«معضل» رهبری جنبش

جنبش «بدون رهبری»، بهتر از جنبشی است با

 یک «رهبری» که کمر همت به نابودی خود جنبش می بندد!

مرتضی کاویان  

جو بشدت امنیتی پیش از مصاحبهء آخوند حیدر مصلحی، وزیر دژخیم اطلاعات رژیم اسلامی، محتوای سخنان او در این مصاحبه و انتقال کروبی و همسرش به یک "خانهء امن" و تغییر عنوان "فتنه" به ضد انقلاب، گویا «شورای هم آهنگی راه سبز امید» را مرعوب ساخته (ارعابی که در بیانیهء شمارهء چهار آنان محسوس است) که آنها با شناعتی مشمئز کننده از خیر تظاهراتی بمناسبت روز زن بکلی منصرف گشته اند.                                                                  

آنها بخود جرأت میدهند با چشم پوشی بر سطح و کیفیت شعار های تودهء عظیم مردم زحمتکش انقلابی که خط الرأس حکومت ارتجاعی اسلامی را نشانه رفته اند، جنبش را به برگزاری مراسم جشن تولد آقای موسوی دعوت نمایند و در کنار آن با یک چشم پوشی رندانه و پر شقاوت از ضرورت آزادی همهء زندانیان سیاسی و عقیدتی اسیر در زندانهای حکومت فاشیستی ولائی، به آزادی آقایان کروبی و موسوی بسنده نمایند و در لابلای این گرد و خاک، برای "شخصیت سازی" در امر رهبری نیز از تک و تا نیفتاده باشند. الحق که اگر جویای شرافتمندی در برخورد باشیم، باید انتظار آنرا تنها و تنها در نزد نیروهای چپ، مترقی و آزادیخواه این کشور جستجو کنیم که با استحکامی درخور و شایسته، حتی ضرورت آزادی همین آقایان از حصر خانگی را مجدانه دنبال میکنند. آقایانی که تبهکاری های مشترکشان در دوره هائی بس طولانی با رژیم اسلامی و در زمانی که جائی در قدرت سیاسی داشتند را بر علیه همین جنبش "سبز" اعمال نموده اند. این شرافتمندی در برخورد در نزد اصلاح طلبان رژیم و نیز مشاوران آنها اما عنصریست مفقوده.                                                                                                                             

این آدمها دارند آهسته آهسته حتی این خاصیت را هم که از سوی مردم بعنوان یک ابزار  بهره وری از فرصت ها برای پیشبرد مبارزاتشان مورد استفاده قرار گیرند، از دست میدهند و نقشی دیگر، که چیزی نیست جز به انحراف کشیدن و تهی کردن این جنبش از بار آزادیخواهی و برابری طلبی متعالی آن، بعهده گیرند.                                                

حذف تظاهرات روز ۱۷ اسفند، روز جهانی زن، اما مشمئز کننده ترین برخورد این جریان در تقابل با طرح خودجوش برگزاری سه شنبه های اعتراض است. اینان امروز با بیشرمی هر چه تمامتر، در شرایطی که توده های مردم حاکمیت اسلامی را عامل اصلی گرفتاری های  بزرگشان در شرایطی خفقان آور، در بیکاری، فقر، گسترش اعتیاد و فحشا و بی حقی حقوقی و مدنی در همهء عرصه های زندگی اجتماعی و خصوصی خود میدانند، از خمینی جنایتکار بعنوان امام راحلشان صحبت بمیان می آورند و هر شب با رؤیای بازگشت به دوران طلائی او و طبیعتا بازگشت به دوران جنگ خانمانسوزی که بسیاری از جوانان این مرز و بوم را بکام مرگ کشانید، بازگشت به سال شصت و هفت که در آن، همینان دست در دست خمینی دژخیم بشکل سکوتی ناشایست به برحقی قتل عام ده ها هزارنفر از زندانیان سیاسی داشتند، سر بر بالین میگذارند. خوب است که یک جو شرافتمندی را می آموختند و اذعان می نمودند که جان خود را نیز تا کنون بممد خیزش شورانگیز تودهء مردم توانسته اند حفظ کنند؛ این چنین شرافتمندی به آنها این امکان را خواهد داد که بدانند، این آنانند که به نیروی لایزال جنبش ضد دیکتاتوری و برابری طلبانهء مردم نیازمندند و مردم ما نیازی به "رهبری" آنها و شعار های بازدارنده شان ندارند. دوران ایفای نقش "قیم مردم" دیگر بپایان رسیده است و رهبران جنبش مردمی، از دل همین جنبش با سربلندی زاده خواهد شد.                                                                       

مردم ما میروند که شریعت مزورانهء اسلام سیاسی را در این مملکت یکبار برای همیشه برچینند و کثافات متعفن رژیمی اسلامی را در برابر همهء خلق های خاورمیانه به رسوائی هر چه بیشتری بکشانند و دم زدن آقایان اصلاح طلب از بازگشت به دوران حضرت "امام" خون آشامشان بیش از آنکه موجب خنده شود، باعث بسی تأسف و انزجار میگردد. آیا فراموش کرده اند قهرمانی های زنان کشورمان را؟ آیا چشمان "ندای انقلاب" را در ویدئو ها ندیده اند؟ آیا گوشی برای شنیدن زجهء مادران شهدای جنبش وچشمی برای  مشاهدهء  رزم بی امان مادران زندانیان سیاسی برای آزادی جگر گوشه هایشان از سیاهچال های این خفاشان کور نداشته اند؟ چگونه میتوان چشم بر اینهمه قهرمانی نیمی از آحاد جمعیت این کشور که دست بر قضائی نامیمون علاوه بر ستم های طبقاتی و ملی همچنین  در زیر ستم جنسی دهشتناک رژیمی قرار گرفته اند که نیروهای ضد بشری و تاریک اندیشانهء خویش را ازلابلای احکام و احادیث اسلامی و الهی کسب میکند، بست و با یک تردستی آکروباتیک، این قدرت و انرژی بزرگ انقلابی جامعه مان را نادیده گرفت و از اهمیت روز هفدهم اسفند، یکصدمین سالروز جهانی زن پرید؟                                                        

مردم ما اگر تاکنون برای پیشبرد مبارزات خویش در زیر سیطرهء رژیمی بس پلید از وجود و بروز نزاع های جناح های حاکمیت بصورت طرفداری از اصلاح طلبان بعنوان اسبابی و بهانه ای برای ابراز خواست های انقلابی خویش بهره برده اند، اما اینک در مصاف مواجهه با دغلکاری های اصلاح طلبان و ایجاد مانع از سوی آنان بر سرراه پیشروی  جنبش ضد دیکتاتوریشان که جنبشی است در عین حال برای رسیدن به برابری اجتماعی، با صدائی بلند فریاد خواهند زد که نیازی به قیم ندارند.                                                                                                       

عنوان رهبری را فرایند جنبش مردمی به جریانات سیاسی اعطا میکند و اگر اینان از راستای مصالح جنبش خارج گردند، با همان دست و دلبازی نیز میتواند آنرا پس بگیرد.                                                                            

مرتضی کاویان  

نهم اسفند ۱۳۸۹،  برابر با بیست و هشتم فوریهء ۲۰۱۱