گزارشی از نمایشگاه «امید نام من است»

جلوه هایی ماندنی از اُمید، درد و عشقی بزرگ

نمایشگاه " امید نام من است.  یادگارهای زندان و فرار - ایران دهه ی شصت " در روز شنبه ۱۰ مارس ۲۰۱۲ برابر با ۲۱ اسفند ۱۳۹۰ در مجموعه ی ساختمانی ی موسوم به " خانه ی آنا فرانک " شهر فرانکفورت آلمان در میان استقبال  حدود ۳۰۰نفر شرکت کننده گشایش یافت. گفتنی است که حضور زندانیان سیاسی سابق دو رژیم سلطنتی و اسلامی که از کشورهای مختلف خود را به جمع آلمانی- ایرانی حاضر در سالن رسانده بودند،  در میان شرکت کنندگان چشمگیر بود.

پس از اجرای یک قطعه موزیک توسط نوازنده ی جوان و چیره دست آرش سیگارچی و صحبت‌های خانم یوتا ابلین و مسؤلین خانه ی آنا فرانک، خانم‌ها منیره برادران و پرستو فروهر از میان گروهی از زندانیان سیاسی گریخته از چنگال رژیم اسلامی، فرزندان، همسران و سایر بازماندگان زندانیان و فعالین سیاسی دگراندیش که به حکم جمهوری اسلامی ایران به قتل رسیده اند و به همت جمعی آنها این نمایشگاه شکل گرفته است، برای حاضران صحبت کردند.

در فاصله ی صحبت ها نیز آرش سیگارچی با ساز خود قطعات مناسب و مؤثری را اجراء می کرد که از سوی مدعوین مورد استقبال فراوان قرار می گرفت.

سپس بخشی کوتاه از فیلم مصاحبه با فرزندان زندانیان سیاسی، زنان و مردان جوانی که از خود؛  از مادران و پدرانشان؛

 از یادگارها و به یادمانده ها و خاطرات و زندگی شان در ایران و در تبعید سخن می گویند پخش شد که بسیار تأثیر گذار بود.

در میان این جوانان که هریک از احساسات، خاطرات و زندگی خود می گویند خانم پژاره و نیز کرامت مهدیزاده  که از ابتداء  در گفتگو بر سر ایده و تبادل فکر و نظر، محتوا و نحوه تشکیل نمایشگاه و سپس همکاری در به واقعیت رساندن این فکر و این نیاز با دیگر کسانی که در گام های عملی به اینان پیوستند همکاری کرده است، حضور دارند.  

این فیلم را به طور کامل می توان در سالن نمایشگاه تماشا کرد.

در این نمایشگاه که تا ۳۱ اکتبر ۲۰۱۲ در فرانکفورت بر پا خواهد بود و در آن کارهای دستی زندانیان و یادگارهای زندان وُ فرار؛  شامل مجموعه ای از نامه ها، کارت پستال ها، هدیه ها که زندانیان توانسته بودند به خارج زندان بفرستند و هر آنچه که از زندانیان به جا مانده است و یا برای فرزندان و افراد خانواده ی خود و نیز می توان گفت برای همه ی ما به یادگار گذاشته اند، در معرض دید عموم قرار گرفته است.

این نمایشگاه در نوع خود کارِ جمعی چشمگیر و ستایش برانگیزی است. از یک طرف نشانه ی اُمید ودرد تؤامان بازماندگان و نیز جلوه هایی از عشقی بزرگ به آزادی، عدالت اجنماعی، حقوق فردی و اجتماعی، رعایت حقوق بشر و برپایی دموکراسی و جدایی دین و دولت در  ایران است و از سوی دیگر گوشه یی از خشونت و سرکوب عنان گسیخته  و گسترده ی دگراندیشان و پایمال شدن روزانه ی حقوق فردی و اجتماعی زنان و مردان ایرانی را برجسته می کند و به نمایش می گذارد.