بیانیه کمیته هیوا

به مناسبت آغاز سال تحصیلی ۹۹_۹۸

به آغاز سال تحصیلی ۹۹_۹۸ نزدیک می شویم. هر سال با فرا رسیدن ماه مهر شور و حالی در بین دانش آموزان و خانواده ها بوجود می آید. در این روزها خیابانها مملو از پدر و مادرانی است که دست فرزندانشان را می گیرند و مغازه های پر زرق و برق را برای خرید کیف و کفش و لوازم و التحریر زیر پا می گذارند. کودکان سر از پا نمی شناسند و دست والدین را کشان کشان به این پاساژ و آن فروشگاه می کشند.

این اما، ماجرای تمامی کودکان نیست. آری، پاییز برای همه ی کودکان به یکسان بوی مهر نمی دهد. اگر ماه مهر برای تعدادی از بچه ها به معنای هیجان خرید لباس نو، دیدن دوستان و همکلاسی های سال قبل و طعم شیرین تحصیل و بازی در مدرسه است؛ برای تعدادی دیگر چیزی جز خجالت پوشیدن کفش و لباس کهنه و مستعمل، تقبل تحقیر جمع آوری کتاب و دستک از فامیل و خیرین و در آخر دلهره ی هر سال فزاینده ی بازماندن از تحصیل نیست. همان کودکانی که با استقبال و پیشوازی سخاوتمندانه ی تابستان نیز سخت بیگانه اند. اگر تابستان برای تعدادی از دانش آموزان فصل تعطیلات و برخورداری از مسافرت و تفریح، رفتن به استخر و باشگاه و کلاس موسیقی و کلاس زبان خارجه است؛ برای بسیاری دیگر فصل کسالت بار خانه نشینی و کار در گرمای طاقت فرسای مزارع، خیابانها، مغازه ها و کارگاههای تولیدی بی رحم است. همه ساله این پتک سنگین شرم ساری و سرافکندگی بازگشایی مدارس و ناتوانی اقتصادی بر سر خانواده های تنگدست و کارگری فرود می آید و عزت و استخوان پدر و مادرهای زحمتکش را در هم می شکند.

امسال در شرایطی به سراغ ماه مهر می رویم که تورم و بیکاری خانواده ها را در مضیقه قرار داده است. بر اساس آخرین آمار شناسایی شده از سوی وزارت آموزش و پروش هم اکنون حدود ۱۴۲ هزار کودک در سراسر کشور به نوعی بازمانده از تحصیل هستند. فرسودگی مدارس در مناطق محروم و رشد اعمال خشونت بار و تجاوز علیه کودکان امنیت گوشه به گوشه ی خانه و مدرسه و جامعه را برای کودک زیر سوال می برد. طبقاتی شدن آموزش مدارس را به سیستم تثبیت نابرابری های اجتماعی تبدیل کرده است. مصداق عینی آن را امسال با انتشار نتایج کنکور مشاهده کردیم. امسال نیز همانند سال‌های قبل با اعلام اسامی نفرات برتر کنکور 98 یک بار دیگر اثبات شد که تمام آنها، دانش‌آموزان مدارس خاص از سمپاد تا نمونه دولتی یا غیردولتی‌ هستند و باز هم دست مدارس دولتی خالی است.

سیاستهای خصوصی سازی، در حالیکه مراکز آموزشی را تابع نیازهای بازار قرار داده به حذف خدمات رایگان آموزش عمومی و تبدیل آن به عرصه ی کسب سود هر چه بیشتر نیز پرداخته است. فرزندان طبقه ی کارگر در عین حال با مشکل احساس بیگانگی نسبت به محتوای کتب درسی و روش تدریس که غالبا متناسب با امکانات، افکار و سبک زندگی طبقه ی مرفه (مدارس خصوصی) و اقشار متوسط اجتماعی (مدارس عمومی) است، دست و پنجه نرم می کنند. مشکلات معیشتی معلمان و دیگر خلا های موجود بر کیفیت آموزش تاثیرات مخربی بر جای گذاشته است. عدم تحصیل به زبان مادری و تاثیرات منفی آن بر رشد و بالندگی کودکان اقلیتها همچنان پابرجاست. آمار کودکان کار رو به افزایش است و عدم رعایت اصل آموزش رایگان بیش از پیش عینیت می یابد.

کمیته هیوا ضمن تبریک آغاز تحصیلی به دانش آموزان و خانواده هایشان، دنیایی یکسان و برابر را فارغ از تفاوتهای ملی، مذهبی و جنسیتی برای همه ی کودکان آرزو می کند. ای کاش می توانستیم جهان را برای مدتی کوتاه هم که شده به دست کودکان دهیم تا جامعه ای عاری از ستم و تبعیض و جنگ را با هم تجربه کنیم.

کمیته هیوا

٩٨/۶/٣۰

کمیته ی مبارزه با آسیب های اجتماعی (مریوان)