سرکوب اثر ندارد

در آستانه‌ی روز جهانی کارگر و روز ملی معلم

فعالان کارگری اعتصابات هفت‌تپه و فولاد ملی اهواز، همچنان در بازداشت یا در انتظار تشکیل دادگاه‌های خود هستند. مشخصا اسماعیل بخشی و سپیده قلیان بدون قرار بازداشت و بصورت کاملا غیرقانونی (!) در زندان نگهداری می‌شوند.

فعالان معلمی یا در زندان‌اند و یا تحت قرارهای وثیقه و کفالت منتظر تعیین تکلیفند. محمد حبیبی، محمود بهشتی، اسماعیل عبدی و فعالان صنفی معلمی در اوین به سر می برند. محمد حبیبی که در تجمع روز معلم سال گذشته بازداشت شد، بخاطر فعالیت صنفی به ده سال و نیم حبس تعزیری محکوم گردید که در دادگاه تجدید نظر عینا تایید شد.

فعالان کارگری سندیکایی تک به تک زیر احکام سنگین می روند، نمونه ی آن حکم ۵ سال حبس ابراهیم مددی عضو سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی که عینا تایید شده است.

(این موارد تنها یک از هزاران مورد سرکوب آن هم صرفا در یک سال اخیر است).

چرخ خصوصی‌سازی و چپاول با شدت و حدت به سمت پرتگاه جمهوری اسلامی می‌چرخد. هر روز تعداد بیشتری از مردم به زیر خط فقر می‌لغزند. سیل که برای حکومت نعمت است، هزاران آواره بر جای گذاشته، محصولات کشاورزی را نابود کرده و بیماری و آلودگی شدید را در ادامه برای مردم می آورد.

شورای هماهنگی تشکل‌های معلمان، فراخوان به تجمع سراسری معلمان در روز ملی معلم داده است.

سندیکای شرکت واحد، اتحادیه بازنشستگان و برخی دیگر از تشکل های کارگری، فراخوانی مبنی بر تجمع مقابل مجلس در روز جهانی کارگر دادند.

آیا همه‌ی گزاره‌های فوق، نشان از یک نتیجه‌ی ساده ندارند؟ اگر در سال گذشته مردم از شکنجه و مستندهای اجباری عبور کردند و درست در روزهای بعد از پخش مستند کثیف صدا و سیما علیه فعالان کارگری، در خیابان فریاد زدند: «شکنجه، مستند، دیگر اثر ندارد»، امروز و در آستانه روزهای کارگر و معلم عملا در حال تحقق تدریجی این گزاره اند:

«سرکوب، دیگر اثر ندارد».

این جمله‌ی ساده، درواقع نفی کننده‌ی کل بنای حکومت استثماری و چپاولگر جمهوری اسلامی است. حکومتی که در طول چهل سال تنها و تنها خود را به اثرگذاری سرکوب متکی کرد، سرکوب‌های سالیان ۱۳۵۸، یک دهه قتل عام دهه‌ی ۶۰، قتل‌های زنجیره‌ای، کشتار در خیابان‌ها و زندان‌های ۱۳۸۸ و کشتار در دی‌ماه ۱۳۹۶، از به خاک و خون کشیدن ترکمن صحرا تا کردستان و خوزستان و خاتون آباد و اسلامشهر، تنها نمودهای واضح سرکوب عریان و جنون‌آمیز این حکومتند.

سرکوب سیستماتیک همه‌ی  دقیقا همه‌ی  ابعاد زندگی جمعی و فردی این جامعه که به شدیدترین شکل ممکن بر گروه‌های فرودست اعمال شده، انکار ناشدنی است.

امروز معلمان و کارگران که هنوز یک سال از شدیدترین سرکوب‌های عریانشان نگذشته است، می‌روند تا به حکومتی که راه‌حلش حتی برای "سیل"، ارسال ضد شورش و ماشین آب‌پاش! و حتی واردات گروه‌های شبه نظامی تروریستی از اقصی نقاط کشورهای منطقه است، نکته‌ی ساده‌ای را گوشزد کنند: «سرکوب دیگر اثر ندارد».

احتمالا این جمله، جنون خون‌خوار این حکومت را بیشتر تحریک می‌کند. اما این بیماری علاج‌ناپذیر، هرچه بیشتر در جنون خود فرو رود، بحران‌ها هرچه بیشتر سربر می‌آورد و گروه‌های هرچه بیشتری عملا نشان خواهند داد که: «سرکوب دیگر اثر ندارد».

«متن از گروه نویسندگان سرخط »