هشت مارس دیگر در شرایطی دیگر

سیما ریاحی

در ۳۲ سال حاکمیت رژیم زن ستیز جمهوری اسلامی، آنقدر تبعیض علیه زنان گسترده و همه جانبه شده که دیگر حقی برای ما زنان باقی نگذاشته است. و بدتر آن که این بی حقی نه تنها با چماق شرع همراه شده بلکه  پشتوانه قانونی نیز یافته است. از همان فردای انقلاب، ابتدا تلاش کردند با چماق حجاب بر سرمان بکنند و چماقدارانشان شعار می دادند «یا روسری، یا توسری». اخراج از محیط های کار با گستردگی جریان یافت و به بهانه ی حفظ خانواده ، خانه نشینی را بر بسیاری از ما تحمیل کردند.  با تدوین قوانین عقب مانده و واپسگرایانه بسیاری از حقوق مدنی را از ما دریغ  داشتند. شهادت در دادگاه را برای دو زن مساوی یک مرد دانستند. حق حضانت فرزند را از ما زنان گرفتند. حق طلاق را نیز منحصرأ به مردان دادند. چند همسری مردان را ترویج کردند و  حتی با تصویب قانونی،  ازدواج موقت را نیز به میان آوردند تا دایره هوسرانی مردان را گسترش دهند.

چه توهین ها که نثارمان نشده است. چه بی حرمتی ها که از گشت های اسلامی و از خواهران زینب  تحمل نکرده ایم. چه زندان ها که نکشیده ایم. و چه بسیار بوده اند زنانی که در برابر این اجحافات دولتی و سنت های واپسگرا، پیکر خود را به آتش کشیده اند و یا چه زنانی که در بیدادگاه های اسلامی به زندان و سنگسار محکوم شده اند. هر جا ما زنان تشکل مستقلی شکل دادیم، با نهادهای امنیتی رژیم روبرو شد یم. حتی وکلای مدافع مان را نیز به نا حق به زندان انداختند. با این حال در برابر این بی حقی مطلق، هیچ روزی را بدون مقاومت و مبارزه نگذرانده ایم. مبارزه ای که فداکاری های زیادی را به همراه داشته است. خانه نشینی، اخراج از کار، محرومیت از تحصیل، زندان، و تبعید، نمونه هائی از هزینه ای است که برای احقاق حقوق مان داده ایم با این حال هیچگاه ازمبارزه علیه بی عدالتی دست نکشیده ایم.

اما امسال در حالی به استقبال برگزاری روز زن می رویم که دیگر مجبور نیستیم بزرگداشت روز زن را در محافل و جمع های مستقل و کوچک خودمان برگزار کنیم. امسال می خواهیم همراه برادران،  پدران، پسران مان و همراه همه زنان  و مردان آزاده، روز جهانی زن را به روز مبارزه علیه بی حقی عمومی مردم تبدیل کنیم. می خواهیم با فریاد هایمان مسبب این همه بدبختی هایمان را نشانه رویم و برای سرنگونی اش تلاش کنیم. این که ۱۷ اسفند امسال، روز جهانی زن، به یکی از سه شنبه های اعتراض تبدیل شده، نشان می دهد که مبارزات سی ساله مان ثمر داشته است. بی حقی عمومی ما زنان را بسیاری از مردان درک کرده اند و حاضرند برای رفع ستم جنسی و تبعیض علیه زنان با ما هم صدا شوند. این برای ما بسیار امید بخش است. از حالا باید امیدوار باشیم که در جامعه جدیدی که برایش می جنگیم برابری حقوق زنان با مردان به رسمیت شناخته شود و دیگر زن را جنس دوم به حساب نیاورند. از این رو در قوانینی که  در جامعه ی جدید تدوین خواهد شد، ما زنان نیز باید شرکت داشته باشیم  تا بتوانیم از حقوق عموم زنان و حقوق زنان کارگر و زنان زحمتکش دفاع کنیم.

پنج شنبه ۱۲ اسفند ۱۳۸۹  برابر با ۰۳ مارس ۲۰۱۱