اهمیت دست گذاشتن بر ریشه ها در فعالیت های حقوق بشری

رضا رییس دانا

کارزار حمایت از فعالان کارگری که در آستانه اول ماه مه امسال بازداشت شدند ، سایر فعالان کارگری اسیر و همچنین کلیه  زندانیان سیاسی، که به ابتکار هیئت هماهنگی شورای نمایندگان احزاب، سازمانها ونهادهای چپ و کمونیست فراخوانده شده است، ابتکار با ارزشی هست. باید امیدوار بود که این نوع فراخوان ها بیشترشده، بیش از بیش اقدامات حمایتی از زندانیان سیاسی و از سایر قربانیان نقض حقوق بشر در داخل و خارج از کشور، گسترش یابد.

 افزایش فعالیت های نیروهای چپ در دفاع از قربانیان ستمگری و نقض حقوق بشر، به دلایل زیادی  اهمیت ویژه ای پیدا کرده است. به طور کلی در مقایسه با گرایش های برتری طلبانه و مصلحت جویانه راست، مساوات گرایی، عدالت جویی و رادیکالیسم چپ آنچنان فراگیر است که از قربانیان نقض حقوق بشر بدون توجه به مبانی فکری، ایدئولوژیک و  یاجایگاه طبقاتی ایشان حمایت کرده ، مدافع احقاق حقوق همه قربانیان نقض حقوق بشر است. بنابراین تقویت جایگاه چپ مدافع آزادی بی قید و شرط سیاسی در مبارزه علیه نقض حقوق بشر در ایران، تقویت مبارزه علیه نقض حقوق بشر و رادیکالیزه شدن این مبارزه محسوب می شود. اما علاوه بر این اصل کلی ، درحوزه مشخص نیز، در شرایط موجود ، تقویت حضور چپ در مبارزه برای آزادی و دفاع از قربانیان نقض حقوق بشر در ایران ، عدم توازن و خلا آشکار فعلی را تا حدودی کاهش می دهد. گرایش های فرادست فعلی در مبارزه علیه نقض حقوق بشر چندان دغدغه آزادی فعالان کارگری زندانی و زندانیان سیاسی عدالتخواه را ندارند که درصدد راه اندازی کارزارهای اعتراضی برای ایشان باشند. حتی به جرات میتوان گفت برخی از این نیروها ، بلحاظ نظری، با نظام جمهوری اسلامی در عرصه سرکوب فعالین کارگری همسو هستند.

دلیل دیگری که باز بنوبه خود، در موقعیت فعلی، تمرکز در مبارزه برای آزادی فعالین کارگری رو ضروری می کند، امنیتی شدن اعتراضات کارگری است. البته گرچه سابقه سیاه رژیم جمهوری اسلامی در برخوردهای امنیتی و سرکوب همه مخالفین، از جمله سرکوب فعالین کارگری، مربوط به دیروز و امروز نیست، اما شاهدیم که در واکنش به گسترش دامنه اعتراضات کارگری، برخورد قضایی با اعتراضات مسالمت آمیز صنفی ، به روال اصلی در رویکردهای سرکوبگرانه رژیم تبدیل شده  و دست کارفرمایان بیش از هر زمان باز گذاشته شده است تا در پاسخ به هر اعتراض صنفی، سریعا شرایط محاکمه و زندان کارگران را فراهم کنند.

توجه به موقعیت بحرانی رژیم عامل دیگری است که تمرکز ویژه بر وضعیت زندانیان سیاسی را در کانون توجه قرار می دهد. جمهوری اسلامی در موقعیتی قرار دارد که برای کاهش تحریم ها مجبور به عقب نشینی و دادن امتیاز به آمریکا است، در عین حال این رژیم به هیچ وجه قصد عقب نشینی در برابر اعتراضات بخش های مختلف مردم و مخصوصا بخش های زحمتکش و محروم جامعه را ندارد. در حال حاضر، از زمان توافق هسته ای در لوزان تاکنون، بر اساس آمار غیرقطعی ، هر روز بیش از ده نفر بشکل علنی یا غیرعلنی در زندان ها یا مجامع عمومی  به دار آویخته می شوند. قابل تاکید است که یکی از مطالبات مهم معلمان در اعتراضات سراسری اخیر، آزادی معلمان زندانی بود؛ و رژیم اسلامی تا کنون نه تنها به این خواست تن نداده است که برای دهن کجی به معلمان معترض، معلم زندانی رسول بداقی را نیز در حالی که سه ماه از حکمش باقی مانده بود دوباره راهی سلول انفرادی کرده و دوباره برایش پرونده سازی کرده اند. حتی  ماموران امنیتی از همسر و دختر این معلم زندانی هم بازجویی کرده اند. دوشنبه همین هفته، علی اکبرباغانی نایب رییس هیات مدیره کانون صنفی معلمان ایران را هم  پس ازحضور در دادسرای زندان اوین بازداشت کرده، برای اجرای حکم به زندان رجایی شهر منتقل کردند. فعالان جنبش های مطالباتی مزد و حقوق بگیران، مثل سایر زندانیان سیاسی و عقیدتی بخشی از گروگان های رژیم جمهوری اسلامی هستند. با شناختی که از سابقه جنایات این رژیم و شیوه برخوردهای فعلی اش داریم، پیشاپیش روشن است که با شدت گرفتن بحران های درونیش، خطر سرکوب های گسترده و خونین بالاتر خواهد رفت. در این میان، کارزارهای گسترده و همه جانبه برای جلب توجه افکار عمومی جهان، سازمان ها، احزاب، تشکل های کارگری و نهادهای حامی حقوق بشر نسبت به اسرای جنبش کارگری و سایر زندانیان سیاسی و عقیدتی در زندان های جمهوری اسلامی می تواند در حدی اهرم بازدارنده باشد؛ اهرمی که باید هر چه وسیع تر به کار گرفته شود.

شنبه ۹ خرداد ۱۳۹۴ برابر با ۳۰ می ۲۰۱۵