واکنش‌ها و اعتراضات به قتل عمد حکومتی

«اين چه نوع جامعه‌اى است كه براى دفاع از خود وسيله بهترى جز جلاد نمى‌شناسد؟»

کارل مارکس

ماشین کشتار نظام سیاه ولائی بی‌وقفه جان می ستاند و زندگی ها را نابود می کند. و ما هر روزه از دیار چوبه های دار شاهد خبرهای بس تلخ و ناگوار به دار آویختن انسان‌ها و سلب حق حیات زندگان هستیم. موج گسترده اعدام‌های جمعی حکومت انسان ستیز به نحوی است که تنها در مهرماه ۲۳۲ زندانی را اعدام کرده است. بنا به گزارش ها، آمار اعدام‌ها در هفت ماه سال جاری ۱۴۰۴، از ۱۰۸۷ تن گذشته است. 

آری، در حکومت اسلامی که هیولای آدمخواری چون محسنی اژه ای از سوی خلیفه خودکامه و خونخوار، سیدعلی خامنه ای، بر مصدر قاضی القضاتی حکومت گماشته شده، انجام چنین جنایت هایی چندان غریب نیست؛ چرا که شالوده و بنیاد نظام سیاه ولائی بر سرکوب و شکنجه و اعدام استوار است. تردیدی نیست که  شدت یافتن این جنایت قتل عمد حکومتی برای ارعاب و سرکوب جامعه و ناشی از بیم و هراس نظام خونریز از اعتراضات مردم کارد به استخوان رسیده ایران است. رژیم ولائی می‌خواهد به این طریق صدای فریاد و خیزش مردم در شهرهای ایران را خاموش کند. 

اما با  این وجود اعتراضات ادامه دارد. درخشان ترین و شکوهمند ترین اعتراضات به اعدام ها کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» است که  در درون دژ دشمن مرگ آفرین، با جان خود سرود زندگی سر داده اند. این آزادگان در بند که در داخل زندان های مخوف حکومت اسلامی که رذل ترین و بی رحم ترین مهره‌های نظام در آنجا خدائی می کنند، بیرق «نه به اعدام» برافراشته اند، نود و یک هفته است که این کارزار بزرگ زندگی را در ۵۲ زندان مختلف تداوم بخشیده‌اند. این عزیزان در بند سنگینی بار یک جامعه را بر دوش کشیده‌اند تا با ضدانسانی ترین و شنیع ترین احکام حکومت جباران مبارزه کنند. این یلان سرفراز که جان و تنشان از عزمی راسخ آکنده است، در آخرین بیانیه شان نوشته‌اند:   

کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در حالی وارد نودویکمین هفته خود می‌شود که زندانیان واحد ۲ زندان قزلحصار پس از یک هفته اعتصاب غذا و با شعار «نه به اعدام» علیه اعدام‌‌های گروهی و سرکوب‌های حکومت ایستادگی کردند و توانستند شش تن از همبندیانشان را که برای اعدام به انفرادی برده بودند به بند بازگردانند؛ این اعتصاب گسترده برای هر کدام از آن‌ها در واقع رفتن به استقبال مرگ بود؛ و اجرای احکام این حکومت قرون وسطایی می‌توانست اجرای حکم هر کدام از آن‌ها را، به دلیل مقاومتشان، سرعت ببخشد. 

در ادامه خانواده‌های آن‌ها روز یکشنبه ۲۷ مهر با حضور در مقابل مجلس رژیم، صدای اعتراض خود را علیه سیاست‌های سرکوب‌گرانه و اعدام بلند کردند. 

تا توقف کامل اعدام‌ها، ما همچنان در «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» ایستاده‌ایم و صدای زندانیان و خانواده‌هایشان خواهیم بود و همچنان چشم امید ما به حمایت مردم شریف ایران به هر شکل ممکن و در هر کوچه و خیابان و شهر است.»

در ادامه اعتراضات و واکنش‌ها به قتل درمانی حکومت اعدامی، همچنین بیش از هشتصد چهره فرهنگی ،سیاسی، مدنی و صنفی با انتشار بیانیه ای از اعتراضات به اعدام و کارزار «سه شنبه های نه به اعدام» حمایت کرده و خاطر نشان شده‌اند: « در روزهایی که جامعه ایران درگیر عمیق‌ترین بحران‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی است، جمهوری اسلامی به‌جای پاسخ‌گویی به ریشه‌های این بحران‌ها، سیاست اعدام را با شدتی بی‌سابقه به ابزار کنترل و سرکوب بدل کرده است. 

‏موج گسترده‌ی اجرای احکام مرگ، به‌ویژه در زندان قزلحصار، نشانه‌ی فروپاشی اخلاقی و حقوقی نظام قضایی و بی‌اعتنایی آشکار به کرامت انسانی است. 

ما اعلام می‌کنیم: مسئولیت کامل جان، سلامت و امنیت این زندانیان بر عهده جمهوری اسلامی ایران است.»  

در اقدامی شایان تقدیر نیز- که نیازمند بیشترین حمایت هاست- جمعی از خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام در روز یکشنبه ۴ آبان مقابل مجلس تجمع کرده و شعار« نه به اعدام » سر دادند. تکان دهنده ترین و جامع‌ترین پیام این تجمع دست نوشته‌ای در دست یک کودک بود که در آن نوشته شده بود: «اعدام یک فرد، پایان خطا نیست، آغاز رنجی تازه است برای کودکان بی پناه».

وقتی سخن از مخالفت با حکم شنیع اعدام است جا دارد یادی کنیم از حمزه سواری*، یکی از قدیمی ترین زندانیان سیاسی ایران، که بیش از بیست سال در زندان بسر می برد. این زندانی سیاسی که دو برادرش توسط حکومت جنایتکار اعدام شده، در مهرماه سال۱۴۰۰ در نامه‌ای روشنگر از زندان گوهردشت تحت عنوان «مسیر غلط اعدام و تبعات آن!» نوشته بود: «اعدام بی شک مصداق بارز خشونت است و باید بی‌درنگ در هر نقطه دنیا متوقف شود. ضرورت نه بزرگ به اعدام هر روز برای ما آشکارتر می شود و یکی از مهمترین راهکار ساخت آینده‌ای بهتر نهادینه کردن نه به اعدام در تمامی اقشار جامعه است. یادمان نرود که با وجود اعدام ما افق روشنی نخواهیم داشت. به امید آنکه برای نسل‌های بعدی آرامش و طمانینه را به میراث بگذاریم.»

اکنون وظیفه همه انسان‌های آزادیخواه و عدالتخواهی است که با همه ی توان و امکانات از این پیکارگران صف مقدم مبارزه و مقاومت حمایت کنند. باشد که با همبستگی جنبش های گوناگون اجتماعی و با مبارزات  مشترک مان این عزیزان در بند را آزاد و مجازات شنیع اعدام را برای همیشه لغو کنیم.  

یاشار جاوید

 یکشنبه ۴ آبان ۱۴۰۴ / ۲۶ اکتبر ۲۰۲۵

پانویس

…......................................................................

* درمورد حمزه سواری به لینک زیر مراجعه شود

سايت سازمان کارگران انقلابی ايران (راه کارگر)