"اقتصاد مقاومتی" و موقعیت کارگران

مریم محسنی

از وقتی خامنه ای «اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل» را  شعار سال تعیین کرد، معلوم بود  که معنای آن جز  ریاضت کشی و گرسنگی بیشتر برای اقشار فرودست نیست  و روشن بود که اقتصاد مقاومتی  نمی تواند  مشکلات اقتصاد ایران را برطرف کند. حالا شاهدیم بعضی از مسوولان همین نظام  به زبان خودشان مجبور به اعتراف گشته و  به همین موضوع اشاره می کنند. علی لاریجانی رییس مجلس ، بیستم  اردیبهشت  ماه ،  در جمع فرماندهان پلیس گفت: "با بیست میلیارد دلار قاچاق در سال، اقتصاد مقاومتی صورت نمی گیرد". لاریجانی در جمع فرماندهان پلیس هم چنین   تاکید کرد،  که "تولیدات هیچ كارخانه داخلی نمی تواند  با قیمت کالای قاچاق رقابت کند." حسین اشتری، فرمانده پلیس نیز در همین دیدار گفت: "بخش عمده‌ای" از تبادل کالای قاچاق در ایران "به صورت سازمان یافته" انجام می‌شود. اواخر پاییز سال گذشته حبیب الله حقیقی، رئیس ستاد مرکزی مبارزه با قاچاق کالا و ارز ایران گفته بود: "یکی از پیامدهای قاچاق گسترده کالاها، حذف نزدیک به دو میلیون فرصت شغلی در کشور است . با این آمارها و مستنداتی که مورد اعتراف  مسوولان رژیم است ، نیاز به تاکید نیست که نمی توان به ادعای حکومت برای مقابله با قاچاق کالا باور داشت.

 سالهاست که مرتب شعار مبارزه با قاچاق کالا را سر می دهند و آمارهایی در این رابطه انتشار می یابد.  ولی وضع، سال به سال بدتر شده و  برادران قاچاقچی سپاه با کمک ده ها اسکلۀ خصوصی شان، شبکه های مافیایی قاچاق کالا را گسترش داده اند. نقش قاچاق کالا در نابود کردن فرصت های شغلی و فروپاشی بنگاه های اقتصادی را بدون جراحی عمیق در طبقه سیاسی حاکم و دستگیری و مجازات بخش بزرگی از دانه درشت های نظامی و امنیتی دست اندر کار قاچاق، نمی توان کاهش داد.  همین واقعیت  در مورد موسسات اعتباری و شرکت های قرض الحسنه وجود دارد.  گردانندگان همین موسسات که اکثر آنها  به مراکز اصلی قدرت متصلند، بزرگ ترین تسهیلات بگیران  و بدهکاران نظام بانکی هستند ؛ در حالی که اقشار پائینی هیچ امکانی برای استفاده از تسهیلات بانکی با هدف اشتغال ندارند و واحدهای تولیدی هم به خاطر ناتوانی از تامین نقدینگی لازم به اخراج گسترده نیروی کار اقدام می کنند. اگر این دو فقره را کنار غارت منابع تامین اجتماعی و ندادن حقوق بازنشستگان، عدم پرداخت دستمزدهای کارگران برای ماه های متوالی، تعیین دستمزدها زیر خط فقر، عدم حمایت از کشاورزی و دامپروری، نابود کردن محیط زیست، فساد و رانت خواری بگذاریم، آن گاه   متوجه می شویم   که چرا افسردگی ، خودکشی و کلیه فروشی و خرید و فروش کودکان رو به افزایش است . به هر طرف که می نگریم، با گسترش آسیب های اجتماعی و مشکلات زندگی روبه رو هستیم. آسیب های اجتماعی ، فقر ، شکاف طبقاتی و بیکاری نه تنها کاهش نیافته، بلکه گسترش نیز یافته است.

البته پا به پای بدتر شدن موقعیت طبقات زحمتکش و مزد و حقوق بگیران کشور، شاهد اعتراضات بیشتری هم هستیم . بخش های هر چه بیشتری از کارگران و زحمتکشان در شاخه های مختلف اقتصاد به این نتیجه می رسند که جز اعتراض، چاره دیگری باقی نمانده است . اما  اعتراضات هنوز پراکنده و سازمان نیافته اند. ایجاد تشکل های مستقل صنفی بر محور مطالبات جاری اردوی کار، مثل پرداخت دستمزدهای معوقه، لغو قراردادهای سفید امضا،  حذف قراردادهای موقت، و حذف شرکت های پیمانکاری در ترکیب با مطالبات پایه ای تر، می تواند  شرایط فعلی را دگرگون سازد. کارگران بدون شکل دادن به اراده جمعی، نمی توانند  در برابر مافیای غارتگری که ارکان اصلی قدرت را در دست دارد ایستادگی کنند. جوانان ، زنان و بیکاران چاره ای ندارند جز این که بر محور دریافت بیمه بیکاری متشکل شوند  و با حضور جمعی در مراکز کاریابی، در این زمینه فشار به حکومت فشار بیاورند. این خود می تواند زمینه ای باشد برای  ایجاد رابطه های مفید جهت سازمانیابی درمیان اقشار وسیع بیکاران کشور.  

شنبه ۱ خرداد ۱۳۹۵ برابر با ۲۱ می ۲۰۱۶