بیانیۀ هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت اول ماه مه ،

 روز جهانی نبرد مشترک کارگران جهان

اتحاد و سازمانیابی مستقل، تنها راه پیروزی

اول ماه مه، روز جهانی کارگر است؛ روزی که کارگران در سراسر جهان مطالبات خود را برای جهانی بهتر، عادلانه تر، عاری از بهره کشی و برای حق برخورداری از زندگی شایسته انسانی مطرح می کنند. یازده اردیبهشت امسال در کشور ما در شرایط خاصی از راه می رسد:

بحران مرکب ساختاری که شالوده اصلی آن بر درآمیختگی بحران های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و زیست محیطی، استوار است، با ایجاد بن بست هایی غیرقابل حل در چهارچوب رژیم، شرایط فروپاشی شیرازه های کشور را فراهم آورده است. این بحران را سیل ویرانگر فروردین ماه که در ۲۵ استان، بیش از ۱۶ میلیون نفر را تحت تاثیر قرار داده، با آسیب های جدی به جاده ها، پل ها، خانه ها، باغ ها، واحدهای تولیدی، تاسیسات صنعتی، کشاورزی، دامداری، خانه های مسکونی، و آواره شدن نیم میلیون نفر در خوزستان و ده ها هزار نفر در استان های لرستان و گلستان و آسیب دیدگی مستقیم حدود ۲ میلیون نفر بشدت وخیم تر کرده است. درست در همین شرایط آمریکا و متحدانش با وارد کردن تحریم های مرگبار اقتصادی به فاز جلوگیری از هر گونه فروش نفت ایران و زمینه چینی رویارویی های نظامی احتمالی با تروریستی نامیدن سپاه پاسداران فشار اقتصادی و سیاسی را به حداکثر رسانده اند.

نظام جمهوری اسلامی در واکنش به جنبش مستقل مطالباتی از پائین و تشدید محاصره اقتصادی و فشار سیاسی از بیرون، با چینش مهره های امتحان پس داده تر در مراکز حساس قدرت، تقویت بودجه سپاه و صدا و سیما و سرمایه گذاری بیشتر بر تولیدات موشکی، تغییر پپش از موعد فرمانده سپاه، واردات دسته های شبه نظامی وابسته از عراق، سوریه، افغانستان و لبنان به داخل کشور و استقرار آنها در استان های سیلزده، ادامه سرکوب و شکنجه فعالان کارگری، و زندان و بازداشت کنشگران صنفی معلمان،  و حتی بازداشت گسترده فعالان شوراهای مستقل همیاری سیل زده گان، پاسخ داده است. این پاسخ به معنای آن است که جمهوری اسلامی اگر هم در برابر فشارهای خارجی در صورت کسب امتیازاتی حاضر به نوشیدن جام زهر «نرمش قهرمانانه» باشد، در برابر جنبش بزرگ مطالباتی کارگران و هم سرنوشتان کارگران به هیچ وجه قصد عقب نشینی ندارد و برای حفظ موجودیت خود از هیچ میزان خشونت و سرکوب رویگردان نیست.

 فعالان کارگری و کارگران چهار دهه است که پا به پای تغییر شرایط، مطالبات کارگری در آستانه اول ماه هر سال بیان و برای آنها تلاش و مبارزه کرده اند. کارگران و تشکل های مستقل کارگری هر سال خواستار دستمزدی شایسته برای نیروی کار شده اند و هر سال با ادامه سرکوب مزدی از طریق تعیین حداقل دستمزدی که به نحوی فزاینده تر از پیش زیر خط فقر است، روبرو شده اند. هم اکنون در حالی که غارتگری و چپاولگری بیداد می کند، تورم، کمر زحمتکشان را شکسته،  حتی از وعده ی اقدامات جبرانی خبری نیست و حداقل دستمزد سال جاری حتی قادر به جبران سقوط قدرت خرید ناشی از کاهش ارزش پول نشده است.

 فعالان کارگری پایان دادن به اخراج کارگران، امحای کامل قراردادهای موقت، سفید امضا، حجمی و پرداخت علي الحساب به جای مزد کامل، برچیدن بساط واسطه گری و پیمانکاری نیروی کار، بازگشت مجدد کارگران کارگاه های کوچک و مناطق آزاد زیر پوشش قانون کار و ارتقای امنیت شغلی نیروی کار از طریق اجرای این مفاد را می خواستند، اما به جای همه اینها با فشار برای اجرای طرح های برده دارانه تری نظیر «مزد توافقی»، استاد شاگردی، کارورزی، افزایش دستمزدهای معوقه، گسترش بیشتر دلالی و پیمانکاری نیروی کار، ادامه کنار گذاشتن نیروی کار از شمول قانون کار به بهانه های مختلف و تشدید ناامنی شغلی روبرو شده اند.

 فعالان کارگری خواستار پرداخت فوری بدهی های معوقه کلیه بخش های مزدبگیر در کلیه بخش های اقتصاد، تولید، آموزش، خدمات اجتماعی و جبران خسارات ناشی از حقوق معوقه در شرایط سقوط شدید ارزش پول بودند، اما تاکنون با گسترش هر چه بیشتر حقوق معوقه در آموزش و پرورش، بهداشت و درمان، واحدهای تولیدی بخش صنعت و خدمات و تاخیرهای متوالی در پرداخت مستمری های بازنشستگی ضمن حذف اقلام مهم دارویی بازنشستگان از پوشش های بیمه ای و ناکاراتر شدن شرکت های بیمه روبرو شده اند.

فعالان کارگری خواستار نظارت مستقیم کارگران و نمایندگان تشکل های مستقل کارگری بر صندوق‌های بازنشستگی و مشارکت موثر کارگران از طریق واگذاری اداره سازمان تامین اجتماعی و دیگر صندوق های بازنشستگی به هیات امنایی از نماینده های منتخب کارگران بودند. اما به جایش با جنگ قدرت گروهبندی های مافیایی برای تسلط بر پست های مدیریتی سازمان تامین اجتماعی از طریق وزارت کار و تبدیل صندوق ها به حیات خلوت غارتگران روبرو شده اند، پا به پای غارت منابع بین النسلی کارگران و نزدیک تر شدن صندوق های بیمه به ورشکستگی، طرح اصلاحات پارامتریک برای افزایش سهم بیمه مزدبگیران و افزایش سن بازنشستگی؛ همچنین طرح واگذاری شرکت های تامین اجتماعی به «بخش خصوصی» را وارد کرده اند.

 فعالان کارگری خواستار لغو کار کودکان و تحصیل رایگان و برابر برای همه کودکان شده اند اما با گسترش کار کودکان و افزایش محرومیت های آموزشی آنان برپایه جنسیت، قومیت، مذهب، تابعیت و خواستگاه طبقاتی به مطالبه شان پاسخ داده اند.

 فعالان کارگری خواستار حذف کامل رویکرد امنیتی به اعتراضات صنفی، لغو تمامی احکام صادره علیه همه فعالان بخش های مختلف جنبش مطالباتی و سایر جنبش های هم سرنوشت، آزادی بی قید و شرط کلیه بازداشت شده گان و زندانیان سیاسی و لغو مجازات اعدام و شلاق و شکنجه شده اند، اما به جای تمکین به این مطالبات برحق، نمایندگان مطالبات  شان را به خاطر اعتراض به شکنجه شدن و مطالبه نان، کار، آزادی و لغو خصوصی سازی مجددا زندانی و شکنجه کرده اند، اعدام ها را بی وقفه ادامه داده اند، و در حالی که اختلاس گران اصلی و مجرمان واقعی آزادند، به جرم مطالبه حقوق معوقه و اعتراض به اخراج از کار، شاهد پرونده سازی رذیلانه دستگاه های امنیتی برای فعالان صنفی هستیم.

مطالبه مهم فعالان کارگرل یعنی حق ایجاد تشکل‌های مستقل؛ حق اعتصاب، اعتراض، راهپیمائی، تجمع، تحزب،  آزادی بیان، مطبوعات و دسترسی آزاد به شبکه های اجتماعی، با همه ابزارها و امکانات حاکمیتی منکوب و سرکوب شده است.

مبارزه برای آزادی پوشش تا لغو کلیه قوانین تبعیض آمیز علیه زنان و برابری کامل زنان و مردان در همه عرصه های حیات اجتماعی، همچنین مبارزه برای بیمه زنان خانه دار، بیکار، حقوق زنان دستفروش، کارگر، معلم، پرستار و دانشجو، به درجات مختلف با سرکوب، تحقیر، تشدید قوانین زن ستیزانه و مردسالارانه و تبعیض ساختاری در بازار کار پاسخ گرفته است.

 فعالان کارگری و کنشگران مدنی و مردم آسیب دیده خواست بازسازی فوری خانه های ویران شده و شهرک های صنعتی از کار افتاده و آسیب دیده در سیل، جبران خسارت باغداران، کشاورزان، واحدهای صنفی ویران شده، بیمه تامین اجتماعی کلیه شاغلین بیکار شده در اثر سیل ویرانگر به میان کشیده اند، اما علاوه بر تجربه تلخ زلزله کرمانشاه و سرپل ذهاب، برخورد امنیتی با امدادگران مستقل، فرجام تاکنونی وعده های داده شده، گواه آن است که چه سرنوشتی در انتظار این مطالبات برحق سیل زده گان است. با گذشت یک ماه از سیل، نه بودجه ای برای بازسازی و نوسازی مسکن سیل زده گان در کار است نه پولی برای بیمه بیکاری و جبران خسارت سیل زده گان  و نه  پرداخت خسارات بخش صنعت.

برای دستیابی به مطالباتی که در آستانه اول ماه مه، تنها به بخشی از آنها اشاره شد، در کنار تجربیات چهار دهه پیکار برای نان و آزادی، اتکا به تجربه واقعی جنبش مطالباتی مزد و حقوق بگیران از خیزش دی ماه ۹۶ به این سو، در روشنی بخشیدن به مسیر دشوار پیشروی جنبش کارگری حیاتی است.

اصلی ترین محورهای این تجربه ناظر بر نکات زیر است:

یک ـ  در شرایطی که جز سرکوب هیچ پاسخ دیگری در چشم انداز نیست، هیچ بخش از جنبش مطالباتی بدون اتحاد عمل پایدار با بخش های دیگر حتی با فداکاری و رشادت نمی تواند دستاوردهای ماندگاری در رسیدن به مطالبات خود داشته باشد. آنها با هم پیروز می شوند ورگرنه به تنهایی چیزی مهمی به دست نخواهند آورد که بسادگی قابل بازپس گیری از سوی رژیم نباشد.

دوـ اتحاد عمل پایدار برای گسترش دامنه جنبش مطالباتی و سراسری کردن آن، چنانچه بخواهد از سطح اندیشه مجرد  فراتر برود، باید هر نبرد طبقاتی موضعی بر پایه یک یا چند مطالبه مشخص را نبردی از آن خود تلقی کند که پیروزی یا شکست در آن می تواند در پیروزی یا شکست در نبردی دیگر بر پایه یک رشته مطالبات دیگر تاثیرگذار باشد. فقط از طریق گردآوری حداکثر ظرفیت های همگرایی موجود در هر نبرد موضعی مهم طبقاتی است که راه پیشروی باز می شود.

سوم ـ سراسری شدن جنبش مطالباتی و توده ای تر شدن دامنه مشارکت در این جنبش که قطعا سرانه هزینه سرکوب را کاهش می دهد، فقط از طریق رشته ای از نبردهای موضعی طبقاتی ممکن است. تجربه نبردهای موضعی مهم طبقاتی نظیر هپکو، نیشکر هفت تپه و فولاد اهواز نشان می دهد که در شرایط کنونی هیچ نبرد موضعی طبقاتی مهم به تنهایی نمی تواند و نباید نبرد نهایی و قطعی تلقی شوند. نه فقط یک تجمع، یک راه پیمایی، یک تحصن، در یک میدان، یک مکان یا یک کارخانه، بلکه مجموعه ای از کنش های مطالباتی در سطوح و شکل های مختلف، به صورت زنجیره ای و همزمان در راه است. اتحاد عمل پایدار اگر بر بستر چنین آرایش مبارزاتی شکل بگیرد، ضمن پرهیز از تازاندن غیر ضروری و زیانبخش اعتراضات، می تواند ظرفیت های نقدا موجود همگرایی در هر پیکار موضعی طبقاتی را آزاد نموده و در خدمت گسترش شتابان جنبش مطالباتی مزد و حقوق بگیران کشور قرار دهد.

چهارم ـ اتحاد عمل پایدار و نیروهای حاضر در آن، هنوز یک بلوک منسجم طبقاتی نیست که کلیت پیکار توامان برای نان و آزادی را برای شکل دادن به حاکمیت اکثریت عظیم به دست اکثریت عظیم عملی نماید، بلکه هسته سفت مبتنی بر حداکثر ظرفیت همگرایی موجود در شرایط کنونی پیکار مطالباتی است. از این منظر گام مهمی در راستای آن است.  اتحاد عمل پایدار کنونی بر اساس ظرفیت های همگرایی موجود در جنبش مطالباتی به شرطی می تواند به یک بلوک منسجم طبقاتی فرا بروید که:

اولا در وضعیت کنونی بیشترین امکان تحرک مبارزاتی را با کمترین امکان سرکوب در زمینه راهکارها تلفیق نماید و حمایتگری فعال را پایه هدایتگری مستقل مبارزاتی قرار دهد.

ثانیا تجربه موجود که در شعار هر معلم، کارگر، بازنشسته، پرستار، زن، دانشجو، جوان و شهروند معترض یک رسانه بیان می شود، بکار گرفته و همسویی هر چه وسیع تر این رسانه های خرد را در شبکه های اجتماعی، در دنیای مجازی و صد البته دنیای واقعی، اهرم رساتر کردن صدای مستقل مبارزاتی خویش قرار دهد .

ثالثا در شرایطی که بخش های مختلف جنبش مطالباتی از نظر درجه سازمان یابی، گستره ثاثیرگذاری، تجربه کنشگری، ظرفیت همگرایی و شکل های عمل در سطوح مختلف و در شرایط متفاوت هستند، بدون قائل شدن تقدس یا حق ویژه برای شکل کنونی اتحاد عمل پایدار، از طریق افزایش حلقات اتحاد عمل بر پایه ای دموکراتیک و مشارکتی، دایره نیروهای اتحاد عمل را گسترش دهد.

نبردهای بزرگ طبقاتی در پیش است. ۱۱ و ۱۲ اردیبهشت امسال و فراخوان تجمع کارگران و معلمان و حمایت محافل، تشکل های مستقل کارگری و دانشجویان، پیش درآمد این نبردهای بزرگ تر هستند.  سازمان ما این هم گرائی باشکوه برای گرامیداشت اول ماه مه را حادثه فرخنده ای می داند و امیدواراست که این همگرائی تداوم یابد و مستحکم تر گردد. ما از همه فعالان کارگری، کنشگران مدنی، مدافعان حقوق آسیب دیدگان، ستم کشدگان، کودکان کار و فعالان مدافع محیط زیست، تقاضا می کنیم با شرکت خود در این گردهم آئی ها، به این موج همگرائی به پیوندند.

رژیم با بازداشت های فعالان کارگری، احضار به نهادهای امنیتی و تهدید آنان به برخورد در صورت شرکت در برنامه های گرامی داشت روز کارگر، واکنش نشان داده است. در برابر این واکنش، با همه نیرو از مبارزات مزد و حقوق بگیران، از استقلال جنبش طبقاتی، از شرایط شکل گیری حاکمیت اکثریت عظیم به سود اکثریت عظیم حمایت کنیم.

زنده باد اول ماه مه روز جهانی کارگر

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، دموکراسی و سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

يكشنبه ۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ برابر با ۲۸ آوريل ۲۰۱۹