افغانستان به مثابه چالشی در برابر فمینیسم

 

  فریدا آفاری

 

تصاحب قدرت توسط طالبان پس از  بیست سال اشغال خشونت آمیز افغانستان  از سوی امپریالیسم آمریکا فاجعه ای بزرگ برای زنان محسوب می شود. نه فقط زنان  افغانستان که سراسر جهان.

شکی نیست که قدرت های جهانی اغلب خشونت های اعمال شده بر زنان را نادیده می گیرند،  از جمله تجاوز و  به زندان افکندن شمار وسیعی از زنان مسلمان اویغور در استان شین جیانگ  چین  توسط دولت چین یا  پاکسازی قومی و تجاوز به زنان مسلمان روهینگیا در میانمار توسط دولت این کشور  یا تجاوز و حمله به زنان در کنگو و یا استان تیگرای در اتیوپی توسط نیروهای دولتی. 

آنچه مورد افغانستان را متمایز می سازد این است که دولت آمریکا و دیگر متحدان عضو سازمان  پیمان آتلانتیک شمالی که این کشور را اشغال کرده بودند در عمل قدرت را به طالبان تفویض کردند،  به سپاهی جهادی، نژادپرست و زن ستیز. همان سپاهی که اشغالگران نخست ادعای ریشه کن کردن آن را داشتند. طالبانی که از بسیاری جهات با داعش و کو کلاکس کلان از لحاظ افراط گرایی و خشونت شباهت دارند. (Achcar 2021, Cole 2021)

از زمان قدرت گیری  دوباره، طالبان به تظاهرات زنان حمله کرده، روزنامه نگاران را مورد ضرب و شتم قرار داده، دختران بالای ۱۲ سال را از تحصیل منع کرده، دختران و  زنان را وادار به ازدواج با جنگجویان طالبان و   زنان شاغل را وادار به  خانه نشینی کرده اند. تفکیک جنسیتی  را دوباره اعمال  و وزارت امور زنان را با وزارت امر به معروف و نهی از منکر جایگزین کرده اند.  Nebehay and Farge 2021, Pal 2021, Engelbrecht and Hassan 2021 )

ملالی جویا، فعال فمینیست افغانستانی و عضو سابق مجلس که تابحال  چهار بار مورد سوء قصد قرار گرفته و اکنون پنهان شده چنین می گوید:  «آمریکایی ها رژیم متوحش طالبان را با  خشونت سپه سالاران جایگزین کردند و سپس شروع به مذاکره با طالبان نمودند در صورتی که ماهیت طالبان نغییر نکرده. آمریکایی ها ما را بمباران کرده،  محیط زیستمان را آلوده کرده و   نظام حاکم بر کشورها را هرچه فاسد تر ساختند. دلمشغولی آنها هیچگاه مردم افغانستان نبود. » ( Joya 2021) 

یکی از سنخنگویان جمعیت انقلابی زنان افغانستان در گفتگویی با سونالی کولهتکار،  روزنامه نگار آمریکایی هندی تبار تاکید کرده که علت فروپاشی سریع ارتش ملی افغانستان و دولت دست نشانده آمریکا پیش از خروج نیروهای آمریکا این بود که  «دولت آمریکا بر اساس مذاکراتش با پاکستان و دیگر قدرت های منطقه ای به این توافق رسیده بود که دولتی  عمدتا مرکب از طالبان تشکیل شود.  سربازان ارتش حاضر نبودند در جنگی کشته شوند که به مردم افغانستان کمک نکند چون پشت درهای بسته توافق شده بود که طالبان  به قدرت بازگردانده شوند.»  سخنگوی جمعیت انقلابی زنان افغانستان ادامه می دهد، «طبیعت انسان مقاوم است و تاریخ گواه ماست.  ما شاهد مبارزاتی مانند “جنبش اشغال وال استریت”  و جنبش “اهمیت جان سیاهپوستان” بوده ایم. ستم و استبداد و خشونت نمی تواند مانع از مقاومت شود. . . . زنان افغانستان اکنون از لحاظ سیاسی آگاه اند و دیگر نمی خواهند زیر برقع زندگی کنند یعنی آنچه که بیست سال پیش به آسانی به آن تن دادند.  ما به مبارزاتمان ادامه خواهیم داد . . . اما بیم داریم که دنیا افغانستان و زنان افغانستان را فراموش کند،  مشابه آنچه که در دوران حاکمیت خونین طالبان در سال های ۱۹۹۰ رخ داد.  از این رو،  مردم و نهادهای  ترقی خواه  در آمریکا نباید زنان افغانستان را فراموش کنند. ( Kolhatkar 2021 )

در پاسخ به این شرایط، برخی از ترقی خواهان و فمینیست ها در سراسر جهان بیانیه هایی در همبستگی با مردم افغانستان منتشر کرده اند.  فعالانی از ایران و عراق و پاکستان تا هند و اروپا و کانادا و آمریکا و هنگ کنگ گرد هم آیی هایی برای اعتراض و ابراز همبستگی با زنان افغانستان ترتیب داده اند.  بسیاری از آنها فعالانه به پناهجویان افغانستانی یاری می رسانند.  یک سازمان زنان سیاهپوست مدافع حقوق باروری بحثی ترتیب داد تا شرایط اسفناک زنان در افغانستان و هائیتی و همچنین شرایط پناهجویان این کشورها را به هم ربط دهد.  ( Black Women for Wellness 2021)

 در این مقاله مایلم به سه رویکرد ابراز شده  از سوی فمینیست ها بپردازم:

1.     همبستگی با زنان افعانستانی از سوی لیبرال هایی که توافق آمریکا با طالبان را می پذیرند.  آنها  می پندارند که تنها راه حل در شرایط کنونی اعمال فشار اقتصادی بر طالبان است تا  دولتی فراگیر شامل کلیه اقوام و حقوق زنان ایجاد کنند. 

2.     ۲. چپ گرایانی که می پندارند  در حال حاضر پس از بیست سال اشغال افغانستان توسط آمریکا،  انتخاب طالبان گزینه بد در مقایسه با گزینه بدتر است و لذا خواهان به رسمیت  شناختن یا گفتگو با طالبان اند. 

3.     ترقی خواهان و فمینیست های سوسیالیست که هم  با امپریالیسم آمریکا و  هم با طالبان مخالفت می ورزند و از مبارزات زنان افغانستان علیه بنیادگرایی مذهبی و امپریالیسم حمایت می کنند. 

لیبرال هایی که توافق  آمریکا با طالبان را توجیه می کنند:

بسیاری از فمینیست های لیبرال مانند میشل گولدبرگ،  ستون نویس  نیویورک تایمز مدافع خروج آمریکا از افغانستان  بوده و اذعان می کنند که اشغال این کشور پروژه ای مبتنی بر فساد بود که منجر به مرگ و رنج ده ها هزار غیر نظامی افغانستانی شد.   اما گولدبرگ و همفکران او استدلال می کنند که رئیس جمهور فعلی آمریکا ، جوزف بایدن، نمی توانست توافقی را که دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق امضا کرده بود باطل کند.  ( Goldberg 2021, Goodwin 2021)  آنها این امر را نادیده می گیرند که بایدن به هیچ وجه موظف نبود برای خروج نیروهای آمریکا از افغانستان از این توافق پیروی کند. آنها همچنین این امر را نادیده می گیرند که دولت اوباما مذاکرات با طالبان را آغاز کرد.  در سال ۲۰۱۳ دولت اوباما از دولت قطر درخواست کرد که دفتری برای نمایندگی طالبان در دوحه ایجاد کند تا مذاکرات آمریکا  با آنها پشت سر دولت دست نشانده ی آمریکا در افغانستان انجام شود. ( Whitlock 2021, Tankel 2018)

یکی دیگر از فمینیست های لیبرال، فرح استاکمن،  عضو هیئت تحریریه نیویورک تایمز، استدلال می کند که دولت آمریکا باید «با استفاده از اهرم فشار مالی و وعده ی به رسمیت شناختن مشروط دولت طالبان آنها را تشویق کند که دولتی حتی الامکان فراگیر و میانه رو تاسیس کنند.” از منظر استاکمن،  « حتی یک دولت پر نقص در کابل بهتر از بی دولتی خواهد بود» Stockman2021))

چپ گرایانی که خواهان به رسمیت شناختن و گفتگو با طالبان اند:

 

نانسی لیندیسفارن، یکی از نویسندگان کتاب روستاییان افغانستانی سخن می گویند و یکی از ویراستاران کتاب جابجایی مردانگی در عصر نولیبرالیسم است. جاناتان نیل نیز پیش تر  مشاور مدافغ حق کورتاژ  و حقوق مبتلایان به ویروس اچ آی وی بوده و نویسنده کتاب تاریخچه جنگ ویتنام برای توده ها. این دو استدلال می کنند که طالبان نماینده خواست مردم افغانستان اند. (Lindisfarne and Neale 2021)

لیندیسفارن و نیل تاکید می کنند که  اگرچه طالبان  «بسیار زن ستیز» و «گاهی نژادپرست و فرقه گراست» آنها  به سبب بی رحمی و فساد دوران اشغال افغانستان توسط آمریکا از حمایت مردمی برخوردارند.   «طالبان دو امتیاز دارند:  فاسد نیستند. . . و حاضرند در حمایت از فرودستان حکمرانی کنند.»  آنها طالبان سال ۲۰۰۱ نیستند بلکه فراگیر شده و «حقوق زنان نیز دلمشغولی آنهاست.» آنها «سپاه دهقانان فرودست اند»،  «ضد امپریالیست اند.»  «خواهان صلح اند.»

لیندیسفارن و نیل بین زنان افغاستان و فمینیست های افغانستان تمایز قائل می شوند. ادعا می کنند که اکثر زنان افغانستانی مخالف طالبان نیستند و لذا پیشنهاد می کنند که ترقی خواهان مایل به کمک به فمینیست های افغانستانی  «هماهنگی کنند،  بلیط هواپیما بخرند و در اروپا و آمریکای شمالی به  آنها {فمنیست هاا} پناه دهند.»  

اکثر چپ گرایان مدافع این توجیه بی شرمانه  طالبان نیستند اما کم نیستند چپ گرایانی که می پندارند  طالبان یک نیروی مردمی ضد امپریالیست و برخوردار از حمایت زنان اند.  

مقاله تکان دهنده ای تحت عنوان «دیگر زنان افغانستانی»  به قلم آناند گوپال ، نویسنده کتاب همه زنده ها  شرند ، در مورد اشغال افغانستان توسط آمریکا، نشان می دهد  که چنین نیست.  این مقاله حکایت زندگی زنی روستایی به نام شکیراست که در دوران اشغال افغانستان توسط شوروی کودک بوده. گوپال نشان می دهد که حتی هنگامی که برخی زنان روستایی می گویند طالبان را به دولت حامد کرزی و اشرف غنی ترجیح می دهند، منظورشان تحسین طالبان نیست بلگه بیزاری از تجربه بمباران های ارتش آمریکاست.  در واقع زنان روستایی می گویند که از حقوق زنان حمایت می کنند و خواهان رعایت  حقوق کلیه زنان و نه صرفا زنان شهری اند. ( Gopal 2021)

اما حتی آناند گوپال نیز خواهان گفتگو با طالبان است.  منظور او به رسمیت شناختن فوری دولت طالبان نیست اما  استدلال می کند که «چون گرایش های متفاوت درون طالبان وجود دارند،  اگر جامعه بین المللی تلاش کند با گرایش عملگرا گفتگو کند، می تواند این جناح  را علیه جناح  جزم گرا تقویت کند.» ( Remnick 2021)

همبستگی فمینیستی مبتنی بر موضعی اصولی:

 

در تلاش برای بیان یک موضع جمعی و اخلاقی در مورد افغانستان،  گروهی از سازمان های فمینیستی ایرانی در تبعید در بیانیه خود چنین می گویند: «ما به رسمیت شناختن حکومت طالبان در افغانستان را توسط هرکشوری با توجیه اینکه  “طالبان تغییر کرده ” و “معتدل شده ”!  محکوم می کنیم و در کنار زنان در افغانستان علیه آن می ایستیم. طالبان با تصرف مجدد قدرت سیاسی و اعمال حاکمیت بر سرزمین افغانستان زنان و دختران را تحت عنوان “جهاد نکاح” به بردگان جنسی برای  سربازانش تبدیل کرده.» (بیانیه حمایت و همبستگی با زنان افغانستان،  2021 )

ائتلافی از سازمان های زنان در هند نیز فراخوانی برای تظاهرات سراسری در  تاریخ ۲۳ اوت در همبستگی با مردم افغانستان صادر کرده بود. خواسته های آنها از این قرار بود: 

«سازمان ملل،  جامعه بین المللی و کلیه کشورها از جمله هند باید از به رسمیت شناختن رژیم طالبان در افغانستان سر باز زنند و در عوض ازاین خواست جامعه مدنی و سازمان های زنان  افغانستان حمایت کنند: “هر تغییری در نظام سیاسی یا در قانون اساسی باید از طریق انتخابات و بر اساس خواست مردم افغانستان باشد و نه از طریق تهدید به خشونت یا جنگ و دخالت نظامی” و “طرح و اعمال قوانین مدنی و مجازاتی باید مبتنی بر قانون اساسی افغانستان  و مجلس ملی به عنوان تنها بدنه قانون گذار باشد. ایجاد هر گونه بدنه غیر منتخب از جمله شورای عالی فقه اسلامی  طالبان و اعمال هرگونه  قدرت  مخالف قانون اساسی ممنوع است.”   

«باید دادگاهی بین المللی ترتیب داد تا در مورد جنایت های جنگی که آمریکا و سازمان پیمان آتلانتیک  شمالی  در  طی حمله به افغانستان و  اشغال آن مرتکب شدند عدالت  اجرا شود.  شورای حقوق بشر سازمان ملل باید یک ماموریت حقیقت یابی برای شناسایی کلیه آمران جنایت ها و خشونت علیه غیر  نظامیان افغانستانی و اجرای عدالت در مورد  آنها برپا کند.  این آمران شامل نیروهای نظامی اشغال گر و همچنین طالبان و دیگر نیروهای نظامی می شوند. در مورد هر جنایت اعمال شده توسط رهبران طالبان علیه زنان و اقلیت ها در گذشته نیز باید عدالت اجرا شود.»

«دبیر کل سازمان ملل،  شورای حقوق بشر سازمان ملل،  سازمان های بین المللی حقوق بشر و جامعه بین المللی باید فعالانه تضمین کنند که گروه های مدافع حقوق زنان افغانستانی نقشی مرکزی در هرگونه  مذاکرات و دیگر فرایندهای اعمال یک صلح عادلانه و حفاظت از حقوق کلیه مردم افغانستان خواهند داشت.»   ( All India Progressive Women’s Association,2021)

افزون بر این، پژوهشگر و فعال هندی آمریکایی، دیپا کومار،  نویسنده کتاب اسلام  هراسی  و سیاست های امپراطوری ما را از مسلمان ستیزی بر حذر داشته. او درخواست  می کند که  موازی سازی بین طالبان و راست افراطی در آمریکا  به صورتی سنجیده مطرح شود.  چرا که نژاد پرستی و زن ستیزی در آمریکا ریشه هایی بومی در جند صد سال نظام بردگی قانونی و فراقانونی  دارد و پیش از آشنایی با بنیادگرایی اسلامی وجود داشته.    «طالبان بدون شک نیرویی واپس گرایند اما لازم است با دقت بیشتر به نقش آمریکا در افغانستان توجه کنیم.  شکست آمریکا در  “رها سازی” زنان  نه لزوما نتیجه “فرهنگ” عقب مانده مردم افغانستان که نتیجه ی حامیانی است که آمریکا برای خود برگزید:  همان  سپه سالاران زن ستیزی که حمله به حقوق زنان را در سال های نخست دهه ۱۹۹۰ آغاز کردند. » (  Kumar, 2021)

 

چشم اندازهایی برای همبستگی بین المللی فمینیستی سوسیالیستی:

 

با در نظر گرفتن این واقعیت ها، چه نتتیجه گیری هایی را می توان از منظر فعالان فمینیست سوسیالیست برای همبستگی با مردم و خصوصا زنان افغانستان  ارائه کرد؟ 

نخست نمی توان مخالفت با امپریالیسم آمریکا را از مخالفت با طالبان و همبستگی با زنان و اقلیت های ستم دیده و پناهجویان افغانستانی جدا کرد.  هر گونه پیشنهاد مبنی بر مشروعیت بخشیدن به طالبان به عنوان  “خواست مردم افغانستان” مردود است.  اگر اجازه دهیم که  به طالبان مشروعیت اعطا شود در واقغ   به زنان افغانستان خیانت کرده و نژآد پرستان راست افراطی و زن ستیزان را در سراسر جهان تقویت کرده ایم، از جمله نیروهایی که در آمریکا حق رای و حق کورتاژ را هدف حمله خود قرار داده اند.  در عوض باید صدای زنان افغانستانی مخالف طالبان را به گوش جهانیان برسانیم. 

ادامه اعمال فشار بر دولت ها و سازمان ملل برای  امدادرسانی از طریق سازمان های انسان دوستانه معتبر و کانال های مستقل و پاسخگو لازم است . (Egeland, 2021)  کسانی که مایل باشند به جمعیت انقلابی زنان افغانستان کمک مالی  ارسال کنند می توانند به این تارنما رجوع کنند.  www.afghanwomensmission.org/2010/08/make-a-donation/.

تلاش میشل باچله،  فمینیست شیلیایی  و کمیسر عالی  حقوق بشر سازمان ملل برای منصوب کردن یک نماینده سازمان ملل به مقام دیده بان حقوق بشر برای افغانستان قدم مثبتی بوده است.  اما نباید در مورد سازمان ملل دچار توهم شویم.  در میان ۴۷ عضو شورای حقوق بشر سازمان ملل،  19 عضو شامل چین و روسیه و پاکستان از پیشنهاد باچله حمایت نکردند. دو ماه پیش از آن نیز اعضای سازمان همکاری اسلامی  مانع از تصویب فراخوان باچله برای ایجاد یک کمیته حقیقت یاب در مورد افغانستان شدند.(Cumming-Bruc) علاوه براین، اعضای دائمی شورای امنیت سازمان ملل (آمریکا، چین، روسیه، فرانسه و بریتانیا) هریک می توانند هر تلاشی از سوی سازمان ملل برای ارائه قطعنامه علیه اعضای دائمی یا درخواست محاکمه یا پاسخگو دانستن آنها به سبب ارتکاب جنایت های جنگی را وتو کنند.

لذا به عوض تمرکز بر ایجاد یک «سیاست خارجی فمینیستی» در بستر نظام سرمایه داری ( Chattopadhyay,202) فمینییست های سوسیالیست موظفند منطق نظامی گرا و جنگ طلب سرمایه داری را به چالش بکشند. بر این اساس روشن می شود که خروج آمریکا از افغانستان به معنی پایان امپریالیسم آمریکا نیست. میل ترامپ و بایدن به عقب نشینی از افغانستان فقط نتیجه شکست اشغال بیست ساله این کشور نبوده بلکه نمایانگر هدف آمریکا در مسیر متمرکز کردن نیروهای نظامی اش در اقیانوس آرام برای مقابله با چین  است. مقابله در جنگی  چه بسا عظیم تر و ویرانگر تر برای پیروزی بر رقیب سرمایه دارش در مسابقه برای اعمال سلطه ی  جهانی. (Buckley and Myers, 2021)

برای مقابله با این واقعیت هولناک فمینیست های سوسیالیست نیازمند چشم اندازی جهانی اند که از مبارزات زنان، کارگری،   ضد نژادپرستی، مدافغ الغای نظام زندان و مبارزات دگرباشان جنسی در منطقه خاورمیانه،  جنوب و جنوب شرقی آسیا و کل جهان آگاه باشد و آنها را به یکدیگر پیوند دهد. اگرچه رژیم  بنیادگرای مذهبی و زن ستیز ایران به طالبان مدد می رساند، جنبش زنان در ایران برای حقوق باروری، خود مختاری و علیه تجاوز، زن ستیزی و قانون شریعت مبارزه می کند. برجسته ترین نمادهای جنبش فمینیستی ایران نسرین ستوده، وکیل و فعال حقوق بشر و نرگس محمدی، فعال حقوق کودکان اند. آنها هردو سال های بسیاری را در  زندان سپری کرده اند. هردو مخالف نظام زندان و حکم اعدام اند. زنان ایرانی همچنین  دست همکاری به سوی زنان افغانستانی دراز کرده و اخیرا گردهم آیی برای ابراز همبستگی خود ترتیب دادند که در آن اکثر تظاهرکنندگان دستگیر شدند. زنان فلسطینی هم علیه حکومت استعماری اسرائیل مبارزه می کنند و هم علیه زن ستیزی تشکیلات خودگردان فلسطینی و  همچنین حکومت حمس  در غزه که اخیرا به طالبان تبریک گفت. زنان در میانمار از آغاز ماه فوریه درگیر خیزشی مردمی علیه یک رژیم خشونت بار نظامی بوده اند و با وجود افزایش میزان بازداشت ها،  خواسته هایی فمینیستی مطرح کرده اند.

کلیه این تحولات در بستر یک پاندمی مرگبار صورت می گیرد که تابحال روزانه ده ها هزار نفر را به سبب فقر، فقدان شرایط بهداشتی ، فقدان وسائل حفاظت  شخصی و واکسن  های  ایمن  به کام مرگ برده است. خواست مردم در افغانستان، ایران، میانمار، هائیتی و دیگر نقاط جهان برای دسترسی به واکسن های رایگان و ایمن و وسائل حفاظت شخصی نیز باید بخشی از خواسته های هر جنبش همبستگی جهانی باشد. 

یک جنبش فمینیست سوسیالیست جهانی همچنین مستلزم حمایت از پناهجویان افغانستانی و مقابله با نیروهای نژادپرست در هر کشور است که از پناهجویان به عنوان بلاگردان برای پنهان کردن مشکلاتی استفاده می کنند که توسط سرمایه داری و امپریالیسم ایجاد شده.

در نهایت نمی توان بدون یک نوع جدید و بین المللی سازماندهی فمینیستی سوسیالیستی  به این چالش ها پاسخ داد.  چنین نوعی از سازماندهی مستلزم بدیلی انسان باور در برابر سرمایه داری-نژادپرستی- جنسیت گرایی- دگر جنس ستیزی  و  بیگانگی است.  بازاندیشی و رشد فراتر دستیابی های فمینیسم سوسیالیستی در این راستا نیازی مبرم  است.  

فریدا آفاری

۲۹ اکتبر ۲۰۲۱

کتاب شناسی:

 

Achcar, Gilbert. 2021. “Who’s Buried in the Graveyard of Empires?” New Politics, Aug. 22. newpol.org/whos-buried-in-the-graveyard-of-empires/.

 

Afary, Frieda. 2021. “Solidarity with Afghan People Begins with Not Legitimizing Taliban.” Iranian Progressives in Translation, Aug. 21.

 

All India Progressive Women’s Association, et al. 2021. “India Women’s Groups, NGOs to Observe Afghan Solidarity Day.” South Asia Times, Aug. 22. www.southasiatimes.com.au/news/?p=14170.

 

Black Women for Wellness. 2021. “Reflecting on Haiti and Afghanistan.” Sept. 10. www.facebook.com/BlackWomenForWellness/videos/404871651239194.

Buckley, Chris, and Steven Myers. 2021. “To China, Afghan Fall Proves U.S. Hubris. It Also Brings New Dangers.” New York Times, Aug. 18.

www.nytimes.com/2021/08/18/world/asia/china-afghanistan-taliban-usa.html.

 

Chattopadhyay, Shreya. 2021. “As the U.S. Leaves Afghanistan, Anti-War Feminists Push a New Approach to Foreign Policy.” Nation, Aug. 9.

 

Cole, Juan. 2021. “Taliban ‘Islam’ Versus the Islam of the Prophet Muhammad and Qur’an.” Informed Comment, Aug. 18. www.juancole.com/2021/08/taliban-prophet-muhammad.html.

 

Collective Action of Independent Iranian Women. 2021. “Statement in Solidarity with the Women of Afghanistan.” Sept. 16. www.facebook.com/102129061883300/posts/226890066073865/?d=n.

Cumming-Bruce, Nick. 2021. “U.N. Votes to Appoint Watchdog to Monitor Human Rights in Afghanistan Under Taliban.” New York Times, Oct. 8.

 

Egeland, Jan. 2021. “A Meltdown Looms in Afghanistan.” New York Times, Oct. 13.

Engelbrecht, Cora, and Sharif Hassan. 2021. “At Afghan Universities, Increasing Fear That Women Will Never Be Allowed Back.” New York Times, Sept. 27, 2021, updated Sept. 30, 2021. www.nytimes.com/2021/09/27/world/asia/taliban-women-kabul-university.html.

 

Feminist Dissent. 2021. “Fear Is Their Weapon, Courage Is Yours.” Feminist Dissent, Aug. 24. feministdissent.org/blog-posts/fear-is-their-weapon/.

 

Goldberg, Michelle. 2021. “Biden Didn’t Lose the War.” New York Times, Aug 24. www.nytimes.com/2021/08/23/opinion/afghanistan-biden.html.

 

Gopal, Anand. 2014. No Good Men Among the Living. New York: Metropolitan Books.

 

Gopal, Anand. 2021. “The Other Afghan Women.” New Yorker, Sept. 6.

www.newyorker.com/magazine/2021/09/13/the-other-afghan-women.

Goodwin, Michelle. 2021. “Afghanistan: What Happens Next?” On the Issues, Sept. 10. msmagazine.com/podcast/43-afghanistan-what-happens-next-with-karen-j-greenberg-gayle-tzemach-lemmon-renee-montagne-and-gaisu-yari/.

 

Joya, Malalai. 2021. “We Need Aid, Not War Machines.” Green Left, Aug. 18. www.greenleft.org.au/content/malalai-joya-we-need-aid-not-war-machines.

 

Kamangar, Arash. 2021. “The Women’s Movement in Afghanistan and Iran: Mutual Problems and Links: Interview with Kobra Soltani, Elahe Amani and Frieda Afary.” Barabari TV, Sept. 14. www.youtube.com/watch?v=OrsadwHoZgw&t=1304s.

Kolhatkar, Sonali. 2021. “RAWA Responds to the Taliban Takeover.” Afghan Women’s Mission. Aug. 20. www.afghanwomensmission.org/2021/08/rawa-responds-to-the-taliban-takeover/.

 

Kumar, Deepa. 2021. “References to the ‘Texas Taliban’ Are Racist and Colonial Here’s Why.” Truthout, Sept. 25. truthout.org/articles/references-to-the-texas-taliban-are-racist-and-colonial-heres-why/.

 

Lindisfarne, Nancy, and Jonathan Neale. 2021. “Afghanistan: The End of the Occupation.” Anne Bonny Pirate, Aug. 17. annebonnypirate.org/2021/08/17/afghanistan-the-end-of-the-occupation/#more-3780.

 

Nebehay, Stephanie and Emma Farge. 2021. “U.N. Rights Boss Says Has Credible Reports of Taliban Executions.” Reuters, Aug. 24. www.reuters.com/world/asia-pacific/un-rights-boss-says-has-credible-reports-taliban-executions-2021-08-24/.

Pal, Alasdair. 2021. “Taliban Replaces Women’s Ministry with Ministry of Vice and Virtue.” Reuters, Sept. 17. www.reuters.com/world/asia-pacific/taliban-replaces-womens-ministry-with-ministry-virtue-vice-2021-09-17/.

 

Rashid, Ahmed. 2010 [2001]. Taliban. New Haven, CT: Yale University Press.

Remnick, David. 2021. “Anand Gopal on the Future of the Taliban.” New Yorker, Sept. 14. www.newyorker.com/news/q-and-a/anand-gopal-on-the-future-of-the-taliban.

 

Stockman, Farah. 2021. “Engaging the Afghanistan We Leave Behind.” New York Times, Aug. 25. www.nytimes.com/2021/08/25/opinion/biden-taliban-afghanistan.html.

 

Tankel, Stephen. 2018. With Us and Against Us. New York: Columbia University Press.

Whitlock, Craig. 2021. The Afghanistan Papers: A Secret History of the War. New York: Simon and Schuster.

 

Zhou, Bo. 2021. “China Stands Ready to Fill Kabul’s Needs.” New York Times, Aug. 21. www.nytimes.com/2021/08/20/opinion/china-afghanistan-taliban.html.

 

Zuur, Cheryl. 2021. “Afghanistan, China and the Theory of Permanent/Uninterrupted Revolution.” Oakland Socialist, Aug. 28.