زنان، و یک هفته ی پر تپش

سیما ریاحی

سال های سال است که جمهوری اسلامی تلاش می کرد هشت مارس روز جهانی زن را از تاریخ مراسم های ما زنان حذف کند. برای این کار تاریخ تولد فاطمه زهرا را روز زن اعلام کردند. و ما هر سال مجبور بودیم در محافل کوچک و خودمانی مان هشت مارس،  روز زن را جشن بگیریم. اما امسال، اولین سالی بود که مراسم روز زن را نه در خانه ها و در محفل های دوستانه که در پیاده رو های خیابان ها، در جمع های درون اتوبوس ها و مترو ها برگزار کردیم. امسال بحث روز زن در رسانه های سراسری بصورت گسترده ای مطرح شد. حتی کار به این جا نیز ختم نشد، حکومت ملاها، یک رژه کامل نظامی هم به مناسبت روز زن سازمان داد تا هر کس که خبر از روز زن نداشت را هم با این پرسش روبرو سازد که چرا در تهران حکومت نظامی برقرار شده؟ و دیگران پاسخ دهند برای این که زن ها امروز می خواهند روز جهانی زن را جشن بگیرند. به این گونه بود که امسال در هشت مارس،  یا دومین سه شنبه اعتراضی، تمامی رسانه های همگانی، بخش اعظم شبکه های مجازی و صد ها سایت و وبلاگ، یک هفته ی تمام روی مسائل زنان و روز زن متمرکز شده بودند. این دستآورد بزرگی بود. زیرا ما فعالان زنان که سال ها تلاش می کردیم با تبلیغ خانه به خانه یا جمع آوری تک به تک امضاء مسائل زنان را مطرح کنیم، به یک باره این امکان فراهم آمد که در سطحی وسیع و در میان انبوه مردم به این کار بپردازیم.  هر چند ماموران باتوم به دست، هر جا که پا داد به ضرب و شتم زنان و جوانان پرداختند. تعداد زیادی از زنان و دختران را دستگیر کردند. که در میان شان هاله صفرزاده، از یاران کانون مدافعان حقوق کارگر، نیز بود که پس انتشار وسیع خبر دستگیری اش، پس از یک شب بازداشت و بازجویی در بازداشتگاه خیابان وزرا، ظهر روز هجده اسفند۱۳۸۹ ، آزاد شد. و این نشان داد که اگر اسامی بازداشت شده گان روشن باشد و بتوان بصورت گسترده خبر دستگیری شان را پخش کرد، دستگاه های امنیتی رژیم نمی توانند در شکنجه گاه هایشان هر کاری که می خواهند انجام دهند. و در همین فضا بود که فرناز کمالی دانشجوی علوم سیاسی واحد تهران مرکز که در  روز اول اسفند ماه ۸۹ در حوالی خیابان ۱۶ آذر تهران، با ضرب و شتم نیروهای امنیتی بازداشت شده و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شده بود با سپردن وثیقه ۳۰۰ میلیون تومانی از زندان اوین آزاد شود. اتهام او عضویت در کمپین یک میلیون امضا، اقدام علیه امنیت ملی، عضویت در کمپین عاطفه نبوی و شرکت در تجمعات اعتراضی عنوان شده بود.

مسائل زنان در این هفته تنها اختصاص به برگزاری روز جهانی زن نداشت. اعتراض به حقوق معوقه نیز یکی دیگر از مسائل مطرح بود. ۵۰۰ تن از معلمان زن که عمدتا معلمان نهضت سوادآموزی مامور به خدمت در مناطق محروم و روستاهای بومهن و رودهن و دیگر مناطق صعب‌العبور و محروم استان تهران بوده‌اند به علت عدم دریافت حقوق بیش از ۵ ماه، دست به تجمع زدند. این معلمان از ابتدای سال تحصیلی تنها ۲ ماه حقوق دریافت کرده اند و حدود ۵ ماه است که دریافت حقوق آنها به تعویق افتاده و دریافت خدمات رفاهی مانند بیمه، عیدی، سنوات و … به طور کامل نادیده گرفته شده است. این زنان اطلاع داده‌اند که از سوی بخش‌هایی از آموزش و پرورش در صورت اعتراض تهدید به اخراج شده‌اند.

 جدا از اعتراض زنان معلم، زنان محلات شهریار تهران نیز در یک اقدام بی نظیر با همسایگان خود همفکری کرده و تصمیم گرفته اند که قبض های چند برابر شده ی آب و برق و گاز را پرداخت نکنند. این اقدام زنان زحمتکش محلات، می تواند نقش زنان را بیش از پیش برجسته سازد. می دانیم که هر چه به عید نزدیک تر می شویم و بحث خرید عید مطرح می شود، فشار بر زنان در خانواده ها فوق العاده بالا می رود زیرا آن ها هستند که باید دخل و خرج خانواده را تنظیم کنند و در این شرایط گرانی سرسام آور، فشار بر زنان بشدت بالا می رود. آن ها باید جواب کودکانشان را بدهند که هیچ اطلاعی از وضعیت زندگی در این شرایط طاقت فرسا ندارند و مردان خانه هم که گاه ماه هاست حقوق شان را دریافت نکرده اند و یا بیکارند و یا چند شغله هستند، نمی توانند کمک زیادی به حل این مشکل جدی در خانواده بکنند و امیدشان به این است که زن در خانه، کارها را طوری ردیف کند که زندگی به سختی هم که شده مسیر طبیعی خود را طی کند.

در وانفسای حضور سنگین نیروهای حکومتی و گرانی سرسام آور، حالا دولت اسلامی نیروهایش را به جان آنتن های ماهواره ای نیز انداخته است. حذف ماهواره ها در خانواده، این حداقل امکانات تفریحی  و سرگرمی درون خانه را نیز حذف می کند و فشار درونی خانواده را نیز بالا می برد. در مورد آخرین طرح ضربتی جمع آوری دیش های آنتن های ماهواره ای ، مادری از تهران نوشته بود : « دیش هارو بردند ولی این بار ریسیورها رو نبردند. حالا داریم فکر می کنیم که باید هر چه زودتر یک دیش بخریم . دخترم میگه خوب مهم نیست ۳۰ یا ۴۰ هزارتا میدیم دوباره دیش میخریم . من می گم کاش طوری درست کنند که به دیش نیازی نباشه.حالا دیگه چهار روزه که ما وقتی عصرها خسته و کوفته برمی گردیم خونه کارمون فقط تماشا کردن درودیوار خونه ست.»

۲۰ اسفند۱۳۸۹ـ ۱۱ مارس ۲۰۱۱