اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت سیزدهمین سالگرد ۱۸ تیر

اهمیت و زمینه‌های همگرایی مطالبات جنبش دانشجویی با جنبش‌های اجتماعی در ایران

۱۸ تیر ماه ۱۳۷۸ بدون تردید نقطه عطفی در تاریخ مبارزه دانشجویان ایران علیه دیکتاتوری بود. ۱۸ تیر ادامه سنت مبازرات ضداستبدادی دانشجویان است که از ۱۶ آذر ۱۳۳۲ آغاز شده بود و سنت مبارزات ضداستبدادی را با مبارزات ضد امپریالیستی گره زده بود.  در ۱۸ تیر ماه  دانشجویان در کوی دانشگاه حرکتی را آغاز کردند که تا ۲۳ تیر ماه ادامه پیدا کرد. در شش روزی که ایران را لرزاند  کوی دانشگاه به صحنه حمله وحشیانه نیروهای امنیتی رژیم به دانشجویان تبدیل شد. بر اثر تهاجم نیروهای رژیم به کوی دانشگاه ده ها دانشجو کشته و زخمی و صدها نفر بازداشت شدند. حرکت اعتراضی دانشجویان دانشگاه تهران از حمایت وسیع اساتید دانشگاه و همچنین دانشجویان دیگر برخوردار شد. دانشجویان شهر‌های دیگر و از جمله رشت، مشهد، اصفهان و تبریز در همبستگی‌ با دانشجویان تهران دست به تحصن زدند. اعتراض دانشجویان در تبریز به خون کشیده شد و دامنه اعتراضات بلافاصله از محدوده دانشگاه فراتر رفت. لباس شخصی‌‌ها و مأموران انتظامی رژیم برای سرکوب دانشجویان  از روش‌هایی‌ استفاده کردند که ده سال بعد و بدنبال خیزش جنبش ضّد استبدادی در ایران بشکل بسیار وسیع تری به کار گرفته شدند: محاصره معترضین، ضرب و شتم دانشجویان، و پرتاب دانشجویان از پنجرده‌ها . قوّه قضائیه ولایت فقیه با وجود اعتراض وسیع فعالین دانشجویی و خانواده‌هایشان پس از دو سال همه جلادان کوی دانشگاه را تبرئه کرد، سیاستی که پیشتر نیز بار‌ها بکار گرفته شده بود، و ده سال پس از آن نیز در مورد عاملان جنایت کهریزک تکرار شد.

هر چند جرقه اعتراض دانشجویان در ۱۸ تیر ماه ۱۳۷۸ با توقیف روزنامه سلام و تصویب همزمان کلیات طرح اصلاح قانون مطبوعات در مجلس اسلامی زده شد، اما اعتراضات دانشجویان تنها محدود به محدودیت‌های هر چه بیشتر رژیم برای مطبوعات نبود. مجله گزارش  در سلسله مقالاتی که به همین منظور منتشر کرد خبر داده بود که جوّ دانشگاه از مدتها قبل ملتهب بود. ۱۸ تیر نه یک حادثه خودجوش و واکنشی به یک نمونه دیگر از سرکوب در نظام اسلامی، که انفجار خشم و نارضایتی‌ انباشته شده دانشجویان ایران بود. این حرکت در عین حال نخستین و آشکار‌ترین نشانه شکاف عمیق و پر ناشدنی بین مطالبات و آمال دانشجویان و اصلاح طلبانی بود که منافعشان به نظام اسلامی گره خورده است.  تلاش‌های رژیم برای مقابله با اعتراضات دانشجویان که در سال های پس از ۷۸ از طریق عدم صدور مجوز برای گردهمایی دانشجویان، تعطیلی کوی دانشگاه در تیر ماه، و همچنین بازداشت فعالین دانشجویی در آستانه ۱۸ تیر صورت گرفته است، حاکی‌ از اهمیت ۱۸ تیر در تقویم دانشجویی و سیاسی ایران است. با وجود تلاش‌های رژیم  دانشجویان ایران هر سال که توانسته اند مراسم و اعتراضاتی را به مناسبت سالگرد ۱۸ تیر سازمان داده اند. اعتراضاتی از این دست بویژه در سال ۸۲، و همچنین در دهمین سالگرد ۱۸ تیر که با خیزش جنبش ضّد استبدادی مردم ماه در سال ۸۸ مصادف شد، برجسته بودند.

در سیزدهمین سالگرد ۱۸ تیر حمله نظام ولایی به دانشگاه و دانشجویان ابعاد وسیعتری پیدا کرده است. آنچه که مقامات رژیم "انقلاب فرهنگی‌" دوم می‌نامند از مدتها قبل آغاز شده است. انحلال دانشگاه علوم پزشکی‌، حذف تعداد قابل توجّهی از رشته‌های علوم انسانی و اسلامیزه کردن رشته‌های باقی‌ مانده، تصفیه دانشجویان و اساتید، پیشبرد سریع طرح تفکیک جنسیتی در دانشگاه ها، ممنوعیت تشکل و تجمع در دانشگاه ها، و حمله به شبکه‌های خبری و اطلاع رسانی دانشجویان، از جمله اقداماتی بوده اند که با حمایت و دستور مستقیم ولی‌ فقیه به اجرا گذاشته شده و میشوند. در کنار تلاش رژیم برای تبدیل کردن دانشگاه‌های ایران به کارخانه تولید "سربازان امام زمان"، سیاست خصوصی سازی همه عرصه‌های زندگی‌ اجتماعی از جمله آموزش و سیاست حذف یارانه‌ها قلب و گلوی آموزش و دانشگاه در چنگال خود میفشارند.

با آن‌همه و بدون اغراق میتوان گفت که  مطالبات صنفی و سیاسی دانشجویان و دانشگاهیان ایران بندرت این چنین با مطالبات کارگران و زحمتکشان ایران گره خورده است. مطالبات بلافاصله صنفی دانشجویان و از جمله اعتراض به حراج ایده آموزش و دانشگاه و کالایی کردن آموزش عالی‌، افزایش هزینه تحصیل و زندگی‌، افزایش هزینه حمل و نقل و مسکن، اخراج و بیکار سازی اساتید، و غیره، با مطالبات کارگران و زحمتکشان ایران اشتراکات غیر قابل انکاری دارند. حق نان، حق آموزش، حق مسکن، حق کار، حق بهداشت و غیره از مهمترین مطالبات اکثریت عظیم مردم ایران هستند. در کنار این و باز هم بدون تردید، مطالبات صنفی دیگر دانشجویان در زمره‌ آندسته از خواست هایی هستند که زمینه‌های همگرایی فعالیت‌های دانشجویان با  کارگران و زحمتکشان سراسر ایران را نشان میدهند. حق تشکل، حق بیان، لغو سیستم گزینش و تفتیش عقاید، لغو محدودیت‌ها و تبعیض‌های جنسی‌، ملی‌ و مذهبی، و جدایی‌ مذهب از نظام آموزشی، مطالبات فعالین کارگری، زنان، ملیت‌های ایران و اقلیت‌های مذهبی‌ کشور ما نیز هستند. نباید فراموش کرد که بسیاری از فعالین جنبش کارگری و زنان در سراسر ایران دقیقاً به خاطر مبارزه برای همین مطالبات است که تحت تعقیب قرار گرفته، بازداشت میشوند و در بیدادگاه‌های رژیم به مجازات‌های سنگین محکوم میشوند. در شرایطی که جنگ دولت‌های امپریالیستی علیه مردم ما با تحریم‌های مرگبار و فلج کننده اقتصادی آغاز شده و مصیبت‌های حتی عظیم تری را به یک واقعیت تبدیل کرده اند، جنبش دانشجویی در عین حال  و بیش از هر زمان دیگری باید پرچمدار مبارزه علیه امپریالیسم و برای دموکراسی باشد. پرچمی که  جنبش دانشجوئی  در ۱۶ آذر ۱۳۳۲ برافراشت و امروز اهمیت تلفیق مبارزات ضداستبدادی و ضد امپریالیسیتی بیش از پیش برجسته شده است.

اگر این اشتراکات زمینه‌های همگرایی و فعالیت مشترک و هماهنگ دانشجویان و کارگران را نشان میدهند، تجربه ۱۸ تیر و همچنین جنبش ضّد استبدادی مردم ما در سال ۸۸ از لزوم و اهمیت حیاتی‌ برای واقعیت بخشیدن به این همگرایی و عملی‌ کردن آن تاکید میکنند. مهمترین درس‌های ۱۸ تیر چیزی نیستند مگر اهمیت سازمان یابی‌ مستقل دانشجویان، بکارگیری و تلفیق خلاقانه کار علنی و نیمه علنی، سامان دهی شبکه‌های مستقل اطلاع رسانی، و تقویت هماهنگی و تقویت همبستگی‌ با جنبش‌های کارگری، زنان، جوانان  و ملیت‌های تحت ستم ایران. این درس‌های گران بها را از یاد نبریم و سالگرد ۱۸ تیر و یاد  شهدای جنبش دانشجویی را با بکاری گیری این درس ها و با تلاش برای سازمان دهی‌ پیکار مشترک  و همبسته دانشجویان و کارگران ایران گرامی‌ بداریم.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

۱۸ تیر ۱۳۹۱ / ۸ ژوئیه ۲۰۱۲