قعطنامه‌ مشترک

سندیکای کارگران شرکت واحد،

سندیکای کارگران نیشکرهفت تپه،

گروه اتحادبازنشستگان،

کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری

اول ماه مه ( ۱۱ اردیبهشت ) روز جهانی کارگر، روز اتحاد و همبستگی تمامی کارگران و مزدبگیران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان، زنان و دانشجویان در اعتراض علیه وضعیت فلاکت بار معیشت شان می باشد. اعتراض ما به انبوه خواسته های سرکوب شده مان به این روز ختم نمی شود و تا تحقق کامل آن ها از پای نمی نشینیم و مطالبات خود برای یک زندگی شایسته را فریاد خواهیم زد.

۱- تعیین مزد حداقل به میزان ۷ میلیون تومان در ماه برای یک خانواده چهار نفری.

۲- ایجاد یک صندوق با تعهد دولت برای پرداخت فوری تمام مزدها و مزایای عقب افتاده کارگران.

۳- برقراری بیمه بیکاری برای تمام بیکاران و جویندگان کار.

۴- ترمیم مستمری بازنشستگان حداقل به میزان ۷میلیون تومان در ماه، تأمین بیمه های اجتماعی کامل و کارآمد و مسکن مناسب برای بازنشستگان، نظارت نمایندگان منتخب بازنشستگان بر صندوق های بازنشستگی و شرکت در مدیریت آنها.

۵-الغای هرگونه تبعیض جنسیتی، مذهبی، ملی و قومی در محیط کار و در سطح جامعه،

۶- برابری مزد زنان و مردان در شرایط کار برابر و برابری حقوق کارگران مهاجر با سایر کارگران و رفع تبعیض از آنها.

۷- منع کار کودکان

۸- حق تشکل مستقل، سندیکا و مذاکرات دسته جمعی

۹- لغو قراردادهای سفید امضا.

۱۰- آزادی بیان، تحزب، عقیده، اعتراض، گردهمایی، اعتصاب و راهپیمایی.

۱۱- آزادی بی قید و شرط کارگران زندانی که برای خواست های خود مبارزه کرده اند و منع تعقیب قضایی آنها، آزادی همه زندانیان سیاسی و عقیدتی و آزادی معلمان و دانشجویان زندانی.

۱۲- مخالفت با نظامی گری و عظمت طلبی.

۱۳- تأمین نیازهای فوری سیل زدگان ازجمله خوراک، پوشاک، بهداشت و درمان و مراکز آموزشی و تأمین مسکن مناسب و بازسازی رایگان و جبران همه خسارات آنها از جمله خسارات کشاورزان توسط دولت.

۱۴- اعلام تعطیلی رسمی روز کارگر و آزادی برگزاری مراسم بزرگداشت اول ماه می در سطح کشور.

گسترده، مستحکم و رزمنده باد اتحاد و همبستگی بین المللی کارگران جهان!

رساتر و کوبنده تر باد فریاد حق طلبی کارگران و زحمتکشان

علیه نظام سرمایه داری و قدرت های حامی آن!

پر طنین باد پیام آزادی بخش اول ماه می روز جهانی کارگران!

اردیبهشت ۱۳۹۸

................................

قطعنامه پایانی تجمع یک می دانشجویان،

 که قرار بود در کنار بیانیه مشترک تشکل های کارگری قرائت شود، اما نیروهای سرکوبگر اجازه ندادند:

ما دانشجویان امروز در کنار کارگران، بازنشستگان، بیکاران و دیگر مزدبگیران جمع شده ایم تا با صدای رسا اعلام کنیم به سیاست هایی که زیست ما را همراه با دیگر بخش های طبقه ی کارگر به خطر انداخته اعتراض داریم.

روند خصوصی‌سازی که در مدرسه و دانشگاه و کارخانه و حتی طبیعت سالهاست به یکسان در جریان است موجب شده، فقط 7 درصد آموزش عالی رایگان باشد. این روند باعث شده 60 درصد دانشجویان دانشگاه های بزرگ از سه دهک اول اقتصادی باشند و طبقات پایین از اساس از آموزش عالی محروم شوند.

 ما در کنار دیگر گروه های طبقه کارگر؛ رسا اعلام می‌کنیم : با خصوصی سازی مخالفیم.

سیاست های اقتصادی موجب شده است تا 40 درصد فارغ التحصیلان دانشگاهی بیکار بمانند. ما به بیکاری خود و سیاست هایی که حق اشتغال را از ما سلب می‌کنند معترضیم.

بالا رفتن هزینه های تحصیل، قامت پدران و مادران مزدبگیر ما را که اغلب دستمزدی زیر خط فقر دارند خم کرده، و خودمان را در دوران تحصیل به بیگاری، کار پاره وقت کشانده است. ما با تصاحب همه چیز توسط  بازار و سود بردن عده ای قلیل از بدبختی و زجر اکثریتی محروم مخالفیم.

ما دانشجویان زن امکان های کمتری برای تحصیل و به ویژه برای اشتغال داریم. بارها اعلام کرده ایم و این بار هم فریاد برمیآوریم که تا لحظه ی آخر، علیه تبعیض جنسیتی فراگیر در محیط کار و تحصیل ایستاده ایم.

قوانین بومی گزینی همچون قواعد استثمار و چپاول حاشیه ها در محیط کار، موجب محرومیت گروه های وسیعی از مردم غیر مرکز نشین می شود.

ما به انواع مکانیزم های سلطه ای که تثبیت گر سلطه ی طبقاتی هستند اعتراض داریم.

ما در کنار کارگران، معلمان، بازنشستگان و دیگر گروه های تحت ستم ضمن تاکید بر توقف و لغو خصوصی سازی خواهان اجتماعی سازی مالکیت و مدیریت هستیم. خواستار زندگی انسانی و رفاه هستیم. و بر حق خود برای آزادی بیان، تجمع، تشکل مستقل و اعتصاب تا به آخر می ایستیم.

حضور ما در این گردهمایی به خاطر دردهای مشترکی است که برجان بخش های مختلف طبقه ی کارگر گذاشته شده. بنابراین صراحتا اعلام میکنیم:

فرزند کارگرانیم و تا آخر کنارشان می‌مانیم.

..........................................................