اقدامات مسلحانه، سد راه گسترش مقاومت مدنی مردم

ارژنگ بامشاد

هفته سوم اردیبهشت ماه سال جاری، شاهد چندین عملیات مسلحانه در خوزستان و کردستان بوده ایم. گروهی که خود را « جنبش آزادی بخش عربی  الاحواز » معرفی می کنند در روز دوشنبه 21 اردیبهشت ماه  اعلام کردند که: « گردن عقاب وابسته به گردان های شهید محی االدین الناصر ـ شاخه نظامی گروه » به یک پاسگاه در کوی الثوره شهر احواز حمله کرده اند و آن را به آتش کشیده اند. سایت العربیه وابسته به عربستان  سعودی  نیز خبر زیر را منتشر کرد [:« ساختمان فرمانداری سوسنگرد در غرب اهواز که ساکنان محلی آن را خفاجیه می‌نامند، شب شنبه ۱۶ مه هدف حمله افراد مسلح قرار گرفت. بر اساس برخی منابع، این حمله به زخمی شدن دو نفر انجامیده است. «جنبش آزادیبخش عربی الاحواز» که برای استقلال خوزستان تلاش می‌کند، پس از انتشار تصاویر و ویدیویی از حمله، مسئولیت این عملیات را بر عهده گرفته است]. در خبر دیگری که خبرگزاری هرانا منتشر کرد نیز آمده است: « ستوان وظیفه به نام یاسین خدیجی، از ماموران پاسگاه «سبدلوی» بانه، روز یک‌شنبه، ۲۰ اردیبهشت، بر اثر «تیراندازی افراد نا‌شناس» کشته شده است». مرکزخبر - فرات  پنجشنبه ۲۱ مهٔ ۲۰۱۵، هم این خبر را منتشر کرد:«صبح روز گذشته، یک نظامی رژیم ایران به نام «صادق یوسفی» که اهل شهرستان قروه شرق کردستان و از نظامیان پاسگاه هنجیران مریوان بوده, در جریان درگیری با افرادی ناشناس کشته شده است». در بلوچستان نیز شاهد اقدامات گروه جیش العدل هستیم که هر چند گاه یک بار دست به عملیات مسلحانه می زند.

این اقدامات مسلحانه ، در شرایطی انجام می گیرد که مقاومت مدنی مردم ایران گام های بلندی برای رساندن صدای اعتراض خود برداشته است. از اسفندماه سال گذشته تاکنون، شاهد چهار حرکت سراسری معلمان کشور بوده ایم. مردم مهاباد در اعتراض به مرگ فریناز خسروانی دست به اعتراض زدند و مردم کردستان در حمایت از مردم مهاباد و در اعتراض به مرگ این دختر جوان، یک اعتصاب عمومی را سازمان دادند. مردم روستای محمدان ایرانشهر در اعتراض به تیراندازی نیروی انتظامی به خودروی دو جوان بلوچ که باعث قتل آنها شد، دست به اعتراضات گسترده ای زدند. اعتراضات گسترده مردم تبریز که با کارت های قرمز و شعارهایشان به سخنان حسن روحانی در استادیوم این شهر اعتراض می کردند را نیز باید نشانه ای از خشم مردم علیه تبعیض نهادینه شده و گاه سازماندهی علیه ملیت های کشور دانست. تبعیض و اقدامات تحریک آمیزی که حتی به عرصه فوتبال نیز کشیده شده است. هم زمان نیز شاهد اعتصابات و اعتراضات گسترده کارگری در چهار گوشه کشور هستیم. پرستاران نیز بصورت مدام برای دست یافتن خواست های خود وارد عمل می شوند و دست به اعتراض می زنند. بر متن چنین جنبش مقاومتِ گسترش یابنده ای، دست بردن به سلاح و نظامی کردن فضای جامعه، نه تنها گامی در راستای رشد و گسترش مبارزات توده ای مردم نیست، بلکه  بهانه های لازم برای تشدید سرکوب را نیز در اختیار نیروهای سرکوبگر حکومت اسلامی قرار می دهد. شاید چنین اقداماتی بتواند فضای حمایتی را در رسانه های وابسته به شیوخ عرب ، شاهزاده گان سعودی ، جنگ طلبان آمریکائی، نژاد پرستان اسرائیلی و نمک گیرشده گان ایرانی شان اشغال کند، اما قطعآ نمی تواند حمایت و همراهی مردم ایران و حتی مردم خوزستان، کردستان و بلوچستان را به دنبال داشته باشد.

واقعیت این است که ظلم و ستمی که بر مردم مناطق ملی و بویژه بر مردم خوزستان، کردستان و بلوچستان از سوی استبداد دینی روا داشته می شود بر کسی پوشیده نیست. میزان اعدام های جنایت کارانۀ رژیم در این سه استان، آنها را به مثلث شهدا تبدیل کرده است. با این حال نمی توان از خاطر دورداشت که رسیدن به حقوق ملی و به برابر حقوقی تمامی ملیت های تشکیل دهندۀ ایران، تنها از راه همدلی، همراهی و همبستگی سراسری تمامی ملیت های کشور می گذرد. مبارزه تمامی اقشار مردم ایران برای آزادی، دمکراسی، برابری و همبستگی انسانی، مبارزه ای است که نمی تواند از حق تعیین سرنوشت مردم ملیت های ساکن کشور چشم پوشی کند. از اینرو مبارزه معلمان سراسر کشور برای احقاق حقوق خود، مبارزه مردم خوزستان برای دفاع از رودخانه کارون و یا علیه  ریزگردها، مبارزه مردم بلوچستان علیه زورگوئی نیروهای انتظامی و امنیتی و مبارزه مردم کردستان برای دفاع از حرمت انسانی خود، مبارزه مردم تبریز علیه دسیسه های ورزشی،  مبارزه مردم اصفهان علیه اسیدپاشی های جنایت کارانه، همه و همه زنجیره های مبارزه ای است که در پیوند با همدیگر راه را برای ساختن ایرانی جدید، ایرانی برخوردار از آزادی و برابری برای همه مردمانش  فراهم می سازد. جداکردن مبارزه مردم کردستان، خوزستان، آذربایجان یا بلوچستان از مبارزات سراسری مردم، نه تنها به رشد و گسترش مبارزات مردم مناطق ملی کمک نمی کند بلکه آنها را به انزوا کشانده و راه سرکوبشان را مهیاتر می سازد. از این رو، دست به سلاح بردن زودرس و جدا از توده، شاید از سوی دشمنان این مرز و بوم با هلهله و ولوله همراه باشد، اما قطعآ از سوی مردم ایران مورد قبول واقع نخواهد شد. واقعیت این است که گاه در مرحله ای از رشد مبارزات سراسری مردمی، و برای در هم شکستن بن بست های ایجاد شده توسط دشمنان تا بن دندان مسلح، نیاز به اقدامات مسلحانه توده ای  ضرورت می یابد. اما تبدیل اقدمات مسلحانه به تاکتیکی همیشگی و بکارگیری آن در هر مرحله ای از مبارزه، می تواند بشدت خطرناک باشد و جنگی نابرابر را بر مردم تحمیل کرده و عملآ هزینۀ مبارزه توده ای را آنچنان بالا ببرد که شاهد افت ، افول و شکست این مبارزات شویم. توجه داشته باشیم  بسیاری از رژیم های جنایتکار ضد مردمی، تلاش ویژه و دسیسه های کثیفی بکار می برند تا مبارزات مردمی را بصورت زودرس به نبردی نابرابر و عمدتآ مسلحانه بکشانند تا دست شان در سرکوب خشن بازتر گردد. جنبش مقاومت مردمی کشورمان، این تجربه تلخ را در اوایل دهۀ شصت به خونین ترین شکل تجربه کرده است. نتایج این دسیسه های کثیف توسط رژیم جنایتکار اسد را در سوریه نیز شاهدیم که چگونه یک انقلاب مردمی را به خاک و خون کشید و مردم این کشور را  در چنبره جنایتکاران رژیم اسد و فاشیست های اسلامی گرفتار آورده  است.

دست بردن به سلاح  و بکارگیری اقدامات مسلحانه در شرایط کنونی کشور، نه تنها یک ماجراجوئی خطرناک است بلکه بر متن درگیری های منطقه ای جمهوری اسلامی و عربستان سعودی و متحدانش می تواند بهانه های لازم را در اختیار نیروی های سرکوبگر جمهوری اسلامی نیز قرار دهد تا با بیرحمی هر چه تمامتر به سرکوب هر حرکت آزادیخواهانه و حق طلبانه بپردازد. جنبش انقلابی مردم ایران در تاریخ اخیر خود،  زخم های عمیقی از چنین ماجراجوئی های خطرناک خورده است.  ما دیربازی است که نتایج شوم سیاست های ماجراجویانۀ "قطع سر" و "زدن سرانگشتان" رژیم را تجربه کرده ایم و مردم کشور ما بهای این ماجراجوئی ها را بسیار گران پرداخته اند. تکرار چنین ماجراجوئی هائی به هر دلیل و با هر بهانه ای و توسط هر نیروئی، اقدامی علیه مبارزات آزادیخواهانه، حق طلبانه و برابری طلبانه اقشار گوناگون مردم و ملیت های تحت ستم کشور خواهد بود.

پنجشنبه ۳۱ ارديبهشت ۱۳۹۴ برابر با ۲۱ می ۲۰۱۵