پیگیرانه از زندانیان سیاسی اعتصابی حمایت کنیم

رضا رییس دانا

روز دوشنبه ی هفته ی گذشته خبر اصلی در حوزه حقوق بشر ایران، هشدار گزارشگران سازمان ملل بود در مورد خطر مرگی که جان زندانیان سیاسی-عقیدتی را به واسطه ی اعتصاب غذای طولانی تهدید می کند. در این هشدار اسامی آرش صادقی، علی شریعتی، سعید شیرزاد، محمدعلی طاهری، مهدی کوخیان، محمدرضا نکونام، حسن رستگاری و نزار زکا ذکر شد. این هشدار قبل از همه، اهمیت توجه به یک نکته ی اساسی را در خود دارد و آن نیز پیگیری حمایت از زندانیان اعتصابی تا رسیدن به نتیجه است. نتیجه هم رسیدن به خواسته های زندانیان اعتصابی است. ممکن است کسانی که واقعا در جریان جزئیات دلایل خیلی از این اعتصاب ها نباشند، چنین برداشتی را واقع بینانه تلقی نکنند، اما واقعیت چیز دیگری است. مثلا علی شریعتی که الان وضع جسمی اش در اثر اعتصاب غذایی که از 31 اکتبر تاکنون ادامه دارد به خطر افتاده، محکوم به پنج سال زندان است فقط برای اعتراض به اسید پاشی علیه زنان! در واقع نه فقط اسیدپاشان اصفهان را دستگیر و مجازات  نکردند، که اعتراض مسالمت آمیز مدنی به ناامنی زنان و اسید پاشی را هم کیفر دادند. در زندان هم عامدانه چنان شرایطی فراهم کردند و چنان فشارهایی آوردند که علی شریعتی راهی به جز اعتصاب غذا در برابر خودش ندید. مشابه همین را می شود کمابیش درباره ی آرش صادقی و گلرخ ایرائی، در مورد زندانی لب دوخته؛ سعید شیرزاد، و درباره ی سایر زندانیان سیاسی اعتصابی هم گفت. مثلا مخالفت با تمدید مرخصی آرش صادقی واقعا یک اقدام جنایتکارانه باهدف قتل غیر مستقیم این زندانی اعتصابی است. آرش صادقی پس از هفتاد و دو روز اعتصاب غذا وقتی به اعتصابش پایان داد و با چهار روز تاخیر به بیمارستان طالقانی تهران اعزام شد، پزشک متخصص ارشد بیمارستان طالقانی اعلام کرد که این زندانی سیاسی به خونریزی دوازده و نیم درصد معده، کمبود شدید هموگلوبین و عفونت شدید ریه دچار شده و بایستی دست کم چهار تا پنج روز در بیمارستان بستری باشد. ولی با فشار دادستانی، حفاظت زندان و سپاه ثارالله، آرش صادقی را با همان حال وخیم، همان شب به زندان اوین بازگرداندند. عاملان و آمران اصلی فشار و سرکوب زندانیان سیاسی، بازداشت های بی رویه، احکام سنگین و ظالمانه در دستگاه قضایی، اطلاعات سپاه و سایر نهادهای سرکوب به صورت سازمان یافته و منسجم سیاست روشنی را پیش می برند: بازتولید دائمی فضای ارعاب از طریق برخوردهای امنیتی بازداشت های خودسرانه ی بیشتر، بازجویی های امنیتی همراه با ضرب و شتم و تهدید و تحقیر، وارد کردن فشارهای همه جانبه و شکنجه ی روانی زندانیان مقاوم بعد از پایان دوره ی بازجویی و صدور حکم، همه با هدف مرگ تدریجی زندانیان مقاوم و واداشتن سایرین به تسلیم در برابر ظلم صورت می گیرد. این باند بزرگ شکنجه گران و تبهکاران نظامی، امنیتی و قضایی که دست در دست رهبر جمهوری اسلامی بر مقدرات مردم حکومت می کنند، معتقد هستند که اگر لحظه ای سرکوب و بگیر و ببند و ایجاد فضای ارعاب را رقیق کنند، کنترل اجتماع را به کل از دست خواهند داد.

ما حالا در کشورمان با گسترش شکاف طبقاتی، انفجار آسیب های اجتماعی، رشد بیکاری، ورشکستگی نظام بانکی و فروپاشی صندوق تامین اجتماعی در اثر غارت دارایی های آن روبرو هستیم . وضع معیشتی اکثریت بزرگ مردم روز به روز وخیم تر می شود. مساله ی دیگر این است که با شروع دوره ی ریاست جمهوری ترامپ در آمریکا، دوره ی تاریک و تهدیدآمیز دیگری در روابط آمریکا و جمهوری اسلامی شروع می شود؛ دورنمایی که می تواند اینگونه ترسیم شود: تشدید قطب بندی های سیاسی میان حاکمیت و مردم، دوباره شدت بخشیدن به سرکوب ها به بهانه ی مقابله با توطئه های به اصطلاح "استکبار" و خنثی کردن "نفوذی ها" برای مقابله ی دستگاه ولایت با نارضایتی های وسیع شهروندان و تصفیه حساب های سیاسی و جناحی. در برابر چنین دورنمایی جای تردیدی وجود ندارد که پخش منشور تبلیغاتی و انتخاباتی به اصطلاح حقوق شهروندی از جانب دولت روحانی در آخرین ماه های عمر این دولت، هیچ تاثیری ندارد و از حد مانور تبلیغات زودرس انتخاباتی جلوتر نخواهد رفت. تنها اقدام موثر، مقاومت مدنی شهروندان در برابر سرکوب و دیکتاتوری است. هر چه این مقاومت سازمان یافته تر و فراگیرتر باشد، قدرت بازدارندگی آن هم بیشتر می شود و همچنین هزینه ی سرانه ی مشارکت در مقاومت مدنی شهروندی برای حمایت از حقوق انسانی هم کاهش می یابد.  اگر نمی خواهیم شاهد زجرکش کردن بهترین جوانان کشور در زندان های این نظام باشیم؛ اگر نمی خواهیم شاهد ضرب و شتم و شلاق زدن کارگران گرسنه باشیم؛ اگر نمی خواهیم شاهد صحنه های فجیع اعدام های علنی و گروهی باشیم؛ راهی نیست جز گسترش مقاومت مدنی و پیگیری حمایت از زندانیان سیاسی تا رسیدن به نتیجه.