صدای ما بودند،

 صدایشان باشیم

مهدی توپچی

امیرحسین محمدی‌فرد زندانی سیاسی و سردبیر نشریه گام تصمیم خود را در نامه ای که به مقامات قضائی نوشته بود مبنی بر اینکه در صورت عدم رسیدگی قضائی و آزادی خود و سایر زندانیان هفت تپه دست به اعتصاب غذا خواهد زد، را عملی کرده و وارد اعتصاب شده است. همینطور ساناز الهیاری همرزم و همسر امیرحسین محمدی فرد و از اعضای تحریریه نشریه گام در حمایت از این خواسته دست به اعتصاب غذا زده است.

‎ در ابتدا باید اشاره کرد که خبر اعتصاب این رفقا به هیچ عنوان اتفاق خوشایندی برای ما نیست و نشان از تاخیر و بی تفاوتی حاکمیت در رسیدگی به پرونده این زندانیان دارد که در نهایت رفقا را به این جمع بندی رسانده که برای احقاق حقوق تضییع شده‌ی خود و سایر زندانیان هفت تپه وارد عمل شوند. آزادی زندانیان هفت تپه بخشی از خواسته و فشار ما و سایر فعالین جنبش کارگری بر حاکمیت و نیروهای امنیتی و کلیت دستگاه سرکوب مبنی بر آزادی بی قید و شرط تمامی زندانیان دربند جنبش کارگری اعم از فعالین، کارگران، معلمین، دانشجویان و روزنامه نگاران از بند اسارت و شکنجه است.

در دل این کیس دو مسأله برای ما مشخص و روشن است: یکم، حقانیت بی چون چرای این زندانیان در پافشاری و حمایت از مطالبات و خواسته‌های بحق طبقه کارگر اعم از مطالبات صنفی و سیاسی و دوم عدم صلاحیت حاکمیت و دستگاه قضا در رسیدگی به اتهامات واهی است که کاملاً بی اساس و با سیاست سرکوبگر و بشدت پلیسی سعی در کِیس‌سازی و سناریوسازی برای این افراد داشته است. سیستمی که مسبب و بانی مشکلات و معضلات بوجود آمده است و عامدانه سعی در ادامه این وضعیت و تلاشی بیش از پیش برای سرکوب آزادیخواهان و برابری طلبان را بکار بسته است، صلاحیت رسیدگی و صدور حکم برای رفقای ما را ندارد. سیستمی که به جای پاسخگویی و برآورده کردن مطالبات مردم و توده طبقه کارگر آنان را زیر بار سنگین ترین احکام قضایی و شکنجه و مرگ و سرکوب قرار میدهد.

‎ قتل وحشیانه علیرضا شیرمحمدعلی در زندان فشافویه آخرین شاهد بر این ادعای ماست. کیست که نداتد بر ما و این زندانیان و کارگران و فعالین جنبش کارگری در این عمر چهل ساله حکومت چه گذشته! از اسانلوها و زمانی‌ها و جراحی‌ها در زندان بگوییم یا از کشتار و اعدام رفقایمان؟...همه این موارد مهمترین و محکم ترین اسناد و مدارک زنده و تاریخی هستند در جواب این پرسش که

چرا ما باید نگران زندانیانمان باشیم؟

بی‌خبری مطلق زندانیان و خانواده‌هایشان از وضعیت داخلی زندانها و سلول‌های انفرادی، شکنجه و بازجویی‌های طولانی مدت و بی‌وقت همراه با سؤالات پرابهام متکی به سناریوسازی از پیش تعیین شده توسط نیروهای امنیتی، محرومیت زندانیان از داشتن وکیل و یا عدم دسترسی به وکلای خود، با وجود اینکه سیستم قضایی-امنیتی مدرکی در اثبات اتهامات ساختگی خود ارائه نکرده است، حق برخورداری رفقای ما از کمترین حقوق زندانی را نیز روا نداشته و اینچنین با جان و امنیت زندانی برخورد می‌کنند. اینها همه فقط گوشه‌ای از وضعیتی است که نمایندگان و حامین طبقه کارگر، معلیمن در بند و زندانیان سیاسی بدان دچارند. فراموش نکردیم که جواب درخواست و مطالبه‌ی علیرضا شیرمحمدعلی در نهایت با چهل ضربه چاقو و مرگ این رفیق جواب داده شد.

‎لذا وضعیت ساناز الهیاری و امیرحسین محمدی فرد که چند روزی است دست به اعتصاب غذا زده‌اند، ما را نگران‌تر می‌کند. بویژه اینکه "کمپین حمایت از بازداشتی‌های هفت تپه و زندانیان ترقیخواه" وضعیت جسمانی ساناز الهیاری به دلیل فشارهای وارده در بازجویی و سلول انفرادی را بسیار وخیم اعلام کرده است. باید اعلام کرد که مسئولیت حفظ جان و امنیت ساناز و امیرحسین بطور مستقیم متوجه حکومت و نهادهای قضائی و امنیتی‌اش است، و ما خواهان‌آزادی بی قید و شرط و هرچه سریع تر تمام زندانیان هفت تپه و ترقی خواه اعم از بازداشتی های روز جهانی کارگر، معلمین و کارگران در بند باید باشیم

‎ نیروهای فعال و سیاسی طبقه کارگر، معلمین و فرهنگیان معترض، زنان و مردان آزادیخواه!

نباید دست روی دست بگذاریم و برای چندمین بار شاهد از بین رفتن عزیزترین رفقای خود و طبقه خود باشیم! هرجا که هستیم و به هرطریق ممکن از مراکز کارگری تا کوچه و خیابان های صدای حق‌طلبانه آنان باشیم. با بیشترین توان خود اهرم فشاری باشیم از پایین به سیستمی که جان فعالین جنبش کارگری و طبقه کارگر، فعالین دانشجویی، زنان، فرهنگیان معترض را به گروگان گرفته‌اند.

صدای ما بودند

صدایشان باشیم

زنده باد مقاومت برحق زندانیان سیاسی و زندانیان هفت تپه و اول مه و جنبش محرومین و طبقه کارگر ایران.

مهدی توپچی - فعال جنبش کارگری