« ما زنیم، ما نیرومندیم»

در ستایش قهرمانانِ ستایش نشدۀ اعتصاب معدنچیان انگلیس

پاتریشا فرانسیس

ترجمه از پریسا امجدی

اعتصاب معدنچیان انگلیس در دهه ۸۰ میلادی معمولا به اختلاف میان ایان مک گریگور (مدیر شرکت معادن فولاد در آن دوران) و مارگارت تاچر، نخست وزیر وقت، از یکطرف و اتحادیه سراسری کارگران معدن (The National Union of Minors  ) و رهبر آن آرتور اِسکارگیل از طرف دیگر تقلیل داده میشود.  در طی یکسال اعتصاب (۱۹۸۴-۸۵)،  مرزهای درگیری میان پلیس و تجمعات سیال اعتصابیون در سراسر کشو پدیدار شد. وسعت اعتصاب معدن چیان در این دوره را تنها میتوان با یک جنگ داخلی  قابل قیاس دانست. حتی نمیتوان کل دهه ۸۰  ویا شورش های سال ۲۰۱۱ را با یکسال اعتصاب کارگران معدن مقایسه کرد.

در مورد این اعتصاب فراوان نوشته اند، اما جای صدای زنان که دراین اعتصاب  فعالانه درگیر بودند درشرح تاریخ ایستادگی و خشم اعتصاب گران، خالی است.  زنان شانه به شانه مردان در این جنبش با عظمت همراه بودند، بدون اینکه از آنها در مطبوعات و یا افکار عمومی نامی برده شود.  اگر چه به حضور پر رنگ زنان در صفوف اعتصاب اذعان شده، اما  داستان رزمندگی، مهارت  در جمع آوری کمک مالی،  مشارکت درتبلیغ و ترویج علل اعتصاب و حضور آنها در میدان جنگ در  کنار مردان، نادیده گرفته شده است.

ابعاد فعالیت زنان از دهکده های محل معدنشان فرا تر رفت و آنها برای جمع آوری کمک مالی به صندوق اعتصاب به نقاط مختلف کشور سفر کردند. سطل هایی که بمنظور جمع آوری کمک مالی از مردم در دست داشتند حاوی برچسبی بود که روی آن نوشته شده بود: " زغال سنگ نه صدقه".  آنها  با سخنرانی در تجمعات و راهپیمایی هایی که در لندن و یا خارج از کشور در جریان بود، مشکلات و درگیری های معدنچیان اعتصابی و خانواده های آنها را به گوش افکار عمومی رساندند.  این تلاشها به ثمررسید و از دل آنها حمایت از سوی افراد  و از مکانهایی شکل گرفت که که برای آنها کمتر قابل انتظار بود. بطور نمونه کشور روسیه کامیونهای حمل غذا و کادوی کریسمیس برای فرزندان معدنچیان را روانه بریتانیا  کرد.

تریونا هولدن در کتاب خاطرات خود " Queen Coal" از مقاومت پر شور زنان در یورکشیر می گوید که چگونه در مقابل ایجاد آشپزخانه غذای گرم رایگان (soup kitchen) توسط اتحادیه سراسری کارگران که قرار بود فقط به مردان اعتصابی غذا بدهد، مقاومت کردند. آنها با پافشاری براینکه این آشپزخانه ها باید به خانواده های معدنچیان هم خدمات بدهد، تهیه ظروف و گرفتن مجوز برای اشپزخانه ها را سازماندهی کردند.  آنها از مردم خواستند که در حد توانشان کمک غذایی کنند و حتی با در زدن خانه به خانه پول جمع آوری کردند.   آنها قادر شدند تا با جمع آوری کمک های مالی  از مردم و کمک های دریافتی از طرف " زنان علیه بستن معادن" (Women Against Pit Closure) غذای تمام خانواده های درگیر اعتصاب را تامین کنند.

مشارکت زنان فقط محدود به جمع آوری غذا و کمک مالی نبود. آنها با حضور با شکوه خود در صف مقدم اعتصاب و در عمق معادن، جایی که اعتصاب در جریان بود، دوش به دوش مردان در نبرد با پلیس همراه بودند.  در طول این اعتصاب برخی از آنان دستگیر شدند، برخی به دادگاه رفتند و بسیاری توسط پلیس مورد بازرسی بدنی قرار گرفتند.  

مبارزه علیه زمان

برای زنان، دهه ۸۰ میلادی  ازمنظر اجتماعی، اقتصادی و سیاسی زمان متفاوتی بود.   در این دوران، علیرغم اینکه یک زن (مارگارت تاچر) نخست وزیر کشور بود، زنان به کار نکردن ترغیب می شدند و فرهنگ متکبر مردسالارانه فراگیر شده بود.  اما زنان شرکت کننده در اعتصاب، فعالان رزمنده طبقه کارگر بودند که با اقدامشان فرهنگ خودشیفتگی مردسالارانه را به چالش کشیدند.  چیزی که موجب  برافروختگی زنان طبقه کارگر شد، در معرض خطر قرار گرفتن  خانواده، معیشت، همبستگی طبقاتی  و شیوه زندگی آنها بود.   بعضی از زنان فعال در اعتصاب ، حتی پس از پایان اعتصاب از بازگشت به کنج آشپزخانه و کار خانگی سر باز زدند.  برخی از آنها به صفوف  فعالان سیاسی پیوستند.  

در این اعتصاب " گروهای رفاه زنان " تضمین میکردند که خانواده های اعتصاب کننده کمک هزینه های اجتماعی را که حق شان بود دریافت کنند.  این اتفاق در حالی بوقوع می پیوست که در اعتصابات گذشته، اتحادیه سراسری کارگران معدن نتوانسته بود تعداد زیادی از کارگران اعتصابی را  به  تقاضا  برای گرفتن کمک هزینه های اجتماعی تشویق کند.  در سال ۱۹۸۴، زمانی که "گروهای رفاه زنان" به فعالیت مشغول بودند، بیش از ۸۰ درصد از کمک هزینه های اجتماعی بهره گرفتند.  درصد بالای متقاضی کمک هزینه های اجتماعی مدیون تلاش زنان فعالی بود که توانستند با موفقیت چشم گیری معدنچیان اعتصابی و خانواده هایشان را در مورد تقاضا برای کمک هزینه های اجتماعی، راهنمایی کنند و مانع این شوند که این خانواده ها از گرسنگی رنج بکشند و زانوانشان در برابر کارفرمایان خم شوند.  این اقدامات زنان، که حتی ممکن است از زوایایی قابل بحث باشد، به تداوم اعتصاب کمک درخشانی کرد.

مقاومت هایی که زنان  در دوران اعتصاب از خود نشان داده بودند حتی بسیاری از آنها را شگفت زده کرد.  برای آنها این  نبرد طبقاتی بود، و مهارت ها و رفاقتی که آنها در این  اعتصاب به نمایش گذشتند  با مردانی که در عمق معادن کار میکردند همتایی می کرد.

آنها حتی آواز خود را سرودند:

ما زنیم، ما نیرومندیم

ما برای حق زندگیمان مبارزه میکنیم

دوش به دوش با مردان

که در معادن این ملت کار می کنند

متحد تاریخی

و این است – به پیش ! به پیش!

برای زنان طبقه کارگر

امروز مراکز خرید بزرگ و جاده‌های جدیدی بر معادنی که زمانی مکانی برای شکوفایی معدنچیان بود و در آن جنگ های شدیدی درگرفت، بنا شده است.  اما آنچه نمی توان از تاریخ پاک کرد این است که چگونه این گروه از زنان و مردان به رهبری اسکارگیل، سرحد های طبقاتی و جنسیتی را به چالش کشیدند  و با دولت شاخ به شاخ شدند. اکنون ، ۳۰ سال بعد ، جامعه در جای دیگری قرار دارد. روزنامه ها صفحه ۳ را که عكس زنان نیمه برهنه را نشان میداد، حذف کرده اند و جنبش "می تو" (MeToo) مردان را به پاسخگویی وادار کرده اند.   همسران معدنچیان تاکید میکردند كه فمینیست نیستند و شاید توصیف جمعی آنها، "همسران معدنچیان"، گواه این موضع باشد.  اما اعتصاب و تاچر بطرز عجیبی به  آزادسازی روابط جنسیتی کمک کردند.  صدای جمعی زنان درگیر اعتصاب فضایی را ایجاد کرد که توسط گروه‌های فمینیستی دیگر ایجاد نشده بود . آنها فمینیسمی را ایجاد کردند  که از دل طبقه کارگر بر میخاست.  فمینیسمی که در عین حالی که  مدعی  حضور زنان در محیط  های کار بود از حمایت از خانواده و همسرانشان سخن می گفت .

-----

برگرفته از:

Patricia Francis (2018) ‘We are women, we are strong’: celebrating the unsung heroines of the miners’ strike’, Conversation. March 2018.

https://theconversation.com/we-are-women-we-are-strong-celebrating-the-unsung-heroines-of-the-miners-strike-92448