اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت فراخوان سه شنبه های اعتراض

 اراده ی مردم ایران سرنگونی نظام است و به قیم هم  نیاز ندارند!

پس از تظاهرات با شکوه اعتراضی مردم در بیست و پنج بهمن و اول اسفند با شعارهای آشکارا ضد دیکتاتوری، استمرار اعتراضات، گسترش دامنه جنبش ضد دیکتاتوری و فراگیرتر ساختن آن به مطالبه فوری مردم و جوانان آزادیخواه تبدیل شده است. در واکنش به این مطالبه و براساس رایزنی و هم اندیشی ها، فراخوان سه شنبه های اعتراض به طور عمده به ابتکار شبکه های اجتماعی جوانان مطرح شده است. براساس این فراخوان ها، قرار شده برای آزادی کلیه زندانیان سیاسی و در ضمن اعتراض به حصر خانگی موسوی و کروبی در روز سه شنبه ۱۰ اسفند، در حمایت و پشتیبانی از جنبش زنان در روز سه شنبه ۱۷ اسفند (روز جهانی زن) و در بهره جویی از حضور طبیعی مردم در جشن چهارشنبه سوری و تبدیل این مراسم به روز اعتراض علیه دیکتاتوری در روز سه شنبه ۲۴ اسفند مردم بار دیگر به خیابان ها بیایند. این فراخوان ها تاکنون با استقبال طیف گسترده ای از نیروهای سیاسی و از جمله سازمان ما  که قاطعانه از جنبش اعتراضی علیه نظم جنایتکارانه موجود حمایت می کند، روبرو شده است. ما اعتقاد داریم که در موقعیت حاضر اقدامات کم هزینه ای که دامنه ی شرکت مردم در اعتراض علیه حاکمیت را افزایش دهد؛ میدان وسیع تری برای ابتکار مردم در شیوه های اعتراض در نظر بگیرد و همبستگی میان طیف نیروهای ضد دیکتاتوری را بدون خدشه وارد ساختن به استقلال عمل هر یک و بدون پرده پوشی بر واقعیت تنوع خواست ها و مطالبات این مجموعه استحکام بخشد، به سود گسترش جنبش ضد دیکتاتوری است. بر این اساس از فراخوان سه شنبه های اعتراض پشتیبانی می کنیم. در همین چهارچوب است که ما بیانیه ی شماره چهار «شورای هم آهنگی  راه سبز امید» را گامی به عقب، تلاشی ارتجاعی برای تحمیل شکافی خطرناک به جنبش ضد دیکتاتوری، برخورد ابزاری و انحصار طلبانه با نارضائی مردم در جهت مقاصد ویژه گروهی، و اقدامی نادرست در راستای تضعیف همبستگی در جنبش ضد دیکتاتوری و تلاشی برای حفظ حاکمیت ولایت فقیه و جلوگیری از رشد و گسترش جنبش ضداستبدادی مردم می دانیم و با آن قاطعانه مخالفیم.

 در حالی که شبکه های اجتماعی در هم اندیشی با هم، سه شنبه های اعتراض را فراخوان داده اند، این شورا که پس از فراخوان این شبکه ها به آن ها پیوسته،  خودسرانه و بدون هیچ توضیحی در چهارمین بیانیه ی خود اعتراض سه شنبه ۱۷ اسفند (روز جهانی زن) را حذف کرده است. چنین تلاشی، توهینی به مبارزات شورانگیز زنان کشور، و تاکیدی است بر استمرار سی و دو سال حاکمیت خشن و ضد زن کنونی. آیا این همه سرکوب بیرحمانه علیه زنان در حاکمیت اسلامی کافی نیست؟ آیا این جوهر دیدگاه و نظر زن ستیزانه بیانیه نویسان« شورای هم آهنگی راه سبز امید» را به نمایش نمی گذارد. چنین برخورد جسارت آمیزی به جنبش زنان کشور، جوهر تاریک اندیشانه و واپسگرایانه ی اصلاح طلبانی را نشان می دهد که در حرف خود را طرفدار حقوق زنان جا می زنند و در عمل از امتیازات زشت مردسالارانه دفاع می کنند.

در حالی که همین شورا پیش از سخنرانی مصلحی وزیر اطلاعات در سومین بیانیه ی خود آزادی زندانیان سیاسی را به عنوان خواست محوری تجمع اعتراضی ۱۰ اسفند و در کادر این خواست محوری، اعتراض به حصر خانگی میر حسین موسوی و مهدی کروبی را مطرح کرده بود، پس از تهدیدات وزیر اطلاعات مبنی بر تبدیل جریان سبز به یک جریان ضد انقلاب، در اقدامی شتابزده، دفاعی و واکنشی و ظاهرا به قصد مرزبندی با انگ "ضد انقلاب"، در بیانیه ی چهارم خود، مطالبه آزادی زندانیان سیاسی را بکلی حذف کرده است. و برخی از اصلاح طلبان پا را از این هم فراتر گذاشته و خواهان آن شده اند که اعتراضات این روز به جشن تولد میرحسین موسوی تبدیل شود.  چنین تلاشی نه تنها سازماندهی کیش شخصیت و ترویج شخصیت پرسی است، بلکه بی حرمتی آشکاری به فداکاری های صدها و هزاران زندانی سیاسی می باشد که از جان خود مایه گذاشته اند و برای آزادی مردم کشور از همه چیز  خود گذشته اند.

  در حالی که مردم در بیست و پنج بهمن و اول اسفند در شعارهای خود «مرگ بر دیکتاتور» و « مبارک، بن علی، نوبت سیدعلی»  را فریاد زده اند، این شورا در چهارمین بیانیه ی خود، برای مردم شعار تعیین کرده و خواسته است تنها شعارهای  «یا حسین میر حسین» و «یا مهدی، شیخ مهدی» سر داده شود. این تلاش برای محدود کردن شعارها، تلاش آشکاری است برای حفظ حکومت مستبدی که خون این ملت را در شیشه کرده است. مردم ایران چه در تظاهرات سال ۸۸ و چه در تظاهرات ۲۵ بهمن و اول اسفند، خواست برحق خود برای سرنگونی نظام اسلامی را به بلند ترین شکل ممکن فریاد زده اند. اما اکنون که توده های جان به لب رسیده از استبدادهای رنگارنگ، فریاد «الشعب الیرید اسقاط نظام ـ اراده خلق سرنگونی نظام» را از کناره های سواحل تونس تا کناره های دریای سرخ و خلیج فارس فریاد می زنند، اصلاح طلبان حکومتی، از مردم می خواهند شعار «مرگ بر دیکتاتور» و خواست سرنگونی نظام اسلامی را به کناری بگذارند و فریاد « یاحسین میرحسین ، یا مهدی ، شیخ مهدی» سردهند. این تلاش مذبوحانه برای ایجاد سد در برابر سیل خروشان اعتراضات مردم، در هم شکسته خواهد شد.

 این عقب نشینی آشکار که جلوه ای از تناقض میان اراده ی آشکارا بیان شده مردم در سرنگونی حاکمیت استبدادی و خواست حفظ و بازسازی همین نظام از سوی اصلاح طلبان است، وقتی در بیانیه شماره چهار «شورای هم آهنگی راه سبز امید» ترجمان عملی می یابد، عملا جنبش ضد دیکتاتوری را  گروگان شخصیت ها و افراد می خواهد؛ آشکارا حق اعتراض نیمی از جمعیت کشور و مطالبات برابری خواهانه زنان را با وجود آگاهی کامل از حضور گسترده و پرشور زنان در جنبش ضد دیکتاتوری حذف می کند؛ به شیوه مذموم و دیرآشنا، در دهان مردم می زند و برایشان شعار و شعاع حرکت تعیین می کند و دایره انحصارطلبی را چنان گسترش می دهد  که حتی نمی تواند از آزادی زندانیان سیاسی جناح خودش که فریاد دادخواهی خانواده هایشان در یک سال گذشته سقف فلک را شکافته،  دفاع کند.

ما می گوئیم: انکار حقوق زنان ایران نه تنها به گسترش جنبش ضد دیکتاتوری و تقویت آن کمک نمی کند بلکه توهینی آشکار است به مبارزات و فداکاری های بی شائبه زنان قهرمان کشور . بدیهی است که جنبش ضد استبدادی مردم ایران با حصر خانگی موسوی و کروبی مخالف و به آن معترض است اما در کشوری که هزاران جوان آزادیخواه و فعال سیاسی و اجتماعی  در سیاهچال هایش اسیرند، و گروه گروه انسان های بیگناه را به جرم آزادیخواهی به دار می کشند، هیچ کس محق نیست برای آزادی سیاسی قید و شرط تعیین کرده  و به جای آزادی همه زندانیان سیاسی، آزادی میر حسین موسوی و مهدی کروبی را جایگزین کند. این دو نفر از مردم ایران بزرگ تر نیستند و آزادی آن ها هم آزادی مردم ایران نیست، در حالی که آزادی مردم ایران می تواند متضمن آزادی آن ها هم باشد. وارونه کردن این معادله بهره برداری ابزاری و انحصار طلبانه از ظرفیت انفجاری نارضایتی مردم است.

ما می گوئیم: دوران این که افراد و گرایش هایی بخواهند به شیوه انحصارطلبانه، دولت و نظام و روش و سیاست تحمیل کنند و روی خون جوانان این کشور موج سواری نمایند، گذشته است. مردم ایران این  روش ها را  همراه با دیکتاتوری حاکم از میان خواهد برد. در جامعه ای که ستمگری فراگیر شده است هر اعتراضی به هر شکل خاصی از ستمگری اگر عامدانه و بر اساس منافع سیاسی گروهی، خاص و ویژه بماند و تا اصل برافتادن ستم ارتقا نیابد، بی تردید آن را در شکلی جدید بازتولید خواهد کرد.

ما از حرکت ۱۰ اسفند به عنوان اولین سه شنبه اعتراضی و در چهارچوب فراخوان شبکه های اجتماعی، برای سه شنبه های اعتراضی در۱۰، ۱۷ و ۲۴ اسفند حمایت می کنیم و مطمئن هستیم که مردم و جوانان شجاع کشور این حرکت ها را نیز با شعار عمومی تاکنونی یعنی "مرگ بر دیکتاتور" به پیش  خواهند برد و تلاش های مذبوحانه برای کنترل و مهار جنبش سرنگونی طلب کنونی را درهم خواهند شکست. برای ما  اعتراض به حصر خانگی میرحسین موسوی ومهدی کروبی تنها در چهارچوب اعتراض به سلب حقوق انسانی هر کس، با هر عقیده و مرام و مسلکی معنا دارد و از همین رو مصرانه بر شعار "زندانی سیاسی آزاد باید گردد" به عنوان شعاری فراگروهی و متضمن تقویت همبستگی در جنبش ضد استبدادی مردم ایران تاکید داریم.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی زنده باد سوسیالیسم

هیات اجرایی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

۷ اسفند ۱۳۸۹ـ ۲۶ فوریه ۲۰۱۱