آیا وفاق ملی پزشکیان یک دروغ بزرگ و عبارتی توخالی  نیست؟

پزشکیان در مصاحبه  خود  ادامه راه گذشته رژیم را روشنتر  کرد

ایوب حسین بر  ( هوشنگ نورائی)

در هفته های  اخیر از وفاق ملی زیاد سخن رفته است و  دولت پزشکیان هم تجسم وفاق ملی قلمداد شده است. اما این نوع وفاق ملی چیزی بیش از  وفاق نیروهای  طرفدار ادامه وضع موجود  و ادامه ستمگری ها و سرکوب ها  نیست.

 این چه نوع وفاق ملی است که بسیاری از جنایت کاران همچون  رادان ها، خطیب ها، عراقچی ها، مؤمنی ها و کاظمی ها   و دیگران با تایید  رهبر اعظم  اساس آن را می سازند؟

این چه نوع وفاق ملی است که همه  زندانیان سیاسی آزاد نمی شوند؟  و اکنون  بسیاری از بهترین فرزندان این کشور و در راس آنها زنان مبارز در زندانها بسر می برند و بسیاری هم  تحت شکنجه قرار دارند؟

این چه وفاق ملی است که جنایت کاران بجرم جنایات خود دستگیر و محاکمه نمی شوند؟

این چه وفاق ملی است که آزادی عقاید و تشکیلات سیاسی و مدنی و مطبوعات و رسانه ها بی قید و شرط آزاد نمی شوند؟

این چه وفاق ملی ای  است که فرمان ولی فقیه و نهادهای وابسته به او مانند شورای نگهبان و خبرگان و تشخیص مصلحت نظام به تعریف " ملت" خود می پردازند؟

این چه نوع وفاق ملی است که زنان از حقوق ابتدائی خود محرومند و حجاب اجباری هم همچنان پا برجاست؟

این چه وفاق ملی است که اقلیت های قومی و مذهبی از حقوق کامل شهروندی و مشارکت برابر در اداره امور کشور محرومند؟

این چه وفاق ملی است که ترس و وحشت اعدام و سرکوب بر جامعه همچنان سایه افکنده است؟

این چه وفاق ملی است که هنوز نتوان  تشکلات سیاسی مخالف  را به اسم اصلی اشان نامید و با گروهک و صدها صفات از قبل پیشداورانه آنها را تخطئه کرد؟

این چه وفاق ملی است که وکلای جسور و عدالت خواه به زندان می روند و اکنون تعداد زیادی از انها در زندان اند؟

این چه نوع توافق ملی است که خبرنگاران و محققان که در خط رسمی امنیتی عمل نمی کنند به خاطر کارشان اخراج و به زندان افکنده می شوند؟

و دهها مورد دیگر..

اگر کسی اندکی به یک نوع وفاق ملی  معتقد است اول حکم اعدام را  مطلقا لغو و همه زندانیان سیاسی و عقیدتی را بدون هیچ قید و شرطی آزاد  می کند، همه مطبوعات و رسانه ها  احزاب و تشکلات را آزاد کرده و زمینه برای محاکمه همه جنایت کاران به صورت عادلانه با داشتن وکلای مورد انتخابشان را  آغاز می کند . در قدم های بعدی بخش مهم و تعیین کننده چنین وفاقی را  زندانیان سیاسی آزاده شده و بویژه زنان تعیین می کنند تا راه را برای یک وفاق ملی از طریق یک انتخابات آزاد و  واقعی و طبعا مجازات عادلانه جنایتکاران  فراهم کنند.

اما در عرصه  اجتماعی وفاق چه معنی دارد وقتی که اکثریت عظیم جمعیت به فقر وفلاکت رانده شده اند و فساد و تبهکاری وانباشت ثروت به جزیی از  ساختار  قدرت این رژیم تبدیل شده اند؟. 

و موارد زیاد دیگر.

 نمی توان چنین وفاقی را که اکنون کسانی همچون عباس عبدی، احمد زید آبادی، صادق زیبا کلام، محمد فاضلی و محمد جواد ظریف می خواهند با نوعی اپوزیسیون نمائی  به خورد مردم بدهند  چیزی بیش از مثله کردن خود "ملت" و  عادی سازی عملکرد  همان دستگاه جبار سابق نیست.

معنی این وفاق را بهتر می توان از لابلای مصاحبه پزشکیان در روز دوشنبه ۲۶ شهریور فهمید. 

ایوب حسین بر  ( هوشنگ نورائی) ـ لندن ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۴

پزشکیان در مصاحبه  خود  ادامه راه گذشته رژیم را روشنتر  کرد

پزشکیان  با بعضی واژه های بی معنی و پر از  تضاد  و تناقض اما مقبول برای عده ای  که نیاز به ایجاد چنین توجیهات توهم آمیزی  داشتند  روی کار  آمد. اما از ابتدا روشن بود که او یکی از ناتوان ترین چهره ها در این موقعیت ولی  بهترین عامل ماله کشی برای  ایجاد یک نوع توهم محدود، حداقل برای یکدوره است. او راهی را که رژیم خواسته است به شیوه ای دنبال می کند که هیچ تغییر معنا داری ایجاد نشود.

مصاحبه روز دو شنبه ۲۶ شهریور او، درست یک روز بعد از دومین سالگرد جنبش انقلابی مهسا،   کاملا فرمایشی  و در حد یک تعارف میهمانی بود و نشان می داد که خبرنگاران کف زن برای چه آمده بودند گویا آمده بودند که  بپرسند قورمه سبزی  در مهمانی رئیس جمهوری شور بود و یا کم نمک. 

در این کشور جنبش انقلابی مهسا  صورت گرفت که در آن بیش از ۵۰۰ نفر کشته و  دهها هزار نفر از معترضان  دستگیر و بسیاری هم زخمی،  شکنجه و زندانی  شدند و تعداد زیادی هنوز در  زندان اند. در این مهمانی تعجب آور نیست که   هیچ سوالی و هیچ اظهار نظری در مورد این اساسی ترین مسئله جامعه  و آزادی زندانیان سیاسی  نشد.

عبارت "اذیت نکردن" زنان در ارتباط با بی حجابی یک عبارت بی معنی و از جهتی حتی در تحقیر زنان بود. زنان بدنبال بر داشتن قوانین حجاب اجباری بوده اند. زنان آزادی و مشارکت اجتماعی و سیاسی  خواسته اند و نه صرفا برای اینکه با حرف های نرمتر بدرون ون ها کشیده شده و به بازداشتگاهها  روان شوند.

  در کشور هر روز به بهانه های مختلف تعدادی اعدام می شوند و این  کشور بعد از چین بیشترین (و شاید نسبت به جمعبت بالاترین)   اعدام ها را در جهان دارد. سخنی و سوالی در این مورد نبود که  آیا این اعدام های این رژیم  سفاک که  مغایر حقوق  انسانی است متوقف می شود و یا نه؟

 درحالیکه شکاف بین  فقر وثروت، فساد و سوء استفاده مالی در این کشور مرزی نمی شناسد،  فقر و فلاکت و بیکاری  به سر حد وحشتناکی رسیده است. از نقطه نظر اصول ابتدائی مدیریت باید سوال ها این  باشد که چگونه؟ در چه دوره زمانی؟ تا چه میزانی؟  وبا چه معیارهای معتبر اندازه گیری این معضلات کاهش یافته و در مرحله ای حل می شوند؟

تحریم ها یک مسئله بسیار جدی است و نمی توان به سادگی آن ها را نتیجه سیاست های یک جانبه کشورهای غربی دانست بلکه این تحریم ها  عمدتا  به سیاست های به شدت مخرب خود این رژیم بر می گردند. رژیم چگونه این سیاست های خود را تغییر می دهد تا امکان یک تعامل معنی دار فراهم شود؟

بحث بر سر این که با همه کشورها باید رابطه عادی و سازنده داشت نیست ولی  ارتباط بسیار  نزدیک و حتی  سلطه پذیرانه  با چین و روسیه همیشه وجود داشته است ولی هیچکدام از مسائل اساسی  را نه تنها  حل نکرده است بلکه برای کشور از نظر اقتصادی بسیار پرهزینه بوده است. چرا؟

بسیاری ازاستادان، دانشجویان و خبرنگاران به جرم اظهار عقیده اخراج و دستگیر و زندانی شده اند، چرا  بدون قید و شرط آزاد نمی شوند؟

 چرا سخنی از قاتلان و شکنجه گران و دستگیری ومجازات آنها نیست (مثلا دسته های تبهکار و مسلح بویژه در رابطه با جنبش مهسا و آنچه در جمعه های خونین  زاهدان و خاش  روی داد)  ؟

چرا سخنی در مورد سیاست های مخرب تمرکز سیاسی و راه کار های معقول و اساسی  برای توزیع قدرت و رفع تبعیض  نیست؟

سخن گفتن در مورد برداشتن مرزها از جانب این رژیم در حد رویای یک بچه دبستانی هم نیست. اول مرزهائی را که از نظر مذهبی، قومی، زبانی وجنسی و جنسیتی در داخل  کشور ایجاد کرده اید  بر دارید  تا کسی معنی بر داشتن مرز جغرافیائی را جدی بگیرد. 

شاید نزدیکترین کشوری که رژیم این مرزهای جغرافیائی را بر داشته عراق باشد که کشور را بیشتر  به صحنه فساد و جولانگاه کشمکش  دسته های مسلح و تبهکار تبدیل کرده اند.

ایوب حسین بر  ( هوشنگ نورائی) ـ لندن ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۴