صحنه  دردناک حمله و تحقیر به دو زن سالخورده

و زحمتکش در هیرمند  سیستان

هوشگ نورائی ( ایوب حسین بر)

 تصویر حمله و تحقیر دو زن زحمتکش و بی دفاع  بلوچ که   بوسیله مدیای اجتماعی   گزارش شد  بسیار  تکان دهنده بود ولی نمی توان یک واقعه را در انزوا و  بی ارتباطـ با آنچه تقریبا هر روزه و بکرات  در تمام کشور و بطور خاص در این منطقه رخ می دهد،  دید و ارزیابی کرد. در همین منطقه سیستان و بلوچستانـ نمی توان این وقایع را با آنچه در جمعه های خونین رخ داد و  اعدام های فله ای و توهین وتحقیر های  هر روزه ای که   در گوشه و کنار صورت می گیرد،  جدا دید.

سربازی که خود  احتمالا از اقشار محروم و ناتوان و رنج کشیده  و زیر سلطه و فرمان چکمه پوشان بالا دست است هم از کره مریخ نیامده است. او نه فرزند قالیباف است و نه کرمی و نه  شمخانی و نه  از فرزندان اعضای بیت رهبری اما او هم در جامعه ای زندگی می کند  که تصوری فراتر از این ندارد  که سربازی باشد  که وجود خود را تنها  در این ببیند  که فرمان ببرد وتحقیر بشود  و عملی  که در برابر این هیچ بودن  و ناتوانی بروز می دهد   جائی است که میدان  باز  است.  او که یونیفورم و سلاح و چماقش را تنها بیان هستی خود میبیند، در لحظاتی  ممکن است بر روی همان قشری که با او درد و رنج می کشند، به مثابه ابزار قدرت  اعمال کند.  جامعه  به این صورت به سلسله مراتبی از دیکتاتورهای  بزرگ و کوچک تبدیل  شده است که خشونت را قدرت و قدرت را به معنی خشونت می دانند.  اما در واقعیت این خشونت ها بیانگر  زوال مشروعیت و زوال قدرت و قانون مشروع در این جامعه اند.

ساختار قدرت و سیاست، جامعه و تاریخ   هم در انزوا معنی ندارند.  این ساختار ها  شخصا نه سلاحی در دست دارند و نه صاحب ثروت  و قدرت اجرائی اند بلکه آنها شبکه های بهم تنیده ای از نهادهای تحت کنترل همین افراد فاسد و صاحب قدرت و ثروت اند که سلاح می دهند، آموزش می دهند و زندان و نهادهای سرکوب منجمله دستگاه قضائی و زندان  میسازند  و اعدام می کنند.

  این سرباز در جای خود و در حیطه اختیارش گناهکار است چون فرد هیچ وقت تمام و کمال یک  برده بدون اختیار ساختار  نیست  و بهمان نسبت که توان انتخاب و تصمیم گیری دارد سزاوار تنبیه است ولی  نباید گذاشت تنبیه یک فرد ضعیف در این ساختار قدرت فاسد و سرکوبگر  مردم را گمراه کند.  قبلا دیدیم که   رئیس دادگستری استان  موحدی راد  با ادعای اجرای عدالت  بعد از فرمان های خاص مصلحتی از بالا، در رابطه با جمعه خوانین زاهدان، بطور  فرمایشی و  سرهم بندی شده ای چند نفر را در پائین ترین سلسله مراتب به زندان های کوتاه مدت محکوم کرد ولی جرات نداشت کلمه ای  در مورد   سردار کرمی  فرمانده زمینی سپاه و محامی و دیگران در سطوح بالاتر  بزبان بیاورد.  او که در سطح همین استان در  مقابل مرتضوی محامی و دستگاه امنیتی کرنش می کند هر شب هم از اعدام های متعدد در زندان های تحت  نفوذش احساس سرمستی و  قدرت می کند.  نباید انتظار داشت که او  نماد  عدالت و بردباری باشد  بلکه اوهم نماد خشونت بیکران  و بی عدالتی است.

 همیشه نمی توان به مدیای اجتماعی تکیه کرد و با احتیاط زیاد باید به گزارشات و اخباری  که منتشر می کنند  با تردید نگاه کرد  ولی گاه آنها وارد صحنه ای می شوند  که بدون حضور و گزارش آنها امکان دسترسی و آگاهی به آن وقایع   هرگز بوجود نمی آید. این گزارش ها وقتی موثق و بجا ومسئولانه است بهترین و موثرترین سلاح   مبارزه بر علیه بی عدالتی  است و از این جهت نمی توان از آنها ستایش نکرد.

لندن  ۲۴  اکتبر ۲۰۲۵