شكوه ايستادگي ، غرور آزادگي

جستن

يافتن

و آنگاه

به اختيار برگزيدن

و از خويشتن خويش

باروئي پي افكندن...

اگر مرگ را از اين همه ارزشي بيشتر باشد،

حاشا حاشا كه هرگز از مرگ هراسيده باشم.

احمد شاملو

ياشار جاويد

در نظام سركوبگر و ويرانگر جمهوري اسلامي، آزادي خواهي و دادخواهي ''جرم'' بزرگي است و ''عقوبت'' سنگيني دارد! اما با اين وجود، شمار كساني كه چشم در چشم دشمن غدار دوخته و با سري افراشته به مصاف هيولاي خون ريز رفته اند و هزينه هاي بس گزاف مبارزه را با هستي و جان شيرين خود پرداخته و مي پردازند، فزون از شمارند. از هزاران جانفشان خفته در خاوران و گورستان هاي بي نام و نشان گرفته تا زنده يادان فرزاد كمانگر و شاهرخ زماني؛ از دربنديان حاضر محمد حبيبي، اسماعيل عبدي، محمود بهشتي، نرگس محمدي، محمد نجفي، عبدالرضا قنبري، نسرين ستوده، آتنا دائمي، آرش صادقي، سعيد شيرزاد، زينب جلاليان گرفته تا صدها گمنامان بي نشان ديگر. و اين قافله را سر باز ايستادن نيست؛ كه تاريخ خونبار ما گواه آن است. اكنون اما سخنم در مورد  دادخواهان هفت تپه و بازداشتيان روز جهاني كارگر است. آري، سخن از اسماعيل بخشي، سپيده قليان، ندا ناجي، ساناز الهياري، مرضيه اميري، عاطفه رنگريز، آنيشا اسداللهي، امير اميرقلي، امير حسين محمدي فرد است كه چند ماهي است محبوسند. به جرم ايستادگي و دادخواهي، به جرم صداي كارگران و فرودستان و همراه آنها بودن. و اين جرم كمي نيست كه بعد از چهار دهه سركوب سيستماتيك و كشتار و تبر زدن، باز عده اي جوانه زده اند و در ميدان حضور دارند. آن هم حضوري پررنگ و تاثيرگذار كه حالا الگوئي براي ديگران هستند.

از اين دربنديان آزاده، يكي سپيده قليان است، محبوس زندان بدنام قرچك ورامين، كه در نامه اي از زندان مي نويسد: '' من ايستاده ام ...عاملان و حافظان وضع موجود نمی‌دانند تا وقتی که شکاف‌های عمیق اقتصادی و اجتماعی در پیکر این جامعه باشد، صدای اعتراض خاموش نخواهد شد و با برخوردهای سبعانه‌ با معترضان، نتیجه‌ای عایدشان نمی‌شود. من با تمام ستمی که در حق‌ام روا داشته‌اید همچنان ایستاده‌ام و روزها که بیشتر سپری می‌شود بیشتر بر حقانیت صدا و اعتراضم باور پیدا می‌کنم. مقاومت من در پیوند با مقاومت همه‌ کسانی‌ست که هجمه‌ تهدید و فشار، خم به قامت استوارشان نینداخته و نخواهد انداخت.''

اين نامه سندي است بر ستمگري  جباران جمهوري اسلامي از يك سو و پايداري و مقاومت ستودني دختري شجاع و جسور و آگاه از ديگر سو. نمي توان سپيده، طليعه دار صبح فردا را تحسين نكرد و به احترامش سر تعظيم فرود نياورد. واقعا ً چه پرشكوه است چنين ايستادگي و چه غرور انگيز است چنين آزادگي. چه زيبا و پرمعناست شعار'' فرزند كارگرانيم / در كنارشان مي مانيم''.

اين عزيزان ِ سرافراز ِ دربند ِ هيولاي هفت سر حكومت اسلامي، از جان و هستي خويش مايه گذاشته اند و مسئولانه وظيفه انساني و تاريخي - طبقاتي خود را به تمام و كمال انجام داده اند. رژيم جمهوري اسلامي با برخوردهاي سبعانه و شكنجه هاي وحشتناك و تهديد و فشار هم نتوانسته است صداي اعتراض آنها را حتي در زندان نيز خاموش سازد و ''خم به قامت استوارشان'' بيندازد. اكنون ( و همواره) بر ما و هر انسان عدالتخواهي است كه از اين عزيزان و خانواده هايشان همه جانبه و به هر شكل ممكن حمايت كنيم. بايد با همه امكانات صداي آنها باشيم و زمزمه ها را فرياد كنيم با طنيني بلند. بايد با ياري همديگر جويبارهاي كوچك را به رودي پرخروشان تبديل كنيم و بنياد ظلم و استبداد حكومت سياهي و تباهي اسلامي را بركنيم تا ''هيچ بودگان هرچيز گردند''.

ياشار جاويد

چهارشنبه ۱۲ تير ۱۳۹۸