درباره دخالتگری در سوریه

طارق علی

برگردان: شهرام.ش

هدف «جنگ محدود» چندان که توسط ایالات متّحده و خدمت‌گزاران اروپایی اش طرح ریزی شده، بسیار ساده است. رژیم سوریه به آرامی داشت کنترل خود بر کشور علیه مخالفین مسلّح شده توسّط غرب و دول خراج‌گزار منطقه ای اش (یعنی عربستان سعودی و قطر) را مجدّداً برقرار می کرد. این وضعیت مستلزم تغییر و اصلاح بود. مخالفان در این جنگ داخلی کسالت بار و ناامیدکننده نیازمند آن بودند که به لحاظ نظامی و روانی تقویت و حمایت شوند.

درست از زمانی که اوباما گفته بود استفاده از سلاح های شیمیایی خط قرمز است، خیزی برداشته شد که این سلاح ها ایفای نقشی کنند. «چه کسی پیروز می شود؟» چنان که رومی ها عادت داشتند بپرسند. «چه کسی سود می برد؟» به وضوح، هرکسی به غیر از رژیم سوریه.

چندین هفته قبل، دو روزنامه نگار لوموند، قضیه سلاح های شیمیایی را کشف کردند. سوال این است: اگر این سلاح ها استفاده شده اند، چه کسی آن ها را استفاده کرد؟ دم و دستگاه اداری اوباما و هم پالکی هاشان، دوست دارند ما بر این باور باشیم که اسد به بازرسان سلاح های شیمیایی که از جانب سازمان ملل به سوریه آمده بودند مجوّز ورود داده، و سپس ورودشان را با راه اندازی یک حمله شیمیایی علیه زنان و کودکان، در حدود پانزده کیلومتری هتلی که آن بازرسان در آن مستقر هستند، نشانه گذاری کرده است. این ابداً معنی ندارد. چه کسی این قساوت را مرتکب می شود؟

ما می دانیم که در عراق، این ایالات متحده امریکا بود که در سال 2004 از فسفر سفید در شهر فلوجه استفاده نمود (آن جا هیچ خط قرمزی وجود نداشت، الّا خطّی که مردم عراق با خون خود کشیده بودند)، بنابراین توجیه جنگ کنونی نیز، به همان اندازه جنگ های گذشته، تیره و رقّت بار است.

از زمان جنگ و اشغال عراق، جهان عرب به دو پاره سنّی و شیعه تقسیم شده است. اکنون حامیان هدف قرار دادن سوریه دو دوست قدیمی هستند: عربستان سعودی و اسرائیل. هردو خواستار سرنگونی رژیم ایران هستند. عربستان سعودی به دلایل فرقه ای، و اسرائیل به این خاطر که از منهدم کردن حزب الله به کلّی ناامید و سرخورده است. این همان پایان بازی است که آن ها به عنوان چشم‌انداز خود مدّ نظر دارند و واشنیگتن، بعد از اندکی مقاومت، اکنون دوباره با این گوی بازی خواهد کرد. بمباران سوریه گام اول است. .

احمقانه است که در مورد بریتانیا هم به همین اندازه مضطرب باشیم. بریتانیا یک دولت تابع و خدمتگزار است، که به صورت دوفاکتو، یک دولت ملّی بر آن حکومت می کند که حزب کارگر درون پارلمان را نیز شامل می شود. احزاب سیاسی بریتانیا پذیرفته اند که به صورت همیشگی خود را در موقعیت «تابع و پیرو نسبت به کاخ سفید» قرار دهند. کامرون از چند ماه قبل عطش یک جنگ تازه را داشت. زمانی که ایالات متحّده نسبت به ایده جنگ سرد شد، «داونینگ استریت»[1] خفقان گرفت. اکنون آن‌ها با رقّت انگیز‌ترین مواضع به بازی بازگشته اند، با «اِد کوچک»[2] که می گوید با اکراه از این جنگ حمایت خواهد کرد. صاحب کرسی های محافظه کار معارضه سرسختانه تری را به نمایش خواهند گذاشت. آیا توری نسبت به حزب کارگر رأی منفی بیشتری خواهد داد؟ باید ببینیم![3]

دولت ایران واکنش محکم تری از خود بروز داده و نسبت به اقدامات تلافی جویانه هشدار داده است. این ها ممکن است بلوف باشد اما یک چیز را آشکار می کند؛ و آن این است که حتی با وجود یک رئیس جمهوری «معتدل»، که مورد ستایش رسانه های غربی است، نقطه ای که ایران بر آن ایستاده، هیچ تفاوتی با دوره احمدی نژاد ندارد. تهران به خوبی می داند چه چیزی در خطر است و چرا. هر یک از دخالت های غرب در جهان عرب و حواشی آن، وضعیت را بدتر و بدتر کرده است. حملاتی که از سوی پنتاگون و ایادی اش در ناتو تدارک دیده شده، محتملاً از همان الگوهای پیشین پیروی می کنند. .

 در همین حین در مصر، پینوشه عرب دارد با حمایت و پشتیبانی شرم آور رهبران ایالات متحّده و اتحادیه اروپا، «نظم» کهن را در این کشور بازیابی و اعاده می کند.

۲۸ آگوست ۲۰۱۳

توضیجات مترجم:

[1]- خانه شماره 10 داونینگ استریت، محل اقامت نخست وزیران انگلیس است.

[2]- اشاره به اِد میلیبند، رهبر حزب کارگر بریتانیا

[3]- طارق علی این یادداشت را یک روز پیش از اعلام نتایج مباحثات پارلمان درباره حمایت یا عدم حمایت از حمله به سوریه نوشته است. بر طبق گزارش بی بی سی، حزب کارگر بریتانیا، به طرح دولت بریتانیا برای مداخله نظامی در سوریه رای منفی داد. حزب کارگر  طرحی ارائه کرده که در آن پیشنهاد شده بازرسان سازمان ملل به تحقیق درباره ماهیت حمله شیمیایی احتمالی در سوریه ادامه دهند، و شورای امنیت سازمان ملل در این باره تصمیم بگیرد. بخش دیگری از طرح پیشنهادی حزب کارگر این است که مداخله نظامی بریتانیا تنها به اقداماتی محدود بماند که استفاده از سلاح‌های شیمیایی در سوریه را محدود کنند و مانع از تکرار چنین حملاتی شوند و نباید عملیات جنگی وسیع‌تری انجام شود.

برگرفته از نشریه «آلترناتیو»

http://altiran.com/