نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران – خارج کشور

افزایش واقعی دستمزدها

در گرو اعتراضات، اعتصابات

و هر چه متشکل تر شدن طبقه کارگر است!

دستمزد یکی از مطالبات اساسی طبقه کارگر ایران است، اعتراضات و اعتصابات برای دریافت دستمزدهای معوقه و افزایش آن یکی از عرصه های مهم مبارزات اقتصادی کارگران برعلیه دولت سرمایه داری اسلامی تا به امروز  بوده است.

بحث تعیین دستمزد هر سال قبل از اسفند ماه مطرح میشود و جدال بر سر افزایش آن توجه بخش وسیعی از کارگران را بخود جلب میکند. "  مبارزه ی آشتی ناپذير ميان سرمايه داری و کارگر مزد را تعيين می کند". در اين مبارزه تا به امروز پيروزی ناگزير از آن سرمايه بوده است. پائين ترين و ضروری ترين سطح دستمزد آن است که معاش کارگر را برای دوره يی که کار می کند تامين نمايد. اين سطح تا آن اندازه است که برای نگهداری يک خانواده و بقای نسل کارگران ضروری می نمايد.

امسال در شرایطی بحث بر سر افزایش دستمزدهای سال ۱٣٩٩ مطرح میشود، میلیونها توده کارگر و زحمتکش با سه برابر شدن قیمت بنزین از طرف دولت و تحریمهای اقتصادی تحمیل شده از سوی دولتهای امپریالیستی با تورم و گرانی سرسام آور دست و پنجه نرم کرده ، از حداقل مایحتاج زندگی محروم و با موقعیت فلاکتبار و گرسنگی روبرو اند.

تعیین دستمزد سالهاست توسط شورای عالی کار که در واقع شورای تصمیم گیری برای استثمار هر چه بیشتر کارگران و حافظ سرمایه است صورت میگیرد. این شورا ترکیبی است از " سه جانبه گری" یعنی نمایندگان دولت که خود بزرگترین کارفرما وسرمایه دار محسوب میشوند و تا کنون خواستها و مطالبات کارگران را با تهدید و اخراج و دستگیری و زندان و شلاق و ..... پاسخ داده اند، نمایندگان کارفرمایان، که تا سر حد توان میکوشند دستمزدهای کمتری به کارگران پرداخت شود تا خود به سودهای بیشتری دست یابند، به اصطلاح نمایندگان کارگران که از جانب خانه کارگر و کانون عالی شوراهای اسلامی کار تعیین میشوند که تشکلهای ضد کارگری و وابسته به سرمایه هستند و در تحمیل حداقل دستمزد چند برابر زیر خط فقر، به سرمایه داران اعم از بخشهای دولتی و خصوصی کمک میرسانند. گرد آمدن سه گروه نامبرده در این شورا برای تعیین دستمزد کارگران هیچ سُنخیتی با منفعت کارگران ندارند.

شورای عالی کار حافظ منافع سرمايه در آخرين روزهای هر سال پشت درهای بسته تشکيل جلسه می دهد و به استناد دو مولفه ی مطروحه در ماده ی ۴۱ قانون کار، يعنی نرخ تورم و نياز زند گی خانواده ی کارگری، درصد ناچیزی را به عنوان افزایش دستمزد  به عنوان حداقل مزد کارگران به تصويب می رساند. امسال هم صحبت از افزایش ۱۵ درصدی دستمزدها است. امسال در نشستهایی که مزدوران "سه جانبه گرایی " در رابطه با تعیین دستمزدها بدور از حضور کارگران تا کنون داشته اند، نتوانسته اند فلاکتی که جامعه را در بر گرفته از چشم دور بدارند، هر کدام از این نمایندگان می خواهند با ارائه یکسری پیشنهادات صدای این تورم  و گرانی را منعکس نموده و سعی میکنند با توجه دادن دولت و سرمایه داران به این معضل، چند درصدی بیشتر از سالهای قبل دستمزد را افزایش داده و مسئله را به نفع سرمایه خاتمه دهند. هر چند ما هر سال شاهد هستیم میزان افزایش دستمزد از طرف شورای عالی ضد کارگری نه تنها جوابگوی حداقل نیازهای طبقه کارگر نبوده بلکه تحمیل چند برابر زیر خط فقر و گرسنگی بیشتر به کارگران و خانواده های کارگری را با خود به همراه داشته است. 

در کنار دستمزدهای بخور و نمیر، کارگران شاغل بالای نود درصد دارای قراردادهای موقت و سفید امضا و یا حقوق های معوقه هستند. از سوی دیگر، از بیمه بیکاری برای جمعیت عظیم و میلیونی کارگران بیکارخبری نیست. کارگران، معلمان، پرستاران و بازنشستگان ودیگر مزدبگیران حداقل جمعیتی بالغ بربیش از سه چهارم جمعیت ایران را تشکیل می دهند. این جمعیت عظیم هم به درجات مختلف زیر خط فقر بسر می برند.  کارگران در کنار دستمزدها با مشکلات و معضلات دیگری هم روبرو هستند که هر کدام ویژگیهای خود را دارد، نه تنها جدا از هم نیستند بلکه به هم ربط دارند.

از طرف دیگر، اقتصاد ورشکسته ایران و نقشی که ارگانهای نظامی و سرکوبگر در این رابطه ایفاء می کنند تنها زمانی می تواند به نجات سرمایه تحقق یابد که دستمزدهای کارگران و زحمتکشان را در پائین ترین سطح ممکن نگه دارند. و به عبارت دیگر سود بیشتر و استثمار وحشیانه تر نیروی کار خواهد توانست امنیت سرمایه های خصوصی تحت پوشش خصوصی سازیها را در ایران تضمین نماید. دولت اسلامی سرمایه متحقق  نمودن وعده هایش را در قبال خصوصی سازیها به نابودی و حمله شدید به سطح معیشت کارگران گره زده است. منافع بورژوازی ایران بدون دستمزد ارزان کارگران تامین نخواهد شد، با اضافه دستمزد ۱۵ درصدی نیازهای سرمایه داران برآورده خواهد شد. در ضمن دستمزدها را در پائین ترین سطح ممکن نگاه داشتن لازمه اش وجود یک دولت مستبد سرکوبگر می باشد. این که دستمزدها چندین برابر زیر خط فقر است نه شکی در آن است و نه نیازی به افشاگری دارد. کارگران ایران چهار دهه است که  فقر و محرومیت را با گوشت و پوست خود هر روز لمس می کنند و راز بقای نظام سرمایه جمهوری اسلامی هم در این استثمار وحشیانه طبقه کارگر است و بس!                                                      

تعیین دستمزد کارگران تنها در صلاحیت حضور نمایندگان واقعی تشکل های کارگری است که به نیروی خود کارگران ایجاد شده باشد نه در حیطه تصمیم گیری سرمایه داران و نمایندگانشان. حتا اگر نمایندگان واقعی طبقه کارگر امکان حضور در "شورای عالی کارمزدی" را بیابند  تنها کمک میکند به دو فاکتو شدن مذاکرات و در بهترین حالت تغييراتی در ساختار اين ارگان. هرگونه حضور نماينده ی مستقل کارگران در چنین شورایی که دو نماينده اش از طرف سرمايه داراند؛ مطلقاً به زيان  کارگران است و در هر صورت بی نتيجه است. تنها راهش این است که جنبش کارگری ايران برای هميشه از سه جانبه گرايی عبور کند.
اخیرا بیانه هایی از طرف تشکلهای داخل در رابطه با افزایش دستمزدها منتشر شده ، که با تعیین مبلغ و ذکرعددی سطح افزایش دستمزد امسال را مطرح نموده اند ، باید به این نکته توجه داد، با مبلغ معین کردن، نه می توان کارگران را متشکل نمود و نه می توان جمهوری اسلامی را سر مسئله دستمزدها به عقب نشینی وادار نمود.

مبارزه برای دستمزدها و دیگر مطالبات کارگری مبارزه ایی جدی و ادامه دار است. در شرایطی که فضای مبارزاتی در طی دو خیزش دیماه ۹۶ و آبانماه ۹۸  زمینه مبارزاتی را در جامعه قویتر نموده است  بسیج  و سازمان یافتن کارگران برای متحقق کردن مطالباتشان یک ضرورت انکار ناپذیر است و سازماندهی جنبش افزایش مزد که نه مربوط به پایان سال و بر عکس امر روزانه و دائمی مبارزات کارگری است می تواند حلقه اصلی این مبارزه باشد. حول برپایی این جنبش، کارگران می توانند متشکل شوند، حقوق معوقه را از حلقوم دولت و صاحبان سرمایه بیرون کشند، اخراج و قراردادهای موقت را لغو کنند، بیمه بیکاری را به دولت و کارفرماها تحمیل کنند، قراردادهای دسته جمعی را به نرم تبدیل کنند و دولت را به عقب نشینی وادارند. اتحاد عمل کارگران و زحمتکشان با توجه به میزان تورم و خط فقر، که آن را نه درآمار رسمی بلکه از تجربه زندگی هر روزه اشان  که با فقر و نداری استنتاج میکنند، می تواند بر بسترمبارزات روزانه کارگران به یک جنبش فراگیراجتماعی برای افزایش مزد تبدیل شود. در چنین توازن قوایی است که عقب نشینی به رژیم اسلامی ودیگرمدافعین سرمایه داری در ایران تحمیل می شود عملکرد چند دهه رژیم جمهوری اسلامی که با استثمار میلیون ها کارگر و تقلیل سطح زندگی آنها تا سرحد فقر و نابودی، سرکوب و زندان بهمراه بوده، به روشنی به کارگران ثابت کرده است، که آنها تنها با یک مبارزه آشتی ناپذیر با دولت سرمایه داری اسلامی خواهند توانست جلو این یکه تازی رژیم را بگیرند. امروز در جریان مبارزه هر روزه کارگران برای معیشتشان ، که کارگران نیشکر هفت تپه بعنوان پرچمدار این مبارزه  با شعار " نان، کار، آزادی و مدیریت شورایی" نه فقط آلترناتیو بعدی جامعه ایران را مطرح کردند، بلکه این شعار توانسته به شعار متشکل شدن کارگران و متحدینش هم تبدیل شود. از سوی دیگر، طبقه کارگر ایران ادامه و رشد مبارزاتی خود را در همسویی و دنبال کردن مبارزات طبقه کارگرجهانی دنبال میکند. بدنبال موفقیتی که ۱۴٠هزار کارگر ترکیه با یک اعتصاب سراسری برای افزایش دستمزد از طریق تشکلهایش بدست آورد، کارگران نیشکر هفت تپه هم با حمایت و تبریک به این موفقیت بزرگ، نه فقط همبستگی خود را با یک بخش از طبقه کارگر جهانی اعلام نمودند، بلکه بعنوان تجربه ایی آن را پیش روی خود قرار داده اند که با اتکاء به نیروی همبستگی و اتحاد طبقاتی در اشکال اعتراضات گسترده و اعتصابات می توان به افزایش دستمزدها و یا هر مطالبه دیگری دست یافت. امروز که طبقه کارگر ایران درگیر یک مبارزه جدی برای افزایش دستمزدها با رژیم سرمایه داری ایران است، با الگوقرار دادن این مبارزه در پیش روی خود  خواهد توانست پوزه زالوصفتان را در احقاق حق خود بر خاک بمالد و میزان دستمزد واقعی کارگران تا سطحی که تضمین کننده یک زندگی مرفه و شرافتمندانه باشد را متحقق سازد.

کل تاریخ مبارزه طبقه کارگر بر علیه سرمایه داری تا به امروز گواه این است که هیچگاه سرمایه داری به تمایل و خواست خود به مطالبات طبقه کارگر تن نداده بلکه تمامی پیشرویهای طبقه کارگر با مبارزه متشکل بدست آمده است. کارگران می‌توانند و بايد با اتکاء بر نیروی خود، نه تنها مطالبات روزمره و واقعی‌شان از جمله افزایش دستمزدها  را به سرمایه‌داران و حافظان منافع‌شان تحمیل کنند، بلکه در ادامه به نابودی سلطۀ سرمایه و اساس کار‌مزدی مبادرت ورزند.  

زنده باد اتحاد و همبستگی طبقاتی در مبارزه برای ارتقاء دستمزدها

نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران – خارج کشور

٢۱ بهمن ١٣٩۸ – ۱٠ فوریه ٢٠٢٠

http://nahadha.blogspot.com/

https://t.me/nahadhayehambastegi