تحریم؛ کابوس مردم

 دلنوشته ای از مادر صلح:

شهلا فروزانفر

۱۴ اردیبهشت ۱۳۹۲

مردم مهربان تهران

دیروز بعد از مدت ها برای خرید ارزاق خانه به یکی از فروشگاه های زنجیره ای شهر رفتم علیرغم وجود پارکینگ برای یافتن جای پارک به چند خیابان پایین تر رسیدم و تازه یک پارک تخصصی سخت را تجربه کردم.

با ورودم به فروشگاه جمعیت زیادی از زنان و مردان را مشاهده نمودم که در این ساعت روز که  وقت کاری است مرا بشدت بهت زده کرد.

 زنانی  را دیدم که کارتن های روغن و پودر یا.. به زحمت روی چرخ دستی آوار کرده بودند. مردان گونی های برنج یا کارتن های چای و..  را به علت فقدان فضای کافی در چرخ دستی ها در آغوش گرفته بودند! چند کالای مورد نیاز را مطابق گذشته برداشتم و راهی صندوق شدم.  به دلیل  ازدحام بیش از حد صف صندوق منصرف شدم، کالاها را به قفسه بر گرداندم.  روی نیمکت پشت صندوق به نظاره نشستم.

چه دلیلی می توانست این همه زن و مرد را در ساعت کاری از محل کار بیرون بکشد تا در مسابقه خرید شرکت کنند؟

این همه هراس و نگرانی در جامعه مرفه ومتوسط شهری برای چه بود؟

آیا تحریم ها و تورم این هراس را در جامعه دامن می زد؟ این در حالی است که جامعه فقر زده و بی بضاعت که زیر ضربات تورم لحظه ای دست وپا می زنند؛ امکان تهیه مایحتاج روزانه را ندارند چه می کنند؟

من از این خانواده ها تنها یک سوال داشتم: «فرض کنید جامعه دچار قحطی شود آیا شما می توانید وقتی خواهر یا برادرتان یا حتی کودکان همسایه  در مجتمع گرسنه اند بوی باقلاپلو یا  قورمه سبزی در مجتمع راه بیاندازید؟»

اگر مشکلاتی هم باشد، همه درگیر خواهیم بود  تازه کشور پهناور ایران آنقدر زمین دارد که هر گوشه اش را بکاریم خوشه های گندم و باغات میوه سر بر خواهد آورد. بعید می دانم از لحاظ مواد غذایی کشورمان دچار مشکل باشد.

اگر مشکلاتی روی دهد در بخش بهداشت و درمان و صنایع مونتاژ تخصصی خواهد بود.  بازهم به مدد سیل تحصیلکرد های متخصص یاری کاهش مشکلات را خواهیم داشت.

 ذخیره سازی سبب رشد تقاضای خارج از انتظار بازار می گردد و خود عاملی پایدار در تشدید لحظه ای تورم است.   ذخیره سازی روشی فردی و به غایت غیرانسانی است راه حل کوتاه مدت و بی نتیجه است.  با دست خود به نابودی هزاران خانواده ایرانی و خودمان دامن نزنیم. تجربه تحریم عراق نفت در برابر غذا نشان داد که تمام جامعه به استثنای اقلیت یک درصد به زانو درآمد.

عراق با لشکر کشی و بمباران تصرف نشد! با تحریم و مدیریت نالایق و دیکتاتوری نادان سر نگون شد.   لشکر کشی تنها تداوم حضور پایگاههای نظامی و تکه تکه کردن جامعه انسانی را در پی داشته است.

جامعه زنان ایرانی  و مادران به ویژه با صرفه جویی و مصرف درست و عدم خرید کالاهای غیر ضرور می توانند  جنبشی در جامعه ایران به وجود آورند تا همگان آثار تحریم را یکسان و کمتر تحمل کنند.

باشد که مدیریتی عقلایی در این جامعه بر پا شود و کابوس تحریم را از سر مردم ایران کم کند. تا آن زمان خود همت کنیم.

منبع : مادران صلح ایران

 http://mothersofpeace-iran.com/?p=1166