اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت مرگ فاجعه بار کارگران معدن سوما در ترکیه

نئولیبرالیسم هار دولت ترکیه

 مسوول اصلی مرگ کارگران معادن ذغال سنگ سوما

بار دیگر، دست فاجعه از آستین حرص و آز سرمایه بیرون آمد و به شکلی دلخراش،  از اردوی کارگران  صدها  قربانی گرفت. در اثر  انفجار معدن زغال سنگ در شهر سوما، در استان مانیسا در غرب ترکیه در روز چهارشنبه 24 اردیبهشت دست کم 274 کارگر کشته شدند. از سرنوشت بیش از  120 معدنچی هنوز خبری در دست نیست. توجه داشته باشیم که 787 کارگردر آن شیفت کاری، مشغول کار و یا تعویض شیفت بوده اند. رسانه های خبری، انفجار دستگاه ترانسفورماتور در عمق دو کیلومتری زیر زمین، آتش سوزی پس از آن، قطع آسانسور و پخش گاز مونوکسید کربن را دلایل فنی این فاجعه اعلام کرده اند. این در حالی است که معادن ترکیه هم مانند معادن ایران، به خاطر حرص بی پایان سرمایه داران و صاحبان معادن از حداقل های ضروری ایمنی کار برخوردار نیستند. این اولین بار نیست که صدها کارگر معدن در ترکیه قربانی سوانح کار می شوند. حادثه مشابهی در معادن همین شهر سوما،  در سال 1992 جان بیش از دویست و پنجاه معدن چی را گرفت. کارگران قربانی این معدن بخشی از 5 هزار کارگر شرکت سوما در ترکیه هستند که میانگین دستمزد آنها، از حداقل دستمزدها در ترکیه پائین تر است. اصلاحات دولتی انجام شده در بخش معادن در ترکیه از سال 2005 به این سو، راه را برای تشدید هر چه بیشتر بهره کشی از نیروی کار و تاخت و تاز کارفرمایان و سرمایه داران فراهم آورده است. دو هفته پیش از فاجعه مرگ دلخراش کارگران، دولت اردوغان طرح پیشنهادی احزاب اپوزیسیون در خصوص افزایش ایمنی کارگران معادن را رد کرد. پس از وقوع انفجار در معدن، روزنامه حریت در شماره 24 اردیبهشت بخشی از مصاحبه دو سال پیش خود با  آلیپ گورکان کارفرمای معدن سوما  را تجدید چاپ کرد که در آن، وی تاکید کرده بود که با جایگزین کردن ترانسفرماتورهای ساخت خود شرکت به جای ترانسفورماتورهای وارداتی گران قیمت، توانسته به شکل خارق العاده ای هزینه های تولید را در معدن کاهش دهد. حالا روشن شده است که قیمت صرفه جویی خارق العاده شرکت در زمینه ترانسفورماتورها را  صدها کارگر با جان خود می پردازند.

 پس از وقوع انفجار، هزاران تظاهرکننده که بسیاری از آنها به اتحادیه های مختلف کارگری، دانشجوئی و دیگر تشکل های مترقی  تعلق دارند در استانبول، آنکارا، ازمیر و دیگر شهرهای ترکیه دست به تظاهرات زده و شعارهای ضد دولتی سر دادند. پلیس هم  طبق روال همیشگی اش ، با گاز اشک آور و ماشین های آب پاش به تظاهرکنندگان حمله ور شده است. تظاهرکنندگان در شهر سوما، ماشین حامل رجب طیب اردوغان را زیر سنگ گرفتند. اتحادیه های کارگری و دانشجوئی ترکیه برای سازماندهی یک اعتصاب  و اعتراض گسترده و عمومی  دست به کار شده اند.  آنها نیک می دانند که دولت اردوغان یکی از خشن ترین دولت های نئولیبرال در ترکیه است که  علیرغم اسلامی بودن، مورد حمایت جدی آمریکا  و نهادهائی همچون صندوق بین المللی پول و بانک جهانی است. این دولت در سرکوب جنبش کارگری نقش اساسی داشته و تلاش گسترده ای کرده تا از نقش و وزن اتحادیه های کارگری بکاهد و زمینه سودآوری بیشتر سرمایه را فراهم آورد. حمایت کارگران از تظاهرات پارک گیزی نشان داد که کارگران با پوست و گوشت خود، خشونت سیاست های هار نئولیبرالی را لمس می کنند و به آن واکنش نشان می دهند.

 چنین حوادث فاجعه باری که نتیجه مستقیم سیاست های نئولیبرالیسم هار و خشن دیکته شده در بسیاری از کشورهای جهان است ، تنها در معادن نیست که از کارگران قربانی میگیرد. در روی زمین نیز شاهد فاجعه جانگذار در آتش سوختن صدها زن  کارگر در بنگلادش بوده ایم. شاهد مرگ دو زن کارگر در تهران بوده ایم که در فرار از شعله های آتش جان باختند،  شاهد مرگ روزانه پنج کارگر ساختمانی در ایران هستیم. نه تنها سوانح حین کار، بلکه سرکوب خونین کارگران معادن آفریقای جنوبی نیز نشان داد که تهاجم لجام گسیخته سرمایه به کارگران، هیچ مرزی نمی شناسد.

ریشه فاجعه مرگ دلخراش کارگران معادن زغال سنگ سوما همان است که در ایران است؛ در چین و آفریقای جنوبی و شیلی و بسیاری از معادن و کارگاه ها و کارخانه های کشورهای دیگر است: کار ارزان، حرص و ولع سود بی پایان، فقدان ایمنی محیط کار، عدم رعایت استاندارهای ایمنی برای افزایش بهره وری از نیروی کار، قوانین ظالمانه ضد کارگری و همدستی کارفرمایان با دولت. کارگران ترکیه، تنها قربانیان سیاست های نئولیبرالی سرمایه داران  و دولت های حامی شان نیستند. کارگران خاتون آباد یزد ، کارگران معادن کرمان و بسیاری از کارگران ایرانی که روزانه در سوانح کارگری جان خود را از دست می دهند نیز قربانی همین سیاست های نئولیبرالی هستند. و همین هم سرنوشتی است که ضرورت همبستگی کارگری میان کارگران ایرانی و ترک را صدچندان می سازد و  می تواند به همبستگی کارگران در منطقه کمک شایانی نماید.

سازمان ما ضمن ابراز همدردی با خانواده های کارگران جان باخته، از همه  کارگران ایران و مخصوصآ کارگران آگاه می خواهد تا همبستگی طبقاتی خود با طبقه کارگر ترکیه را به هر شکلی که مناسب می دانند نشان دهند . در این موقعیت های حساس، در این شرایط ماتم و اندوه است که می توان همبستگی بین المللی کارگران را به نمایش گذاشت و به همبستگی های منطقه ای دامن زد. از این طریق است که می توان ضمن همدردی با خواهران  و برادران کارگر ترک و خانواده هایشان، زمینه های همگرائی ها و همبستگی های منطقه ای و بین المللی  کارگری را پایه ریزی کرد. اکنون که نئولیبرالیسم هار و لجام گسیخته ، بصورتی جهانی تهاجم خود علیه ارودی کار را سازمان می دهد، ارتش میلیونی کارگران نیز ، در این لحظات جانگدازِ از دست دادن صدها کارگر در عمق چند کیلومتری زیر زمین، در این شرایط که اتحادیه های کارگری و دانشجوئی ترکیه اعتراض سراسری را سازمان می دهند، باید با سازماندهی حمایت از اقدامات آنها، بر پیوندهای طبقاتی خود بیافزایند. در این شرایط است که می توان و باید بصورتی متحد و همبسته ، در برابر تعرض لجام گسیختۀ سرمایه که جان کارگران در ترکیه، ایران، بنگلادش، آفریقای جنوبی و بسیاری از دیگر کشورها را به بازی می گیرد به مقاومتی گسترده دست زد و همبستگی بین المللی کارگران را به نمایش گذاشت.

گسترده باد همبستگی بین المللی کارگران

زنده باد آزادی! زنده باد سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

چهارشنبه ۲۴ ارديبهشت ۱۳۹۳ برابر با ۱۴ می ۲۰۱۴