پژواک صدای حق خواهی زندانیان سیاسی اعتصابی باشیم!

رضا رئیس دانا

اخبار و گزارش ها از ادامه اعتصاب غذای زندانیان سیاسی در زندان های مختلف کشور خبر می دهد. در مواردی مانند اعتصاب غذای فعال کارگری، جعفر عظیم زاده و محمد صدیق کبودوند، نگرانی نسبت به سرنوشت آنان  در اثر طولانی شدن اعتصاب غذا بالا گرفته و همزمان شاهدیم که دامنه اعتراضات نسبت به بی توجهی رژیم به خواست این زندانیان بیشتر شده و حرکت های حمایتی صورت گرفته است . شروع اعتصاب غذای خشک احسان مازندرانی روزنامه‌نگار زندانی پس از بیست روز اعتصاب غذای تر، از روز یکشنبه گذشته در اعتراض به "توهین و فحاشی" یکی از مقام‌های زندان، و ضرب و شتم او در بیمارستان، و وخامت حال رسول رضوی، فعال آذری در هجدهمین روز اعتصاب غذای اش در زندان مرکزی تبریز ، دو خبر دیگر از اعتصاب غذاست ، که در این یک هفته از طرف مجامع حقوق بشری منتشر شده است . در مورد رسول رضوی حکم شش ماه حبس را که قبلا عفو مشروط  به او داده بودند، به اجرا گذاشته اند و این زندانی در واکنش به این اقدام اعتصاب غذا کرده  . علاوه بر این دو ، خبرهایی هم داشتیم در مورد این که زانیار و لقمان مرادی و سعید شیرزاد در همبستگی با کبودوند و سایر زندانیان اعتصابی،  دست به اعتصاب غذا زده اند. افشین بایمانی،  زندانی سیاسی زندان رجایی شهر نیز در حمایت از اعتصابیون و اعتراض به شرایط ضد انسانی انتقال او به زندان در هفته گذشته و به دنبال سکته قلبی به اعتصاب غذا پیوست. خالد و رسول حردانی، از زندان رجایی شهر همچنین  در حمایت از وضعیت بحرانی «مریم نقاش زرگران»، از هفته گذشته ، دست به اعتصاب غذا زده اند. مریم نقاش زرگران، زندانی عقیدتی از شش خرداد گذشته با وجود بیماری های جسمی و حملات قلبی در اعتراض  نسبت به وضعیت روند درمان اش  دست به اعتصاب زده است.

واقعیت این است که اعتصاب غذا مانند رشته سرخی،  زندانیان سیاسی زندان های مختلف کشور را  به هم وصل کرده و کمتر دوره ای هست که شاهد چندین مورد اعتصاب غذا در زندان های کشور نباشیم. سرنوشت زندانیان سیاسی به دست بازجویان تبهکار امنیتی افتاده و دستگاه قضایی مهره های بی اراده و آلت دست سناریوهای بازجویان در مورد زندانیان سیاسی هستند. پس از سوختن سناریوسازی های امنیتی برای زندانیان و روش های کثیف تواب سازی و واداشتن زندانیان به اعتراف علیه خود، توطئه علیه زندانیان سیاسی و عقیدتی به شکنجه روانی برنامه ریزی شده برای کل دوره زندان و واداشتن زندانی سیاسی به درهم شکستن تدریجی و فروپاشی از درون؛ یا تحمل شرایط بسیار دشوار زندان که در واقع زمینه سازی مرگ تدریجی است ، تبدیل شده. تجدید محاکمه زندانیان سیاسی در پایان دوره محکومیت و دادن محکومیت های تازه به خاطر واکنش های اعتراضی زندانی در طول دوره زندان و نوشتن نامه، امضای بیانیه و اعلام همبستگی با سایر همبندان، جلوگیری از درمان زندانیان سیاسی بیمار و بی توجهی به نیازهای درمانی زندانیان تا حد مرگ زندانی، هجوم دوره به دوره به زندانیان سیاسی و ضرب و شتم زندانیان و رفتارهای تحقیرآمیز به بهانه تجسس در بندها، قطع ملاقات و تهدید و پیگرد اعضای خانواده به خاطر اطلاع رسانی، گروگان گیری از خانواده های زندانیان سیاسی با تعیین وثیقه های سنگین، عدم اجرای اصل تفکیک زندانیان و محکوم کردن زندانیان سیاسی به تحمل کیفر همراه با مجرمان خطرناک و تحریک مجرمان عادی به حمله و ضرب و شتم زندانیان سیاسی از سوی مقامات زندان ها، همه در راستای سیاست زجرکش کردن زندانیان سیاسی صورت می گیرد. این سیاستی است  که کم و بیش در دو دهه اخیر در زندان ها به اجرا گذاشته شده و کشمکش های جناح های حکومتی و رفتن یک جناح و آمدن جناح دیگر تاثیری تعیین کننده در این زمینه نداشته است . حتی با توجه به انتصاب رییس قوه قضاییه از طرف خامنه ای، تغییرات جناحی گاهی باعث شده، احکام قضایی جنایتکارانه به عنوان وسیله ای برای عقب زدن جناح رقیب و ناامید کردن متوهمان به توانایی آنها در کاهش سرکوب و فشار عمل کند. علاوه بر این کاملا روشن شده که خارج از موارد سواستفاده های تبلیغاتی جناحی، یا توافقات پشت پرده در مذاکرات با قدرت های غربی، سرنوشت زندانی سیاسی و عقیدتی برای هیچ جناحی در این رژیم ارزش نداشته. توجه به شرایط زندانیان سیاسی برای دولت های غربی هم تابع منافع اقتصادی خودشان می باشد  و هر چه این روابط بیشتر گسترش پیدا کند، بی توجهی به نقض حقوق بشر در ایران هم بیشتر می شود و حقوق بشر کمتر به اهرم فشار سیاسی به رژیم تبدیل می شود. در حمایت از زندانیان سیاسی فقط می توان روی نهادهای مستقل حقوق بشری در داخل کشور و تشکل های واقعا مستقل و غیر دولتی در خارج از کشور که صدای وجدان عمومی جامعه هستند  حساب کرد. اگر قرار باشد ،  مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی و رساندن صدا و پیام شان تاثیرگذار باشد، ایجاد و تقویت هر چه بیشتر نهادهای مستقل حامی جلوه های مختلف حقوق شهروندی، ارتباط گسترده تر با نهادهای بین المللی مستقل حقوق بشری و بهره برداری هر چه موثرتر از روابط شبکه ای است  که باید در کانون توجه آزادیخواهان  قرار گیرد.