماه مه هر سال روز جهانی کارگر، روز همبستگی و مبارزه طبقاتی کارگران نام گرفت و به همین مناسبت بر تارک تاریخ می درخشد.

دستاورد این مبارزه برای کارگران فراموش نشدنی و بسیار درس آموز است. اول ماه مه  الهام بخش و راهگشا برای کارگران همه کشور ها و مبارزات آنهاست که با آگاهی، انسجام و رزمندگی علیه نظام سرمایه داری و تعیین تکلیف با حاکمیت سرمایه داری در کشور های خود، گام برمی دارند.

مبارزات طبقۀ کارگر برای رهائی خود و تمام بشریت از استثمار و ستم سرمایه داری اکنون بیش از پیش حقانیت خود را نشان می دهد. اکنون نظام سرمایه داری، بویژه کشورهای امپریالیستی که به اصطلاح نماد موفقیت این نظام هستند به رغم چهره پردازی های بزک شده و به ظاهر مدرن، توحشی آشکار را در پشت این نقاب دروغین دموکراتیک نشان می دهند. جلوه هایی از این توحش را ما در راه اندازی جنگ های منطقه ای، حمایت از نیروهای فاسد، نژاد پرست، فاشیست و ارتجاعی و کشتار و قتل عام توده های مردم در کشورهای اوکراین، فلسطین (غزه)، یمن و غیره شاهد هستیم. جنگ افروزی و عظمت طلبی تحت هر شرایطی و توسط هر کشوری محکوم است. کارگران و زحمتکشان تنفر خود را از جنگ های تجاوزگرانه و کشور های جنگ‌ طلب اعلام می کنند. این جنگ ها در جهت سلطه سرمایه داری، تقویت ناسیونالیسم و شووینیسم و حکومت های مذهبی و خلاف منافع کارگران است.

پس از انقلاب بهمن ۵۷ در ایران که با تسلط روحانیت به بیراهه رفت و به  ضدانقلاب تبدیل شد،  سلطۀ نظام سرمایه داری شکل اسلامی به خود گرفت. تداوم و تشدید فقر و سیه روزی کارگران و زحمتکشان، افزایش ساعات کار، پایین بودن سطح دستمزدها، افزایش تورم  و کاهش قدرت خرید و معیشت خانوار کارگران، سرکوب جنبش های اجتماعی- دموکراتیک زنان، معلمان، پرستاران، بازنشستگان، هنرمندان مترقی، جوانان و دانشجویان و خلق های زیر ستم بوده است. سرکوب جنبش کارگری و زندانی کردن کارگران فعال و معلمان و نیروهایی که برای رهایی طبقه کارگر مبارزه می کنند، سرکوب آزادی بیان، تجمع، اعتراض، اعتصاب، تشکل و غیره همگی محصول نظام سرمایه داری و حکومت اسلامی مدافع آن هستند. از این رو مبارزۀ  طبقۀ کارگر برای دست یابی به خواست های اقتصادی و سیاسی برای امری ضروری است که در هر شرایط باید استمرار یابد.

افزایش مزد، کاهش ساعات کار، منع کار کودکان، رفع تبعیض از کارگران مهاجر، تأمین بیمه های اجتماعی و آموزش و بهداشت و درمان رایگان، تأمین شغل برای جویندگان کار و تخصیص بیمه بیکاری به بیکاران، برابری زنان و مردان در زمینه استخدام، مزد و تصدی مسئولیت ها، آزادی بیان، تجمع، اعتصاب و تشکل و تحزب، آزادی زندانیان سیاسی و لغو مجازات های قرون وسطایی و اعدام، تامین مسکن مناسب برای همگان، مبارزاتی بسیار مهم و اساسی هستند. اما این خواست ها به تنهائی برای رهائی جامعه از ستم و استثمار کافی نیستند. طبقۀ کارگر برای رهائی خود و اکثریت عظیم مردم باید نظام سرمایه داری را به زیر کشد.

طبقه کارگر بدون مبارزه متشکل و پیگیر و بدون تغییر بنیادی در کل نظام اقتصادی و سیاسی سرمایه داری حاکم نمی تواند به رفاه و آسایش نایل گردد و اراده سیاسی خود را اعمال نماید. زیرا حاکمیت سیاسی موجود مدافع سرمایه داری در یکی از ستمکارترین و عقب مانده ترین شکل های آن است. مبارزه مستقل کارگران در پیوند با زحمتکشان شهر و روستا به ویژه پیوند با جنبش های اجتماعی و مترقی جاری زنان، بازنشستگان، جوانان و خلق  های زیر ستم، همانا نوید دهنده جامعه نوین عاری از ستم و استثمار می باشد.

 

زنده باد اول ماه مه روز اتحاد طبقاتی کارگران

۶ اردیبهشت ۱۴۰۳

سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه

گروه اتحاد بازنشستگان

کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری

کارگران بازنشسته خوزستان

#نان_کار_آزادی

#شادی_رفاه_آبادی

#نابود_باد_استثمار_و_کار_مزدی

.......................................