یادداشت های اوین

تَهِ ذهنم، نجوایی است آرام از یک کلاس نیمه خالی

محمد حبیبی

۱. چشمهام بسته اند. نشسته ام روی صندلی. چشم بندم را بالا زده ام و دستم را گذاشته ام روی پیشانی. صدای پایش به گوش می رسد. می پرسد: خوابیدی؟ جوابی نمی دهم. برنمی گردم. نباید برگردم. برگه را می گذارم روی میزش. چند دقیقه ای می گذرد و دوباره برگه را برمی گرداند. باز هم همان سوالات تکراری. می گویم: « شش دفعه ی قبل جواب همین سوال را داده ام. » می گوید: « برای هفتمین بار بنویس.» جوابم همان است. او هم می داند، بعید است که نداند. می پرسم: « دنبال چی هستی؟ »  می گوید: « دنبال تَهِ ذهن توام.»

از اتاق که بیرون می رود، باز چشمانم را می بندم. تَهِ ذهنم را می کاوم. کلاسی است شلوغ. همهمه ای است از هزاران گفت و گو. خودکارم را برمی دارم و برای هفتمین بار همان جواب را می نویسم.

۲. چشمهام بسته اند. نشسته ام روی صندلی. سَرَم را خم کرده ام و با دست، روی پایم ریتم گرفته ام. منتظرم تا ماشین بیاید و همراه بقیه بروم. همان مینی بوس سفید رنگ همیشگی. سرم را که بلند می کنم چهره ی آشنایی را می بینم. تَهِ سالن ایستاده است. تکیه داده به دیوار . سرش پایین است و با دست هایش بازی می کند. خودش است، گیرم حالا کمی پیرتر شده باشد. حالا هر دو اینجاییم. من در زندان و او در سوییتی با همه ی امکانات به اسم زندان.

اسمم را می خوانند. از جایم بلند می شوم و از مقابلش می گذرم. هر دو لباس زرد رنگ ملاقات را پوشیده ایم. روزگاری او وزیر وزارتخانه ای بود، که من معلمش بودم. بودم؟! یعنی حالا نیستم؟!

تَهِ ذهنم را می کاوم. نجوایی آرام از یک کلاس نیمه خالی است.

۳. چشمهام بسته اند. نشسته ام روی صندلی. انتهای کتابخانه، کنار پنجره. نسیمی خنک تنم را مور مور می کند. چشم باز می کنم و کتاب را ورق می زنم. عمران صلاحی نوشته است:

« گفتم بیا با هم "پاییزبازی" کنیم. پرسید: "پاییزبازی" دیگر چه جور بازی ای است؟

گفتم: تو می شوی درخت، من هم می شوم باد پاییزی. من  هِی می آیم برگ های تو را می ریزم زمین....»

دوباره چشمانم را می بندم و فکر می کنم. این دومین مِهری است که اینجایم. پنج پاییز دیگر هنوز مانده. حالا شب ها بلندتر می شود و ۲۲۹۶ روز باقی مانده، زودتر می گذرد. تَهِ ذهنم را می کاوم. صدایی نیست. همچون کلاسی خالی است.

۳۱ شهريور ۱۳۹۸

زندان اوین

منتشر شده در سايت جامعه نو