سیزده بدر : روزی برای آرامش روان 

بهنام

وه چه زیبا و دلچسب خواهد بود روزِ گریز از ماتم کده ها ی سراسردل گیر وهراسناک ما ن و پناه بردن بدامن سالم وبی غل وغش طبیعت  از دست این دشمنان شادی وطرب!  روزی برای سرور و آرامش و فرصتی برای دیدن سرکشی بهارو ره آوردش در برابر زوزه ی وحشتناک زمستان و دمی  چند نفس امید و شوق دورازهیاهوی دروغ اسلام و سروران سوگ و مویه وبدور ریختن روزمرگی سیاه سخت در این روز خجسته ی گردهم آیی زیبای سیزده بدر!

 بیایید با هم  شادی را ازدم گرم بهاربیاموزیم. دست در دست و گره چشم و دل در هم  در این روز، تمرین رقص و شادمانی و غرور کنیم وبر خود ببالیم که ذوق ِ پایکوبی را دراین سرای غم از یاد نبرده ایم و پاسداران شور و شقایقیم  . دشمان نوروز درکنام کدورت شان با انسان،  نشسته و هر روز مکر و دسیسه می کنند ، برهستی وبیقراری و طراوت و تازگی،  تار عنکبوتی ِ سکون وسستی  می تنند، حتی در نوروزهم دست از آزارو فریب و بساط تعزیه وگریه بر نداشتند تا انسان عاصی امروز را در مغاک سرد دین، خاموش و بیحرکت و بیروح همچنان در اسارت و بندگی سوار مانند و خود دراوج بی نیازی اززمینیان با پول نفت در آسمان بیکران توانایی باغرور وگردنفرازی، بر انسان ِ درخاک مالیده شده ی ِ زمینگیر  خدایی کنند .

زهی به این خیال  و نیت کثیف ِ کهنه،  کمتر کسی است که او امروز پی  به ناتوانی این توانمندان دروغ نبرده باشد و نداند که چرا این  هرزگان ازشادی مردم می ترسند و بانگ زاری شان از هر سوی، اره ی  روح خسته ی رنجوران شده است! مردم پی برده اند که این قاریان مرگ و تداوم سرکردگیشان در  روی این زمین سوخته و بیمار با همین سوگواری و عزاداری هاست. مگر اینان غیر از این نصیبی ونسبتی و توانی دارند تا غیراین مرگ و مرارت موجود امروز، زندگی را بیارآیند! ایران امروز ما محصول بی کم و کاست حکومت مذهبی ست  که ازآغازتا به امروز با هنرِ زندگی ِ شاد و پویا  که با همراهی رقص و نوا و پیچ و تاب روان ِروحِ ِرنگ ها ودل ها آمیخته باشد در ستیز بوده و تاب ِ تحمل و این نرمی و گرمی هستی را ندارد و به همین دلیل هم عاجزست از درک و فهم علل ِ ماندگاری  سنت های ایران و راز  شوریدگی شیفتگان مراسم نوروز و سیزده بدرِ این دیار! چنین وهمی با  این کمترین نشانه ها ی شادی و حیات آیا سزاوار ِ باورمندان ِ زندگی ست؟ کسانی که پی به راز نوازش ملودی ِ شیدایی ِ انسان ِ شگرف ِ لطیف برده و شرارهای شریف بشری را با این وجود ظلم بربالای این پرده های  سیاه بختی ِ زندگی ِتحمیلی ِدینی هم چنان افراشته نگاه داشته و در اعماق زخمی ِ آگاه خود آن را پاس می دارد،  آیا دشمنانش می توانند او را با زورو تحقیر و تجاوز وادارکنند بازهم  دندان بر جگر کشد و دم نیاورد ؟ نه ممکن نیست.  زیرا شایسته ی او آهنگ ِدلنوازِ زندگی ست و گستره ی ِ پاک نیازشِ  نه این امروز تلخ و بدبیاری ست ، اوامروز دیگر بخوبی  می دانند چرا باید شاد باشدد  وآوازبخواند و دل درآغوش راه  آینده سپرد  و با تمام وجود میزبان تغیرِ فصل ِ زندگی  شود و چرا درروز«سیزده بدر»باید به صحرا  رود  و با حضور خود درکنار همرزمانش دربرابر دشمن شادی, بیداری رقص و نوا باشد  تا او بتواند  آنروز را ، روز همبستگی با  طبیعت و  پویایی و شادمانی بهاریان را، مثل  زهر مار در خون ناپاک این وحیشان آدمخوار بریزد!              

بهنام ــ بیست و هشتم مارس 10