حقوق بشر و همگرایی اردوی کار و آزادی

رضا رئیس دانا

این مساله که وضع در زمینه حقوق بشر بدتر شده و سرکوب ها گسترش پیدا کرده ، حالا فقط با مرور خبرها هم کاملا روشن است . جمع بندی های آماری،  موارد نقض حقوق بشر  در اردیبهشت ماه گذشته نشان می دهد،  دست کم هفتاد نفر را در سراسر کشور به دار کشیدند. هم چنین  شاهد دستگیری های متعدد و صدور احکام وحشیانه شلاق و زندان برای اعتراضات صنفی بودیم،  که هنوز ادامه دارد. صدور حکم شلاق برای برگزاری جشن پایان سال تحصیلی، احضار شش نفر به دادگاه به خاطر انتقاد از عملکرد دانشگاه علوم پزشکی شیراز، توقیف روزنامه قانون، دستگیری سی و هفت نفر با اتهام "روزه خواری" در همدان، اعلام بازداشت هفده نفر به خاطر فعالیت در شبکه های مجازی در تهران و تحت اتهام  سرشبکه های "جریان سازمان یافته علیه اخلاق و عفت عمومی" و بازداشت جمعی، پنج روز زندان، تعیین وثیقه و آزادی مشروط بیست کارگر شهرداری اهواز به خاطر اعتراض صنفی به نپرداختن دستمزد، فقط نمونه هایی از موارد سرکوب ها هستند. هم زمان شاهد موجی از مقاومت واقعا حماسی در زندان ها از طریق اعتصاب غذای زندانیان سیاسی بودیم ، که شاید یکی ازشاخص ترین آن ها   اعتصاب غذای فعال کارگری جعفر عظیم زاده است . اعتصابی که در پنجاه و دومین روز با وخیم شدن حال این مبارز کارگری منجر به بستری شدنش در بیمارستان شد. با این که حمایت های قابل توجهی در سطح بین المللی و همراهی های ارزشمندی در داخل کشور با جعفر عظیم زاده صورت گرفته، رژیم تا کنون،  حاضر به  پذیرش خواست منطقی و انسانی جعفر عظیم زاده نشده و حاضر نیست از امنیتی کردن اعتراضات صنفی کارگری و مبارزات فعالین کارگری دست بردارد. در حالی که این خواست مورد حمایت همه انسان های آزادیخواه و برابری طلب است ..

در مورد سرکوب های دور اخیر مهم است به سمت حرکت توجه کنیم. جلوه های مختلفی از زندگی عرفی و حقوق شهروندی، آزادی های فردی و اجتماعی زنان، آزادی عقیده و وجدان و آزادی نشر و بیان، دائما در رژیم جمهوری اسلامی نقض شده و می شود.  و اصولا ادامه حیات رژیم جمهوری اسلامی بدون این سرکوب ها ممکن نیست. از این جهت سرکوب های اخیر تازگی ندارد.  رژیم جمهوری اسلامی همیشه از سرکوب به عنوان اهرم ارعاب استفاده کرده و همیشه وقتی بیشتر ترسیده،  سعی کرده بیشتر بترساند و ترسناک تر به نظر آید  تا از این طریق  مردم مرعوب شوند . این موضوع  تازگی ندارد  و قبل از این هم وجود داشته است . ولی این بار چیزی که با صدور احکام زندان و شلاق برای اعتراضات صنفی کارگران در زمینه سرکوب شاهدیم، گسترش آن در پائین است. رژیم با گسترش دایره سرکوب، مبارزات صنفی کارگری را هم امنیتی و عملی مجرمانه کرده است . معنای آن این است که ،  کارگران از این به بعد حتی برای تامین نان شب شان  و گرفتن حقوق های معوقه شان دیگر فقط با پیمانکار، یا صاحب کنترات  روبرو نیستند، بلکه مستقیما  با دستگاه سرکوب حکومت روبرو هستند و مجبورند با سرکوب سیاسی رژیم هم مقابله کنند. اولین نتیجه این اجبار این است که میزان حساسیت کارگران و زحمتکشان نسبت به سرکوب سایر بخش های جامعه هم به تدریج بیشتر می شود.

با گسترش سرکوب به سمت پائین شرایط برای همگرایی دو اردوی بزرگ پیکار برای آزادی و نان فراهم تر می شود و این فعال شدن خودش می تواند،  ظرفیت های تازه مبارزاتی را ظرفیت سازی کند. درست به همین دلیل شاهدیم که تلاش های دستگاههای امنیتی و سرکوبگر رژیم برای شکاف انداختن بین لایه های مختلف جنبش های مطالباتی، هم در اردوی کار، هم در اردوی آزادی، شدت پیدا کرده است . آن ها می خواهند،  وقتی فعال کارگری اعتصاب می کند، قبل از همه معلم و پرستار خاموش باشند. زمانی که  دادستان عمومی و انقلاب زاهدان هفت دانشجوی دانشگاه سیستان و بلوچستان را به دلیل  رقصیدن در مراسم پایانی جشنواره اقوام از تحصیل محروم می کند، می خواهند که  بقیه صدایشان در نیاید. وقتی بهایی را به جرم مذهبش، اقلیت مذهبی را به خاطر مطالبات ملی اش و اقلیت جنسی را به خاطر گرایش جنسی اش وحشیانه سرکوب می کنند، سایر بخش های جامعه نه حساسیتی نشان دهند ، نه واکنشی داشته باشند. فعال نگاه داشتن شکاف های موجود میان بخش های مختلف جنبش های مطالباتی از سیاست های شناخته شده دستگاههای امنیتی و سرکوبگر رژیم است . البته تنگ نظری، عافیت طلبی و فرقه گرایی در میان مبارزان هم به این سیاست ها سوخت می رساند. در حالی که  این سیاست را فقط با دفاع بی قید و شرط از حق برخورداری همه شهروندان از حقوق و آزادی های کامل می شود،  در هم شکست. هیچ گروه سرکوب شده ای نمی تواند بدون حساسیت نسبت به سایر گروههای سرکوب شده، و بدون حمایت از حق گروههای دیگر حقوق خودش را به دست آورد. اگر در برابر شلاق زدن به کارگران سکوت کنیم و بگوییم  به ما مربوط نیست، سرکوبگران یک قدم دیگر جلو برمی دارند. ما یا همه مان محروم و بی حق می مانیم یا همه با هم آزاد می شویم . حمایت متقابل همه گروههای مختلف قربانی نقض حقوق بشر از همدیگر آن پایه ای است که می تواند زمینه یک هم گرایی بزرگ میان دو  اردوی کار و آزادی را فراهم کند. هر قدر فعالیت های مستقلی که برای همپوشانی مبارزاتی این دو اردوی بزرگ صورت می گیرند دامنه دارتر، و سازمان یافته تر شوند،  امکان موفقیت هم بیشتر می شود.