درلیبی چه می گذرد؟

یوسف لنگرودی

توفان انقلاب عرب اکنون به لیبی نیز رسیده ودارد طومار یکی از بدترین مستبدین منطقه را برمی چیند. حقیقت این است که کمترکسی تصور می کرد که مبارزه علیه حکومت لیبی تا این حد سریع شعله ور و سراسری شود و دیکتاتوررا درعرض تنها چند روز درلبه پرتگاه قرار دهد.

اوضاع اکنون دراین کشوربسیارحساس و بحرانی است و معمر قذافی که نمونه آشکار یک جانی دیوانه است، دست به قصابی بی رحمانه علیه شهروندان این کشورزده است. برآورد می شود تاکنون بیش از  هزار نفرجان خود را بر اثرسرکوب نیروهای دولتی از دست داده اند. لیبی دارد در میان آتش می سوزد. برخی ازشهرها و مناطق شرقی آن براثرمبارزات مردم ودرجریان پیوستن تعدادی ازنیروهای ارتش به معترضین ، به دست مردم افتاده و شورش به طرابلس – پایتخت - نیزکشیده شده و تعدادی ازاماکن دولتی ومقرحزب حاکم ورادیوو تلویزیون مورد حمله مردم خشمگین قرارگرفته است. علاوه برتانک ها، جنگده های تحت امرمعمر قذافی اهالی بی دفاع رامورد حمله جنایت کارانه خود قرارداده و تمام رویدادها نشان گرآن است که خانواده قذافی که مانند خاندان های قرون وسطا، بیش ازچهل سال است برجان ومال مردم جبارانه  حکومت می کنند، به یک جنگ تمام عیارعلیه مردم لیبی دست زده اند.

 موج استعفا وکنارگیری دیپلمات های این کشورومخصوصا هیئت نمایندگی لیبی ازاتحادیه عرب از مسئولیت خویش و استعفای برخی ازمقامات لیبی(مانند وزیر دادگستری و وزیر کشور) دراعتراض به کشتارمردم توسط مزدوران دولتی، وضعیت حکومت قذافی راهرچه بیشتربحرانی ساخته است. حتی معاون هیئت نمایندگی لیبی در سازمان ملل به مخالفین پیوسته و روز چهارشنبه اعلام شد که فرمانده ارتش لیبی نیز به معترضین ملحق شده است.

خاندان حاکم برلیبی که مانند رهبران جمهوری اسلامی در صورت عقب نشینی و سقوط، نمی توانند به جایی پناه ببرند، تصمیم گرفته اند خواست و اراده مردم را کاملا نادیده بگیرند وتا به آخربایستند و شانس خود را برای بقای حکومت با توسل به کشتار وسیع بیازمایند. بی جهت نیست که پسر رهبر لیبی، سیف الاسلام قذافی، که مانند خودش یک دیوانه زنجیری است، علنا به مردم هشدار داده یا به خانه هایشان برگردند و یا باید خود را برای یک جنگ تمام عیار داخلی آماده کنند وازبه راه افتادن حمام خون صحبت می کند. سخنان اخیرمعمرقذافی نیزکه ازطرفدارانش خواسته روز چهارشنبه به خیابان بیایند تا به گفته او "حشرات مزاحم" را از بین ببرند، تردیدی باقی نمی گذارد که خاندان قذافی تصمیم شوم خود را گرفته اند و می خواهند دست به قتل عام عمومی بزنند. او که با هذیان گویی های خود دیگر تردیدی بر جای نگذاشته که مانند رهبران رژیم اسلامی دچار مالیخولیایی خود بزرگ بینی درمان ناپذیر است، گفته است که رهبر لیبی است و اگر لازم باشد تا به آخرخواهد جنگید و با حفظ همین عنوان نیز خواهد مرد. همه این ها وضعیت در این کشوررا بسیارخطرناک وتیره وتارساخته است. جنبش مسالمت آمیزمردم لیبی برای خلاص شدن از دیکتاتوری که در پی اعتراض به بازداشت یک فعال حقوق بشر، شکل گرفت و سراسری شد، توسط دولت لیبی آشکارا به خشونت و قهرترسناکی کشیده شده است.

درارتباط با وخیم شدن اوضاع لیبی که دارای منابع غنی نفتی است، وزرای خارجه اتحادیه اروپا وضعیت آن کشوررا مورد بررسی قراردادند وآن گونه که ازسخنان واظهارنظرشان بر می آید، آنان بیش ازآن که نگران کشتارمردم لیبی به دست نیروهای دولتی آن کشورباشند، نگران سقوط حکومت معمر قذافی اند که پس از سال ها توانسته انداو را از یک مستبد پرخاشگر و دردسرسازبه یک مستبد رام تبدیل سازند و با عقد قراردادهای چپاولگرانه، نفت وثروت آن کشوررا به غارت ببرند. لیبی در سال های اخیر به یکی ازخریداران بزرگ تسلیحات دول اروپایی و مخصوصا انگلیس تبدیل شده بود و گفته می شود که انگلیس سلاح ها و تجهیزات مخصوص سرکوب شورش های خیابانی را دراختیار دیکتاتور لیبی قرار داده بود. سلاح هایی که هم اکنون برای سرکوب مردم لیبی بکارگرفته می شود.

 دول اروپایی- باضافه آمریکا- اکنون ازآن بیم دارند که با بحرانی تر شدن اوضاع لیبی، که روزانه حدود یک میلیون بشکه نفت به اروپا صادر می کند، وضعیت نفت در بازار جهانی دچار تلاطم شود و وضع ازآن چه که هست بدتر گردد و اقتصاد ومنافع شان ازاین طریق صدمه ببیند. این تنها نگرانی این اتحادیه نیست؛ باید توجه داشت که پس ازآنکه دیکتاتورلیبی خود را دربرابررشوه های غرب فروخت، گروه های بزرگ انسانی برای فراراز جنگ و فقروگرسنگی که قصد داشتند به غرب روی آورند، در اردوگاه های بزرگ پناهندگی درخاک لیبی اسکان داده تا درخواست پناهندگی شان ازآن جا توسط دولت های اروپایی مورد بررسی قرار بگیرد! نگرانی اتحادیه اروپا این است که با ادامه بحران و از کنترل خارج شدن اوضاع ، نه تنها صدها هزار لیبیایی، بلکه امواج بزرگ انسانی کشورهای دیگر نیز از طریق خاک لیبی به اروپا سرازیر شوند. بی جهت نیست که وزیر خارجه ایتالیا که به شریک عمده اقتصادی لیبی تبدیل شده و ابتکار ایجاد اردوگاه های پناهندگی درلیبی را رهبری می کند،  تمایل به حفظ حکومت قذافی ومنافع امپریالیستی ایتالیا دارد واز این رو بی شرمانه ازخطراسلام گرایی درقیام مردم لیبی سخن به میان می آورد و آن را عمده می کند.

 با آن که دیکتاتور لیبی دیگر به آخر خط رسیده و نمی تواند بر آن کشور حکومت کند و کاراو را باید تمام شده دانست و مردم لیبی نیز با برپایی انقلاب می خواهند خودشان بدست خود کار دیکتاتور را یکسره سازند، اما دراین میان نباید خطر دخالت بیگانان برای موجودیت این کشوررا نادیده گرفت. با بروزجنگ داخلی وازکنترل خارج شدن اوضاع، شورای امنیت که توسط قدرت های غارتگرحاکم بر جهان هدایت می شود، ممکن است به اعمال تحریم اقتصادی و حمله نظامی به لیبی چراغ سبز نشان بدهد ویا حتی ناتو به بهانه ایجاد ثبات و دمکراسی لیبی را به اشغال خود در آورد. آمریکا که نفت چندانی از لیبی نمی خرد مایل است سیاست سخت تری در برابر قذافی پیش گرفته شود. هم اکنون نشانه هایی ازبخشی از اپوزیسیون لیبی دیده می شود که تلاش دارد ناتورا به بهانه ایجاد مانع برای پرواز هواپیما های جنگی لیبی، به اعلام منطقه پرواز ممنوع متقاعد سازد. همه می دانند که اعمال تحریم ها و سیاست نفت در برابر غذا و مشخص کردن منطقه پرواز ممنوع مقدمه ای بود برای به اجرا در آوردن اشغال عراق و چنگ انداختن به منابع ثروت آن کشور توسط غرب. با این که اوضاع منطقه نسبت به دوماه قبل فرق زیادی کرده و آمریکا و اتحادیه اروپا با از دست دادن برخی از دوستان خود درمنطقه درموقعیت واقعا دشواری قرار گرفته اند، اما کشوری مثل لیبی که دارای منابع غنی نفت و گاز است و از لحاظ جغرافیایی فاصله چندانی با جنوب اروپا ندارد، آنقدر یک لقمه چرب و نرم و وسوسه انگیز است که در صورت لزوم ارزش ریسک با ضریب بالارا نیزداشته باشد. مخصوصا حتی اگر شده به قیمت تقسیم این کشور برای به چنگ آوردن مناطق نفتی خیز.

همچنین در خبرها آمده است که رییس جمهور اسلامی ایران طی سخنانی ضمن انتقاد از معمر قذافی از او خواست که به سرکوب مردم لیبی پایان دهد. او گفته است " چگونه ممکن است حاکم یک کشور، مردم خود را به رگبار مسلسل، توپ و تانک ببندد و آنها را بکشد و بعد اعلام کند که هرکس حرفی بزند، او را خواهد کشت؟" و سپس اضافه می کند  "چرا باید اینقدر بد عمل کنند که مردم خواستار انجام اصلاحات شوند و علیه حکومت قیام کنند؟"  

واقعا که وقاحت دلقک های حاکم بر ایران حد و مرزی ندارد. کسی ازحاکمان مستبد عرب انتقاد می کند و دست به نصیحت کردن شان می زند که بیش از سی سال است که یک ملت را به گروگان گرفته اند و یکی از خشن ترین و سرکوب گرترین دیکتاتوری ها را در خاورمیانه بوجود آورده اند و کارنامه ننگین خود حداقل دهها هزار تن از مخالفان را شکنجه و اعدام کرده اند و در جلوی چشم جهانیان درهمین نمایش انتخاباتی ریاست جمهوری را که خودشان براه انداخته بودند دست به تقلب آشکار زدند وسپس  اعتراض مردم را با گلوله، زندان ، تجاوزو شکنجه پاسخ دادند. حکومتی که همه دیدند حرکات اعتراضی مسالمت آمیز مردم ایران را در همین ده روز اخیر چگونه به خاک و خون کشید. در این میان اما اگر انقلاب عرب به شورش و مبارزه عمدتا مسالمت آمیزدست زد، بخش مهمی از آن را از مبارزات بدور از خشونت جنبش ضد استبدادی مردم ایران آموخت، اما در عوض حاکمان مستبد عرب از شیوه های سرکوب جمهوری اسلامی از جمله استفاده از چماقداران و گروههای موسوم به لباس شخصی بدفعات استفاده کردند و کسی فراموش نکرده همین جمهوری اسلامی بوده که با توپ و تانک و جت های جنگده برخی از روستاهای کردستان را با خاک یکسان کرد. کسی از دفاع از حقوق مردم صحبت می کند که رهبرحکومتش  خود را نماینده اراده خداوند در زمین می داند و رسما هر گونه انتقاد به آن را " کفرگویی " و نفی اراده خدا می دانند. اما احمدی نژاد و همه رهبران جمهوری اسلامی در عین حال بشدت از برخاستن طوفان انقلاب عرب هراسانند و از تاثیرآن  بر مبارزات ضد استبدادی مردم ایران واهمه دارند. خود رهبران جمهوری اسلامی به خوبی می دانند که دیگر براحتی نمی توانند دست به عوام فریبی بزنند زیرا مدت هاست مردم خاورمیانه به ماهیت ضد مردمی و بشدت سرکوب گر رژیم ولایت فقیه پی برده اند وبا مبارزات مردم ایران علیه رژیم ولایت فقیه همدلی و احساس همبستگی دارند.

چهارشنبه چهارم اسفند هشتادونه / بیست وسوم فوریه دوهزارویازده